Τρίτη, Ιανουαρίου 25, 2011

Η ηδονή της διαφθοράς...





"...Η οικογενειοκεντρική μας κοινωνία εννοεί να λογαριάζεται ματαιόδοξα υπερσύγχρονη, χωρίς να έχει υπάρξει σύγχρονη, αλλά δεν παύει να παραμένει ιδιότυπα μεσαιωνική, αν κρίνω από τον τρόπο που θρησκεύει, που υποχρεώνει τα μέσα επικοινωνίας να υπηρετούν το ήθος της κλειδαρότρυπας ή που διαχειρίζεται ως αποκλειστικό κάθε τρίτου προηγούμενο τη μοναδικότητα της πατρίδος. Θεωρεί, έτσι, αυτονόητο το προβάδισμα της αιωνιότητος επί του χρόνου και του αισθήματος επί του μέτρου της λογικής, απομονώνεται δε από όλους τους άλλους πτωχαλαζονικά, πλάθοντας έναν άνθρωπο που εμπιστεύεται μόνο το παρελθόν και μεταθέτει διαρκώς το μέλλον. Είναι ευνόητο ο άνθρωπος τούτος να μεταβάλλει εύκολα τις αρετές του σε ελαττώματα και, επειδή τα θέλει όλα δικά του άκοπα, καμία από τις απολαύσεις του να μην τον κάνει ευτυχή. Ίσως μόνο η παιδική ανευθυνότητα, μια ατομικότης χωρίς λογοδοσία και καταλογισμό.

Το άγος της ελληνικής διαφθοράς τοποθετείται στο πλαίσιο της αντιπαραθέσεως οικογενείας και κράτους, φωτίζεται δε ικανοποιητικά εφόσον αναδειχθεί η πολιτισμική παθολογία που υποδαυλίζει την όποια νοσηρή φυσική ροπή προς παράνομα οφέλη και προνόμια. Υπ΄ αυτό το πρίσμα η ενδεχόμενη θεραπευτική αγωγή είναι αδύνατον να στηρίζεται αποκλειστικά σε διοικητικά μέτρα είτε προβλέπουν πρόστιμα και φυλακίσεις είτε σχετίζονται με ευφυή ευρήματα, όπως η δίγραμμη επιταγή, η οποία συμβάλλει ασφαλώς στη διαφάνεια των πληρωμών, δεν καλύπτει ωστόσο την επινοητικότητα των ανόμων. Μπορεί να στηρίζεται στο πνεύμα μιας αμοιβαίας φροντίδας μεταξύ των πολιτών, που έχει γίνει ρυθμός της κοινωνίας. 
Θα εξηγήσουμε την ηδονή της διαφθοράς εάν εντοπίσουμε πέραν των συνειδητών σκοπιμοτήτων τις ασύνειδες κυρίως ευχαριστήσεις που προσφέρει στα υποκείμενά της. Μιλούμε για φαινόμενο με συμβολικές προεκτάσεις που υπερβαίνουν τη συνθήκη της ωμής «εξαγοράς», χωρίς να την υποτιμούν ή να την παραβλέπουν. Η συμβολική σημασία της διαφθοράς τροφοδοτείται από αγκυλώσεις στο καθεστώς της πατρικής εξουσίας, οπότε διαφθορέας και διαφθειρόμενος απολαμβάνουν τη χαριστική συναλλαγή σαν ανήλικα και αδύναμα παιδιά, που φέρονται σεβαστικά ή αντιμάχονται τον παντοδύναμο πατέρα. Η πραγματική της σημασία έγκειται στο ότι διακρίνει αποφασιστικά το άτομο από τον πολίτη.
Η έκταση της διαφθοράς αντιστοιχεί, ως γνωστόν, σε τύπους κοινωνιών, πολιτευμάτων και πολιτισμών, περιγράφει δε μικροσκοπικά την εξουσία του «υπηρεσιακού» παράγοντα επί των «πολιτών» κατ΄ εικόνα της μεγάλης εξουσίας του κράτους. Η συναλλαγή των ιδιωτών με στελέχη της Διοικήσεως, προκειμένου να εξασφαλίσουν «διευκολύνσεις» και «στραβά μάτια», αποτελεί νοσηρή εκδοχή προσωπικής σχέσεως, η οποία υποκαθίσταται εν είδει δώρου και αντιδώρου στη σχέση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων του πολίτου. Τηρουμένων των αναλογιών, το «δωράκι» στον δημόσιο λειτουργό έχει ανθρωπολογικό βάθος ιερής προσφοράς, με την οποία άλλοτε οι άνθρωποι καλούσαν σε ανάλογη ανταπόδοση τον αποδέκτη- του δημιουργούσαν υποχρέωση. Και αν τότε η προσφορά και η αντιπροσφορά συγκροτούσαν πεδίο ουσιαστικής κοινωνίας, σήμερα η διαφθορά, αντί να συνδέει βαθύτερα τα υποκείμενά της με την πραγματικότητα, γίνεται μέσον αποδράσεως και αποφυγής της. 
 Η συμβολική τούτη χειρονομία διαιωνίζεται στην κοινωνία μας εθιμικά δίκην αλύτου εθνικού συμπλέγματος. Το οικογενειακό περιβάλλον συντηρεί είτε υποστηρίζει τους νέους του και μετά την ηλικία των τριάντα, τους προικοδοτεί μάλιστα γενναιόδωρα, κρατώντας τους και ψυχικώς εξαρτημένους, οπότε αναπαράγουν με τη σειρά τους ίδιες κατά το περιεχόμενο συμπεριφορές, ασχέτως ιστορικών μεταβολών και εξελίξεων. Ελεύθερος δεν είναι το υποκείμενο ευθύνης αλλά ο απηλλαγμένος καταλογισμού...."



