«…
Ο φίλος μου Κ. μου λέει πως η ζωή είναι εφιάλτης. Η απογραφή των
πραγμάτων που συνθέτουν τον εφιάλτη είναι βάρβαρη και κοινότοπη: γέννηση
και θάνατος, φόνοι και γενοκτονίες, γεωλογικές και κοσμικές
καταστροφές, κάτεργα και καταπίεση, βία και τρόμος. Γνωστά πράγματα από
χρόνια. Κι όμως, ζούμε. Δεν θα έπρεπε να αποδεχθούμε αυτή την μοίρα,
στην οποία φαίνεται ότι έχουμε παραδοθεί εδώ και χιλιετίες. Αυτή η
ανθρωπότητα, όμως, συνειδητοποιώντας όλο και περισσότερο το αβίωτο αυτού
του κόσμου, δεν θα έπρεπε να αυτοκτονήσει: Ακόμη και αν ζει κανείς
ήσυχα, τα γηρατειά δεν είναι κάτι απαράδεκτο;…
… είμαι μέσα στο άρρητο…
…το πρωινό είναι οδυνηρό. Η επιθυμία να μην ξανασηκωθώ, την οποία πρέπει να ξεπερνώ κάθε πρωί…
…
αυτό είναι η χάρη: να αισθάνεσαι πως ο κόσμος είναι βαθύτατα,
πνευματικά, μεταφυσικά πραγματικός και πλήρης. Χωρίς τη συνειδητή, ή
κατά το ήμισυ συνειδητή, αίσθηση της μεταφυσικής πραγματικότητας, όλα
είναι φευγαλέα, ο κόσμος δεν είναι υποστατός, δεν έχει ενσαρκωθεί…
…δεν φοβάμαι πραγματικά, ή δεν φοβάμαι μόνο. Αυτό που με παραλύει είναι η αηδία…
…για
ν’ανεχθώ το αφόρητο, κρέμομαι απελπισμένα από τη σκέψη πως ό,τι με
περιβάλλει δεν είναι αληθινό, πως ο κόσμος δεν είναι πραγματικός…
…έχουμε
ξεχάσει τι σημαίνει παρατήρηση. Δεν μπορούμε πια να βλέπουμε, δεν
μπορούμε πια να σταματήσουμε μέσα στη γενική αναταραχή και να
παρατηρήσουμε, ακίνητοι για λίγο, την ίδια τη δίνη. Δεν ξέρουμε πλέον να
κοιτάμε ούτε τα κάγκελα του κλουβιού μας, ούτε τη γη. Δεν έχουμε την
ευχέρεια να το κάνουμε. Εντούτοις, θα μπορούσαμε, κοιτώντας γύρω μας,
παρατηρώντας τον εαυτό μας να δούμε κάτι να εμφανίζεται. ‘Παρατηρώντας’,
με τεταμένη την προσοχή, θα μπορούσαμε να ξαναβρούμε τη φρεσκάδα της
έκπληξης, μιας έκπληξης παιδικής η οποία θα έκανε τον κόσμο τόσο νέο και
παρθένο, όσο την πρώτη μέρα της δημιουργίας. Θα έπρεπε να μάθουμε εκ
νέου την έκσταση…
…ο
άνθρωπος, ακριβώς για να ζήσει και να δράσει, δεν μπορεί να αποφύγει να
θέσει στον εαυτό του το εσχατολογικό πρόβλημα. Αν δεν το θέσει, μένει
στάσιμος. Αν δεν υπάρχει προορισμός, ο άνθρωπος δεν μπορεί να αρκεσθεί
στην ατομική του μοίρα, έχει ανάγκη να πιστεύει στο μέλλον της
ανθρωπότητας…»
IONESCO, Η ΕΛΕΓΕΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου