Ο ΠΕΤΡΟΣΤΑΜΑΤΗΣ ΤΑ'ΚΑΝΕ ΟΛΑ....

- Καλημέρα σας κύριοι και κυρίες της επιτροπής.

- Καλημέρα σας. Ονομάζεστε;

- Πετροσταμάτης Νότης. Αν και η μητέρα μου, ξέρετε, προτιμά να με αποκαλεί με το πλήρες όνομά μου.

- Το οποίο ποιο είναι;

- Νότης

- (!) Μάλιστα. Ας προχωρήσουμε λοιπόν, τι λέτε;

- Να προχωρήσουμε, βεβαίως. Ασχολούμαι με την γραφήν και δή την έμμετρον από της τρυφερής ηλικίας των 16 ετών, ότε και...

- Όχι, ξέρετε, δεν εννοούσα αυτό, έχουμε άλλωστε εδώ το πλήρες βιογραφικό σας σημείωμα των 23 (!) σελίδων που είχατε τη καλοσύνη να μας προσκομίσετε. Θα έλεγα να πάμε στο τι θα μας διαβάσετε.

- Πολύ ωραία. Κατανοώ ότι διά την οικονομίαν του χρόνου...

- Πολύ καλά το είπατε. Για την οικονομία του χρόνου λοιπόν ας πάμε στο πρώτο σας ποίημα.

- Θαυμάσια. Θέλω να σας διαβάσω ολίγους στίχους από ένα πολύ πρόσφατο ποίημα που ενεμπνεύσθην και φέρει τον τίτλο "Καλοκαίρι και μαχαίρι"

- Είχες πάει για ψώνια;

- Δεν σας κατάλαβα;   

- Τίποτα, σε ακούμε.

- Α, ευχαριστώ θερμά. Λοιπόν, όπως σας έλεγα, αυτό το ποίημα το ενεμπνεύσθην φέτος αλλά αφορά το περυσινό το καλοκαίρι. Ήταν ένα υπέροχο Αυγουστιάτικο βράδυ και...

- (Ε, του χρόνου θα γράψεις για το φετινό!). Κοίταξε, τόσες λεπτομέρειες δεν είναι απαραίτητες. Ας προχωρήσουμε στο ίδιο το κείμενο, τι λες;

- Ε,ε... καλώς, αν και θα ήθελα να σας δώσω κάποιες εισαγωγικές πληροφορίες τρόπον τινα, ούτως ώστε...

- Ούτως ώστε, καθυστερούμε και υπάρχουν έξω και άλλοι διαγωνιζόμενοι και δεν είναι σωστό να φλυαρούμε. Άλλωστε, το έργο πάντα μιλάει καλύτερα από το δημιουργό του, συμφωνείς;

- Ε, ναι, ομολογώ αυτό είναι ένα ισχυρό επιχείρημα για να μην επιμείνω στην εισαγωγή που είχα ετοιμάσει. Ας έρθουμε στο ποίημα λοιπόν.

- (Άντε, ανάσταση!)

- Είπατε κάτι;

- Είπα, σας ακούμε με αγωνία!

- Ευχαριστώ...

  

"...το περυσινό το καλοκαίρι

είχε ανατείλει ένα όμορφο αστέρι

και το κοιτούσα σιωπηλός

ήμουν ερωτευμένος, χαρωπός

το προηγούμενο καλοκαίρι

εχώθη στη καρδιά μαχαίρι

 

το περυσινό το καλοκαίρι

μου έβαλε ο έρως χέρι

και'γω ανθιστάμενος

μα τελικά υποκύπτων

εκείνο ρέμβαζα το αστέρι

έπινα και τσάι Λίπτον..."

  

- Εντάξει, εντάξει, αρκετά. Νομίζω ότι σχηματίσαμε μια πλήρη εικόνα. Ευχαριστούμε πολύ.

- Μα... δεν πρόλαβα καν να τελειώσω τη δεύτερη στροφή. Και υπάρχουν ακόμη άλλες 87!

- Ογδόντα εφτά!! Τι έγραψες άνθρωπέ μου, τον Εθνικό Ύμνο;

- Να σας πω, τώρα που το λέτε, ασφαλώς και έχω ασχοληθεί με το μνημειώδες και υψιπετές έργο του Διονυσίου Σολωμού, όστις...

- Όστις και λοιπά και σας είπα, έχω ήδη εικόνα για το έργο σας και το περιεχόμενο και το ύφος και νομίζω ότι...

