Tα σπίτια ήταν φτωχικά.
Στέκονταν οι ξύλινες παράγκες
Δίπλα δίπλα η μία στην άλλη
Λες και πάλευαν για μια γωνιά
Στο μικρό λόφο.
Μια γωνιά να χτυπάει ο ήλιος.
Από πίσω και κάτω απλωνόταν η πόλη
Με το λιμάνι της και τα εμπορικά της,
Ασάλευτα πάνω στη θάλασσα.
Λες και περίμεναν κάτι
Για να ζωντανέψουν,
Να συρθούν στο ξεθωριασμένο γαλάζιο.
Ένα κάλεσμα,μια φωνή,κάτι…
Θυμάμαι κάτι με ρώτησες
Καθώς οδηγούσες,
Αλλά τα λόγια δεν τα άκουσα.
Ίσως γιατί χάζευα έξω το μεσημέρι,
Ίσως γιατί δεν υπήρξαν ποτέ λόγια.
Μοιάζαμε πάντα σαν θλιμμένα αγάλματα
Αφημένα σε μια κίνηση
Πάνω σε άγριες λεωφόρους.
Πάντα αφήναμε ένα κομμάτι μας
Στο δρόμο.
Πάντα γυρνάγαμε σπίτι λειψοί.
Τα χαμόσπιτα χάθηκαν σε μια στροφή
Το ίδιο και η πόλη με το λιμάνι.
Λίγο πριν βάλεις την αγαπημένη σου
Μουσική στο ραδιόφωνο,
Γύρισες και με κοίταξες.
Ήταν η κούραση της ημέρας,
Ήταν η φαντασία μου,
Μα φάνηκαν στα μάτια σου
Ξεθωριασμένες θάλασσες
Να ανοίγονται.
Και πάνω τους εμπορικά ασάλευτα,
Ακίνητα,
Λες και περίμεναν κάτι να ζωντανέψουν.
Ένα κάλεσμα,μια φωνή…
Ηλίας Δεσύλλας http://clubkolasi.blogspot.com/
10 σχόλια:
Απαλό σαν παραμύθι, με έναν ρυθμό νωχελικά διάστροφο κι απλό σαν την πρώτη σκέψη της ημέρας. Μου άρεσε!
Ωραίο ποιήμα!
Ο τίτλος,ΝΕΑΠΟΛΗ αναφέρεται
στη Νεάπολη, που είναι στη συνοικία
Νίκαια του Πειραιά?
Είχα πάει πριν πολλά χρόνια,και
πράγματι,έτσι ήταν με τα μικρά
σπιτάκια επάνω στο λόφο.
Όποια κι αν είναι η πόλη, είναι η πόλη που μας κυνηγάει πάντα,κι αυτή που κυνηγάμε.
Νημερτή μου, είναι μια ατμόσφαιρα με τόσο πολλές φωτοσκιάσεις που μοιάζει σαν τα χρώματα όλα να είναι ανάμεσα στο γκρίζο και όλα τα διάφανα γαλάζια της βροχής τα ξεπλυμένα..
Και τα αισθήματα..
ξέρει το μάτι σου να ξεχωρίζει διαμαντάκια... που δεν γυαλίζουν άσκοπα...
η αλλαγή της "εικόνας" σου, απλώς αλλαγή ή σηματοδοτεί κάτι;
φιλί;
Κάποια στιγμή θα ήθελα να σου διηγηθώ για την Δραπετσώνα που μεγάλωσα..θυμάμαι μικρός που ακούγαμε οικογενειακώς την Δραπετσώνα του Λειβαδίτη, χωρίς να γνωρίζουμε ότι είναι δική του..θεωρούσαμε ότι είναι ακόμα ένα λαικό τραγουδι..το ποίημα που παραθέτεις είναι πίο ''διαμεσολαβημένο'', ίσως πιό στιφό, ίσως πιό αληθινό, ή ίσως..υπάρχουν πολλές αληθινές εκφράσεις ενός βιότοπου, άρα πολλοί τόποι εντός ενός ''αντικειμενικού'' τόπου..
Υπεροχή νοσταλγιαα
Πάντα περιμένεις κάτι ...
Όλοι κάτι περιμένουμε περιμένουμε...
Χάθηκα μέσα στο κείμενο διαβάζοντας το ξανα και ξανα ....
Κώστα καλησπέρα... ο Ηλίας Δεσύλλας είναι ένας από τους ποιητές που αγαπώ ιδιαίτερα... νέος στην ηλικία κι όμως, η γραφή του έχει βάθος, ζεστασιά, περιγραφική δεινότητα και εσωτερικότητα... χαίρομαι που σε άγγιξε...
Φίλη μου Frezia, δεν είναι από τον Πειραιά ο Ηλίας και άρα η Νεάπολη μάλλον νοηματοδοτείται διαφορετικά... να σαι καλά...
έχεις δίκιο Ρεγγινα, η ατμόσφαιρα είναι αυτή που με αιχμαλώτισε κι εμένα ιδιαίτερα... αγαπώ πολύ αυτή τη γραφή, το ομολογώ...
η αλλαγή της εικόνας έγινε απλά για... την αλλαγή Βικ μου...
Πειραιώτης λοιπόν κι εσύ φίλε μου; πολύ το χαίρομαι αυτό... θα πεις, τοπικιστικές εμμονές... όχι...μα, ο γενέθλιος τόπος είναι, η πρώτη μας αναφορά...
καλησπέρα Δημήτρη... έχει και το 'χάσιμο' την ομορφιά του... να σαι καλά φίλε μου...
Τέλειο. Τόσο παραστατικό και γεμάτο συναίσθημα...
Να σαι καλά φίλε δείμε... αυτή η παραστατικότητα που αναφέρεις είναι τόσο χαρακτηριστική στην ποίηση του Ηλία... την καλημέρα μου...
Θα ήθελα να χαιρετήσω τους φίλους του Αντώνη εδώ,οι οποίοι είναι αυτόματα και δικοί μου φίλοι..
Καταρχάς ευχαριστώ εσένα Αντώνη για την τιμή του να δημοσιεύσεις στο blog σου ένα ποίημα μου.Η συγκίνηση είναι μεγάλη φίλε μου...
Επίσης ευχαριστώ όλους εσάς για τα σχόλιά σας.
Απαντώντας σε κάποιες λογικές ερωτήσεις σας,θα ηθελα να πω ότι ο τίτλος Νεάπολη αναφέρεται σε πόλη,μάλλον οικισμό,λίγο πιο έξω από την Θεσσαλονίκη.Είναι πάνω σε ένα μικρό λόφο χτισμένη και από πίσω είναι η θέα της Θεσσαλονίκης με το λιμάνι της.
Κάθε φορά που γυρνάω σπίτι το μεσημέρι παιρνάω από κει και για λίγο το βλέμμα μου χάνεται κάπου ανάμεσα στα μικρά και ασφυκτικά χτισμένα σπιτάκια του λόφου.
Βέβαια ο τίτλος Νεάπολη μπορεί να χρησιμοποιηθεί και κάπως διαφορετικά καθώς η ίδια η έννοια της λέξης το επιτρέπει...
Με εκτίμηση
Ηλίας Δεσύλλας
Δημοσίευση σχολίου