Φίλε μου, ελπίζω να μην γίνομαι κουραστικός..αλλά δεν μ'αφήνεις και σε ησυχία! είδα τον Νίτσε στην σελίδα σου, και σκέφτηκα αμέσως πόσο καλό μεν, αλλά και πόσο στενό είναι το βήμα μας στο Ιντερνετ..θα έπρεπε να κάνεις η να κάνουμε ίσως μια συνεχομενη αφιέρωση σ'αυτόν τον παρεξηγημένο άνθρωπο του πόνου, για να κατανοήσει πολύς κόσμος την σημασία του..βέβαια νομίζω πως και σένα σου έχει φάει τα σπλάχνα..εμένα τουλάχιστον με καταδιώκει συνεχώς, αν και τελευταία νομίζω πως έχω κατορθώσει να τον βάλω σε έναν πιό ήρεμο ρόλο. Αν διάβασες την παράκληση μου στον ''πειρίθους'', θα είδες πως θεωρώ πως και ο Νίτσε δεν μπόρεσε να μας δώσει τελικά το σωστό κλειδί μιάς νέας μεταφυσικής ορμής(άστοχη ίσως λέξη η μεταφυσική). Σαφώς και δεν είναι υπεύθυνος για τα ''διάφορα'', όπως και ο Μάρξ, όμως δεν είναι και εντελώς ανεύθυνος νομίζω! άντε να βρούμε άκρη! Θα ήθελα να σου δείξω μια (επιθετική) ανάρτησή μου για τον Νίτσε και τον Μάρξ, στηριγμένη όμως στον Λόγο του Λεβινάς. Το ερώτημα είναι: μήπως η καίρια και κατεδαφιστική στ'αλήθεια, κριτική που άσκησαν όλοι οι ''νέοι'' μεγάλοι (Νίτσε-Μάρξ, αλλά και Φουερμπάχ κ.α) και η ανάδειξη-ανάδυση της ενθαδικής ύπαρξης, ως ουσιακού ή οντολογικού κέντρου της ανθρώπινης κατάστασης, η αληθινή στην σπαρακτικότητά της αλλά και στο έλλογό της, αλλά και θρασεία κατακρήμνιση της ''μεταφυσικής'', μήπως λέω..είναι (συν)υπέυθυνη για την καταστροφή της ιερότητας; ίσως ξέρω τις αντιρρήσεις σου, ότι μόνο μέσα απο αυτήν την καταστροφή θα αναδυθεί μιά φρέσκια νέα ιερότητα..προκαταβολικά..δεν διαφωνώ, απλά φοβάμαι μην και δεν ασχοληθούμε πιά με αυτό, αφήνοντας ίσως λίγο κατα μέρος, τον γητευτή που μας έφαγε τα σπλάχνα! χαιρετώ αδελφικά και περιμένω με ενδιαφέρον τις σκέψεις σου
"Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω, έμαθα να βρίσκω και από τότε που μου εναντιώθηκε ο άνεμος,έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους"
tο γεγονός ότι το όνομά του Φρειδερίκου Νίτσε λασπώθηκε από τους χιτλερικούς αποτελεί κατάφορη αδικία για έναν άνθρωπο που αναζητούσε μονάχα την αλήθεια, είτε την βρήκε είτε όχι...
αλλά Αντ μου, αυτή δεν είναι η μοίρα των περισσότερων σπουδαίων; να κατασυκοφαντούνται από τους μικρούς, κομπλεξικούς, άνους, γελοίους και ελάχιστους που ότι δεν μπορούν ν’ αγγίξουν αλλιώς το σκοτώνουν έτσι, άνανδρα;
Λόγια σπουδαίων που δεν είναι πάντα πρακτικά εφαρμόσιμα ! λόγια όσων θέλησαν να ξεχωρήσουν ή όσων ξεχώριζαν πραγματικά....αυτά πάντα τα μπέρδευα και στην προσπαθειά μου να το ξεμπερδέψω τα αμφισβητούσα.. πάντως απο το Νίτσε προτιμώ τον Καζατζάκη . τα σέβη μου αγαπητέ nimerti
Κάρμα μου καλησπέρα… ευχαριστώ ιδιαίτερα για το link… αληθινά πολύ ενδιαφέρον… να’σαι καλά!
