Κυριακή, Αυγούστου 28, 2011

Λίγες σκέψεις για το πως ο Ηράκλειτος γέννησε έναν ολοκληρωμένο Άνθρωπο…






Τελευταία το σκεφτόμουν… φέτος, έφυγαν από τούτη τη διάσταση της χονδροειδούς ύλης, τρεις άνθρωποι που, με τον ξεχωριστό του τρόπο ο καθένας, συνέβαλαν αποφασιστικά στην εσωτερική μου εργασία… ίσως και σ’αυτό που -όσο κι αν απεχθάνομαι τη λέξη-, το λέμε ‘διαμόρφωση’… λέω πως τη σιχαίνομαι αυτή τη λέξη καθώς σημαίνει και σηματοδοτεί μια σχεδόν καταληκτική θεώρηση, μια οριστική έκταση, μια συμπαγή απόδοση όσων ακόμη ρευστά μιγνύονται μέσα μας… αλλά ας μην φλυαρώ… αυτοί οι τρείς ‘αδελφοί’ μου είναι ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, ο Θανάσης Βέγγος και ο Γιάννης Βαρβέρης… Ήθελα να καταθέσω σήμερα μονάχα λίγες σκέψεις για τον Θανάση Βέγγο… και έπεται η συνέχεια… το’χω ξαναγράψει, είναι πολλά τα οφειλόμενα έτσι κι αλλιώς…

            Πάντοτε σκεφτόμουν το Θ.Β. ως ‘τον άνθρωπο της αέναης αναρρίχησης’, τον άνθρωπο της ‘άρνησης της επιστροφής’… αν ο Βέγγος στοχάζεται δεν είναι δια της στάσης αλλά δια της κίνησης. Αν ο Βέγγος καταφάσκει τη ζωή δεν είναι διά των ομιχλωδών λογισμών αλλά δια της διαρκούς και ατελεύτητης ροής… Ένας Ηρακλείτιος ηθοποιός θα τολμούσα να πω… ναι, ένας ηθοποιός και ένας άνθρωπος που ολοκλήρωσε την διαδρομή του και έγινε Άνθρωπος πολύ πριν τον ‘καταλάβουν’ οι άλλοι… γι’αυτό άλλωστε το πέτυχε, με μια μυστική συνωμοτική σχεδόν ‘συμφωνία’ με τον Χρόνο και το Θάνατο.
            Αν ο Βέγγος με διδάσκει κάτι όποτε βλέπω, ξανά και ξανά, όλες τις ταινίες του, είναι πως η ζωή δεν είναι τρέλα, δεν είναι ο ίδιος ούτε τρελός ούτε άγιος, όπως είπε κάποιος κάπου κάποτε. Η ζωή είναι αυτό που είναι, ανεξιχνίαστο, απέραντο, μυστικό και μαγικό. Και δεν υπάρχει παρά ο ένας και μοναδικός δρόμος να την προσεγγίσεις, φιλοσοφικός, εσωτερικός, εγκεφαλικός ή σαρκικός. Ο απόλυτα προσωπικός δρόμος που δεν μπορείς να μοιραστείς με κανέναν. Ευτυχώς. Τα χρέη σου προς το Άπειρο δεν θα στα πληρώσει κανείς άλλος. Για κάποιον παράξενο λόγο, οφείλεις. Και αν απολαμβάνεις κάτι περιστασιακά, μην γελιέσαι, στη γωνία σε περιμένει το χαμόγελο του εισπράκτορα.
            Τρέξε, τρέξε για τη ζωή σου!


            Ο Βέγγος που είχε πάντα ένα πένθιμο χαμόγελο και έναν χαρωπό λυγμό στη φωνή του, με τη διαδοχή από τη μια φάση στην άλλη αστραπιαία, με συγκινούσε από όταν ήμουν παιδί. Αρκούσε να τον δω για πέντε λεπτά και καθηλωνόμουν. Δεν είναι ότι πάντα γελούσα ή θλιβόμουν, είναι πως αναγνώριζα κάποιες αρμονικές της ψυχής του. Ξέρω πως όταν επρόκειτο να κλάψει, γελούσε πρώτα. Και όταν γελούσε, τα μάτια του έκλαιγαν. Και προσωπικά, τούτη η… μοναχική εξωστρέφειά του, με στοίχειωσε. Για πάντα.
            Ο Βέγγος είναι αδελφός μου. Κι ας μην τον συνάντησα ποτέ. Αν τον συναντούσα θα έμενα σιωπηλός, δεν θα ήξερα τι να του πω. Τα είπε όλα αυτός, τα μοιραστήκαμε σε κείνη τη τρομερή σκηνή στο ‘Θανάση πάρε τ’όπλο σου’, στο τέλος, που με τον ήχο της φωνής του σημαδεύει και πυροβολεί τους πάντες…


            Με τον Βέγγο περπατήσαμε πολύ και κάναμε δρόμο. Στα καλά και στα άσχημα. Μου έδωσε κάποτε το χέρι και το’χω προσωπικό σημάδι. Κείνος ο άνθρωπος που θα σου δώσει το χέρι του, σου δίνει κι ένα χαμόγελό του. Κι ένα κομμάτι απ’τη ψυχή του.
            Και δεν έχω σκοπό τούτο το χέρι να το αφήσω…

12 σχόλια:

habilis είπε...

