Κυριακή, Φεβρουαρίου 13, 2011




ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ


Κλαίουμε
ανάμεσα στους ουρανοξύστες
όπως θρηνούσαν οι πρόγονοί μας
ανάμεσα στα φοινικόδεντρα
της Αφρικής.
Γιατί είμαστε μόνοι,
είναι νύχτα
και φοβόμαστε.

Λάγκστον Χιουζ
Μετάφραση: Λ. Καραπαναγιώτης

5 σχόλια:

Alex είπε...

Όσο κι'άν εξελισσόμεθα , η μοναξιά θα παραμένει αιώνιος εφιάλτης σχεδόν συνώνυμο του φόβου..
καλημέρα nimerti

Frezia είπε...

Λίγες γραμμές, που μας λένε πολλά,
πάρα πολλά...

Νimertis είπε...

αυτή τη φοβερή αλήθεια αποτυπώνει και τούτο το μικρό αλλά εξαιρετικό, πιστεύω, ποίημα... καλημέρα όμορφη να έχεις Αλεξ

Καλημέρα φίλη μου Frezia... ειδικά οι τρεις τελευταίοι στίχοι, έχουν όλη τη δύναμη...

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

στο πριν ή στο τώρα...
στο όπου της γης...

πάντα στη "νύχτα" της μοναξιάς, το ίδιο κλάμα ο ίδιος θρήνος ακούγεται...

ποτέ μόνοι αν μαζί...

Νimertis είπε...

ποτέ μόνοι αν μαζί...

Βικ...