Σε έναν ‘αφορισμό’ φίλε Δημήτρη, δεν επιχειρεί κανείς τέτοιες αναλύσεις… να σου πω το γιατί… γιατί εκείνο που σε ‘χτύπησε’ διαβάζοντάς το, με την ανάλυση μάλλον αναιρείται… ο νους έχει την ικανότητα με τους θαυμάσιους ελιγμούς του να υπερβαίνει όλους τους αιφνιδιασμούς και να επιστρέφει στο γνωστό… στο γνώριμο, το δικό του δηλαδή… ένας αφορισμός λειτουργεί σαν μαγκουριά… στόχο έχει να σε ταρακουνήσει λίγο, να σε κάνει να αποδράσεις από τα δίχτυα του νου… βέβαια, όταν αρχίζει μια συζήτηση, όλα τα επιχειρήματα έχουν την αξία τους… είναι σημαντικό ότι σε προβλημάτισε αυτή η ρήση… να σαι καλά!
Και ίσως, φίλε Κώστα, ένας από τους μεγαλύτερους αληθινούς φιλοσόφους όλων των εποχών… κατά τη γνώμη μου μετριούνται στα δάχτυλα… ίσως και του ενός χεριού… σ’ευχαριστώ!
Φως στα όνειρα, αισθάνομαι πως μερικά διαμάντια όπως αυτά, έχουν την διαχρονική και παντοτινή τους αξία… και βέβαια σημειώνω την παρατήρησή σου… σήμερα πιο επίκαιρος από ποτέ ο Φρειδερίκος… και ‘αύριο’ ακόμη περισσότερο… την καλησπέρα μου…
Ναι φίλε Δείμε… έχουν ντυθεί την αιωνιότητα τούτοι οι στοχασμοί…
Βικ μου… άνοιξες ένα… τραυματικό κεφάλαιο αλλά πάντα σημαντικό και εξαιρετικά ενδιαφέρον… η μοίρα επεφύλασσε πολλές ‘γεννήσεις’ και πολλούς ‘θανάτους’ στο Νίτσε… αλλά και την αιωνιότητα πέρα από τις μικρότητες και αθλιότητες ‘οικειοποίησης’ τμημάτων του στοχασμού του από διαφόρους που βεβαίως λησμονήθηκαν ενώ ο φιλόσοφος παρέμεινε ακμαίος, νέος και δυνατός! Τόσο με είχε συνεπάρει κάποτε η κραυγή του –ιδιαίτερα στον Αντιχριστιανό ή Αντίχριστο – που αισθανόμουν πως κάτι παράξενο συνέβαινε στο κεφάλι μου… δεν είμαι ο μόνος… όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο ‘δικός μας’ γίνεται ο λόγος του, ο γεμάτος αίμα και φλόγα στοχασμός του… στην τελευταία παράγραφο του σχολίου σου τα λες όλα… μικρόνοες, κομπλεξικοί και ασήμαντοι πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν… θα παρασιτούν και θα τρέφονται από τα υπολείμματα τροφών των αληθινά μεγάλων… να’σαι καλά ψυχή μου…
