Όσο ζω ελπίζω! Εάν ήμουν κάποιο από τα ουράνια σώματα, θα κοίταζα εντελώς αδιάφορα αυτή την αξιοθρήνητη μπάλα από σκόνη και βρωμιά. Θα έλαμπα το ίδιο για το κακό και το καλό. Είμαι όμως άνθρωπος. Η παγκόσμια ιστορία, που για σένα απαθές παγώνι της επιστήμης, για σένα καταγραφέα της αιωνιότητας, μοιάζει μόνο μια ασήμαντη στιγμή στον απολογισμό του χρόνου, είναι για μένα τα πάντα. Όσο ανασαίνω, θα παλεύω για το μέλλον, αυτό το λαμπρό μέλλον, που ο άνθρωπος, ισχυρός και όμορφος, θα γίνει κυρίαρχος στην πορεία της ιστορίας και θα το οδηγήσει στον απεριόριστο ορίζοντα της ομορφιάς, της χαράς και της ευτυχίας. Ο δέκατος ένατος αιώνας με πολλούς τρόπους ικανοποίησε και με ακόμη περισσότερους ξεγέλασε τις ελπίδες του αισιόδοξου. Τον ανάγκασε να μεταθέσει τις περισσότερες από τις ελπίδες του στον εικοστό αιώνα. Κάθε φορά που ο αισιόδοξος αντιμετώπιζε κάτι φρικαλέο, αναφωνούσε: συμβαίνει κάτι τέτοιο στο κατώφλι του εικοστού αιώνα! Κάθε φορά που σχημάτιζε έξοχες εικόνες του αρμονικού μέλλοντος, τις τοποθετούσε στον εικοστό αιώνα. Και τώρα ο αιώνας αυτός έχει έρθει! Και τι έχει φέρει μαζί του; Στη Γαλλία, το δηλητήριο του ρατσιστικού μίσους (σ.μ. υπόθεση Ντρέιφους). Στην Αυστρία, την εθνικιστική διαμάχη. Στη νότια Αφρική, την αγωνία ενός μικρού λαού που δολοφονείται από έναν κολοσσό (σ.μ. πόλεμος Μπόερ). Στο ίδιο το "ελεύθερο νησί", ύμνους θριάμβου για την νικήτρια απληστία των εθνικιστών μεροκαματιάρηδων, δραματικές "περιπλοκές" στην ανατολή, εξεγέρσεις πεινασμένων λαϊκών μαζών στην Ιταλία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία' Μίσος και φόνους, πείνα και αίμα. Φαίνεται σαν ο καινούριος αιώνας, αυτός ο γίγαντας που μόλις ήρθε, να θέλει από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης του να οδηγήσει τον αισιόδοξο στην απόλυτη απαισιοδοξία και την αστική νιρβάνα.
Θάνατος στην Ουτοπία! Θάνατος στην πίστη! Θάνατος στην αγάπη! Θάνατος στην ελπίδα! Βροντοφωνάζει ο εικοστός αιώνας μέσα σε ομοβροντίες πυρός και στον θόρυβο των όπλων. Παραδόσου, αξιολύπητε ονειροπόλε. Είμαι εδώ, ο εικοστός αιώνας που τόσο καρτερούσες, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΟΥ! Όχι, του αντιμιλά ο θαρρετός αισιόδοξος: ΕΣΥ, ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΑΡΟΝ!!!
Λεόν Τρότσκι
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ, 1901
Πηγή: Αριστερή Στροφή
HTML Markup: Aντώνης Μεγρέμης για το ελληνικό Αρχείο των Μαρξιστών στο Internet
12 σχόλια:
Εξαιρετικό το λαβράκι που βρήκες φίλε μου! χαρακτηριστικό κείμενο ενός κολασμένου της ιστορικής ''κίνησης'', ίσως απο τα πιό χαρακτηριστικά κείμενα του φλογερού ιστορισμού, και του έγχρονου στοχασμού..βέβαια ως εραστής της αιωνιότητας θα ήθελα να ''διορθώσω'' τον σύντροφο Λέοντα, υπερασπιζόμενος μιά παράδοση που την φαντάζεται, όχι σαν ένα παγερό κύκλο της αιώνιας ταυτότητας, αλλά σαν το πυρακτωμένο άρμα, που απο την τροχιά του σαν σπίθες πετάγονται όλα τα όντα της ιστορικής ροής..για να επιστρέψουν ξανά νικημένα στην άβυσσο της..νομίζω πως σε βασανίζει και αυτό όπως εμένα..αμαν πιά πόσα βάσανα ακόμα ωραία θα επωμιστούμε; ωραία βάσανα, αλλά πάντα βάσανα! αδερφικά..
Υποσ. Ο φίλος Δ.Τζωρτζόπουλος μου ζήτησε άμεση επικοινωνία( εκτιμώντας την παρουσία σου στον Λόγο)..αν είναι δυνατόν, όταν έλθει στην Αθήνα, και με ''έχρισε'' λόγω υπερδραστηριότητας ''διαμεσολαβητή''. Αν το επιθυμείς μπορούμε να επικοινωνήσουμε! το μέηλ μου είναι tzanakosioa@gmail.com
Αθάνατα κείμενα με αλήθειες που δύσκολα τις αντέχεις, αν τις μετρήσεις σπιθαμή σπιθαμή μέσα σου.
