συμπαγείς
στο χρόνο
αρηγμάτωτοι
θρασείς
στον πόνο
από αισθήματα
ξαρμάτωτοι
μελετούμε τον άνθρωπο
τι ψεύτες !
ανθρωποποιούμαστε
στο διηνεκές…
συγχώρεσέ μας Ειμαρμένη
εσύ
ιερή αλυσίδα του αιτίου και του αιτιατού
μη μας φυλακίζεις στην αθανασία άλλο
δεν το βαστάμε
σάρκινες πλάτες κληρονομήσαμε
σάρκινο πνεύμα
κληροδοτούμε…
πολεμιστές φωτός
και άθλιοι σαρκοβόροι
τεμαχισμένοι Προμηθείς
έκπτωτοι Εωσφόροι
δεν έχουμε άλλη περπατησιά
ξεμάθαμε
ως και το βλέμμα
ακατάδεχτοι;
μην πεις
ελεεινοί
πένητες πυροφόροι
έχουμε το μερτικό μας στο φθαρτό
και αλήθεια
ορφανέψαμε νωρίς
συμπόνεσέ μας Ειμαρμένη
εσύ
που έχεις τα κλειδιά της πτώσης
και της ανόδου
και της σπηλιάς την έξοδο γνωρίζεις
διώξε μας
τούτο το φορτίο μας λύγισε
δεν το βαστάμε
σάρκινες πλάτες κληρονομήσαμε
σάρκινο πνεύμα
κληροδοτούμε…
Ιαν 2010
10 σχόλια:
Θα μου επιτρεψετε να συμφωνησω..
ετσι μεγαλωσα και ετσι γεννώ
που δύναμη να το άλλαξω?.
μου έμαθαν να έχω την δύναμη?..
μου έμαθαν πως να χειριστώ την δύναμη?
μου έμαθαν πως η δυναμη έχει δύναμη?.
απλως θα γεννήσω και θα γεννήσει.. και θα συνεχίσει..
συμπονεσε μας..
έλεος.
καλη συνεχεια.. σκεπτομενη.
ορφανέψαμε νωρίς...την καλησπέρα μου
όμορφο καλοκαίρι να έχεις 'σ'αγαπώ'...
καλησπέρα Χάρη... στο διηνεκές τούτη η αίσθηση... να είσαι καλά...
Δεν είναι η σάρκα πάντοτε για να την αφορίζουμε(ξέρω πως εσύ nimerti δεν την αφορίζεις πάντα)
και για το μόνο που θα διαφωνίσω είναι αυτός ο αφορισμός της σαρκός μας.
ο νούς και η σάρκα μας είναι αιώνιοι εραστές , χωρίζουν μόνο όταν δεν πιστέψουμε στον ερωτά τους και αφήνουμε πότε το ένα(το νού) και πότε το άλλο(σάρκα) να ηγηθεί της υπαρξεώς μας...εκεί αποδίδω τα λάθη μας τα περσότερα!
κατά τα λοιπά , απο τα ωραιότερα δημιουργήματα και τούτο !
την καλημέρα μου αγαπητέ φίλε
αγαπημένη μου φίλη Alex, με τιμά που παρακολουθείς τις αναρτήσεις μου και έχεις την εποπτεία των αναγραφομένων... και είναι αλήθεια πως απλώς εδώ, τίθεται με αγωνία -ως συνέχεια και της προηγούμενης ανάρτησης για την αγωνία του Κίρκεργκααρντ - το ζήτημα της ύπαρξης αλλά και του μεγέθους μας... ίσως να φαίνεται πως κατηγορείται η σάρκα αλλά -ακόμα κι αν συζητούμε για το λεγόμενο 'φρόνημα της σάρκας'- δεν τολμώ να το πράξω διότι θα έμοιαζε ηθικολογικό... όμως, η σάρκα μας 'αναφέρει' στις συντεταγμένες μας και έχει την σημασία του αυτό... ίσως γιατί κάποιες φορές το ξεχνάμε... σ'ευχαριστώ για την διεισδυτική ματιά φίλη μου...
Η τελική μας έκπτωση έχει ήδη συντελεσθεί, αναντιστρεπτο είναι το άρρηκτο "συνδέειν" της επίγνωσης της ασημαντόηττας του εγωτικού υποκειμένου με την "πρακτική" του εξαφάνιση απο την σκηνή του μαγικού ή ακόμα και δαιμονικού του ρόλου. Πολύ σωστά επανα-φέρεις την ειμαρμένη και με αυτό τον τρόπο γειώνεις ακόμα πιο πολύ την υπαρκτική αυτοεννόηση στην κοσμική της βάση. Η αλυσίδα πονάει πιο πολύ έτσι και ακούγονται τα μεταλικά της κουδουνίσματα όσο την σέρνουμε.. Το μόνο που θα έλεγα συμπληρωματικώς είναι πως ελπίζω μέσα ακριβώς απο αυτόν τον αφανισμό να προκύψει μιά άλλη υπερβατική εννόηση, αυτή ακριβώς που θα επαναφέρει την επίγνωση της μεγαλειότητας του σύμπαντος κόσμου, αν όχι του κόσμου της "αθανασίας" που φαίνεται να απαρνείσαι για την μικρή μας ύπαρξη αλλά αλλά του κόσμου της υπερκείμενης ημών Ολότητας..
"σάρκινες πλάτες κληρονομήσαμε
σάρκινο πνεύμα
κληροδοτούμε…"
χωμάτινο σκαρί
με δεμένη την Ψυχή
που ακόμη σπαρταράει στα Ρηχά..
σκίσε λίγο το περίβλημα
με την πένα σου...
ΜΗ γραφεις...
μονο πίεσέ την πανω στο δερμα
να ανοιξει ΠΥΛΗ
να Λευθερωθούν τα Πνεύματα που πρόσκυνται στο θεό που κουβαλάμε μέσα μας...
Σε φιλω..
ελπίζω μέσα ακριβώς απο αυτόν τον αφανισμό να προκύψει μιά άλλη υπερβατική εννόηση
ναι αγαπημένε φίλε Ιωάννη... και γίνομαι κι εγώ ένας ακόμα δίπλα σου σε τούτη την ελπίδα
καλημέρα Κάκια μου... σε φιλώ...
Δημοσίευση σχολίου