Φίλε μου Eriugena, χτύπησες ‘φλέβα’ πάλι… αφού σου επιβεβαιώσω πως, ναι, κάποτε μου είχε ‘φάει’ τα σπλάχνα ο Νίτσε –κι ακόμα το φαγοπότι μαίνεται-, να σημειώσω απ’όσα σημειώδη έγραψες, κάτι προς το τέλος… ‘απλά φοβάμαι μην και δεν ασχοληθούμε πιά με αυτό’… έχω την βεβαιότητα, φίλε μου, πως η αναζήτηση του Ιερού δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί –ή να επικαλυφθεί ή να αναπληρωθεί ποτέ και από τίποτε… τίποτε που δεν θα ανήκει στην γεωδαιτική ιδεονομία του Ιερού… πως μπορεί άλλωστε; Δεν συνέβη επί αιώνες, δεν θανατώθηκε ‘το ξίφος και ο σταυρός’, δεν … απαλλοτριώθηκε το Δέος του Επέκεινα, δεν αποχυμώθηκε ο ένδον εαυτός από όλα τα ‘κινήματα’ μέσα ή έξω από τον ατομοκεντρικό υλισμό που βιώνουμε… όσο για το Νίτσε, εκείνο που σέβομαι περισσότερο απ’όλα σε κείνον, είναι η οργή του, η ηφαιστειακή και σχεδόν πρωτεϊκή αναστάτωση του είναι του από το ίδιο το… κατηγόρημα του Ανθρώπου… δεν ξέρω αν γεννήθηκε μεγαλύτερος ανθρωπιστής απ’αυτόν… είναι ένα τεράστιο ζήτημα, πολύ ‘ζόρικο’ ας μου επιτραπεί, για να αναπτυχθεί σε τούτο το πεδίο σχολίων… ακόμα και αναρτήσεων, εργασιών και μελετών… κι ίσως εγώ πολύ μικρός για να μπορώ να δω όλο αυτό το υπέροχο λιβάδι με τα ηλιοτρόπια που απλώνεται και ανασαίνει εμπρός μου… όμως, έχω τις γεύσεις, έχω τις ποιότητες, η θυελλική φύση του παράξενου αυτού ανθρώπου πάντα θα με στοιχειώνει… θα επανέλθω όμως… σ’ευχαριστώ για τις υπερ-πολύτιμες σκέψεις σου που καταθέτεις στο ‘σπίτι’ μου…
Ναι Σιλένα μου… να σκεφτεί… δεν χρειάζεται να είμαστε ‘ισοϋψείς’ με τον Πλάτωνα, το Νίτσε ή τον όποιο άλλο μεγάλο για να ασχοληθούμε με τη σκέψη του… αντίθετα, αυτό που γοητεύει είναι καμιά φορά τούτη η απόσταση… θέλω την απόσταση να με δοκιμάζει, θέλω την πρόκληση να εισέλθω στο άβατο, θέλω τον δύσκολο δρόμο όχι τον εύκολο… Καλό σου βράδυ φίλη μου…
Ναι Σιλένα μου… να σκεφτεί… δεν χρειάζεται να είμαστε ‘ισοϋψείς’ με τον Πλάτωνα, το Νίτσε ή τον όποιο άλλο μεγάλο για να ασχοληθούμε με τη σκέψη του… αντίθετα, αυτό που γοητεύει είναι καμιά φορά τούτη η απόσταση… θέλω την απόσταση να με δοκιμάζει, θέλω την πρόκληση να εισέλθω στο άβατο, θέλω τον δύσκολο δρόμο όχι τον εύκολο… Καλό σου βράδυ φίλη μου…
Εάν προτιμάς τον Καζαντζάκη, καλή μου φίλη Αλεξ, θα γνωρίζεις βέβαια πόσο βαθιά επηρεάστηκε ο μεγάλος Κρητικός από το Νίτσε… ως το τέλος της ζωής του τον βασάνιζαν σκέψεις και στοχασμοί του και τον συνόδευαν… όμως, δεν νομίζω πως τίθεται θέμα σύγκρισης … νιώθω πάντως την ένστασή σου και την σέβομαι απόλυτα… και σ’ευχαριστώ που την εμπιστεύεσαι, εδώ, σε τούτο το χώρο… να σαι καλά!
