.jpg)
Νομίζω πως η ύψιστη 'τέχνη' στη ζωή ενός 'άψογου' πολεμιστή είναι αυτό που θα λέγαμε 'άρνηση του θανάτου'. Και τούτο δεν είναι ένα ποιητικό σχήμα. Αν και ακόμα και αν είναι, δεν μας ενοχλεί. Αντίθετα, μας βοηθά. Γιατί η Ποίηση, πέρα από τις φιλολογικές και άλλες θεωρήσεις, είναι πρώτιστα ένας Δρόμος... και οι 'αρνητές του θανάτου' είναι τα όντα που δείχνουν το Δρόμο... χωρίς αυτούς δεν θα τον ξέραμε... χωρίς αυτούς, θα πιστεύαμε πως ο θάνατος είναι η γνωστή βιολογική νομοτέλεια που διατυμπανίζουν μονότονα οι βαρετοί επιστήμονες...
χρειάζεται ένα 'μαγικό άλμα' για να εισέλθει κανείς στην περιοχή αυτής της 'άρνησης';
κατά την ταπεινή μου άποψη όχι. απλώς, ό,τι είναι σε ενεργειακά περισσεύματα στους 'μαγικούς κόσμους' λειτουργεί αναλογικά στον 'μέσο κόσμο', στην καθημερινότητά μας...
γιατί η 'άρνηση' μπορεί να είναι κάλλιστα και εξόχως πολιτική πράξη
και όχι απλά μπορεί αλλά πρέπει να είναι...
η άρνηση να πεθάνεις επειδή το θέλει η Τρόικα, ας πούμε
η άρνηση να γεράσεις και να μαραζώσεις επειδή το θέλουν κάποιοι ολόγυρα να πάρουν τη θέση σου...
ή η άρνηση, ακόμα καλύτερα, να 'ζεις υγιεινά και χαμογελαστά' ενώ σε σφάζουν επειδή αυτό σε κάνει μέλος ενός ιδιότυπου 'κλαμπ' τέλειων ανθρώπων...
σε μια πρόσφατη ταινία, ο πρωταγωνιστής κάνει το μεγάλο σκάνδαλο... καπνίζει! και κάποιος ουρλιάζει δίπλα του "μα για όνομα του Θεού, είσαι ο μοναδικός που επιμένει να καπνίζει πλέον"
το σύμπαν αναποδογυρίστηκε και όσοι 'βλαπτουν' τον εαυτό τους με τρόπους μη εγκεκριμένους, είναι νοσηροί.
αντίθετα, όσοι βλάπτπουν τους πάντες και τα πάντα εις το όνομα της Ανωτάτης Αρχής, είναι καλόδεχτοι, είναι 'φυσιολογικοί', ακόμα χειρότερα.
η μόνη αληθινά πολιτική πράξη που μας απέμεινε, είναι η 'απόδραση στο παράλογο' και η μαγική πράξη της άρνησης του θανάτου.
φυσιολογικό δεν είναι να ζεις και να πεθαίνεις επειδή έτυχε, επειδή στο παραχώρησαν, επειδή υπάρχουν ακόμα κάποια λίγα περιθώρια για σένα...
φυσιολογικό δεν είναι να υποχωρείς διαρκώς επειδή 'δεν γίνεται αλλιώς' και να 'προσαρμόζεσαι' σε κάθε νέο τοξικό περιβάλλον σε τοποθετούν...
φυσιολογικό είναι να αρνηθείς μια για πάντα να πεθάνεις...
και ύστερα έρχεται η δεύτερη μεγάλη τέχνη
να συνωμοτήσεις απέναντι τους
με τη ζωή σου
ως μέγιστο όπλο!
13 σχόλια:
"και ύστερα έρχεται η δεύτερη μεγάλη τέχνη, να συνωμοτήσεις απέναντι τους
με τη ζωή σου ως μέγιστο όπλο!"
Εκεί είναι όλο το μεγαλείο - επιμονή στη ζωή - όχι επειδή απλά έτυχε, μα για τον λόγο εξόντωσης στο εμπόδιο της αντίστασης.
Χαιρετώ σε καλέ μου φίλε.
να γράφεις φίλε μου..
κόντρα σε όλες τις βεβαιότητες..
Με συγχωρείς φίλε μου Ανταίε αλλά οι παρατηρήσεις σου έχουν έναν ηθικισμό που αρνούμαι να τον παρακολουθήσω καθώς τον έχω στην μπούκα του κανονιού από πολύ νέος...
Αυτά τα 'βλακωδώς' δεν θα ήθελα να τα δω από κάποιον στο Νημερτή... και σίγουρα όχι από σένα που εκτιμώ... διαφωνούμε λοιπόν...
και ως εδώ...
επίσης
δεν δίνω δεκάρα για τον Αριστοτέλη... αν ποτέ υπήρξε ένα τέτοιο πρόσωπο
καλύτερα να μου έλεγες για τον Αριστοτέλη Ωνάση
αυτός σίγουρα υπήρξε...
θα προτιμούσα να μην μπούμε σε περαιτέρω συζήτηση... ούτε εγώ θέλω να πείσω κανέναν ούτε κανείς να πείσει εμένα...
αυτά...
αοράτη μου σ'ευχαριστώ μάτια μου... να'σαι καλά...
όσο έχω νεφρά ακόμη θα γράφω Ειρήνη μου... σε φιλώ...
επίσης, όσοι είναι από αυτούς τους φανατικούς αντικαπνιστές με το αμερικάνικο απαστράπτον χαμόγελο και την ιατρική θεολογία ανά χείρας, παρακαλώ να μην με διαβάζουν... χάνουν το χρόνο τους...
εγώ είμαι σαν τον Ταμτάκο... ανθυγιεινός τύπος...
ευχαριστώ...
Αν και το "βλακωδώς" δεν απευθύνονταν προσωπικά σε σένα, προφανώς θίχτηκες
επειδή είσαι ο ίδιος καπνιστής και το θεωρείς δικαίωμα και επιλογή, όπως ακριβώς έκανα κι εγώ όσο κάπνιζα..
Στην πραγματικότητα απευθύνονταν σε μένα και στην προσωπική μου εμπειρία με το κάπνισμα, το οποίο έκοψα όταν ένιωσα έτσι!
Προφανώς - συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί μου- μού δίνεις το δικαίωμα να θεωρώ το κάπνισμα ως μη σοφή πράξη, και αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με ηθικολογία ούτε με ιατρική θεολογία..
Έτσι λοιπόν θα επαναλάμβανα το σχόλιό μου χωρίς την επίμαχη λέξη, και πραγματικά αν ακόμα σε ενοχλεί, σου δίνω την άδεια να το διαγράψεις, χωρίς αυτό να αλλάξει σε τίποτα την εκτίμησή μου στο πρόσωπό σου..
Ενώ κατανοώ και συμφωνώ με το πνεύμα της ανάρτησης, επίτρεψέ μου να εκφράσω κάποιες σκέψεις..
Ο αρνητής του θανάτου δεν είναι απαραίτητα και γενναίος (Αριστοτέλης)
Το να έχεις ως όπλο την ίδια σου την ύπαρξη (υπέροχη σκέψη) και να την καταστρέφεις ασόφως με το κάπνισμα, δεν είναι και ο,τι πιο λογικό θα έλεγα.
Αν κάποιος δεν νοιάζεται για τον εαυτό του μα και για τους γύρω του, πως μπορεί άραγε να κάνει καλύτερο τον κόσμο;;
Προσωπικά νιώθω απέχθεια για την "ιαπωνποίηση" (!!) που θέλουν να μας επιβάλουν, να χαμογελάμε και να είμαστε (υποκριτικά) ευγενείς και υπεράνω, ανεχόμενοι βουβά τα πάντα, την ίδια απέχθεια όμως νιώθω στον ωχαδερφισμό, στο "και τι έγινε" και στο "έλα μωρέ"ι...
Ας σκεφτούμε μόνο πως, με τον ίδιο τρόπο που εμείς θεωρούμε δικαίωμά μας ή ελευθερία επιλογής να κάνουμε κάποια πράγματα, με τον ίδιο τρόπο θεωρούν δικαίωμά τους οι εξουσιαστές να μας κάνουν ο,τι κάνουν!
Με εκτίμηση και αγάπη μετά από αρκετό καιρό φίλε Νημερτή..
δεν διαγράφω σχόλια ανθρώπων που εκτιμώ Ανταίε και επαναλαμβάνω πως εσένα σε εκτιμώ και δεν είναι τύπος ευγενείας αυτός... ψευτοευγένειες και καθωσπρεπισμοί δεν έχουν θέση στα δικά μου ιστολόγια... όπως δεν έχουν θέση και οι βωμολοχίες βέβαια και οι εξυπνακισμοί, αυτό φυσικά δεν αφορά εσένα αλλά άλλους που ευτυχώς επισκέπτονται πλέον άλλους χώρους... δεν θα μπω σε συζήτηση για το κάπνισμα τώρα φίλε μου... είναι εκτός πνεύματος ανάρτησης αυτή η συζήτηση... και δεν έχει σημασία αν καπνίζω ή όχι... μας πάει αλλού όλο αυτό...
εύχομαι να είσαι καλά...
Eνα μανιφέτσο εκτροπίας......ένα κόκκινο χάπι που σου φανερώνεται κλείνοντας το μάτι...και 'οποιος αντέξει....και οι γενναίοι αντέχουν..έξω από το μάτριξ..Το διάβασα με μεγάλη ικανοποίηση Νημερτή μου...
ώστε έξω από το Μάτριξ ε; Χμμμ... (να΄σαι καλά Γκουίν μου...)
Kειμενο με βαθος που λεει πολυ σημαντικά πραγματα. Αλλα κατά ποσο ειμαστε διατεθειμενοι να μη ζησουμε το θανατο που μας επιβαλλουν τελικα; Μηπως δεν ειμαστε φοβισμένοι βολεμένοι προσαρμοσμενοι σε επιτρεπτους βλαπτικους εθισμους;
Καληνυχτα.
νομίζω ότι τα ερωτήματά σου περήφανη μανιάτισσά μου είναι ακριβώς μέσα στον πυρήνα της προβληματικής της ανάρτησης... γιατί τελικά, έχει σημασία να δούμε τι θέλουμε και όχι μονάχα αν μπορούμε... θέλουμε να ζούμε τελικά ή βολευόμαστε απλά στο να επιβιώνουμε ως κολλήγες με το ξεροκόμματο;
σ'ευχαριστώ πολύ... σε φιλώ!
Δημοσίευση σχολίου