Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 10, 2012

Το παγκάκι των στοχασμών





Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι γεννιούνται φετιχιστές ή γίνονται... και πως η ανάδυση αναμνήσεων πολλές φορές συνδέεται τόσο στενά με τα αντικείμενα... τόσο πολύ που αναρωτιέται κανείς αν είχε μεγαλύτερη αξία το ίδιο το γεγονός ή τα 'περιφερειακά' του συνοδά... θυμόμαστε μια κρίσιμη συνάντηση, μια πολύ φορτισμένη συναισθηματικά και έρχονται ανάγλυφα λεπτομέρειες που μας εκπλήσσουν... το πουκάμισο που φορούσε ο απέναντι, το χρώμα του αυτοκινήτου που πέρασε από μπροστά μας κάποια συγκεκριμένη στιγμή, κάποιο 'τικ' που είχε στην έκφρασή του ο σερβιτόρος... ποτέ άλλοτε δεν θα παρατηρούσαμε τέτοια θέματα, όμως η ενέργεια της αποτύπωσης είναι τόσο μεγάλη που το αποτύπωμα γίνεται βαθύ και έγγλυφο... σαν κι αυτό που άφησε η μπότα του Αμστρονγκ στο σεληνιακό τοπίο... (αν ποτέ του πήγε δηλαδή, τέλος πάντων...)

η δική μου ταπεινή συνεισφορά στην ανάλυση του γεγονότος είναι πως ο νους γραπώνεται από τα ασήμαντα 'συνοδά' ή 'παράλληλα' περιστατικά γιατί χρειάζεται οπωσδήποτε εικόνες του γνωστού για να αντιμετωπίσει το άγνωστο... το άγνωστο είναι το βίωμα, το αχανές του βιώματος, του συναισθήματος... κάποιος περιμένει τα νέα για το χειρουργείο του πατέρα του και μετά από είκοσι χρόνια θυμάται πως κάποια στιγμή πέρασε η νοσοκόμα και φορούσε ένα φούξια κορδελάκι στα μαλλιά της... κάποιος βίωσε έναν τραυματικό χωρισμό σε κάποια πλατεία σε κάποια πόλη και ύστερα από τριάντα χρόνια θυμάται το όνομα μιας μικρής που έπαιζε πιο κει και κάποια στιγμή την φώναξε η μητέρα της... ο νους έχει ανάγκη πληροφορίες του 'κόσμου' αυτού για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το ανεπιθύμητο βάρος του 'άλλου' κόσμου... ενώ το συναίσθημα είναι βαρύ και παραμένει βαρύ μετά από πολλά χρόνια, όταν η 'επαναπροβολή' συνοδεύεται από τόσα ασήμαντα και άσχετα στοιχεία, τοποθετείται σε γνωστές συντεταγμένες και μπορεί να γίνει διαχειρίσιμο...

αλλά είχα σκοπό να γράψω για το παγκάκι μου και παρασύρθηκα σε αναλύσεις...

έχω ένα αγαπημένο παγκάκι... είναι στην παραλία της Καστέλας, στο τέλος της μαρίνας... δίπλα στη θάλασσα... δεν υπάρχει κάποιο σπάνιο φυσικό κάλλος στο σκηνικό, είναι ένα ταπεινό παγκάκι που για μένα όμως συνδέθηκε με στιγμές 'ζόρικες', με στιγμές δυνατές... κάθε φορά που θέλω να σκεφτώ, να πάρω μιαν απόφαση, να επαναπροσανατολιστώ εσωτερικά, βγαίνω από το σπίτι και κάνω τη βόλτα μου προς το αγαπημένο παγκάκι... κάθομαι μόνος, με τις ώρες... παρατηρώ τις μικρές βάρκες, τη θάλασσα πίσω τους... τον κόσμο που πηγαινοέρχεται... σαν άσκηση Ζεν... αδειάζω από όλα... και η απάντηση σε κείνο που περιμένω συνήθως 'αποκαλύπτεται' λίγο πριν αποφασίσω να επιστρέψω...