Τώρα, γιατί εγώ Κάκια μου, πιστεύω πως ο ταπεινός μου υπότιτλος καταφάσκει απόλυτα τη ρήση αυτή που ξεδιάλεξες; Πως αλλιώς μπορώ να συναντήσω αυτόν που είμαι, να πραγματώσω αυτό που είμαι όταν είμαι… εκτός; [το φιλί σου ευπρόσδεκτο… απαιτητό θα έλεγα!!!] Σου στέλνω κι εγώ τα φιλιά μου και την σκέψη μου ψυχούλα!
ώστε Κάκια, το απολαμβάνεις να... ταλαιπωρείς γέροντα άνθρωπο; [ε, δεν πειράζει, και η ταλαιπωρία έχει την ομορφάδα της... με μέτρο βέβαια...] κάθε σχόλιο ευκαιρία για φιλί!
16 σχόλια:
http://www.dailymotion.com/video/xgvpbe_tvxs-gr-nietzsche_people
Πιστεύω θα σ'ενδιαφέρει...Την καλησπέρα μου!
""Οι ποιητές δεν συμπεριφέρονται φρόνιμα απέναντι στις εμπειρίες τους:
τις εκμμεταλλεύονται . ""
Με βάζει σε σκέψεις το παραπάνω ..
Αρα δεν μπορείς να γράψεις ποίηση χωρίς εμπειρίες ...
και αν έχεις νοσταλγία για κάτι και προσπαθείς να το αποτυπώσεις με την ποίηση και σου λείπουν οι εμπειρίες ????
Ως προς τι εκμεταλλεύονται οι ποιητές τις εμπειρίες που έχουν! ????
χμμμμ
Με έβαλες σε σκέψεις πάλι !
Ένας μεγάλος στοχαστής πάντα επίκαιρος. Καλή εβδομάδα.
Φίλε μου, ελπίζω να μην γίνομαι κουραστικός..αλλά δεν μ'αφήνεις και σε ησυχία! είδα τον Νίτσε στην σελίδα σου, και σκέφτηκα αμέσως πόσο καλό μεν, αλλά και πόσο στενό είναι το βήμα μας στο Ιντερνετ..θα έπρεπε να κάνεις η να κάνουμε ίσως μια συνεχομενη αφιέρωση σ'αυτόν τον παρεξηγημένο άνθρωπο του πόνου, για να κατανοήσει πολύς κόσμος την σημασία του..βέβαια νομίζω πως και σένα σου έχει φάει τα σπλάχνα..εμένα τουλάχιστον με καταδιώκει συνεχώς, αν και τελευταία νομίζω πως έχω κατορθώσει να τον βάλω σε έναν πιό ήρεμο ρόλο. Αν διάβασες την παράκληση μου στον ''πειρίθους'', θα είδες πως θεωρώ πως και ο Νίτσε δεν μπόρεσε να μας δώσει τελικά το σωστό κλειδί μιάς νέας μεταφυσικής ορμής(άστοχη ίσως λέξη η μεταφυσική). Σαφώς και δεν είναι υπεύθυνος για τα ''διάφορα'', όπως και ο Μάρξ, όμως δεν είναι και εντελώς ανεύθυνος νομίζω! άντε να βρούμε άκρη! Θα ήθελα να σου δείξω μια (επιθετική) ανάρτησή μου για τον Νίτσε και τον Μάρξ, στηριγμένη όμως στον Λόγο του Λεβινάς. Το ερώτημα είναι: μήπως η καίρια και κατεδαφιστική στ'αλήθεια, κριτική που άσκησαν όλοι οι ''νέοι'' μεγάλοι (Νίτσε-Μάρξ, αλλά και Φουερμπάχ κ.α) και η ανάδειξη-ανάδυση της ενθαδικής ύπαρξης, ως ουσιακού ή οντολογικού κέντρου της ανθρώπινης κατάστασης, η αληθινή στην σπαρακτικότητά της αλλά και στο έλλογό της, αλλά και θρασεία κατακρήμνιση της ''μεταφυσικής'', μήπως λέω..είναι (συν)υπέυθυνη για την καταστροφή της ιερότητας; ίσως ξέρω τις αντιρρήσεις σου, ότι μόνο μέσα απο αυτήν την καταστροφή θα αναδυθεί μιά φρέσκια νέα ιερότητα..προκαταβολικά..δεν διαφωνώ, απλά φοβάμαι μην και δεν ασχοληθούμε πιά με αυτό, αφήνοντας ίσως λίγο κατα μέρος, τον γητευτή που μας έφαγε τα σπλάχνα! χαιρετώ αδελφικά και περιμένω με ενδιαφέρον τις σκέψεις σου
Σοφά λόγια που σήμερα αν τα στοχαστουμε όλοι θα δούμε το πόσο μπορουν να μας επηρεάσουν.