Στέλιος Ράμφος "Η ηδονή της διαφθοράς.Ενας τρόπος συμβίωσης δημοσίου και οικογενείας στη λογική της ευνοιοκρατίας"
http://www.antifono.gr/portal/

19 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δε θα συμφωνήσω με το άρθρο. Όλες οι κοινωνίες έχουν διακριθεί για τη διαφθορά τους. Το ζήτημα που κρίνεται κάθε φορά είναι αν η διαφθορά ήταν θεσμική ή εξωθεσμική. Η ίδια η αστική δημοκρατία είναι από μόνη της διεφθαρμένη επειδή ακριβώς εξυπηρετεί συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα.

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Πολύ καλό!!!

Όλα ξεκινούν από την οικογένεια. Από εκεί ξεκινά η διαφθορά, μολύνεται σα σύνολο η κοινωνία, εκλέγονται διεφθαρμένες εξουσίες και καταλήγει πιο μεγάλη διαφθορά να επιστρέφει στην γενεσιουργό αιτία της: την οικογένεια..

Καλημέρα, φίλε μου!

^.^ είπε...

So what are you suggesting, Prom ? ... Get rid of the institution called family ? ... Or maybe get rid of women ? ... Or how about performing some more abortions ? ... Or how about you getting off your high horse, find a nice woman, make some babies, raise a FAMILY ... see how much better you'll do ... Love, cat.

Νimertis είπε...

Δείμε καλησπέρα. Θέλω πριν απ’όλα να καλωσορίσω την διαφωνία σου διότι αυτές οι αναρτήσεις έχουν την όποια σημασία τους όταν αναδεικνύουν περισσότερο τα σημεία διαφωνίας παρά συμφωνίας. Πρέπει να πω κάτι για τον Ράμφο. Αρχικώς τον γνώρισα από τηλεοράσεως. Μου έκανε καλή εντύπωση η σκέψη του, η ανάλυσή του, το βάθος του στοχασμού του. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως με βρήκαν σύμφωνο όλες οι θεωρήσεις του. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα, θεωρώ πως ο Ράμφος –κι αυτό χαρακτηρίζει στην ουσία όλη του την φιλοσοφική σκέψη – εντοπίζει με επιτυχία την παθολογία της ελληνικής κοινωνικής ζωής αφού, θέλουμε ή μη να το αποδεχτούμε, η νόσος είναι κυτταρικής μορφής. Όταν λέει πως η κοινωνία μας παραμένει ιδιότυπα μεσαιωνική, δεν μπορώ να μην συμφωνήσω απολύτως! Το ζω καθημερινά, το ζούμε όλοι μας. Η οικογενειοκρατία, το ‘ποιανού γιος είσαι’, το ‘ναι, βάλτον είναι δικός μας’, η κοινωνία του αίματος και όχι του πνεύματος. Η πλήρης και απόλυτη αναξιοκρατία αφού έχει μεγαλύτερη σημασία το να έχεις πίσω σου μια ισχυρή οικογένεια παρά κάποια πτυχία και μυαλό. Είμαστε… μεσαιωνικότατη κοινωνία και υπερθεματίζω!!! Συμφωνώ δε στο ότι η αστική κοινωνία είναι από μόνη της διεφθαρμένη. Μονάχα που στο ‘ελληνικό φαινόμενο’ υπάρχουν και άλλοι παράγοντες. Να’ σαι καλά, ευχαριστώ για τις σκέψεις σου.