...προχτές που ήμουν έντονα φορτισμένος και δεν με χωρούσε το σπίτι, αποφάσισα να κάνω μια επίσκεψη ξανά στο αγαπημένο μου παγκάκι... όταν πλησίασα, κείνο που είδα με γέμισε απογοήτευση... το παγκάκι δεν ήταν άδειο... παρά το προχωρημένο της ώρας, σχεδόν ξημερώματα... ήταν ένα ζευγαράκι εκεί και επιδιδόταν στις πανάρχαιες 'δραστηριότητες' που κληρονομήσαμε από τους προγόνους... κάθισα σε ένα άλλο παγκάκι λίγα μέτρα πιο κάτω... δεν ήταν το ίδιο... δεν μπορούσα να ησυχάσω... κάθε τόσο γυρνούσα να κοιτάξω αν το 'δικό μου' παγκάκι απελευθερώθηκε... όχι... τα παιδιά περνούσαν υπέροχες στιγμές με χάδια και φιλιά και όλο το 'πακέτο' που εύκολα αναγνωρίσιμο καθώς ουκ ολίγες φορές έχουμε όλοι κάνει χρήση του...

περνούσε η ώρα και δεν μπορούσα να επιτύχω τη διαδικασία της 'αποφόρτισης', της αποσυμπίεσης, του αδειάσματος... περνούσε η ώρα και η αγωνία μου είχε μετατεθεί από το θέμα που με απασχολούσε στο αν το παγκάκι μου θα αδειάσει για να μπορέσει να με φιλοξενήσει, επιτέλους!

κάποια στιγμή, έβαλα τα γέλια... ναι, έβαλα μόνος μου τα γέλια, ξημερώματα, στην Καστέλα, καθισμένος σε κάποιο παγκάκι... σηκώθηκα γελώντας ακόμα και άρχισα να περπατώ προς το σπίτι μου πάλι...

το θαύμα είχε γίνει... το παγκάκι μου το είχε κάνει για μια ακόμη φορά... οι απαντήσεις που 'ζητούσα' ήταν εκεί, μπροστά μου... και όταν χαλάρωσα και τις 'είδα' μέσα μου, γελούσα αυθόρμητα, δεν μπορούσα να σταματήσω...

έριξα μια τελευταία ματιά μάλιστα στο δικό μου παγκάκι, περνώντας από μπροστά... το παγκάκι των στοχασμών, όπως το λέω και είδα το ζευγαράκι να ετοιμάζεται να φύγει...

εγώ συνέχισα το δρόμο μου
τα παιδιά στην αντίθετη κατεύθυνση

το παγκάκι μου έμεινε μόνο του...
   

17 σχόλια:

Unknown είπε...

άρα το παγκάκι ήταν κι αυτό ένα αντικείμενο που από μόνο του δεν είχε καμία σημασία.. τόσα χρόνια όμως είχε μια συγκεκριμένη σημασία για σένα (έδινε τις απαντήσεις) και ένιωθες ότι "σου ανήκει".. και τώρα είδες ότι απέκτησε νόημα και για κάποιους άλλους.. άρα συνειδητοποίησες την πραγματική του φύση? ότι είναι απλά ένα αντικείμενο... :)
Καλησπέρα! Πολύ ωραία ανάρτηση.. μ'εβαλες σε σκέψεις..

precious dreams είπε...

Στο πρώτο κομμάτι τις ανάρτησης σου αγαπημένε μου νιμερτι.. ταιριάζει γάντι στην τελευταία μου ανάρτηση... τόσα στοιχειά ανάγλυφα από της μέρες που ήμουνα μαζί τις ...τα βλέπω τόσο καθαρά μπροστά μου θαρρείς και θα απλώσω τα χέρια μου και θα τ ακουμπήσω.. τόσο έντονα, μα τόσο έντονα... τώρα το παγκάκι τόσο απλά λόγια και τόσες πολλές σκέψεις στο μυαλό μου... τελικά όλοι μας έχουμε το παγκάκι μας.....να σαι καλά για μια ακόμα φορά ...με προβλημάτισες θετικά και μου θύμησες τόσα πολλά..... καλή εβδομάδα να έχεις με υγειά...