Καλό απόγευμα
Αποφθέγματα διαχρονικά, αιώνια.
"Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω, έμαθα να βρίσκω και από τότε που μου εναντιώθηκε ο άνεμος,έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους"
tο γεγονός ότι το όνομά του Φρειδερίκου Νίτσε λασπώθηκε από τους χιτλερικούς αποτελεί κατάφορη αδικία για έναν άνθρωπο που αναζητούσε μονάχα την αλήθεια, είτε την βρήκε είτε όχι...
αλλά Αντ μου, αυτή δεν είναι η μοίρα των περισσότερων σπουδαίων; να κατασυκοφαντούνται από τους μικρούς, κομπλεξικούς, άνους, γελοίους και ελάχιστους που ότι δεν μπορούν ν’ αγγίξουν αλλιώς το σκοτώνουν έτσι, άνανδρα;
τα λόγια
τα γραπτά
οι πράξεις
των μεγάλων ανθρώπων
είναι η αρχή μιας μεγάλης
ατέλειωτης θα έλεγα περιπλάνησης
γίνονται η αφορμή στον άνθρωπο
να ψάξει πιο βαθιά
να κοιτάξει καταπρόσωπο ό,τι δεν μπορούσε μέχρι τότε
με λίγα λόγια
να σκεφτεί...
καλή σου μέρα
Λόγια σπουδαίων που δεν είναι πάντα πρακτικά εφαρμόσιμα !
λόγια όσων θέλησαν να ξεχωρήσουν ή όσων ξεχώριζαν πραγματικά....αυτά πάντα τα μπέρδευα και στην προσπαθειά μου να το ξεμπερδέψω τα αμφισβητούσα..
πάντως απο το Νίτσε προτιμώ τον Καζατζάκη .
τα σέβη μου αγαπητέ nimerti
Πώς θα γίνω αυτός που είμαι αν δεν αποδρασω από τον εαυτό μου?......
έστω...τον παλιο Εαυτό μου?....
Με διχάζεις Νημερτή....
πάντα..
Φιλί......που έγινε ήδη ότι ονειρευόταν...
Κάρμα μου καλησπέρα… ευχαριστώ ιδιαίτερα για το link… αληθινά πολύ ενδιαφέρον… να’σαι καλά!
Σε έναν ‘αφορισμό’ φίλε Δημήτρη, δεν επιχειρεί κανείς τέτοιες αναλύσεις… να σου πω το γιατί… γιατί εκείνο που σε ‘χτύπησε’ διαβάζοντάς το, με την ανάλυση μάλλον αναιρείται… ο νους έχει την ικανότητα με τους θαυμάσιους ελιγμούς του να υπερβαίνει όλους τους αιφνιδιασμούς και να επιστρέφει στο γνωστό… στο γνώριμο, το δικό του δηλαδή… ένας αφορισμός λειτουργεί σαν μαγκουριά… στόχο έχει να σε ταρακουνήσει λίγο, να σε κάνει να αποδράσεις από τα δίχτυα του νου… βέβαια, όταν αρχίζει μια συζήτηση, όλα τα επιχειρήματα έχουν την αξία τους… είναι σημαντικό ότι σε προβλημάτισε αυτή η ρήση… να σαι καλά!
