Αἴφνης
Αὐτὸ ποὺ λέμε ὄνειρο δὲν εἶν᾿ ὄνειροποὺ ἡ πλατιὰ πραγματικότητα δὲν εἶναι πραγματική.
Κάπου γελιέμαι μὰ ἐκεῖ κιόλας ὑπάρχω ἀπόλυτα,
σὰν τὸ σύννεφο ποὺ ἀλλάζει στὰ νωθρὰ δευτερόλεπτα
ὄντας μονάχα ἡ ἀκάλεστη μεταμόρφωση.
Κανένα λιοντάρι δὲν παραγνώρισε τὸ θήραμα
καὶ ἡ πάπια δὲν ἔπαψε νὰ πιπιλίζει τὴ λάσπη·
τὸ χταπόδι βγαίνει ἀπ᾿ τὸ ρηχὸ θαλάμι του μὲ γαλαζόπετρα
στὰ ξέφωτα ἡ τίγρη λησμονιέται ἀνεπίληπτα.
Νυχτώνει καὶ σήμερα. Ἡ ἀγωνία
λέει πάλι: θὰ βοσκήσω τὸ μαῦρο.
Νίκος Καρούζος
7 σχόλια:
και κάθε μέρα νυχτώνει ..
μόνο που ήδη, θέλω να πιστεύω, έχει περάσει το πρώτο .. ξάφνιασμα
ίσως όλα να συνηθίζονται
τι λες;
Ζούμε, προφανώς, τυχαία πάνω σ' αυτό το ετερόφωτο αστέρι. Ας το χαρούμε όσο μπορούμε, κοιτάζοντας γύρω μας πιο θετικά. Ας στοχαστούμε απολαμβάνοντας και προσπαθώντας να καταλάβουμε... κι ας μην καταλαβαίνουμε τίποτα. Τι πιο οικείο και γραφικό απ' τα σύννεφα, που αλλάζουν νωχελικά σχήμα και μορφή κάθε στιγμή και περνούν σα μουσική. Τι πιο γλυκό απ' τη γάτα μας, που νίβετε ολοένα. Τι μαγευτικό το σούρουπο έτσι πολύχρωμο όταν μας κατακλύζει. Η νύκτα, όταν μας πλημμυρίζει ρομαντισμό και έμπνευση και επιζητούμε να την παρατείνουμε αγρυπνώντας. Πόσο όμορφο το πρωινό με τα φτερωτά ακούσματα, με ξυπνητήρι τις πιτσιλιές του ήλιου στα βλέφαρά μας, με την ίδια γεύση του καφέ να μας διασκεδάζει. Πόσο υπέροχη η μουριά που φέτος έκανε τα ίδια ζουμερά μούρα, πόσο προσδοκώ με λαχτάρα, να τα αισθανθώ να λιώνουνε στο στόμα και του χρόνου!
Σπουδαίος ο Ν.Καρούζος και σαν στάση ζωής αληθινός, ένας αυθεντικός ποιητής, που το "όνομα" αυθεντικο έχει σημασία..εδώ ίσως η σημασία είναι η "ακάλεστη μεταμόρφωση"..αυτό με κέντρισε πιο πολύ..
ναι meggie... και από μια άποψη, αυτό είναι το βαθύτερα τραγικό... πως όλα συνηθίζονται... ίσως κι αυτή ακόμη η αγωνία...
Απ'όσα μου έχεις γράψει Χάνη, δεν ξέρω, αυτό με ρίγησε... με ταρακούνησε, το αισθάνθηκα... σ'ευχαριστώ!
Τον τελευταίο καιρό, το έφερε έτσι η τύχη φίλε μου Ιωάννη και έχω συναντηθεί με κάποιους ανθρώπους που είχαν την τύχη να τον συναναστραφούν... και απ'όσα άκουσα και έμαθα, η εκτίμησή μου για το Ν.Κ. βάθυνε και στερεώθηκε... ένας αυθεντικός ποιητής, όπως το έγραψες και για μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού μπορεί κανείς να το πει αυτό... να'σαι καλά...
Γιατί Νημερτή; Τι σε ρίγησε; Τι σε ταρακούνησε; Η θετική μου διάθεση, η αισιοδοξία μου ή κουράστηκες κι εσύ (όπως κι εγώ) απ' την μαυρίλα που μας κατακλύζει όλους τελευταία; Και όμως Νημερτή είναι όλα τόσο απλά στη ζωή, τόσο λογικά στη φύση! Ας προσπαθήσουμε να το δούμε, ας σταματήσουμε να περιπλέκουμε τα πράγματα. Ας γίνουμε πιο αληθινοί!
Δημοσίευση σχολίου