[κάποιες σκόρπιες σκέψεις από το ημερολόγιό μου]
…υπάρχει
η πρώτη κίνηση… από έξω προς τα μέσα… όσο δεν διαθέτω φίλτρα, όσο δεν
έχω θωρακίσεις, όσο επιτρέπω τούτη την ‘εισβολή’ και όσο δεν παλεύω να
την εξοστρακίσω, δρω στο τώρα… ή μάλλον, δεν δρω εγώ, η δράση
‘συμβαίνει’, γίνεται… πραγματοποιείται… το ‘παρελθόν’ αρχίζει όταν
ξεκινά η ανάστροφη πορεία… η πορεία από μέσα προς τα έξω… από μια άποψη,
ό,τι εισέρχεται αγνοεί την χρονικότητα… όταν ιδρύεται ο χρόνος, οφείλω
να αντεπιτεθώ…
…αν
έτσι λειτουργεί και η μνήμη –όχι η συναισθηματική – δεν έχω καμιά
ελπίδα να αναθεωρήσω τίποτα… απλώς, αναβιώνω ό,τι έχω ζήσει… όταν απλώς
αναβιώνω ό,τι έχει ήδη βιωθεί, τότε δημιουργώ επάλληλα στρώματα
χρονικότητας… αυτά είναι τα ‘παράλληλα σύμπαντα’… δεν χρειαζόμαστε άλλες
διαστάσεις, τις έχουμε ήδη… τις κατασκευάζουμε κάθε στιγμή…
…όταν
‘αντιδρώ’ σε μια φραστική επίθεση, σε μια κακουχία ή σε ένα μπλοκάρισμα
κάποιας λειτουργίας, δημιουργούνται πολλές επάλληλες –και όχι
παράλληλες αρχικά – δράσεις… μοιάζουν με εναλλακτικά ‘σενάρια’
αντιμετώπισης κρίσεων… όταν αποτυγχάνει το ένα, να αρχίσει το άλλο κλπ…
εάν είχε καταργηθεί κάθε έννοια χρόνου δεν θα υπήρχε παρά μονάχα η
καθαρή αντίδραση… όπως όταν κανείς βρίσκεται σε εξαιρετικά μεγάλο
κίνδυνο… δεν σκέφτεται, απλώς δρα… δεν υπάρχει χώρος για ‘σενάρια’… ίσως
γι’αυτό αργότερα, δεν ‘θυμάται’ τι συνέβη… ίσως γι’αυτό λέει ‘δεν ξέρω,
δεν ήμουν εγώ’ κλπ… δεν είχε προκατασκευάσει την δράση του και ό,τι
συνέβη ήταν ανάμεσα στις Συμπληγάδες του χρόνου…
…
ένας σταυρός αντιστοιχεί στις οριζόντιες και κάθετες ‘δράσεις’ του
ανθρώπου… υπάρχουν οι ‘οριζόντιοι’ άνθρωποι και οι ‘κάθετοι’ άνθρωποι…
οι εσωτεριστές έλεγαν πως όσο πιο στα άκρα της οριζόντιας δοκού
βρίσκεσαι, τόσο πιο ‘επιφανειακός’ είσαι… δεν σε ενδιαφέρει το βάθος
αλλά η πολλαπλότητα… βαριέσαι εύκολα, θέλεις εναλλαγές… όσο πιο μακριά
στα άκρα της κάθετης δοκού είσαι, τόσο πιο εσωστρεφής και αναλυτικός
είσαι… δεν αντέχεις τα πολλά και για λίγο, θέλεις ένα αντικείμενο να το
εξαντλήσεις όσο πάει… ακόμα κι αν σου πάρει μια ζωή… ας πούμε ότι στους
οριζόντιους ανήκουν οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί και όσοι ασχολούνται
με τις δημόσιες σχέσεις… ας πούμε ότι στους κάθετους ανήκουν οι
ερευνητές, οι φιλόσοφοι, οι επιστήμονες…
…αν
αληθεύει αυτή η σχηματική διάκριση, ο πλέον ισορροπημένος άνθρωπος
είναι αυτός που ‘σταυρώνεται’… αυτός που εγγίζει στην τομή των δοκών… ο
άνθρωπος του Ντα Βίντσι ίσως… αναρωτιέμαι ποιος…