Νimertis είπε...

Νομίζω κι εγώ Πυρφόρα μου ότι η διαφθορά είναι... πυρηνικής μορφής. διότι εμείς οι ίδιοι την αναπαράγουμε. εάν πρόκειται να βολέψουμε τον ανηψιό μας θα αγνοήσουμε τον καλύτερο ξένο. αν πρόκειται να βολευτούμε οι ίδιοι δεν μας απασχολεί αν παίρνουμε τη θέση κάποιου με περισσότερα προσόντα. Κοινωνία του αίματος, της 'κοινότητας' και των δικών μας και δικών τους... ξένοι στην ίδια μας τη χώρα δεν είμαστε; ψέματα είναι;

Νimertis είπε...

Cat σε καλωσορίζω στο Νημερτή και σ'ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σου! Επειδή τα Αγγλικά μου έχουν μάλλον σκουριάσει, θα αναπτύξω τις ολίγες σκέψεις μου στην μητρική γλώσσα. Προσωπικά, δεν έχω να 'προτείνω' κάτι. Ούτε να εγκαταλείψουμε τον θεσμό της οικογένειας, να ξεφορτωθούμε τις γυναίκες ή να επιδοθούμε σε ανεξέλεγκτες εκτρώσεις – παρότι το τελευταίο είναι ένα πολύ ιδιαίτερο και λεπτό θέμα και δεν τολμώ να το αγγίξω. Μέσα απ’αυτό το άρθρο του Ράμφου, επιχειρείται –αν και πρόκειται για ένα μικρό απόσπασμα βέβαια- να αποτυπωθεί η παθολογία και η αλυσίδα αιτίου και αιτιατού για την οπισθοδρομική κοινωνία που ζούμε και καθημερινά διαμαρτυρόμαστε. Εάν δεν υπήρχε ζήτημα δεν θα συζητούσαμε κι εμείς. Και ο Ράμφος, πρέπει να πω, ότι αναφέρεται κυρίως στην ελληνική κοινωνία. Σε αυτό που οι νεοέλληνες ζούμε από τα γεννοφάσκια μας. Το περίφημο ‘μέσον’ ή ‘βύσμα’, το ‘ρουσφέτι’, το ‘φακελάκι’, το ‘λάντι’ που έλεγε κι ένας Ελληνογερμανός φίλος μου, ερωτηθείς πως ξεμπέρδεψε τόσο γρήγορα με υπόθεσή του στην Πολεοδομία! ‘Λάντι, λάντι’, μου απήντησε. Έμαθε κι ο Γερμανός ότι στην Ελλάδα δίχως ‘λάντι’ δεν προχωρά τίποτε. Να η διαφθορά σε μικρή κλίμακα. Αλλά είναι βαθύτερο το θέμα. Είναι μέσα στην οικογένεια, μέσα σε μας τους ίδιους. Είναι, εν τέλει, θέμα παιδείας. Συνεπώς, δεν τίθεται ζήτημα απαξίωσης του θεσμού της οικογένειας. Τίθεται ζήτημα ύπαρξης αυτής της οικογένειας μέσα σε πλαίσια σύγχρονα, ενδο-ιστορικά. Διότι, λέει σε κάποιο άλλο σημείο ο Ράμφος για το ‘προβάδισμα της αιωνιότητας επί του χρόνου’… θέλει κάποια ανάλυση αυτό το ζήτημα. Και, έχω την αίσθηση πως έχει πολύ ενδιαφέρον είτε συμφωνούμε πρωτογενώς είτε όχι. Να’ σαι καλά. Thank you for your comment. [I visited your blog]

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεν ξέρω ίσως φταίει ότι αγωνίστηκα να ξεφύγω από τη λογική της οικογενειοκρατίας, από τότε που ήμουν ακ΄μα παιδί (να σπουδάσω, να δουλεύω ως φοιτητής, να συνεχίσω σπουδές στο εξωτερικό με όσα λεφτά έμασα ως φοιτητής κι ακόμα και σήμερα ως σύζυγος και πατέρας τους έχω μακριά από κάθε εξάρτηση. Σαν "δύο καλούς φίλους"). Ίσως γι' αυτό να βλέπω διαφορετικά αυτό το μεσαιωνικό/χριστιανοκεντρικό μοντέλο παράδοσης.

