Βάρδος
Θέλω να σας διηγηθώ
την ιστορία της θλίψης
είναι μια χαρούμενη ιστορία
δε θα σας κοστίσει άλλο
από λίγη γενναιότητα
να σωπάσετε την ακριβή σας φιλαυτία
και λίγο απ'τον παραδείσιο χρόνο σας
να ακούσετε επιτέλους τη φωνή σας...
Θέλω να σας διηγηθώ
την ιστορία του φόβου
είναι μια όμορφη ιστορία
την γράψαμε όλοι μαζί
και ακόμη δεν έχουμε τελειώσει
γιατί είναι οι κόσμοι απέραντοι του φόβου
κι εμείς έχουμε τους χάρτες των ακτών μονάχα...
Θέλω λοιπόν να σας διηγηθώ
την ιστορία της μαγείας
χιλιάδες κόσμοι θα γεννηθούν ευθύς αμέσως
φωτιές και θύελλες και θάλασσες από σκοτάδι
ιππότες, ήρωες και γελωτοποιοί και βάρδοι
και όλ'αυτά όχι σε πλάτη και ύψη μακρινά
και άγνωστους πλανήτες
αλλά σας το λέω αληθινά
στον εαυτό σας μέσα...
Και θέλω ακόμη να σας διηγηθώ
την ιστορία της ποίησης
το πως η ψυχή που νοσταλγεί
την αγκαλιά του Βασιλιά Πατέρα
πάντοτε μόνη τραγουδά
την θεία καταγωγή της
το πως η σάρκα κλέβει αθανασία
και φως
στου έρωτα το μυστικό άγγιγμα
το πως το πνεύμα μεθάει και αναρπάζεται
και απλώνεται και με το Τίποτα
ένα γίνεται...
και θέλω λίγη τόλμη από σας
και ψυχή πολεμιστή
για όσα σας δώρισαν κάποτε να σας διηγηθώ
και όσα τα χάσατε
περιπλανώμενοι στις χώρες της ψευδαίσθησης
στις φυλακές του νου σας
που έχετε ονομάσει με έπαρση μεγάλη
"πραγματικότητα"...
29/4/00
15 σχόλια:
αυτήν ττην ώρα μόνο η τέχνη μας έμεινε !
είθε να βγούν αληθινοί οι "τεχνίτες" ή αλλιώς υπηρέτες αυτής , και να μας κάνουν να αγαπήσουμε αυτά που μας έμειναν ακόμα κι'αν η ύλη στήνει γελοίο πόλεμο εναντίον μας !
αλήθεια nimerti , έχουμε αναλογιστεί πόσο ανεξάρτητη είναι η τέχνη είναι(αν είναι)απο την ύλη ?
σε χαιρετώ !
δεν έχασα που ήρθα...
η ιστορία του φόβου... πράγματι
"είναι μια όμορφη ιστορία
την γράψαμε όλοι μαζί
και ακόμη δεν έχουμε τελειώσει"
ώριμοι στίχοι που ακουμπούν στην αλήθεια
καλό σου βράδυ
πες μου για όλες τούτες τις ιστορίες… διηγείσαι τόσο όμορφα… λες πράγματα που διψάω ν’ ακούω και να ακούω ξανά και ξανά… ιστορίες παλιές που αιώνες αναλλοίωτες μένουν… και ιστορίες καινούργιες που αποστάγματα χρόνων είναι…
την τόλμη θα βρω… και την ψυχή του πολεμιστή… ν’ αντικρίσω κατάματα την πλάνη αυτής που ονόμασα πραγματικότητα… για όσα μου δώρισαν και κατόπιν με βία πίσω μου τα πήρανε…
μόνο και μόνο, για ν’ ακούσω τη φωνή σου να μου διηγείται… θα σου χάριζα τις χαμένες ιστορίες όλου του κόσμου…
Αυτό εδώ,
είναι πολύ Ωραίο!
καλή σου μέρα
προσωπική μου πεποίθηση είναι, φίλη μου Άλεξ, πως τίποτα δεν είναι έξω από την ύλη... τίθεται ίσως ζήτημα νοηματοδότησης... αλλά και αποδοχής των βαθμίδων της πυκνότητας της ύλης... το χονδροειδές σώμα της σάρκας και το λεπτοφυές του πνεύματος... σκέψεις βέβαια άλλες δάνειες κι άλλες όχι ακριβώς...
