Γ
|
υρίζει
μέσα στο μυαλό μου όπως ο θηρευτής που αναζητά το ζωντανό του γεύμα.
Αθόρυβος.
Επιβλητικός.
Άτρομος.
Αληθινός.
Μπαίνει
με θράσος στα όνειρά μου… δεν μου επιτρέπει να ησυχάσω… στην εγρήγορση παίρνει
την όψη περαστικών που εμφανίζονται ξαφνικά από γωνίες σπιτιών… στην ονειρική
διάσταση εμφανίζεται ως ένα πελώριο αιλουροειδές… ή κάποια γιγάντια σκιά…
Το
μόνο που ξέρω γι αυτόν είναι πως είναι αρχαίος όσο και ο κόσμος.
Κι
αυτή τη γνώση δεν έχω ιδέα πως την κατέχω. Είναι μια ειναιική εγγραφή. Ένα
ψυχικό πυρογράφημα. Κάτι που γεννήθηκε μαζί μου. Κάτι που φιλοξενώ στα κύτταρά
μου. Σα μνήμη.
Σαν
εγκατιαίο ρίγος.
Αυτό
που μου γεννάει η παρουσία του είναι φοβερό και ανείπωτο.
Κατά
κάποιο τρόπο με οδηγεί στο να σκοτώσω…
Κανείς
δεν με αναζητά μέσα στη νύχτα… τα σπλάχνα της σελήνης μείχτηκαν με τα δικά μου
αξεχώριστα… κι ο πόθος της νύχτας κορμίστηκε με το δικό μου…
Τον
ακούω να πλησιάζει… η ανάσα του έγινε η νυχτερινή δροσιά που σφυρίζει στ’αυτιά
μου… ανάσα ήρεμη και σταθερή… καμιά αγωνία… καμιά βιάση… έχει έρθει για μένα…
και ξέρω πως θέλει να μου μιλήσει… θέλει να μου μιλήσει για το στερέωμα της
μεγάλης φωτιάς… για τον ουρανό της πύρινης θέλησης… για τα αστέρια της ασύνορης
νύχτας… για το ένα που κοχλάζει στα
ερείπια της λήθης…
για
όλα όσα εικονίστηκαν και ξανάγιναν στάχτη…
για
όλα όσα τραγουδήθηκαν κι έγιναν πάλι γόος και κλαυθμός…
για
όλα όσα προδόθηκαν πριν γεννηθούν…
για
όλα όσα νεκρώθηκαν στη μήτρα του χρόνου…
Στο
ένα μου βλέφαρο στέκεται η νύχτα ακροπατώντας…
Στο
δεξί μου χέρι το στιλέτο…
Το
αίμα του συριχτό και αφρίζον πετιέται από τις τουμπανιασμένες φλέβες του… μια μαύρη
λίμνη απλώνεται αργά γύρω απ’το χοντρό κορμί και ποτίζει την αυγή… αχνίζει ακόμα
καθώς το γεύομαι…
αχνίζει
σπηλαιώδεις ορμές, αβύσσου όνειρα και βρυαρούς φόνους...
αφρίζει
στόματα μαινάδων που ξεκοίλιασαν βλάσφημους και ιδρώτα ερωτικής σμίξης παρθένων
ιερειών άγνωστων, πρόστυχων θεαινών…
αφρίζει
λυγρές συλλαβές ρυπαρών ηδονών και λιμναίων πόθων από αιχμάλωτες σκέψεις αιώνων…
Ντύνομαι
το αίθοπο αίμα σου…
Πλένομαι
στο λιπαρό αίμα σου…
Κοινωνώ
το ανίερο αίμα σου…
εύκρατος
αλκυώνειος
θάνατος
και
μεταμορφώνομαι…
οκτ2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου