Νημερτής

έλλειψη οξυγόνου…

ήταν πολύ δύσκολο εκείνο το πρωινό

κάποιος ή κάτι

μου είχε ρουφήξει όλη την ενέργεια

για την ακρίβεια, αισθανόμουν ότι θα λιποθυμήσω

κάθισα σ’ένα παγκάκι

και αμέσως ένιωσα μια τρομερή σκοτοδίνη να με αρπάζει

οι άνθρωποι ολόγυρα έγιναν παράξενες καρικατούρες

ο κόσμος

ορμούσε πάνω μου

μέσα μου

οι εικόνες

τα πρόσωπα

ακόμα και ο χρόνος

χανόμουν

έβαλα 'ασυναίσθητα' το χέρι μου στη τσέπη

ψηλάφισα μερικά αντικείμενα

ίδρωνα

κρύωνα

φοβόμουν

…ο αναπτήρας

τα κλειδιά

καραμέλες

χαπάκια

ο αναπτήρας ξανά…

κάτι άλλο αναζητούσε κάποιος μέσα μου

κάτι άλλο...

δεν ξέρω αν πέρασε ένα λεπτό ή μια ώρα

τα δάχτυλα χάιδεψαν το διπλωμένο φάκελο

αυτόν που έχω πάντα μαζί μου

αυτόν που γράφει με κεφαλαία το όνομά σου

και με το γραφικό σου χαρακτήρα

το δικό μου

έσφιξα το φάκελο με απληστία

σα να ήταν ο μοναδικός τροφοδότης οξυγόνου στο σύμπαν

και ήταν...

αίμα πλημμύρισε το πρόσωπό μου

εικόνες από το χαμόγελό σου σε μια αμμουδιά

η γεύση από ένα φιλί σου

δρόσισε τα χείλη μου

και όταν ήρθα αντιμέτωπος με το βλέμμα σου

άνοιξα τα μάτια

πήρα μια βαθιά ανάσα

όπως αυτή που παίρνει κάποιος που βγαίνει στην επιφάνεια της

θάλασσας

μετά από ένα μακροβούτι

και άρχισα να νιώθω το βροντοκόπημα της καρδιάς στο λαιμό

μου...

ένα μοναχικό δάκρυ συνάντησε στα χείλη μου

τη δροσιά σου

ένα παράξενο φιλί... δεν ήταν;

έκλεισα πάλι τα μάτια

αυτή τη φορά όχι για να μην πονώ

αλλά για να το απολαύσω...

Ursula Abresch
“lentejuelas”