O Βέγγος έπαιξε στο πανί ένα και μοναδικό ρόλο αυτόν που έπαιξε και στην κανονική του ζωή .

Αληθινός και με ήθος .

Εξαιρετική ανάρτηση για έναν εξαιρετικό άνθρωπο !!!

Νimertis είπε...

Φίλε μου habilis, σ'ευχαριστώ πολύ... έναν και μοναδικό ρόλο, όπως γράφεις... που είχε τα πάντα... να'σαι καλά...

Ανώνυμος είπε...

Δεν υπάρχουν λέξεις εδώ ..

Νimertis είπε...

...δεν χρειάζονται, έτσι δεν είναι Δημήτρη;

Alex είπε...

εγώ αγαπητέ nimerti θα'λεγα να βρίσκαμε κι'άλλους "Βέγγους" εν ζωή -που πιστέψτε με υπάρχουν ! τόσους συνάντησα εγώ και χάρηκα τόσο !!- να τους κρατάμε το χέρι , να τους αποδίδουμε τιμή , να τους συμβουλευόμαστε και να μην τους κάνουμε απλά ένα αφιέρωμα σε τηλεοπτική εκπομπή τάχα κάνουμε το χρέος μας....τόσοι φίλε nimerti που το χαμογελό τους θ'αστράψει αν τους πούμε : σας ακούω , σας διαβάζω , σας τιμώ μέσα μου ...
αυτή θα είναι η τιμή για τους "πλούσιους" αυτούς ανθρώπους , το να μπορούνε να μιλάνε για όσα μάθανε με πρόθεση διδακτική !!!

Νimertis είπε...

δεν έχεις άδικο φίλη μου Άλεξ... αν και δεν είναι πάντα εφικτό αυτό, είναι νομίζω θεμιτό... να'σαι καλά...

Frezia είπε...

Πριν αρκετά χρόνια είχα ένα Θείο,
γείτονα του Βέγγου, κατοικούσαν
στο Φάληρο,ο Θείος μου λοιπόν
μου έλεγε ότι ο Βέγγος,έκανε απλή
ζωή περνούσε οικονομικά,και
βοηθούσε όσους είχαν ανάγκη.
Καλό μήνα από αύριο,Νημερτή.

Ανώνυμος είπε...

Ούτε να το ρωτάς ...

Ανώνυμος είπε...

http://thalamofilakas.blogspot.com/2011/08/blog-post_7810.html


Εντελώς τυχαία ανακάλυψα το παραπάνω post !

Πραγματικά Υπέροχος Άνθρωπος Αντώνη ..

KOSTAS PAP είπε...

Ο Βέγγος κυνηγούσε τον εαυτό του σε συνέπεια με μια εσωτερική αγνότητα που άγγιζε τέτοιας ποιότητας ψυχικά σημεία εντός μας. Γιαυτό ήταν κωμικός της τραγικής διάστασης της ανθρώπινης ύπαρξης. Χαίρομαι που μέσα από αυτό το site μπορούμε να πούμε δυό λόγια στη μνήμη του σπουδαίου αυτού ανθρώπου. Καλό χειμώνα.

Νimertis είπε...

Φίλε Δημήτρη, ευχαριστώ για το link...

Νimertis είπε...

Κάτι συγκλονιστικό που είχα ακούσει Κώστα, από το πολύ αξιόλογο ντοκιμαντέρ "Άνθρωπος παντός καιρού" ήταν πως, ηρνείτο πεισματικά να μείνει 'στατικός' και σε μια γωνιά. Το μεγάλο στοίχημα όλων ήταν να τον πείσουν... κάποτε, κάποιος το κατάφερε στο θέατρο, ο Βέγγος κάθισε σε μια καρέκλα και μετά άρχισε να κλαίει... με λυγμούς... όλη του η ζωή, ο πατέρας του, η εξορία, η ένδεια... ένα φορτίο ασήκωτο Κώστα... και ύστερα πετάχτηκε πάλι όρθιος και άρχισε να κινείται...
να΄σαι καλά φίλε μου