- Σας παρακαλώ! Πως μου συμπεριφέρεστε έτσι κύριε; Ποιος νομίζετε ότι είστε; Απαιτώ να ακούσετε τουλάχιστον ένα ακόμη ποίημά μου. Το απαιτώ!

- Ρε που μπλέξαμε. Τέλος πάντων, διάβασέ μας κάτι άλλο όμως, έχεις μαζί σου;

- Φυσικά. Έχω μαζί μου ολόκληρον την εσχάτη ποιητικήν συλλογήν μου φέρουσα τον τίτλον: "Ρεμπεσκέδες άνεμοι".

- Ποιοι είναι οι ρεμπεσκέδες;

- Οι άνεμοι.

- Οι άνεμοι ρεμπεσκέδες;

- Βεβαίως και αν θέλετε να σας τεκμηριώσω...

- Όχι, όχι, ευχαριστούμε. Με το ζόρι κρατάω τα λογικά μου στη θέση τους. Ας πάμε στο επόμενο ποίημα.

- Πολύ ωραία. Το ποίημα αυτό έχει τίτλο "Ας μην κοιτούσα τον καθρέφτη το πρωί"

- (Δε ρωτάς και τον ίδιο αν θέλει να σε βλέπει!)

- Πως;

- Τίποτα, προχωρήστε παρακαλώ!

- Έστω, παρότι διαπιστώνω με θλίψη ότι επικρατεί λίαν εχθρικό κλίμα δι'εμέ, κάτι που αδυνατώ να ερμηνεύσω καθώς εγώ εξ'αρχής ήμην ευγενής και υπήκουσα ευπειθώς εις όλας τας...

- Κύριε Χοντροσταμάτη...

- Πετροσταμάτης παρακαλώ, αν και η μήτηρ μου...

- Ναι, μας το είπατε, σας αποκαλεί με το πλήρες όνομά σας που είναι..

- Νότης.

- Λοιπόν, κύριε Νότη, γιατί μας ταλαιπωρείτε τόση ώρα; Και που το είδατε το εχθρικό κλίμα; Απλά, δεν έχουμε για κάθε διαγωνιζόμενο παρά λίγα λεπτά και εσείς είστε εδώ πάνω από ένα τέταρτο και δεν έχουμε κάνει τίποτα. Σας παρακαλώ λοιπόν, προχωρήστε για να τελειώνουμε.

- Καλώς. Αν και τελώ υπό το κράτος της σύγχυσης, θα το υπερβώ και θα σας διαβάσω ολίγους στίχους από το ποίημά μου "Ας μην κοιτούσα τον καθρέφτη το πρωί".

 

"Ας μη κοιτούσα

το καθρέφτη το πρωί

γιατί εσένα θυμάμαι

όμορφη κορνιζού μου

και η καρδιά μου πεταρίζει

κάθε που σε αντικρίζει

 

Ας μη κοιτούσα

το καθρέφτη το πρωί

κάλλιο ας τον κοίταγα το δείλι

που είμαι απ'το πιοτί φυτίλι

απ'τα σκυλάδικα φτιαγμένος

και απ'το φαγί πρησμένος..."

  

- Αρκετά, ως εδώ. Αρνούμαι να ακούσω οτιδήποτε περισσότερο.  Αυτό δεν είναι ποίηση κύριε. Ξέρετε τι είναι; Ας μην πω καλύτερα τι είναι γιατί θα έχουμε ματς εδώ μέσα. Καλημέρα σας!

- Με διώκετε;

- Μάλιστα, σας διώκουμε.

- Αυτό δε θα περάσει! Non passaran! Είστε φασίστας!

- ΒΡΕ ΠΑΓΑΙΝΕ ΑΠΟ ΔΩ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΠΑΡΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΣΟΥ, ΤΟΥΣ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ ΣΟΥ, ΤΑ ΦΥΤΙΛΙΑ ΣΟΥ  ΚΑΙ ΑΝΤΕ ΚΑΙ...

- ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΒΡΕ ΠΑΛΙΑΝΘΡΩΠΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΜΟΥ, ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ, ΛΕΧΡΙΤΗ, ΚΑΡ...

- ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΠΗΔΗΞΟΥ ΠΕΤΡΟΣΤΑΜΑΤΗ, ΜΠΙΝΕ, ΠΟΥΤ... ΓΙΕ!

 

 

...και η ποίηση υπέκυψε ταπεινωμένη στο μποξ!

(μια παλιά μου συγγραφική... αμαρτία του 2000, ε, ρε τι ξέθαψα ο άνθρωπος)