Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η μερικότητα…
Ας πούμε ότι το ένα χέρι δείχνει προς τα έξω και το άλλο προς
τα μέσα
Στην μερικότητα, είναι απλό, δεν έχεις παρά ένα χέρι… δεν
μπορείς να δεις το άλλο… το άλλο είναι το περιττό…
Μερικότητα είναι να έχεις σαφή θεώρηση του περιττού… δεν
είναι ‘τυφλότητα’ όπως ίσως πιστεύουμε… όταν δεν έχεις αντίληψη του όλου, το
κάθε μερικό είναι όλο…
Το πρόβλημα αναδύεται όταν σε υιοθετεί μια άλλη αντίληψη…
Δεν μπορείς να την υιοθετήσεις εσύ, εσύ δεν μπορείς να υιοθετήσεις παρά μονάχα τα βδελύγματα της σκέψης
σου… είναι παιδιά σου λες όπως όλοι οι μέτριοι σε κάθε τομέα που αρνούνται να
ξεχωρίσουν κάποιο δημιούργημά τους επειδή, δήθεν όλα είναι ‘δάχτυλα του ίδιου
χεριού’… καμιά φορά, όπως έλεγε και ο Κούντερα, μέσα από τις ελεεινές κοινοτοπίες
λέγονται σπουδαίες και… αναγκαίες αλήθειες…
Τα δημιουργήματά μας δεν είναι ορφανά… αυτό δεν σημαίνει ότι
ο πατέρας είχε πάντα το ίδιο κέφι όταν τα… έσπερνε και ας μου συγχωρηθεί η ΧΧΧ μεταφορά…
Είναι τα προιόντα της σκέψης μας όλα ίδια;
Κάποια αρκούν για να περάσουμε απέναντι στο δρόμο μην μας σκοτώσουν
οι άσχετοι οδηγοί και οι τρελοί πίσω απ’τα τιμόνια…
Κάποια άλλα μας αρκούν για να τελειώσουμε ένα σχολείο τσάτρα
πάτρα άντε και κάτι παραπάνω…
Κάποια άλλα μας πάνε ακόμα παραπέρα… μια ανώτατη σχολή, μια
θέση στην εταιρεία του τάδε ή του δείνα…
Μερικά μπορεί να είναι και δάνεια, κλεμμένα, μεταποιημένα
αλλά να μας σπρώξουν σε κάτι πιο βαθύ, πιο πλατύ, πιο ‘καλό’ για να πιάσουμε τη
καλή…
Ποια προϊόντα είναι αυτά που αλλάζουν τον κόσμο;
Η σκέψη δεν αρκεί… είναι μέρος του εαυτού της κι αυτή… η
σκέψη από μόνη της είναι τόσο ευόλισθη στον αυτισμό όσο κι ένας φαγάς στο να
ρημάξει ό,τι περιέχει το ψυγείο… το θέμα είναι, αν το ψυγείο είναι η εικόνα του
κόσμου, αν το ρημάξεις, τι απομένει;
Ένα άλλο ψυγείο;
Ένα άλλο αύριο, χωρίς ψυγεία;
Μονάχα… η ψύξη;
Η σκέψη, δεν αρκεί, όσο λαμπερή, όσο ‘καινοτόμα’ κι αν
μοιάζει… δεν υπάρχει τίποτε καινοτόμο που γεννάει η σκέψη… ό,τι γεννάει το
περιείχε ήδη, έχουν ειπωθεί αυτά και είναι μια καταραμένη αλήθεια…
Ζούμε μέσα στη σπηλιά συντροφιά με τις σκιές μας, ο
γερο-Πλάτων μας πρόλαβε όλους…
Πάνω από τη μερικότητα όμως –και εδώ οι εσωτεριστές της Κυριακής
την πάτησαν – δεν υπάρχει η υποτιθέμενη ολότητα… ποιος είπε ότι οι θεοί είναι
αθάνατοι; Είναι μέρος της φθοράς και της σήψης κι αυτοί, όταν όμως εσύ θα τουμπανιάσεις
σε 70 άντε 80 χρόνια, εκείνοι θα χαμογελούν ανέφελοι, ακόμα… τα δικά τους 80
χρόνια είναι 8000 αλλά η ουσία δεν αλλάζει… παιδιά του μερικού είναι κι αυτοί…
Ούτε οι θεοί αρκούν…
Κι όταν συνειδητοποιείς ότι μονάχα ο απέραντος χρόνος θα
μείνει
Τότε δεν αρκείς πια εσύ…
6 σχόλια:
Η τελική νίκη του Χρόνου (ά-Χρονου) είναι και για με ο μόνος οδηγός της όποιας σκέψης-στοχασμού απομένει, ίσως και πάντα να ήταν έτσι, ίσως και ποτέ να μην το αντιληφθούν οι καθημερινές αισθήσεις μας. Πάντως αυτό είναι σίγουρα το τελευταίο οχυρό,και τι οχυρό!! καταστροφικό θα έλεγα, αλλά καλύτερα, αυτό δεν θέλει κάθε εραστής; ας μην το εννοιολογήσω, θα χρειάζονταν αιώνες! και μας μένουν δεκαετίες (ελπίζω). πάντως έτσι απλά συμφωνώ φίλε μου
Δεν αρκεί η σκέψη..
Θέλει αυτό το κάτι παραπάνω...
Walking in circles ... talking in circles ... thinking in circles ... what is better ... a circle or a spiral, my friend? Love always, cat
Αγαπημένε μου φίλε Ιωάννη, ίσως να πρόκειται για ένα πικρό συμπέρασμα... της 'μερικοτητας' βέβαια κι αυτό... από την άλλη, ό,τι έχει κανείς μπροστά του τρώει... και επειδή σε λίγο δεν θα έχει να τρώει, τουλάχιστον ας μπορεί ακόμη να στοχάζεται...
σε χαιρετώ αδελφικά...
Ναι Δημήτρη, δεν αρκεί... δεν ενοχοποιείται, απλώς, έτσι είναι...
Actually there was never the circle... it was always a spiral my good friend Cat... ήσουν πολύ εύστοχη... to the point... kisses!
Δημοσίευση σχολίου