Δευτέρα, Ιουλίου 15, 2013

Ασπίδα...




Αγαπημένη μου…

Σου γράφω τώρα, στα μέσα του καλοκαιριού… ενός ακόμα καλοκαιριού που μας αγνοεί και επιμένει ερωτικά να απλώνεται νωχελικά πάνω στις αράδες των γραφιάδων, τις νότες των μουσικών, τους καμβάδες των ζωγράφων… και σκέφτομαι, τι όμορφα που μας αγνοεί το καλοκαίρι και δεν υπόσχεται τίποτε πέρα από το μαγικό αιώνιο κάλεσμά του να το αναζητήσουμε εμείς…
… έχω χρόνια να σου γράψω, το ξέρω… αναρωτιέσαι που χάθηκα όλο τούτο το διάστημα, αν είμαι καλά, τι συνέβη μέσα μου που με άρπαξε από το σβέρκο της ψυχής μου και με κάθισε στο απόμερο, μοναχικό παγκάκι που ακόμα βρίσκομαι… ε, λοιπόν, είναι τόσα που θέλω να σου πω γι’αυτά τα μεγάλα και ασήμαντα χρόνια, τα πελώρια και μικρά, τα θανατηφόρα και υπέροχα… με ξέρεις πια, στο μέσο όρο δεν ανασαίνω, στο ενδιάμεσο πάντοτε δυσκολεύομαι…
…γιατί στο μέσο δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά τη ροή του χρόνου και αναλώνομαι σε μάχες με τον εαυτό μου… με ξέρεις τώρα… πάντα πίστευα πως η διαφορά δυναμικού κινεί το σύμπαν και πως στις απόλυτες τιμές βρίσκει κανείς την καθαρή ενέργεια να πάει ψηλά και πάνω…
ή να διαγράψει την μεγαλειώδη εωσφορική του τροχιά ως τα έγκατα του Αχανούς…
με ξέρεις τώρα…
…αν δεν πάλλεται ερωτικά το κάθε κύτταρό μου αισθάνομαι πως δεν ζω, πως δεν ζω αληθινά, πως είμαι μισός, ανεπαρκής, ελλιπής, χωλός, αστείος ακόμα…
…και τι δεν έκανα όμως όλα αυτά τα χρόνια… τόσα που θα ζήλευε κανείς τον συναρπαστικό μου βίο, τον γεμάτο τόσα όνειρα, τόσες δράσεις, τόσες πτήσεις, τόσες αναρριχήσεις, τόσους θριάμβους και δόξες…
…σε κανένα πεδίο μάχης δεν πέταξα την ασπίδα μου, αγαπημένη μου κι ας είχα στρατούς από ‘τέλειους’ και ‘αθάνατους’ μπροστά μου…
…σε κανένα πεδίο μάχης δεν μου έλλειψε η περίσσεια εκείνη του θράσους που απαιτείται στο βροτό για να συνεχίσει να παλεύει, να μάχεται, κόντρα σε όλες τις ματαιώσεις, σε όλες τις διαψεύσεις, τις προδοσίες, τις υπονομεύσεις…
…κι όμως αγαπημένη μου, την αιγίδα δεν την έφερα ποτέ μου πίσω… στην ασφάλεια, την οικία, την εστία…
…την ασπίδα μου την άφηνα πάντα πίσω…
…με ξέρεις πια… ένιωθα πως είναι ύβρις να γυρνάς ακέραιος μετά από μια φοβερή μάχη και να μην κάνεις την ελάχιστη θυσία στους συμπολεμιστές σου που χώρεσαν στην αγκαλιά του Άδη…
…και ποια καλύτερη έστω κι αν ελάχιστη θυσία από την ασπίδα σου;
…και ποια ευλαβικότερη και ιερότερη στιγμή από εκείνη που αποθέτεις στη γη τη ματωμένη σου ασπίδα για να την ασπαστεί η ψυχή της Μάνας και να την θωπεύσει ο μαστρωπός Χρόνος;
…αν είσαι τυχερός και μακάριος…
…αν είσαι όλβιος και των θεών ομοτράπεζος είναι που ορίστηκες να συνεχίζεις μετά από κάθε μάχη για την επόμενη…
…αλλά θα πρέπει την ασπίδα σου να την φτιάχνεις πάντοτε καινούργια…
…και θα πρέπει να την λογίζεις την κάθε μάχη ως την πρώτη και την τελευταία σου… κι έτσι, τίποτε απ’το παρελθόν δεν παίρνεις μαζί σου…
…και κανένα βάρος ή ενοχή ή χαρά ακόμη δεν δικαιούσαι, επειδή δεν είσαι κι εσύ ανάμεσα στους ένδοξους πεσόντες συμμαχητές σου…
… κι έτσι…
…με το χαμόγελο του ανθρώπου που αναπαύεται στην απόλαυση μονάχα της ιερής στιγμής…
…δεν κινδυνεύεις να ξελογιαστείς απ’τη ζωή…
…ούτε και να μελαγχολήσεις απ’το θάνατο…

