Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 20, 2013




Εκβολές

Στις εκβολές αυτού του ποταμού
με το ανθρώπινο αίμα
περιμένει
αν το βλέπεις
γυρτό αυτό το σώμα
«χωρίς σημάδια»
χωρίς γδαρσίματα ή μελανιές
«μονάχα με τις μαχαιριές του δολοφόνου»

κι ενώ ο ποταμός άγρια ουρλιάζοντας
κατεβαίνει αφρίζοντας
και αρδεύει τα πόδια μας
τ’αναφίλητά μας
τα όνειρά μας

το βλέμμα ακόμη ακίνητο
θολό
όλων το βλέμμα
όλων οι ανάσες

ακόμη ακίνητες
ακόμη ανύπαρκτες

τι περιμένουν;

τι περιμένουμε;


(με αφορμή μονάχα το πέρασμα στην αθανασία του Π.Φ.)

13 σχόλια:

Eriugena είπε...

Ακριβώς αυτό φίλε μου συμβαίνει.
Είναι δύσκολο να το πει κανείς για ένα ποίημα-τραγούδι, αλλά έτσι είναι και αυτό κάνει το ερώτημα ακόμα πιό σκληρό. Τι περιμένουν; τι περιμένουμε;
ΤΙ;
Η ακινησία (μας) τους είναι μια απορία που είναι μεγάλη πιά. Αλλά θα ήθελα να μην παρασιτίσω σε αυτή την αιωνιοποίηση. Αιώνιος..

Νimertis είπε...

ομολογώ πως είχε χρόνια να με σοκάρει τόσο πολύ μια... πολιτική δολοφονία... λες και έχει καμιά ουσιαστική διαφορά, λες και ο πόνος δεν είναι ο ίδιος... και η αφήγηση της μάνας, επίσης το ομολογώ, με πάγωσε, με καθήλωσε...
και επίσης να πω ότι μελετώ τις τελευταίες αναρτήσεις σου αγαπημένε φίλε...
καιρό τώρα το μελετούμε το φαινόμενο, το βλέπουμε να εξελίσσεται όπως οι μετεωρολόγοι τη θύελλα να σαρώνει τα πάντα και να θεριεύει ολοένα και περισσότερο...

φαίνεται πως έχουμε τόσο εθιστεί στην ακινησία που ακόμα και το πλέον αποτρόπαιο έγκλημα δεν μας κουνάει...

μούμιες έχουμε γίνει φίλε μου;

agriomeli είπε...

Τι περιμενουμε ε?
Το αυτονοητο.
Το περασμα μας οχι στην αθανασια
αλλα στον αιωνιο θανατο.

υγ..αθελα μας...ουπς...το σωζω?

Την αγανακτισμενη καλησπερα μου,καλε μου Νημερη.

Eυαγγελία είπε...

Εκεί ποντάρουν οι διαχειριστές της εξολόθρευσης, στην αδράνεια που μας τυλίγει. Λες και υπάρχουν ναρκωτικές ουσίες στον αέρα και μας υπνωτίζουν.....Όλη η ενέργειά μας ρέει στου ποταμού το φευγιό ....

Τι να πω και 'γω εδώ μακριά ....μου γίνεται ολοένα εφιάλτης τ όνειρο που ονομάζω Ελλάδα...

Χαιρετώ σε και φιλώ σε Νιμερτή μου.

ειρήνη είπε...

δεν ξεχνώ

Νimertis είπε...

agriomeli αυτή τη φορά έφτασε φαίνεται ο κόμπος στο χτένι... αρκετά ως εδώ...
καλό Σ/Κ φίλη μου...

Νimertis είπε...

αγαπημένη μου αοράτη, υπάρχουν και όρια που δυστυχώς μόνο με το αίμα σημαδεύονται... κρίμα που έπρεπε να φτάσουμε σε μια στυγερή δολοφονία για να σηκώσουμε το βλέμμα...
σε φιλώ και σ'ευχαριστώ!

Νimertis είπε...

δεν ξεχνάμε ειρήνη μου...

Kate'sCakeBox είπε...

Καλησπέρα καλέ μου φίλε..εξαιρετικό και με συναισθήματα που μας πονάνε όλους..νομίζω ότι έφτασε η ώρα που ο καναπες πρέπει να σκεπαστεί..φτάνει πιά..έχουμε καταρρακωθεί,έχουμε πονέσει,έχουμε αγανακτήσει..τώρα και αυτό..μια πολιτική δολοφονία σε μια χώρα που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της..να γιατρέψει τις πληγές της..ως πότε..τι είναι αυτό που θα αφυπνήσει επιτέλους τον Έλληνα σε ουσιαστική πάλη με την λαμογιά με την αθλιότητα με τις κοινωνικές αδικίες με τον εξευτελισμό και την ταπείνωση που του γίνεται..θλίψη και θυμό νιώθω..και περιμένουμε όλοι εμείς που προβληματιζόμαστε μιά σπίθα που θα αφυπνίσει τα πνεύματα...θα τα αφυπνίσει όμως??καλό σου βραδάκι φίλε μου..

Νimertis είπε...

η τελευταία σου ερώτηση είναι και η πιο ουσιαστική ίσως αγαπημένη φίλη Kate... σ'ευχαριστώ θερμά για την πολύ ουσιαστική σου παρέμβαση! να'σαι καλα... καλή εβδομάδα σου εύχομαι από καρδιάς

Χάνη είπε...

Τι;

Νimertis είπε...

πάντως, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση Χάνη μου... καιρός δεν ήταν;

Χάνη είπε...

Ευτυχώς τίποτα δεν πάει χαμένο.