^.^ είπε...

Point taken ... and half agreed ... I say half, because a family starts with two halves ... traditionally a man and a woman ... meaning with the miracle of love ... I am aware of the fact that love can be pain and struggle, but it is never corrupt ... let's make family the nucleus again... you yours and I mine ... our children deserve the effort ... yes? Love, cat.

Eriugena είπε...

Λοιπόν, μιά και γνωριστήκαμε ακαριαία και ουσιαστικά, θα σου εξομολογηθώ μιά ιστορία, μα την ξέρουν και οι αναγνώστες σου. Σαν υπάλληλος, σε άθλια υπηρεσία, βρέθηκα για κακή μου τύχη να υπηρετώ ως γραμματέας σε Υγειονομική επιτροπή. Μέσα σε ένα χρόνο συγκρούστηκα με τους μαφιόζους υπαλλήλους και τον αρχιδιάβολό τους, έναν γλοιώδη συνδικαλιστή, ο οποίος απ'ότι έμαθα αργότερα ήταν επι χούντας στην Κύπρο! Αφού δέχτηκα όλους τους πολέμους, αφού απειλήσαν την οικογένειά μου, αφού με απειλήσαν με απόλυση και στο τέλος δέχθηκα ΕΔΕ, γιατί λέει τον σπίλωσα, όταν τον έβρισα στον διάδρομο, στο τέλος μετατέθηκα αλλού, και ησύχασα! Μα την αλήθεια ο κόσμος είναι σάπιος! δεν ξαναγύρισα στον Πλάτωνα και τον Πλωτίνο απο καπρίτσιο. Εχει χυθέι αίμα-δεν υπερβάλλω! Τέλος πάντων, όταν τυχαία ξαναείδα αυτόν τον χθαμαλό, τον ρώτησα ευθέως, αν και στην αρχή νόμιζε ότι είχα μαζί μου μαγνητοφωνάκι, άνθρωπέ μου γιατί τα κάνεις όλα αυτά; πως αντέχεις τόση ίντριγκα; Ξέρεις τι απάντησε; ΕΧΩ ΠΑΙΔΙΑ... Ο αδελφός σου μετ'αποκαλύψεων (απολύτως τεκμηριωμένων αν χρειαστεί) σε χαιρετά!

Alex είπε...

κάποτε είμεθα φιλότιμον έθνος, τουτέστιν είχαμε φίλη-τιμή..τώρα όχο μόνο δεν είμαστε φιλότιμον αλλά δεν αποτελούμε και έθνος κατά τα λοιπά !
κοιλοπονούμε ωστόσο μιαν φιλοτιμίαν αλλά άπαντα τα μαιευτήρια είναι κεκαλυμένα ..
εκεί εντοπίζω εγώ την παράβαση : στο ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε την τιμή μας- φιλότιμο (δεν λέω το χάσαμε διότι υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που δικαιώνουν το λόγο γέννεσης και ύπαρξης της λέξης φιλότιμο)
σας χαιρετώ αγαπητέ nimerti

Νimertis είπε...

Φίλε Δείμο, νομίζω πως η δική σου πορεία έχει αυτά τα στοιχεία που θεωρώ κι εγώ ουσιαστικά και υγιή. Αλλά οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και ο κανόνας, δυστυχώς, είναι αυτός που περιγράψαμε και βλέπουμε παντού ολόγυρα. Εάν δεν ξεκολλήσουμε απ’αυτόν τον ιδιότυπο ‘μηδενισμό’ που μας χαρακτηρίζει ως κοινωνία, δεν ξέρω αν έχουμε μέλλον και ποιο θα είναι αυτό…

Νimertis είπε...