Ναι αγαπημένη μου
…και κάτι δριμιά καλοκαίρια σαν κι αυτό…
…που αρμόζει στον μείζονα ήλιο της ύπαρξης να ταξιδεύει πάνω απ’την Ειμαρμένη…
…την ημέρα να γλυκαίνει καθώς αργοσβήνει…
…και τη νύχτα να σε ερωτεύεται καθώς αναδύεται μετά…
…κάτι καλοκαίρια σαν κι αυτό…
…νιώθω το ρίγος των αιώνων να κυλά στις φλέβες μου…
…να θέλει να σκίσει το δέρμα και να χυθεί έξω…
…και να ανταμώσει με το φοβερό εκείνο και υπέροχο και μαυλιστικό Άγνωστο…
…που αργοσαλεύει σαν αρχαίος μανδύας στο στερέωμα…
…και δροσίζει τις θνητές στιγμές…

…με αθανασία…


Solo Journey in Earth's Womb (1)

12 σχόλια:

Eriugena είπε...

Με κατακυρίευσε αυτό το πολεμικό ερωτικό τραγούδι, που ταλαντεύεται μεταξύ της μυχιότερης εσωτερικότητας και της πιο θαρρετής εξωτερίκευσης, μεταξύ της αϋλότερης εκδοχής του έρωτα και του πολέμου και της υλικότερης ενσάρκωσής τους. Θα πείς, μόνον έτσι, με την διάυγεια αυτή που χαρίζει η βύθιση στα σκοτάδια και τα απόλυτα μεγέθη των ήλιων αν είσαι όμως εκεί, και όχι όπως "μεταφορικά" ευρίσκονται οι νοητικοί καθρέφτες (βάζω και τον εαυτό μου εκεί δυστυχώς), μπορεί κανείς να πολεμήσει και να αγαπήσει, να χαθεί και να ανασηκωθεί, υμνώντας την ασπίδα του, τα όπλα του, τις νίκες και τις ήττες του. Κάπου θυμάμαι την εύστοχη πειγραφή του πολεμιστή, του αρχέγονου πολεμιστή και όχι αυτών των αριθμοποιημένων δύστυχων που χάνονται στα χαρακώματα της μοντέρνας "πολεμικής" γενοκτονίας, και αισθάνομαι σαν να ακούω ζωντανό αυτό που "μελέτησα"...μεταξύ κατατονίας και πτώσης στο βάραθρο και εξακόντισης στο απόλυτο ύψος, χωρίς μέσους όρους όπως λές και μέσες τιμές..ακριβώς αυτό που συνθέτει με έναν άγνωστο τρόπο και τη μαγιά του υποτιθέμενου τρυφηλού θεού. Σίγουρα πάντως με παρέσυρε η ταλάντωση αυτή, η γραφή εδώ είναι γραφή που σε βγάζει εκτός γραφής να θέλεις να ξεχυθείς στη μάχη..

Νimertis είπε...