Το ενδιαφέρον με το Λέοντα φίλε μου, είναι πως είχε την ευκαιρία να δει τον 'γίγαντα' νέο αιώνα, όπως τον λέει, να γίνεται κουκούλι γέννησης εφαρμογής ιδεών και θέσεων για τις οποίες κι ο ίδιος, παρά την όποια απαισιοδοξία του, εργάστηκε γι αυτές... το ουτοπικό του πράγματος τον πήρε και τον σήκωσε όπως όλους τους, όμως, για κάμποσα χρόνια ήταν 'καβάλα στ'άλογο'...
σ'ευχαριστώ για την τοποθέτησή σου...
νομίζω πάντως φίλη Γουίκα πως ο Τρότσκυ δεν πρέπει να έχει και μεγάλο παράπονο... πολλές από τις θέσεις του μπήκαν στο χυτήριο της ιστορίας και έβγαλαν... ο,τι έβγαλαν... ως διανοητή τον σέβομαι απολύτως... άλλωστε, ήταν κι αυτός παιδί της εποχής του...
Όταν ζούμε το παρόν - κλέβοντας στιγμές από το χρόνο-, δεν έχουμε την αυτεπίγνωση ότι θα μετατραπεί σε παρελθόν - σε κομμάτια της καρδιάς μας αποσπασμένα εδώ κι εκεί -, και κάπου στο μέλλον - στις χαραμάδες ελπίδας, στο όραμα, στην ατέρμονη αισιοδοξία, στην αδιάψευστη ανάσα -, θα το αναπολήσουμε. Το παρόν είναι η αλήθεια, που την πλουτίζουμε με το παρελθόν και την αντέχουμε μόνον, προσδοκώμενοι και βασιζόμενοι στο μέλλον.
Από τις σημειώσεις μου.
Κάπως διαφορετική θα ήταν η εξέλιξη
του Μαρξιστικού κινήματος,αν οι
Ανθρωποι του Στάλιν δεν δολοφονούσαν
τον μεγάλο επαναστάτη,"Λέοντα Τρότσκι"
στο Μεξικό,όπου μεταξύ άλλων πολιτικών
και μη, συνδέθηκε και με τη διάσημη
Μεξικάνα ζωγράφο,"Φρίντα Κάλο".
Καταλαβαίνω ότι ,το σχόλιο μου
ξεφεύγει από το θέμα της
ανάρτησης σου,και ζητώ
συγνώμη.
το ξαναλέω Χάνη πως με τιμά ιδιαίτερα να εμπιστεύεσαι σκέψεις και στοχασμούς σου... και μάλιστα με μεγάλο ενδιαφέρον -προσωπική θεώρηση. η τελευταία σου φράση
'Το παρόν είναι η αλήθεια, που την πλουτίζουμε με το παρελθόν και την αντέχουμε μόνον, προσδοκώμενοι και βασιζόμενοι στο μέλλον'
έχει τρεις άξονες σε έναν... και θα μπορούσε να είναι αφετηρία πολλών συζητήσεων... έχω μια σοβαρή επιφύλαξη αν 'αντέχουμε' καν το οτιδήποτε επειδή 'ελπίζουμε'... αγνοώ τις ασύνειδες δράσεις, θα μου πεις και θα'χεις και δίκιο... ίσως η ελπίδα, εν τέλει, να είναι η... άηχη φωνή του Απείρου... αν ήταν μια συνειδητή δράση, θα την είχαμε ευτελίσει κι αυτή... πιθανώς...
προς επεξεργασίαν...
σ'ευχαριστώ!
Όχι, δεν ξεφεύγει καθόλου φίλη μου Frezia και μην αισθάνεσαι καθόλου αμήχανα και άβολα... δεν έχουμε λογοκρισία στο Νημερτή! Πραγματικά, κανείς δεν γνωρίζει τι θα συνέβαινε στην Σοβιετική Ένωση αν στη θέση του Στάλιν ήταν ο Τρότσκι... θα τον άντεχε το σύστημα; θα το άντεχε εκείνος; θα δημιουργούσε το δικό του; σε ένα παράλληλο σύμπαν μάλλον έχει συμβεί κι αυτό αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ... πάντως και ο Λεόν δεν ήταν άγιος... είχε κι αυτός τις 'αμαρτίες' του... το αμείλικτο κυνηγητό σε όλο το πλανήτη από τον σύντροφο Στάλιν ίσως τον ηρωοποίησε... μεγάλο κεφάλαιο κι αυτό!
Πάντα να καταθέτεις με άνεση τις σκέψεις σου φίλη μου. τις περιμένω με ενδιαφέρον, το ξέρεις.
σ'ευχαριστώ πολύ!
Υπέροχο. Μοναδικό.
Ακριβώς αυτό θα σου έλεγα.
Ελπίζω = κινητήρια υπερδύναμη της όποιας δράσης, χωρίς ψυχολογική συνείδηση του έξω κόσμου σε σχέση με τον αυτοέλεγχο, την αυτοκριτική. Η απαρχή του ατελεύτητου, η απαρχή του αιώνιου ρίσκου = ζω, προχωρώ, υπερπηδώ, φθάνω, συνεχίζω = ελπίζω!
καλημέρα φίλε Δείμο... να'σαι καλά!
η απαρχή του αιώνιου ρίσκου λοιπόν Χάνη... ενδιαφέρον... η δράση της ελπίδας, εν πολλοίς, ακουμπάει το παράλογο ή το υπερ-λογο... γιατί όχι; το περιέχει κιόλας... αν είναι έτσι... ερμηνεύεται το γιατί κανείς 'λογικός' δεν ελπίζει σε τίποτα!
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν ελπίζει σε τίποτα. Εκεί σταματάει η ζωή.
Δημοσίευση σχολίου