Δεν διαφωνώ με όσα γράφεις Cat… να κάνουμε οικογένειες, όσοι και όποιοι θέλουν… δεν είναι όμως εκεί το ζήτημά μας… δεν είναι να κάνουμε ή όχι οικογένεια και παιδιά… είναι να οικοδομήσουμε μια άλλη κοινωνία… ξεκινώντας από τις νοοτροπίες μας… να το δούμε πρώτα, να το αναγνωρίσουμε… όχι νοητικά και φιλοσοφικά, αλλά χειροπιαστά και έμπρακτα… έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε φίλη μου… το θαύμα της αγάπης, που γράφεις, δεν είναι αρκετό… χρειάζεται και η εργασία, η προσπάθεια, η βούληση να αλλάξουμε… έτσι δεν είναι;

Νimertis είπε...

Φίλε μου Eriugena, σ’ευχαριστώ που μοιράστηκες την εμπειρία σου αυτή. αποτυπώνει, ανάγλυφα το νοσηρό βιότοπο που καλούμαστε να ζήσουμε, να εργαστούμε, να υπάρξουμε. Πάμπολλες ανάλογες ιστορίες θα είχα κι εγώ να αφηγηθώ από την τραυματική μου συνάφεια επί χρόνια με τα ‘παλληκάρια’ του Τεχνικού κόσμου σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αλλά και άλλοι θα είχαν να αφηγηθούν ανάλογες ιστορίες σε άλλους χώρους… η διαφθορά, ως καρκίνωμα έχει εξαπλωθεί παντού, ας μου βρει καποιος έναν τομέα που έχει υγεία και εντιμότητα. Αποκλείεται. Όμως, βέβαια, το προσωπικό μας βίωμα είναι πάντα και αυτό που μας πονάει πολύ… νομίζω δε πως διάλεξες την ορθή ΄θεραπεία’… την φιλοσοφική οδό… να σαι καλά!!!

Νimertis είπε...

Το φιλότιμο, φίλη Αλεξ, μπορεί να ‘επιβιώνει’ έστω και μερικώς όμως δεν μπορεί ούτε και πρέπει να καλύπτει τα κενά που θα έπρεπε να καλύπτει η κοινωνική οργάνωση και η κρατική πρόνοια… επειδή δεν υπάρχουν γιατροί και νοσοκόμοι στα νοσοκομεία, βλέπουμε ότι όλοι οι συγγενείς φροντίζουν όλους τους αρρώστους… εκ περιτροπής! Γίνονται νοσοκόμοι, γίνονται συνοδοί… μόνο επεμβάσεις που δεν κάνουν… όλοι συντρέχουν τον δίπλα, τον φίλο, τον αδελφό… αυτό συμβαίνει αλλά δεν το θεωρώ ‘λύση’… φιλότιμο, συμπόνια και νοιάξιμο ίσως ακόμα έχουμε για τον δίπλα… αλλά αυτό δεν είναι το άλλοθι για την ανυπαρξία δομών… και η γκρίνια που οδηγεί, θα πει κανείς… ίσως η γκρίνια δεν έχει αξία… το να το δούμε όμως και να μην το αναπαράγουμε εμείς, ίσως έχει…

KOSTAS PAP είπε...

Ο Ράμφος είναι ενδιαφέρων στοχαστής και πολλές φορές με εξιτάρει αν και σε πολλά σημεία δεν με βρίσκει σύμφωνο. Ωραία η ανάρτησή σου και ευκαιρία για σκέψη. Ο μεσαίωνας τουλάχιστον κυοφορούσε την Αναγέννηση, αναρωτιέμαι ο δικός μας μεσαίωνας τι κυοφορεί. Η παρακμή της Ελληνικής κοινωνίας και του κράτους φαίνεται να έχει δρόμο ακόμη προς κάποιον πάτο, που δεν τον βλέπω. Όσο για την σχέση των Ελλήνων με το παρελθόν θα ήθελα να πω ότι περισσότερο τους βλέπω να ζούνε το παρόν (όσα φάμε κι όσα πιούμε σήμερα) και προφανώς δεν δίνουν δεκάρα για το μέλλον. Αλλά προσφεύγουν όμως στο παρελθόν; Το παρελθόν είναι η γλώσσα, η ιστορία, ο πολιτισμός. Μήπως σιγά -σιγά με την ευθύνη και της παιδείας το ξεχνάμε εντελώς; Καλή μέρα.

ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ είπε...

Θέλω να πω τόσο πολλά μα θα βγουν σαν χείμαρρος γιαυτό θα προσπαθήσω να τα κουμαντάρω λίγο...

