Τετάρτη, Μαρτίου 30, 2011

ΣΩΠΑ, ΜΗ ΜΙΛΑΣ!




Σώπα, μη μιλάς
Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψʹ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
ʺΣώπαʺ.

Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: ʺΕσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!ʺ

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
ʺΚοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ.... Σώπα!ʺ

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου,
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο:
ʺΤι σε νοιάζει εσένα;ʺ, μου λέγανε,
ʺθα βρεις το μπελά σου, σώπαʺ.

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι:
ʺΜη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπαʺ

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: ʺΣώπαʺ.

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
ʺΜην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!ʺ
Μπορεί να μην είχαμε με δʹ αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το ʺσώπαʺ.

ʺΣώπαʺ ο ένας, ʺσώπαʺ ο άλλος, ʺσώπαʺ οι επάνω, ʺσώπαʺ οι κάτω,
ʺσώπαʺ όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
ʺΣώπαʺ οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του ʺσώπαʺ.
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα, μόνο με το ʺσώπαʺ.

Μεγάλη τέχνη αυτό το ʺσώπαʺ.
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάνʹ την να σωπάσει.
Κόψʹ την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες ʺέχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς.
Αχ! Πόσο θα ʹθελα να μιλήσω ο κερατάς.ʺ
Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψʹ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου.
Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα ʹρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ....!

Aziz Nesin

7 σχόλια:

Ελένη Λιντζαροπούλου ΙΙ είπε...

Nesin ο θυμόσοφος … θαυμάσιο και τόσο αληθές.

~reflection~ είπε...

Ειμαι κάτω από το κύμα μιας φλύαρης ευτυχίας {μόλις πήρα στα χερια μου την σχολική εφημερίδα, που δούλευα όλη τη χρονιά}...

Φυσικά θα επιστρέψω......


φιλί..υποσχεση..

Νimertis είπε...

zaxari axni αληθές... όπως το έγραψες... καλημέρα!

Κάκια... καλό και το φιλί υπόσχεση... γλυκαίνει την αναμονή

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αγαπημένος ποιητής. Υπέροχη επιλογή.

Νimertis είπε...

Καλημέρα δείμε. Να΄σαι καλά.

~reflection~ είπε...

Γεννήθηκα με ξεσπάσματα..... φλύαρες ανυπομονυσίες που ήθελαν τοκετούς εγρήγορσης...

Επιβιβάστηκα νωρίς στο τρένο της αντιγνωμίας..

Είπα.. Ήπια .. μεθυσα.... και τα λόγια, όσο κι αν εχουν ειπωθεί ξανα και ξανα τα βούτηξα στην Οργή και στην Ορμή μου..... τα μετουσίωσα σε βλεμματα και κινήσεις ενός σωματος που δε χωρά ολο το Ποταμι μου...

τα βραδια συχνά κλαίω ακομη..
για να ηρεμήσω τις παλιρροιες της ΕσωΕντροπίας των ηχηρών Σκέψεων....

Το απόκοσμο μυστήριο που φιλοξενώ στο αίμα μου ολο αναρρωτιέται, αντιδρα, ενίσταται......

και ενοχλεί.... ξεβολεύει.... τρυπά το βελούδινο υφασμα της Σιωπής των Ενόχων....

Μας στήνουν στον Τοίχο...
κι εμείς πιο πολύ φωνάζουμε, όταν η Σιωπή τους γίνεται λέξη στο στόμα μας, στο οποίο σχεδιάσαμε από μικροί το Δέλτα των Ποταμών των Ποιηματων....

Δε θα παψουμε, Νημερτή...
δε σταματα το κύμα..
δεν κοπαζει ο ανεμος..
δε συμβιβαζεται η φωνή...
δεν βολεύεται ο παλμός...

εμείς γεννηθήκαμε με ουρλιαχτά και με κρότο Σιωπής θα αφησουμε αυτον τον κοσμο....


Σε φιλω..... με κρότο ΗμιΑθορυβης παρουσίας.....

Νimertis είπε...

είχες πει ότι θα επιστρέψεις
και πάντα τηρείς το λόγο σου
και ήρθες μεθυστική
και υπέροχη
όπως πάντα Κάκια...

Δε θα παψουμε, Νημερτή...
δε σταματα το κύμα..
δεν κοπαζει ο ανεμος..
δε συμβιβαζεται η φωνή...
δεν βολεύεται ο παλμός...

εμείς γεννηθήκαμε με ουρλιαχτά και με κρότο Σιωπής θα αφησουμε αυτον τον κοσμο....

προσκυνώ!!