Στήθος

Το σταχτί δεν θα ζήσει

άλλο δε θα τυραννήσει το φως

εκείνο που γεννιόταν απ’τη σκιά του Νάρκισσου…

αν ήσουν ένα κατάλευκο ρόδο

θα σε αρνιόμουν

Το σκοτάδι θα εκλείψει

ο Περσέας βγήκε απ’το κατώφλι του νου

και η Μέδουσα κοιτάζει τον εαυτό της

και αφανίζεται

αν ήσουν ένας απόστατος κρίνος

θα σε αγνοούσα

Το αγόρι εισέρχεται στο Ναό

με το δεξί του χέρι λαβωμένο

έχει δυο μάτια άπληστα

και ένα σκισμένο τετράδιο ποιημάτων

στον κόρφο του

και του σιγοτρώει την καρδιά

κάθε μέρα

εδώ

στο βωμό θα το αφήσει

και θα επιστρέψει το αίμα του

στις φλέβες

αν ήσουν ένα κλεμμένο βλέμμα

θα σε εξόριζα

στο Νότιο σύνορό μου

είσαι ένας επαναστάτης ήλιος

και σε φιλοξενώ
στο στήθος

για να με καις…


José Antonio Sánchez