Και ίσως, φίλε Κώστα, ένας από τους μεγαλύτερους αληθινούς φιλοσόφους όλων των εποχών… κατά τη γνώμη μου μετριούνται στα δάχτυλα… ίσως και του ενός χεριού… σ’ευχαριστώ!
Φως στα όνειρα, αισθάνομαι πως μερικά διαμάντια όπως αυτά, έχουν την διαχρονική και παντοτινή τους αξία… και βέβαια σημειώνω την παρατήρησή σου… σήμερα πιο επίκαιρος από ποτέ ο Φρειδερίκος… και ‘αύριο’ ακόμη περισσότερο… την καλησπέρα μου…
Ναι φίλε Δείμε… έχουν ντυθεί την αιωνιότητα τούτοι οι στοχασμοί…
Βικ μου… άνοιξες ένα… τραυματικό κεφάλαιο αλλά πάντα σημαντικό και εξαιρετικά ενδιαφέρον… η μοίρα επεφύλασσε πολλές ‘γεννήσεις’ και πολλούς ‘θανάτους’ στο Νίτσε… αλλά και την αιωνιότητα πέρα από τις μικρότητες και αθλιότητες ‘οικειοποίησης’ τμημάτων του στοχασμού του από διαφόρους που βεβαίως λησμονήθηκαν ενώ ο φιλόσοφος παρέμεινε ακμαίος, νέος και δυνατός! Τόσο με είχε συνεπάρει κάποτε η κραυγή του –ιδιαίτερα στον Αντιχριστιανό ή Αντίχριστο – που αισθανόμουν πως κάτι παράξενο συνέβαινε στο κεφάλι μου… δεν είμαι ο μόνος… όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο ‘δικός μας’ γίνεται ο λόγος του, ο γεμάτος αίμα και φλόγα στοχασμός του… στην τελευταία παράγραφο του σχολίου σου τα λες όλα… μικρόνοες, κομπλεξικοί και ασήμαντοι πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν… θα παρασιτούν και θα τρέφονται από τα υπολείμματα τροφών των αληθινά μεγάλων… να’σαι καλά ψυχή μου…
Φίλε μου Eriugena, χτύπησες ‘φλέβα’ πάλι… αφού σου επιβεβαιώσω πως, ναι, κάποτε μου είχε ‘φάει’ τα σπλάχνα ο Νίτσε –κι ακόμα το φαγοπότι μαίνεται-, να σημειώσω απ’όσα σημειώδη έγραψες, κάτι προς το τέλος… ‘απλά φοβάμαι μην και δεν ασχοληθούμε πιά με αυτό’… έχω την βεβαιότητα, φίλε μου, πως η αναζήτηση του Ιερού δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί –ή να επικαλυφθεί ή να αναπληρωθεί ποτέ και από τίποτε… τίποτε που δεν θα ανήκει στην γεωδαιτική ιδεονομία του Ιερού… πως μπορεί άλλωστε; Δεν συνέβη επί αιώνες, δεν θανατώθηκε ‘το ξίφος και ο σταυρός’, δεν … απαλλοτριώθηκε το Δέος του Επέκεινα, δεν αποχυμώθηκε ο ένδον εαυτός από όλα τα ‘κινήματα’ μέσα ή έξω από τον ατομοκεντρικό υλισμό που βιώνουμε… όσο για το Νίτσε, εκείνο που σέβομαι περισσότερο απ’όλα σε κείνον, είναι η οργή του, η ηφαιστειακή και σχεδόν πρωτεϊκή αναστάτωση του είναι του από το ίδιο το… κατηγόρημα του Ανθρώπου… δεν ξέρω αν γεννήθηκε μεγαλύτερος ανθρωπιστής απ’αυτόν… είναι ένα τεράστιο