σε καλησπερίζω!
Ζάχαρη άχνη, καλωσόρισες στο Νημερτή... σ'ευχαριστώ για τα θερμά λόγια σου... να'σαι καλά...
ναι Βικ μου... πρόθυμα αυτάκια ζητάω... και ψυχές γλυκές και δεκτικές... κι έχω ιστορίες άφθονες!
καλησπέρα Χρήστο... σ'ευχαριστώ!
Αυτό που με έπαρση ονομάσαν πραγματικότητα. ο βασικός μύθοςτου κοινού λοιπόν, ο μύθος της πραγματικότητας..αυτός που μας αντιτείνουν συνέχεια όταν μιλάμε για αξίες ή για τα οράματα ενός θερμού ζωντανού κόσμου, αυτό που μας αντιτείνουν όταν ήμαστε ακόμα παιδιά ή παραμένουμε ''παιδιά''..για αυτούς που μετράνε τη ζωή με το αποτέλεσμα, μ'αρέσει να λέω απο-τέλεσμα, μετά την ιερουργία της αληθινής, της οραματικής ζωής..αυτής που χαρίσαμε αντι πινακίου φακής, για ένα διαμέρισμα, μιά κατάθεση, μιά καριέρα..αυτή η ιστορία δεν θα τελειώσει ποτέ, όσο κυριαρχει αυτός ο δεσποτικός Νούς, η αποξηραμένη Νόηση, χλευάζοντας πιά την πατρική αγκαλιά, αμφισβητώντας ξανά και ξανά τη μαγεία του κόσμου..ας έλεγε ο Χαίντερλιν αφήστε τον άνθρωπο στο παιδικό του λίκνο, ας προειδοποιούσαν οι ρωμαντικοί για την επέλαση της αφηρημένης ζωής..έγιναν και αυτοί λεζάντα, ο ρομαντισμός φτηνή λέξη για να συνοδεύει τους φτηνούς αισθηματισμούς..ας πήγε να χαθεί στην Ελευσίνα η μεγάλη ψυχή λές και φανταζόταν ήδη στις αρχές του αιώνα την αισχρή βεβήλωση των ιερών τόπων, ας..ας..ούτε αυτή τη λίγη τόλμη φοβάμαι δεν θα έχουμε, , γι αυτά που μας χάρισαν-τόσο σωστή παρατήρηση σε ένα στίχο-..αδελφικά χαιρετώ.
Μαγεμένε Νημερτή..
τόσες φορες στοχάζομαι και καταλήγω: Μιλώ πολύ για να αποφύγω το μουρμουρητό εκεινης της ΕσωΦωνής...
Που με διαμάντι ολιγοΣύλλαβο χαράζει αλήθειες ΓλυκόΠικρες στην Ψυχή...
Η Ψυχούλα εχει κι αυτή την Αδυναμία της...
εθίζεται στο πλανεμένο φλύαρο παραμύθι της Ανθρωπινης Φωνής...
Τη συνείδηση δύσκολα την αντέχει..
Δύσκολο Ποίημα...
Έπιασα την Ψυχή μου να κοιτα εξω από το παραθυρο... την Άνοιξη....
σαν το παιδί του Καζαντζάκη και να μουρμουρίζει με την γλυκιά χροιά της σε Σενα:
"Σωπα Δάσκαλε!!..Σώπα, να ακούσουμε το πουλί!.."
Ανοιξη....
ανθισαν οι Αδυναμίες.....Υπεροχε Νημερτή!!!!
Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω. Εξαιρετικό ποίημα. Μοναδικό.
(σ.σ. σου έστειλα mail)
Η πραγματική ζωή είναι αλλού! Λίγοι τη ζούνε. Το λάθος έγκειται στο ότι δεν "ξυπνάμε" ώστε να αρχίσουμε να ψάχνουμε. Να ψάχνουμε μέσα μας βαθιά. Να αναρωτηθούμε: "Τι κάνουμε όλη τη ζωή μας; Πόσο ο εγωισμός μάς τυφλώνει; Πόσο η ανυπόστατη καθημερινότητά μας, μας συνεπαίρνει; Πόσο είμαστε περιτυλιγμένοι με ψευτιά; Πασπαλισμένοι με φόβο; Πίαω απ' το επιφανειακό χαρούμενο προσωπείο μας, πόση θλίψη αποταμιεύουμε, πόσο φαρμάκι μπορούμε να κρατήσουμε, να πιέσουμε, να ζουλίξουμε ώστε να χωρέσει όλο; Πόσο ισοπεδωμένοι σερνώμαστε αγκαλιά με ένα πλασματικό παραμύθι;"
Η πραγματική ζωή είναι αλλού! Ας κάνουμε - όσοι έχουμε τόλμη και πείσμα για το άδολο - μια στροφή εκατόν ογδόντα μηρών, ας αφήσουμε την έμπνευση χωρίς όρους να μας οδηγήσει, την αυτοκριτική να μας εξαγνίσει, ας "πετάξουμε" σε άλλα επίπεδα νόησης, ας ανοίξουμε τα μάτια τής ψυχής να δούμε το αληθινό φως, το φως του πνεύματος.
