Η δουλεία είναι μια κατάσταση πνευματική… πριν
απ’οτιδήποτε άλλο… το σώμα ακολουθεί… αλλά το συναίσθημα επαναστατεί… ακόμα και
αν υπάρχει μια κρυφή συνωμοσία σώματος και νου που προσφέρει μια πρόσκαιρη
ασφάλεια, μια καταφυγή… η διαμονή σε ένα καταφύγιο άλλωστε πρέπει να είναι
προσωρινή… διαφορετικά, αν γίνει μόνιμη περνάει στο νοσηρό πεδίο… και κάποια
στιγμή πρέπει να ρισκάρεις… πρέπει να βγεις στο πεδίο της μάχης, πρέπει να
τολμήσεις… δεν γίνεται αλλιώς… τα ξέρουμε αυτά… είναι δύσκολο να τα εφαρμόζουμε
όμως όταν απλώνουμε διαρκώς το χέρι στον Εφέντη για να ρίξει τα κέρματα και
σίγουρα και τις ανάλογες καρπαζιές…
Στην Ευρώπη δίνεται μια μάχη
ανάλογη με κείνη των αρχών του 19ου αιώνα… οι λαοί ενάντια στην Ιερή
Συμμαχία… οι Έλληνες τότε δεν υπήρχαν γι αυτούς… ήταν απλώς υπήκοοι
προσκυνημένοι και ιδιοκτησία της Πύλης… το αυτονόητο ήταν αυτό και οι Ήρωες
εκείνης της εποχής έπρεπε να ανατρέψουν το ‘αυτονόητο’… ο μεγάλος Αγώνας
συνεχίζεται… δεν τελείωσε στην ουσία ποτέ… Για κάποιους εκεί έξω παραμένουμε
ραγιάδες, με μειωμένη υπόσταση, εξημερωμένοι πίθηκες για να τους διασκεδάζουμε
ή να τους σερβίρουμε μουζάκα και γκρικ σάλαντ… Το φοβερότερο είναι ότι αυτό το
έχουν ως ιδεολογία και κάποιοι από εμάς εδώ… Και βγαίνουν και στα κανάλια και
προκαλούν στομαχικές διαταραχές… Εύχονται να σπάσει τα μούτρα του ο Τσίπρας για
να πάνε εκείνοι μετά γονηπετείς και να εκλιπαρήσουν τις παλιές τους θέσεις και
τα χαμένα τους προνόμια…
Ας μην το επιτρέψουμε να συμβεί
αυτό… ξανά…
Δεν αντέχεται άλλο…