Νimertis είπε...

ναι φίλη Lydia Plain... κάπως έτσι... μερικά αντικείμενα νοηματοδοτούνται με έναν συγκεκριμένο τρόπο -θα έλεγα πως 'φορτίζονται' μάλιστα και αυτό μας παραπέμπει ακόμα και στα τάλισμαν αλλά είναι μια άλλη ιστορία - γιατί το έχει ανάγκη ο νους... διαφορετικά δεν μπορεί να λειτουργήσει... γραπώνεται από μενταγιόν, δαχτυλίδια, 'προσωπικά' αντικείμενα που έχουν, όπως λέμε, 'συναισθηματική' αξία... αυτό που νομίζω έχει μεγαλύτερη αξία είναι να αντιληφθεί κάποιος πώς όλα αυτά είναι διαφυγές και προσωρινά 'καταφύγια'... είμαστε ό,τι περιέχουμε, ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι φανταζόμαστε... έτσι δεν είναι;
όχι ό,τι έχουμε ή χρησιμοποιούμε...
σ'ευχαριστώ πολύ φίλη μου...

Νimertis είπε...

διαβάζω σταθερά ό,τι γράφεις φίλε μου precious dreams και η αλήθεια είναι πως θέλω να κάνω μια ανάρτηση με αφορμή κάποιες από τις γραφές σου -κυρίως σε ό,τι αφορά τη μνήμη και τη μεγέθυνση όλων που ανασύρουμε από το χθες...
να'σαι καλά και καλή σου βδομάδα...

precious dreams είπε...

Θα χαρώ πάρα πολύ να το κάνεις όποτε μπορείς..η εκτίμηση είναι κάτι που κερδίζεται και εσύ την έχεις..να σαι καλά

Νimertis είπε...

σ'ευχαριστώ φίλε precious dreams... είναι αμοιβαία...

Ange Alexiou είπε...

"κάποια στιγμή, έβαλα τα γέλια... ναι, έβαλα μόνος μου τα γέλια, ξημερώματα, στην Καστέλα, καθισμένος σε κάποιο παγκάκι... σηκώθηκα γελώντας ακόμα και άρχισα να περπατώ προς το σπίτι μου πάλι.."

Ο βασιλιάς πεθαίνει, εμφανίζονται οι γελωτοποιοί. Πόσες φορές, μα πόσες φορές χρειαζόμαστε αυτή την ελαφράδα... Περισσότερο από κάθε εσωτερικό προσανατολισμό, κάθε απόφαση. Οι ερμηνείες, συχνά, μας αποπροσανατολίζουν. Αντί να μας οδηγούν προς τα πρωτογενή συναισθήματα, μας εγκλωβίζουν και τροφοδοτούν τα "μεταλλαγμένα", τα δευτερογενή συναισθήματα. Μια δευτερογενής οργή για παράδειγμα, δεν υποστηρίζει τη δράση ώστε να βρεθούν λύσεις. Υπάρχει, κάτι υπερβολικό σ΄αυτά τα δεύτερα.
Οπότε- για να 'ρθω και στο παγκάκι σου- δούλεψε με τις λύσεις αντί με τα προβλήματα...
:)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πολύ πετυχημένο το γύρισμα στο τέλος με το γέλιο... Το "παγκάκι" πάντα δίνει τη λύση στο τέλος τέλος...

Wicca είπε...

Ακόμη και η σκέψη αναζητά τη γωνιά της. Πόσο μάλλον το κορμί.

Bitch είπε...

Αγαπητέ μου!
Αρά το παγκάκι σου έκανε πάλι το θαύμα του..
Ας είχα και εγώ ένα τέτοιο μέρος για «αποσυμπιέσει»!!
Φιλιά!!!

Νimertis είπε...

