ο στοχασμός δεν φοράει μάσκες…

Η

αλήθεια μάς εκθέτει.

Τι αποδεικνύεται με σαφήνεια και καθαρότητα που θα ζήλευε ως και ο μέγιστος Καντ; Ότι το ‘όριο’ ή αυτό που συνηθίσαμε να θεωρούμε ως ‘όριο’ δεν αποτελεί απαραβίαστη αρχή καθώς εξειδικεύεται από την εννοιολογική του σήμανση και ερμηνεία σε μεγάλη κλίμακα, δηλαδή στο σύνολο των ατόμων μιας κοινωνίας. Έξω από τούτο το μέγεθος δεν έχει νόημα ή ορίζεται διαφορετικά και δεν μας ενδιαφέρει. Όμως, επαναλαμβάνω, η αλήθεια μάς εκθέτει. Γιατί φωτίζει το υποκειμενικό και σκοτίζει το υπερ-προσωπικό, το γενικό. Κι αυτό φυσικά σημαίνει ότι κανένα ‘όριο’ δεν μπορεί να ετεροκαθοριστεί γιατί δεν υπάρχει από πριν γενική και ομόφωνη συναντίληψη. Αν υπήρχε δεν θα υπήρχε και καμιά ανάγκη θέσπισης προστίμων ή τιμωριών για τους παραβάτες.

Η αλήθεια λοιπόν που αποτελεί την απόδειξη ότι είμαστε όντα μεν έλλογα αλλά με απολύτως εξω-λογικές ορίζουσες δράσης βαθύτερα, μάς πετάει γυμνούς και έκθετους σε μια αλληλο-σφαγή για την κατάδειξη και ‘τήρηση’ των ‘ορθών’ ορίων που δεν ταυτίζονται με ό,τι ο καθένας είχε ενσωματώσει στον ατομικό του ‘πολιτισμό’, στην ατομική του παλέτα από ‘κατηγορίες’ και κατηγορήματα.

Ήδη η μάχη με τις μάσκες και τα άλλα σουρεαλιστικά συναφή ορθώνονται ως απλές αποδείξεις ότι δεν μπορούμε να ‘τηρήσουμε’ τίποτα που δεν προ-υπήρχε στο εσωτερικό μας εννοιακό σύμπαν και πασχίζουμε απλά να υποκρινόμαστε τους ‘νομοταγείς’ φροντίζοντας να είμαστε οι ‘επαναστάτες’ έξω από τα φώτα του νόμου.

Μαζί με όλο τούτο το ‘τσίρκο’ στο οποίο ακροβάτες, θηριοδαμαστές και θεατές αλληλοτρώγονται και αλληλομάχονται για την εαυτική επιβίωση, έρχεται και η υπερκείμενη όλων αρχή, ένα μακρινό και εν γένει μισητό ‘κράτος’ να μάς υποδείξει με το δάχτυλο σηκωμένο το ‘ορθώς πράττειν’ για να λειτουργεί η κοινωνία με ευνομία και τάξη.

Νομίζω πως δεν έχουμε απριορικά καμιά πρόθεση να είμαστε ούτε νομοταγείς ούτε παραβάτες. Όπως μάς αιφνιδιάζει η ίδια η ύπαρξη και η προβολή της στο καθημέριο γίγνεσθαι, όπως μας αιφνιδιάζει ο εαυτός και οι συμπεριφορές του, έτσι επινοούμε θαυμαστούς ελιγμούς άλλοτε προς τη μια και άλλοτε προς την άλλη πλευρά.

Ο ‘νομοταγής’ μασκοφόρος δεν υπερέχει του ‘ανεύθυνου’… γυμνοπρόσωπου. Είναι απλώς μια προσωρινή κατασκευή, ένα ‘κιτ’ επιβίωσης σε ένα κοινωνικό παράλογο που δεν επιδοκιμάζει. Και φυσικά η ‘αντίφαση’ των συμπεριφορών μας εντός καραντίνας και μετά – καραντίνας το αποδεικνύει θριαμβικά.

Θα βρούμε τα όριά μας και θα περάσουμε στην επόμενη ιστορική φάση, είναι βέβαιο. Το σημαντικότερο είναι να εκμεταλλευτούμε, πρεσβεύω την περίσταση για… περίσκεψη… ο στοχασμός δεν φοράει ούτε πρέπει να φορέσει ποτέ μάσκες…