ειλικρινά αισθάνθηκα τα λόγια σου αγαπημένε μου Ιωάννη... τα αισθάνθηκα και τα φιλοξενώ και τα χαίρομαι... γιατί αυτό, ανάμεσα στα άλλα που γράφεις, "η γραφή εδώ είναι γραφή που σε βγάζει εκτός γραφής να θέλεις να ξεχυθείς στη μάχη..." είναι ίσως ό,τι ωραιότερο θα μπορούσες να μου γράψεις... και το ξέρω πως τούτο το ρίγος σε δονεί πολλές στιγμές καθώς το έχω ανιχνεύσει περισσότερο στις ποιητικές σου γραφές και λιγότερο στις δοκιμιακές σου μελέτες και αναλύσεις...
είναι το ίδιο ρίγος αδελφέ μου που στάζει από την ιερότητα της φιλίας... και της αγάπης...
σ'ευχαριστώ για το παλλόμενο κείμενό σου... για το αντάμωμα... για τη συνήχηση αυτή...

Ανταίος είπε...

Σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να γράψω, ειδικά μετά το σχόλιο του Eriugena, μα δεν μπορώ να μην πω πως, είναι ένα καταπληκτικό κείμενο, που έχει την δύναμη να διεισδύει βαθιά και συνάμα
να χαϊδεύει!
Αισθάνθηκα μέτοχος μιας σπουδαίας πνευματικής στιγμής και σε ευχαριστώ
για αυτό, Νημερτή..
Καλό σου βράδυ, να είσαι καλά!

Νimertis είπε...

σ'ευχαριστώ μέσα απ'την καρδιά μου εκλεκτέ φίλε Ανταίε όχι μόνο για τα ζεστά σου λόγια αλλά για το 'μέτοχος μιας σπουδαίας πνευματικής στιγμής' καθώς αληθινά αυτό ήταν - το σπουδαία βέβαια δεν το 'κατοχυρώνω' αλλά για μένα ήταν έτσι κι αλλιώς σημαίνουσα και η δράση της ακόμα διαρκεί...

καλά να είσαι φίλε μου... έχεις την αγάπη μου...

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά πολύ δυνατο κειμενο. Βαθεια συναισθηματα. Χαίρομαι που διαβαζω το μπλογκ σου και ειμαι φιλη σου εδω!
Καληνυχτα.

Νimertis είπε...

σ'ευχαριστώ πολύ περήφανη μανιάτισσά μου... να'σαι καλά, πολύ τιμητικά τα λόγια σου...

Manto Zolota είπε...

Νimertis, το κείμενό σου, Αγαπημένη μου, πολύ τρυφερό, πολύ βαθύ και πολύπλευρο σε νοήματα… όμως, για μένα ούτε τυχερή και μακάρια, ούτε όλβια και των θεών ομοτράπεζη επειδή ορίστηκα να συνεχίζω μετά από κάθε μάχη την επόμενη… πώς, πού να κράξω ότι κεκοποιακυῖα ειμί...

Νimertis είπε...

ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σας Diam Zolot... θα χαρώ πολύ να μοιραζόμαστε σκέψεις γύρω από πολλά... να'στε καλά!

Ανώνυμος είπε...

Καλημερα κ απο μενα!
Τι περισσοτερο να πω απο τους προλαλησαντες;
Μονο μια πολεμικη ιαχη θα αφηνα να βγει κραδαινοντας μια νεα ασπιδα για μια νεα μαχη ετοιμη (;) να σταθω πλαι σου,συμπολεμιστρια μεν στον δικο μου πολεμο δε!

Βαθεια εκτιμηση κ σεβασμος σου πρεπει....
Διαβαζω κ δονουνται τα μεσα μου!!!!

Vailie*

Νimertis είπε...

φίλη Vailie σ'ευχαριστώ από καρδιάς για τα υπέροχα λόγια σου... με άγγιξες και με συγκίνησες, αληθινά... ισχύς και ευελιξία λοιπόν!

Manto Zolota είπε...

Ευχαριστώ, Nimertis, για τα καλά σου λόγια,φυσικά κι εγώ θα χαρώ να μοιραζόμαστε σκέψεις γύρω από πολλά σημαντικά κι από ασήμαντα.
Diam Zolot

Νimertis είπε...

και είμαι βέβαιος πως θα γίνει αυτό φίλη diam zolot