ζήτημα, πολύ ‘ζόρικο’ ας μου επιτραπεί, για να αναπτυχθεί σε τούτο το πεδίο σχολίων… ακόμα και αναρτήσεων, εργασιών και μελετών… κι ίσως εγώ πολύ μικρός για να μπορώ να δω όλο αυτό το υπέροχο λιβάδι με τα ηλιοτρόπια που απλώνεται και ανασαίνει εμπρός μου… όμως, έχω τις γεύσεις, έχω τις ποιότητες, η θυελλική φύση του παράξενου αυτού ανθρώπου πάντα θα με στοιχειώνει… θα επανέλθω όμως… σ’ευχαριστώ για τις υπερ-πολύτιμες σκέψεις σου που καταθέτεις στο ‘σπίτι’ μου…
Ναι Σιλένα μου… να σκεφτεί… δεν χρειάζεται να είμαστε ‘ισοϋψείς’ με τον Πλάτωνα, το Νίτσε ή τον όποιο άλλο μεγάλο για να ασχοληθούμε με τη σκέψη του… αντίθετα, αυτό που γοητεύει είναι καμιά φορά τούτη η απόσταση… θέλω την απόσταση να με δοκιμάζει, θέλω την πρόκληση να εισέλθω στο άβατο, θέλω τον δύσκολο δρόμο όχι τον εύκολο…
Καλό σου βράδυ φίλη μου…
Ναι Σιλένα μου… να σκεφτεί… δεν χρειάζεται να είμαστε ‘ισοϋψείς’ με τον Πλάτωνα, το Νίτσε ή τον όποιο άλλο μεγάλο για να ασχοληθούμε με τη σκέψη του… αντίθετα, αυτό που γοητεύει είναι καμιά φορά τούτη η απόσταση… θέλω την απόσταση να με δοκιμάζει, θέλω την πρόκληση να εισέλθω στο άβατο, θέλω τον δύσκολο δρόμο όχι τον εύκολο…
Καλό σου βράδυ φίλη μου…
Εάν προτιμάς τον Καζαντζάκη, καλή μου φίλη Αλεξ, θα γνωρίζεις βέβαια πόσο βαθιά επηρεάστηκε ο μεγάλος Κρητικός από το Νίτσε… ως το τέλος της ζωής του τον βασάνιζαν σκέψεις και στοχασμοί του και τον συνόδευαν… όμως, δεν νομίζω πως τίθεται θέμα σύγκρισης … νιώθω πάντως την ένστασή σου και την σέβομαι απόλυτα… και σ’ευχαριστώ που την εμπιστεύεσαι, εδώ, σε τούτο το χώρο… να σαι καλά!
Τώρα, γιατί εγώ Κάκια μου, πιστεύω πως ο ταπεινός μου υπότιτλος καταφάσκει απόλυτα τη ρήση αυτή που ξεδιάλεξες; Πως αλλιώς μπορώ να συναντήσω αυτόν που είμαι, να πραγματώσω αυτό που είμαι όταν είμαι… εκτός; [το φιλί σου ευπρόσδεκτο… απαιτητό θα έλεγα!!!]
Σου στέλνω κι εγώ τα φιλιά μου και την σκέψη μου ψυχούλα!
Απολαμβάνω τη διφορική υφή της ερμηνείας όσο δε φαντάζεσαι...
Αν λίγο στρεψω την οπτική μου θεώρηση θα συμπέσουμε το ξέρω..
μα δεν το κάνω..
γιατί πιο πολύ απολαμβάνω τα δρώμενα υπό το κοντράστ της Α-συμφωνίας..
φιλί.....προαπαιτούμενο των ΔιαΦωνιών κι ας ταυτίζονται όλα στο ΕΝΑ κατα βαθος....
ώστε Κάκια, το απολαμβάνεις να... ταλαιπωρείς γέροντα άνθρωπο;
[ε, δεν πειράζει, και η ταλαιπωρία έχει την ομορφάδα της... με μέτρο βέβαια...]
κάθε σχόλιο ευκαιρία για φιλί!
Δημοσίευση σχολίου