Σάββατο, Ιουνίου 23, 2012




Προχωρημένη αποσύνθεση

...και μην νομίζετε
πως πέρασαν πολλοί αιώνες
από τότε που γεννήθηκα...

κάποιες φορές μονάχα
έχω μια περίεργη αίσθηση συγγένειας
μ’ ένα νεκρό σκύλο
πεταμένο στην άκρη του δρόμου

σε προχωρημένη αποσύνθεση

από τις άδειες του κόγχες
βλέπω τον κόσμο
κι από το βρόμικο σάπιο τομάρι του
ανασαίνω ό,τι απόμεινε
ως θριαμβικός συμβιβασμός
όλων των ζωντανών
με τις σκιές τους...


6-11-2007

4 σχόλια:

Eυαγγελία είπε...

Αυτες οι καποιες φορες ειναι που μπορουν να μας κανουν δυνατους, και να αποτρεψουν στην αποσυνθεση να προχωρησει.

Οπως λεει κι ο αγαπημενος μου Καζαντζακης, Η ζωη δεν πρεπει, δε συφερει να’ναι, βολικη.....

Την καλησπερα μου, σε φιλω!

Eriugena είπε...

Συγκλονιστικό φίλε μου..
Μια αντιστροφή που χτυπάει το στομάχι δυνατά και ξυπνά την καρδιά...τουλάχιστον τη δική μου που διψά για ένα ατρόμητο βλέμμα της παρακμής και το θαύμα της ανάδυσης μέσα απο αυτήν χωρίς ψέμματα πιά!

Νimertis είπε...

μου'ρθε στο νου αοράτη μου κι εκείνη η 'σκανδσλώδης' για την εποχή μας φράση του Λουντέμη πως δεν ήρθαμε στη ζωή για να την απολαύσουμε αλλά για να την υπηρετήσουμε... και σ'ευχαριστώ για το 'σκληρό' φως της γραφής ενός από τους χιλιαγαπημένους μου, του Ν.Κ. που ανέφερες...
κι εσένα ευχαριστώ περισσότερο που είσαι εδώ...

Νimertis είπε...

γιατί Ιωάννη μου, καθώς έλεγε κι ένας καλός μου φίλος, υπάρχουν άνθρωποι που θέλησαν να γίνουν ήρωες και ήρωες που θέλησαν να είναι άνθρωποι... το 'ηρωικό' στοιχείο -που τόσο μας έκαναν πλύση εγκεφάλου με την εθνική ομάδα τελευταία ώσπου οι στομαχικές διαταραχές να είναι ανελέητες - περνάει από όλα τα επίπεδα... και ξεκινά από εκείνο του μοναχικού ερημίτη που μπορεί να βλέπει και να στοχάζεται... την δική του αθλιότητα πρώτα απ'όλα και ύστερα την υποψία ενός μεγαλείου μέσα σ'αυτήν...
σ'ευχαριστώ φίλε μου για τις σκέψεις σου...