ναι, το αναπτύσσεις υπέροχα φίλη μου misoagnosti... δεν είχε άδικο λοιπόν κι εκείνος ο παλιός διδάσκαλος του Ταο που... απλώς γελούσε...
"Οι ερμηνείες, συχνά, μας αποπροσανατολίζουν. Αντί να μας οδηγούν προς τα πρωτογενή συναισθήματα, μας εγκλωβίζουν και τροφοδοτούν τα "μεταλλαγμένα", τα δευτερογενή συναισθήματα..."

εξαιρετικά το σημειώνεις... σ'ευχαριστώ πολύ!

Νimertis είπε...

καλημέρα φίλε μου δείμε... να'σαι καλά...

Νimertis είπε...

μου λείπουν τόσο οι λέξεις σου Wicca... ολίγες πάντα αλλά... ξεδιψούν...

Νimertis είπε...

Ναι φίλη μου Μόνικα... το έκανε το θαύμα του...
σίγουρα θα έχεις κι εσύ μια 'γωνιά αποσυμπίεσης'... δεν μπορεί... απλά, μπορεί να είναι κάποιο αγαπημένο σημείο στο σπίτι σου... έτσι δεν είναι;
σε φιλώ...

Alex είπε...

Aγαπητέ Νimerti ,
εγώ λέω πως το παγκάκι μπορεί ΄να είναι και βράχος, ή μια αυλή γεμάτη λουλούδια , ή ότι άλλο ικανό να λειτουργήσει σαν καμβάς για να ζωγραφίσει απάνω εκεί η ψυχή μας.
Πολύ όμορφα τα όσα γράφεις και παρατηρείς ...είναι η καθημερινότητα μας που απαρτίζεται απο απλές εικόνες που δεν χρειάζονται "μετάφραση" κι'εμείς τις αφήνουμε , θεωρώντας δεδομένη την ερμηνεία τους και προχωράμε φουριόζοι να πολεμίσουμε τα δυσκολοερμήνευτα.Ξεχνούμε όμως πως τα απλά αποτελούν τη βάση του λογισμικού μας και άμα δεν ασχοληθούμε μαζί τους θα πνιγούμε στο ποτάμι των αιωνίων υπαρκτών.

σε καλημερίζω.

Νimertis είπε...

"εγώ λέω πως το παγκάκι μπορεί ΄να είναι και βράχος, ή μια αυλή γεμάτη λουλούδια , ή ότι άλλο ικανό να λειτουργήσει σαν καμβάς για να ζωγραφίσει απάνω εκεί η ψυχή μας..."

πολύ ωραία το σημειώνεις Αλεξ μου... έτσι ακριβώς...

όσο για τα 'απλά που αποτελούν τη βάση του λογισμικού μας', εδώ η συζήτηση βαθαίνει... ποιο είναι αυτό το λογισμικό άραγε;
ποιος έκανε το αρχικό... installation και κάθε πότε γίνονται τα updates;
πάντα έχει ενδιαφέρον να συζητώ μαζί σου...

Alex είπε...

άν υποθέσουμε πως ξεκινάμε ως tabula rasa , οι πρώτες προσλαμβάνουσες , τουτέστιν : εικόνες , ήχοι, ψίθυροι,θροίσματα,αγγίγματα...και ότι γεμίζει τις αισθήσεις, αυτά λέω εγώ πως συναποτελούν το λογισμικό μας (όπως εκείνο το παγκάκι, εικόνα κι'αυτή που προστίθεται στην εσωτερική μας "βάση"),
όσο για τα updates δεν το εχω καλά καλά συνθέσει μέσα μου αλλά μπορεί να είναι η τροφή που κυνηγάμε εμείς οι ίδιοι εκουσίως.
Οι ιδέες μου με πάσα επιφύλαξη , διότι ψάχνω την άκρη στο κουβάρι , κι'εκεί που λέω πως κάτι βλέπω , μου φωνάζει το νήμα : μόλις κόπηκα !
Η δική μου η χαρά αγαπητέ nimerti μεγαλύτερη, να σε επισκέπτομαι.