Κατά την άποψή μου ένας φιλόσοφος που θέλει να αναλύσει την συμπεριφορά μιας κοινωνίας και να κατακρίνει τις πράξεις ενός λαού δεν μπορεί να είναι αποκομμένος από αυτά.
Ο Ράμφος κατά την άποψή μου ,μέσα στην υλική ευδαιμονία στην οποία ζει (,κάνει τα ίδια λάθη(;) που κάνουν πολλοί άνθρωποι της δικής του πνευματικής και υλικής τάξης...απλοποιεί,γενικοποιεί, ξεχνάει και δεν προτείνει τίποτα!! !

Ξεχνάει παράδειγμα 400 χρόνια σκλαβιάς.
Ξεχνάει επίσης πως ίδια συμπτώματα -σαφώς σε μικρότερο βαθμό- τα βρίσκουμε στους περισσότερους λαούς.
Ξεχνάει τις ευθύνες της πνευματικής τάξης -στην οποία θεωρητικά ανήκει κι αυτός-
στην διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης και του Ανθρώπου ,με την απουσία της και πολλές φορές με την ένοχη σιωπή της.
Και τι κάνει;
Κριτικάρει , μέμφεται ,κατακρίνει και ουσιαστικά λοιδορεί...
Για τα κακά λοιπόν του τόπου μας ευθύνεται η οικογένεια και η πατρική ευθύνη σημαίνει"αγκυλωτικό καθεστώς εξουσίας"
Θα κλείσω με μια πρόταση άνευ αξίας...
Εμπρός κύριε Ράμφο ,βγείτε από το
υλικό και πνευματικό σας Άβατο και ηγηθείτε εσείς ,μιας πνευματικής κίνησης ,για την αναγέννηση και την αναδημιουργία σε νέες βάσεις -όχι όλου του κόσμου ,μη σας βάλουμε δύσκολα -μα του λαού εκείνου που τόσο απλόχερα καυτηριάζεται τις συμπεριφορές του!!
Την καλησπέρα μου φίλε Νημερτή και συγνώμη για την ένταση αλλά έχω πήξει στη κριτική..

ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ είπε...

Επανέρχομαι για να συμπληρώσω κάτι σε σχέση με τις ευθύνες των λεγόμενων πνευματικών ανθρώπων ,
παραθέτοντας ένα ντοκιμαντέρ που βασίζεται στο βιβλίο στο βιβλίο της Naomi Klein "Το δόγμα του ΣΟΚ"

http://vimeo.com/17571031
Προσέξτε στην αρχή ποιοι το εκπόνησαν..

Κατά τ'άλλα ευθύνεται η οικογενειοκεντρική μας κοινωνία!!

Νimertis είπε...

σεβαστή η ιερή οργή σου φίλε μου Καπετάνιε... όμως, ήθελα να διευκρινίσω κι εγώ το εξής... έχω επίσης πολλές διαφωνίες και με τον Ράμφο και με τον ένα και τον άλλο 'καμπόσο' που σκέφτεται πολύ και κάνει μηδέν... όμως, δεν μπορώ να αρνηθώ και τον εύστοχο, υγιή και καθαρό στοχασμό... διότι καλή, ίσως καλύτερη η δράση, όμως, τυφλή; άναρχη; ακατέργαστη;
να ηγηθεί ενός κινήματος είπες... δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι Καπετάνιε μου για τέτοιες δουλειές... δεν κάνουν για ... Καπετάνιοι δηλαδή...
σε πολλά συντάσσομαι με το ξέσπασμά σου... κυριότερα μου αρέσει το ίδιο το ξέσπασμα... είναι η διαφορά νοτιά με βοριά... ο πρώτος σ'αρρωσταίνει, ο δεύτερος σε οξυγονώνει...
αλλά και η ολοκληρωτική απόρριψη ενός διανοούμενου που έχει να πει, δεν είναι κι αυτό ένας ολοκληρωτισμός;
σ'ευχαριστώ που με τίμησες και πάλι με τις σκέψεις σου...

Νimertis είπε...

Φίλε Κώστα, δεν μπορώ παρά να προσυπογράψω τις σκέψεις σου... εάν κάθε μεσαίωνας είναι ο προθάλαμος μιας αναγέννησης, υπάρχει ελπίς... πόσο ακόμα θα δανειζόμαστε από τις ζωές των παιδιών μας; και πως θα μας συγχωρήσουν κάποτε την αποτυχία μας; να σαι καλά!