'τι είναι η αλήθεια'...

Η αλήθεια είναι πικρή...

στυφή και άνυδρη

και δε θα σε ωφελήσει

να τη γευτείς

πριν μάθεις λοιπόν

τι περιέχει

μάθε πρώτα

 τι γεύση έχει...

αυτή πρέπει να ήταν η απάντηση

που έδωσε ο Ιησούς στο θρασύ Ρωμαίο

που τον κοιτούσε σαν ενοχλητικό εξωγήινο

αναρωτώμενος ποια κακή μοίρα τον είχε

ξαποστείλει στις εσχατιές της αυτοκρατορίας

να προσπαθεί να διοικήσει έναν λαό περίεργο

εσωστρεφή, καχύποπτο αλλά και πεισματικά περήφανο

μονόχνοτο και δύσθυμο

αλλά και με μια ιδιόμορφη, σχεδόν εξωφρενική

μονιστική αντίληψη του κόσμου και της ζωής...

με το χρόνο να μην είναι κυκλικός

αλλά γραμμικός...

με το Τώρα να μην έχει αξία

αλλά το Ερχόμενο...

με τη Νύχτα να μην είναι υπόσχεση

αλλά κρυπτική μοιχαλίδα...

με το θάνατο να μην είναι διαδικασία

αλλά όνειδος...

με την ηδονή να μην είναι φιλόξενη αγκαλιά

αλλά σκοτεινός πόθος...

με το πόλεμο να μην είναι ένα δυναμικό αεί

αλλά ένα στατικό νυν...

με το αίμα να μην ξεπλένει ποτέ

αλλά μονάχα να στιγματίζει...

που το κακό δεν έχει τίποτε καλό

αλλά το καλό εγκυμονεί πάντα το κακό...

και η Ρώμη είχε την απαίτηση τούτοι οι παράξενοι

ερημίτες των πόλεων να 'κυβερνηθούν' υπάκουα,

φιλήσυχα και ειρηνικά...

ο Έπαρχος είχε σίγουρα μεγάλη δόση ειρωνείας

περιφρόνησης και απορίας στο βλέμμα του

αντικρίζοντας έναν ακόμη μυστικιστή Διδάσκαλο

αυτού του τρομερού λαού

που δεν έδειχνε ίχνος φόβου μπροστά στον Ρωμαϊκό Αετό

απλά εμφανή σημεία κόπωσης από την εξάντληση,

το ξυλοδαρμό, τις ταλαιπωρίες και τους εξευτελισμούς

από τους Σαχρεντίν, τους 'αδελφούς του' που

τον είχαν κιόλας δικάσει και καταδικάσει σε θάνατο...

πως να επικοινωνήσεις μ'ένα τέτοιο άνθρωπο

τι να του πεις και τι να τον ρωτήσεις

κι αν τον ρωτήσεις

τι σόι απάντηση να προσδοκάς...

είναι αυτές οι συγκλονιστικές στιγμές

οι στιγμές του Ιστορικού Σταυρού

οι μοναδικές στιγμές που συναντώνται

σε μια κορυφαία 'διάδραση'

ο Αρχαίος Κόσμος με το Νυν και Αεί των Εσχάτων...

η Σιδηρά και Κραταιά Τάξις

με τη Ρομφαία που θα την ξεκοιλιάσει...

ο Μυθικός Κόσμος των Οριζόντιων Ανθρώπων

με τον Πνευματικό Κόσμο των Καθέτων Ανθρώπων...

η παιγνιώδης έπαρση του Σωκράτη

με τον ανηδονικό ασκητισμό του Αντωνίου...

η 'βλάσφημη' φλογέρα του Πάνα

με το αυστηρό Βυζαντινό Μέλος...

η φωτεινή αισιοδοξία της πλούσιας Κορίνθου

με την χλομή και στεγνή λειτουργικότητα της Ιερουσαλήμ...

όλα τούτα ανταμώνουν

και σταυρώνονται τούτη τη στιγμή

που ο Πιλάτος αντικρίζει τον Ναζωραίο

και δεν υποψιάζεται φυσικά τον Χριστό

που κρύβεται μέσα του...

κι αποφασίζει να τον ρωτήσει

'τι είναι η αλήθεια'...