ένα ακόμη Υ...

Όσο διαρκεί εντός σου η ψευδαίσθηση πως ο κόσμος αυτός μπορεί να αλλάξει, παραμένεις νέος… όταν ξημερώσει η μέρα που ψευδαίσθηση αυτή δεν θα φιλοξενείται πια στην καρδιά και στο μυαλό σου, έχεις πάψει να έχεις οποιαδήποτε σχέση με τη νεότητα… δεν είσαι ίσως γέρος αλλά έχεις απομακρυνθεί από τη νήσο των ονείρων, τη νήσο με τις πηγές του αθάνατου νερού… και οδεύεις ολοταχώς προς το τέλος μέσα στη θάλασσα της φθοράς…

Μεταξύ της ψευδαίσθησης αυτής και της κατάθλιψης, δεν τίθεται κανένα θέμα, καμιά συζήτηση, επιλέγω την πρώτη…

Έτσι νιώθω τουλάχιστον…

…διότι ανάμεσά τους είναι το Μεγάλο Σκοτεινό Δάσος της Πραγματικότητας, του Ρεαλισμού και του Κυνισμού… και όλα με κεφαλαία για να αποδοθεί το φρικαλέο μέγεθός τους… όμως το ότι επιλέγω την ονειρική αληθινότητα της ψευδαίσθησης, πως δηλαδή αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και πρωταγωνιστή μάλιστα να έχει εμένα (ή έστω και εμένα), δεν σημαίνει ότι αυτόματα έχω ικανωθεί να υπηρετήσω αυτή την επιλογή… γιατί είναι μια επιλογή πολύ πιο επικίνδυνη από την άλλη, του κυνικού ρεαλισμού… διότι στην ονειρική αληθινότητα οι απαιτήσεις είναι μεγάλες και τα αναστήματα αναλόγως ονειρικά… δεν έχουμε να κάνουμε με ‘διαχειριστές’ και στεγνούς τεχνοκράτες του χρόνου και των τεμαχισμένων ελπίδων… εδώ έχουμε να αναμετρηθούμε με τα Έγκατα, το Αχανές και το Είναι… Τα πράγματα είναι ζόρικα, η γλώσσα διαφορετική κι εμείς δεν ξέρουμε καν την αλφαβήτα… γιατί έχουμε απωλέσει τη γλώσσα του Ονείρου και του Είναι υιοθετώντας την απείρως πιο βολική και… μανιτζέβελη της ‘καθημερινότητας’, της χρηστικής απλότητας, της ουδενίας πάει να πει…

Μπροστά στο πελώριο αυτό Υ…

…διανύεις με μόχθο το κάτω πόδι, το κάθετο κι έρχεσαι μοιραία στον κόμβο του στοχασμού πριν την απόφαση… αριστερά ο κυνισμός που χασκογελάει με χρυσά δόντια σε ένα σάπιο πρόσωπο… δεξιά η Αλήθεια, το Όνειρο, η Ποίηση, ο Έρωτας… το Μηδέν και το Αχανές που στροβιλίζονται σαν δαιμονισμένα σύννεφα σε ένα στερέωμα που μοιάζει μεθυσμένο και αλλάζει ολοένα… τι να κάνεις; Τι να επιλέξεις; Ποιο δρόμο να πάρεις;

Ο πρώτος μοιάζει αποκρουστικός αλλά υπόσχεται μια μίζερη ασφάλεια κι ένα βηματισμό ανάγκης και αίματος… αλλά τον υπόσχεται να πάρει και να σηκώσει… δεξιά σου το χάος, το τίποτε που μπορεί να κρύβει τα πάντα… το διαρκές μέσα στη στιγμή… το ακαριαίο που βιώνεται μια αιωνιότητα… το τίποτα που σε ραντίζει με το Όλο… η τρέλα… η Αγάπη… ίσως ο Θάνατος στο επόμενο βήμα…

Ξέρεις τι θα διαλέξεις τελικά… αυτό που μοιάζει περισσότερο με σένα…

Δεν θα επιλέξεις εσύ στην ουσία… Αυτό θα σε επιλέξει… Ό,τι είσαι, η εντελέχεια αυτού που είσαι για την ακρίβεια, αυτό θα σε επιλέξει… θα σου επιτρέψει όμως την αφέλεια να πιστεύεις πως διάλεξες εσύ… έχει κι αυτό την αξία του, τη σημασία του, τη βαρύτητά του…

Κι όμως… στο τέλος του δρόμου…

… υπάρχει ένα ακόμη Υ…