***περιπλανώμενοι στις χώρες της ψευδαίσθησης
στις φυλακές του νου σας
που έχετε ονομάσει με έπαρση μεγάλη
"πραγματικότητα"...
φοβερο τι να πω πραγματικα με συγκινησε μεχρι δακρυων τοσο αληθινα λογια το τι πολεμοι γινονται παντα μεσα μας !!! μονιμως να πολεμαμε το θεριο που λεγεται εαυτος!!!!
Υπέροχο ποίημα!!! το διαβάζω
πάλι και πάλι...
Δεν καταλαβαίνω όμως, ποιος
το έγραψε?
‘αυτή η ιστορία δεν θα τελειώσει ποτέ, όσο κυριαρχει αυτός ο δεσποτικός Νούς’… γράφεις φίλε μου Eriugena… και βέβαια, συμφωνούμε… όσο η ‘πραγματικότητα’ ταυτίζεται με την ‘αληθινότητα’, όσο παλεύουμε να ορίσουμε το ένδον από το εκτός, όσο δαιμονοποιούμε τα… θύραθεν στοιχεία της νόησης, είναι βέβαιο πως είμαστε στην τροχιά της στεγνότητας, της αποηρωοποίησης του περιεχόμενου του βίου, της εγκάθειρξης σε μια διαρκή κυκλοτερή δίνηση γύρω απ’τον εαυτό μας… [πόσο συμφωνώ με την θέση σου για τον Ρομαντισμό…] να΄σαι καλά φίλε μου… οι σκέψεις σου πολύτιμες!
Αγαπημένη μου Κάκια… με συγκίνησαν τα όσα μου έγραψες… πάντοτε όμως δεν μας συγκινούσαν οι βάρδοι; Μήπως γιατί οι στίχοι τους και τα τραγούδια τους έρχονταν σε συνήχηση με κάτι τόσο βαθύτερο και αιώνιο; Μήπως γιατί είχαν την αλήθεια του απέριττου αλλά και την θυμοσοφία του εγγύς;
Εσύ είσαι υπέροχη… και αδυναμία μου!
Σ’ευχαριστώ πολύ φίλε Δείμε… [ως τώρα δεν έλαβα κάποιο μαιλ σου όμως… ίσως φταίω εγώ… δεν ξέρω]
Χάνη, είμεθα… ομοτράπεζοι όπως διαπιστώνω… ο στοχασμός σου αλλά και η δίκαιη ‘αγανάκτησή’ σου αποτυπώνει με ακεραιότητα και ενάργεια όλο το μελαγχολικό τοπίο της ‘καθημερινότητας’… να’σαι καλά φίλη! [η τελευταία σου προτροπή εξαιρετικά σημαντική!]
Lena καλησπέρα… χαίρομαι που ο Βάρδος σε άγγιξε… σ’ευχαριστώ!
Αν εννοείς πως ο Βάρδος στην ουσία εκφράζει μια συλλογικότητα, μια συνισταμένη, τότε, δεν ανήκει σε κανέναν και ανήκει σε όλους μας φίλη Frezia… [από μια άποψη, μήπως το έγραψες εσύ; Με άλλες λέξεις ίσως ή παρόμοιες και σε ‘ελέγχει’ κάποιες ώρες και μέρες πολύ έντονα;]
πόσο επίκαιρο κι αυτό...
πώς ξεσκεπάζεις χωρίς οίκτο την ανθρώπινη έπαρση, την ακριβή μας φιλαυτία, την ψεύτική μας "πραγματικότητα"...
καλησπέρα φίλη μου Νέλλυ... να'σαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου