Σάββατο, Σεπτεμβρίου 29, 2012

Τώρα αλλάζουν τα πράγματα…




Μετά τις τελευταίες εκλογές, αυτές τις περιπετειώδεις του Ιούνη, θες γιατί είχε έρθει πια το καλοκαίρι –με την ευρύτερη και όχι την κλιματολογική μόνο έννοια – θες γιατί είχαμε λάβει υπερβολικές δόσεις πολιτικών αναλύσεων επί τρίμηνον σχεδόν και καθημερινώς –overdosed θα το λέγαμε βαρβαριστί – δεν είχα καμία απολύτως διάθεση να παρακολουθήσω τις πολιτικές ‘εξελίξεις’. Θα μου πεις, ποιες εξελίξεις; Δεν υπήρχαν. Υπήρχε η προδιαγεγραμμένη πορεία που απλά, διεκόπη για ένα διάστημα για να θυμηθούμε τις δημοκρατικές διαδικασίες, ότι είμαστε ο κυρίαρχος λαός και για να δώσουμε το παχυλό ποσοστό στην Χρυσή Αυγή και το ισχνό αντίστοιχο στο ΚΚΕ. Α, βέβαια, για να εκλεγεί, επιτέλους και ο κ. Σαμαράς στο θώκο που τόσο επιθυμούσε, έστω και με τους δυο παραστάτες και… συμβούλους (γνωστοί και δεν τους αναφέρω γιατί δεν το επιθυμώ κιόλας).
Σιγά σιγά, όσο μπαίνει ο χειμώνας, θέλει δεν θέλει κανείς, συμμετέχει. Και άλλωστε πως αλλιώς… η επίθεση που γίνεται στη ζωή όλων μας είναι κάτι το απερίγραπτο, το αφάνταστο. Μια οργισμένη και μανιακή επίθεση. Έτσι λοιπόν, δεν μπορείς παρά να τους βλέπεις και να τους ακούς όσο και αν έχεις στομαχικές διαταραχές.
Το σημαντικότερο που κατά τη γνώμη μου αρχίζει να διαμορφώνεται πλέον σταθερά, είναι το νέο διπολικό πολιτικό σχήμα. Από τη μια ο φασιστικός Χρυσαυγίτικος ακτιβισμός που δείχνει ‘αποτελεσματικότητα και σιγουριά’ καθώς ελάλησε κάποιο ανθρωπάριο από ραδιοφώνου –άρχισαν να ξεμυτάνε τα παιδιά του Μιχαλολιάκου σιγά σιγά – και από την άλλη η νέα Αριστερή ‘υπερ-δύναμη’ Τσίπρα. Στην ουσία όλοι οι άλλοι δεν υπάρχουν. Και αν υπάρχουν είναι μονάχα για να διαχειριστούν μια μεταβατική περίοδο. Το μεγάλο κύμα ήδη τους καταπίνει. Ανήκουν στο χθες και δεν το ξέρουν. Ή δεν θέλουν να το αποδεχθούν.
Αυτή τη στιγμή, η πιθανότητα να έχουμε αξιωματική αντιπολίτευση τους μελανοχίτωνες σε μια κυβέρνηση Τσίπρα, δεν μοιάζει τόσο εξωφρενικό όσο λίγο καιρό πριν. Και ποια Ελλάδα μας περιμένει σε λίγα χρόνια; Ποιο θα είναι το τοπίο; Μήπως θα περπατάμε και θα μιλάμε και θα προσέχουμε μήπως μας παρακολουθούν τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες;

Το δηλητήριο του φιδιού δεν δρα αμέσως. Πολλές φορές κάνει ώρες για να χτυπήσει τα ζωτικά μας όργανα… Όμως ήδη ρέει στις φλέβες μας…

Χαρακτηριστικό περιστατικό σε πρωινό λεωφορείο. Υπάρχει αρκετός κόσμος αλλά δεν θα έλεγε κανείς ότι είναι στο level σαρδέλας.  Σε κάποια στάση, εισέρχεται αλλοδαπός μαζί με μια ευμεγέθη, είναι η αλήθεια, πλαστική λεκάνη, σαν μικρή 'πισινούλα' ας πούμε. Η αντίδραση όλων –των γηραιών κυριών πρωτίστως – άμεσος. ‘Δεν χωράμε’, ‘να βγεις έξω’, ‘από πού είσαι; Να σηκωθείς να φύγεις’… κλπ, κλπ. Ο οδηγός αντιλαμβάνεται το σούσουρο, κατέρχεται και πλησιάζει το σκηνικό. Αντί να δώσει λύση, διώχνει τον εμβρόντητο αλλοδαπό. ‘εδώ δεν χωράει ο κόσμος, που το πάς αυτό; Έλα, έλα, βγες έξω…’
Κάποιοι προσπαθήσαμε να πούμε κάτι, να αντιδράσουμε, ο οδηγός μας αγνόησε και γύρισε στη θέση του ενώ ο ταλαίπωρος αλλοδαπός γύρισε στη στάση μη ξέροντας τι να κάνει.
Όταν πέρασαν ολίγα λεπτά και η πίεσή μου κατήλθε σε κάπως φυσιολογικά επίπεδα, δεν άντεξα και ρώτησα την σιχαμερή γραία που είχε επιτεθεί ρατσιστικά στον άνθρωπο.
‘Τι σχέση έχει από πού είναι κάποιος; Τι πράγματα είναι αυτά;’
Και εισέπραξα την απάντηση που βρήκε την θερμή, αν και σιωπηλή –ακόμα – επιβράβευση όλων:
‘Τώρα αλλάζουν τα πράγματα κύριε. Μιχαλολιάκος… ‘

Τώρα αλλάζουν τα πράγματα…
Εμείς όμως…

14 σχόλια:

Eriugena είπε...

Μια απόλυτα "ακριβής" φωτογράφηση, αν μου επιτρέπεται ο όρος, της ανθ ρωπογεωγραφίας του ανερχόμενου φασισμού....και η γραία, σα να τη βλέπω μπροστά μου,,,μα τι λέω, αφού τις βλέπω συνεχώς μπροστά μου...τι άλλο να πείς...αδιανόητα πράγματα αντιμετωπισθέντα με νεροπίστολα "ιδεολογιας" απο τους ιδανικούς και αναξιους εραστές, η απλά "μοιραίους"

Νimertis είπε...

εμπεδώνεται, όπως καλύτερα από μένα έχεις αναλύσει Ιωάννη μου, ένα κλίμα 'φυσιολογικότητας' στην υπόθεση των τραμπουκισμών της Χ.Α.... και μάλιστα, όσο όλοι οι υπόλοιποι είναι με νεροπίστολα, όπως ωραία σημειώνεις, μπορούν και γελάνε και δρουν ανενόχλητοι... η ιστορία επαναλαμβάνεται και όχι πάντα ως φάρσα... τα ίδια και τα ίδια λέμε, θα πει κάποιος... μήπως όμως στις εκλογές ψήφισε τους εν λόγω;

Ange Alexiou είπε...

Τους είδα στην εμποροπανήγυρη αυτές τις μέρες. Ανενόχλητοι. Προστατευόμενοι και προστάτες...
Κι ούτε ένας Αφρικανός με ξυλόγλυπτα, και τσάντες. Αρκετοί, σχολίαζαν ότι ξεβρόμισε ο τόπος από τους μαυριδερούς.
Η εξάχρονη κόρη μου είπε κάποια στιγμή: Μαμά, πρόσεξε χρυσαυγίτες πίσω σου. Και δυστυχώς, δεν ακούστηκε σαν το "μαμά, πρόσεξε μην πατήσεις το σκατό"

Νimertis είπε...

φοβερό αυτό που σου είπε η κόρη σου... 'πρόσεξε, χρυσαυγίτες πίσω σου'! Με έκανε να μουδιάσω... από τη μια το θεωρώ ελαφρώς παρήγορο... ένα μωρό παιδί έχει αντιληφθεί κιόλας το περιεχόμενο αυτού του 'κύματος'... από την άλλη, είναι δυνατό να μεγαλώσει μια γενιά με αυτό το φόβο; μεγάλη ήττα είναι αυτή... όλων μας... σ'ευχαριστώ για το σχόλιο...

Ηλίας Δεσύλλας είπε...

Νιώθεις την αηδία, ανάμεικτη με ηλιθιότητα,ε?
Απογοήτευση η κοινωνία φίλε μου Αντώνη...
ο φίλος σου
Ηλίας

Νimertis είπε...

ναι Ηλία μου... κάπως έτσι... η αηδία και η ηλιθιότητα εδώ πάνε μαζί όντως... βέβαια, αποδεικνύεται ότι η 'καθαρή δράση' είναι κάτι που γοητεύει τους ανθρώπους, διαχρονικά... ξεχνούν τα πάντα, τυφλώνονται και αιχμαλωτίζονται από κάποιον ή κάτι που απλώς, κάνει αυτά που οι περισσότεροι δειλιάζουν να παραδεχθούν ότι θα ήθελαν να κάνουν...
καμιά αναρωτιέμαι αν έχουμε κάνει πράγματι κάποια βήματα μπροστά ή... μας έσπρωξαν... ενώ στην ουσία είμαστε πολύ πίσω... στον αρχέγονο, ενστικτώδη εαυτό μας...
να'σαι καλά φίλε μου... χάρηκα που είδα το σχόλιό σου...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεν έχω ανάλογο βίωμα. Ωστόσο, τα δικά μου έστω και σε λόγια είναι ομοιότροπα...

Νimertis είπε...

προσωπικά έχω φίλε μου σχεδόν καθημερινά ανάλογα γεγονότα... και σήμερα ακόμη... και όσο πάνε και αγριεύουν... δυστυχώς συμμετέχουν και τα νέα παιδιά στον προπηλακισμό των αλλοδαπών... συνήθως με χλευαστικό λεξιλόγιο... αλλά και οι πρεσβύτεροι δεν διστάζουν πλέον να εκχέουν τη χολή τους...
το φαινόμενο θα κλιμακωθεί... είναι ακόμη αρχή...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Σε διαβάζω και τρομάζω... Αν είναι μόνο η αρχή, τότε να είμαστε έτοιμοι για όλα. Γιατί όπως πάει το ζήτημα πάμε σε ένα διχαστικό δικομματισμό (αριστεροί + κεντρώοι γύρω από ΣΥΡΙΖΑ και ακροδεξιοί με πατριωτική δεξιά γύρω από Χρυσή Αυγή και σαν κερασάκι ορισμένα κόμματα σαν το ΚΚΕ ή τους ΑΝΕΛ).

Νimertis είπε...

ακριβώς αυτό πιστεύω κι εγώ φίλε δείμε... θα γίνουν αυτοί οι δυο νέοι πόλοι και όλοι οι άλλοι θα συρρικνωθούν σε ασήμαντα ποσοστά... αυτό ζούμε άλλωστε ήδη...

precious dreams είπε...

(Τώρα αλλάζουν τα πράγματα…
Εμείς όμως)… καλησπέρα nimerti moy... εγώ αρνουμέ να κάνω όνειρα για το μέλλον.. όπως θα έχεις καταλάβει όλα μου τα όνειρα και η ανάμνησης έχουν να κάνουν με το παρελθόν... άλλαξαν τον κόσμο , άλλαξαν της ψυχές , έφεραν μίσος, άλλαξαν χαρακτήρες, αυτά όλα έγιναν και γίνονται και δυστυχώς θα συνεχίσουν να γίνονται...δεν μου αρέσει αυτός ο κόσμος,και δεν μπορώ να κάνω κάτι να το αλλάξω το μονό που μπορώ να κάνω είναι να παλέψω εγώ να μείνω ΑΝΘΡΩΠΟΣ.... καλή εβδομάδα και καλό μηνά να έχεις φίλε μου....

Νimertis είπε...

precious dreams... μη νομίζεις πως έχω ξεχάσει τη δέσμευσή μου για μια ανάρτηση με άξονα το δικό σου 'μνημονικό σύμπαν'... με απασχολεί κι εμένα άλλωστε... με μια έννοια ξέρεις, αυτό που έλεγε ο Κρισναμούρτι, ότι ξυπνούσε κάθε πρωί έχοντας κάνει ένα total erase όλου του παρελθόντος του -με την έννοια της φερτής νοσηρής ύλης, του πόνου και της θλίψης, όχι πως κάθε μέρα του υπενθύμιζαν το όνομά του - ίσως να μοιάζει ένα είδος 'αναπηρίας'... είναι όμως;
αν μπορούσαμε να ξυπνάμε κάθε πρωί καθαροί, απαλλαγμένοι από όλο αυτό το φορτίο της ενοχής, της αγωνίας ή της θλίψης, δεν θα ήταν υπέροχο; δεν θα ήταν μαγικό;
από την άλλη, αν ξυπνούσαμε κάθε πρωί χωρίς όλο αυτό το φορτίο, ποιες θα ήταν οι αναφορές μας;
γιατί -βλέπεις ήδη σου γράφω εδώ κάποιες σκέψεις - είμαστε αναφορικά όντα...
οι αρχαίοι υμνούσαν τον έφηβο όχι μόνο επειδή για το κάλλος αλλά γιατί ο έφηβος είναι ο μόνος που δεν έχει καμιά αναφορά... ακόμα... δεν έχει 'λερωθεί' από την σκέψη, το χρόνο και τον πόνο... και ο αιώνιος έφηβος;
ο έρωτας;
χμμμμμμμμμμ... εδώ αρχίζουν τα ωραία...
συνέχεια σε επόμενη ευκαιρία φίλε μου...

αγαπώ τα σχόλιά σου γιατί αισθάνομαι πως έχω να κάνω με έναν πρωτογενή άνθρωπο... είναι τόσο σπάνιο αυτό... οι άνθρωποι 'της μνήμης' μπορεί να αρνούνται την προβολή στο αύριο αλλά αυτό ακριβώς τους κάνει ιερούς θεματοφύλακες... υπάρχουν και λαοί της μνήμης... οι Εβραίοι ας πούμε... εκπληρώνουν το Σχέδιο ως θεματοφύλακες... δεν εξελίσσονται γιατί δεν τους ενδιαφέρει όχι γιατί είναι χαζοί... και υπάρχουν και λαοί του μέλλοντος...

ενδιαφέροντα όλα αυτά... θα τα συνεχίσουμε...
σ'ευχαριστώ...

ειρήνη είπε...

αχ Αντώνη, είχα ένα περιστατικό μέσα σε τάξη προχθές και σκεφτόμουν αυτά ακριβώς όλες αυτές τις μέρες και τώρα μπαίνω και διαβάζω όσα γράφεις και θέλω να σου πω ..σ' ευχαριστώ φίλε μου γιατί είσαι κι εσύ συνένοχος της ματιάς μου..γιατί διαβάζοντάς σε αισθάνομαι λιγότερο μόνη..

Νimertis είπε...

ώστε και μέσα στις σχολικές αίθουσες όλα αυτά που μας πληγώνουν... σ'ευχαριστώ φίλη μου Ειρήνη που το μοιράστηκες... να'σαι καλά...