Τετάρτη, Δεκεμβρίου 15, 2010

τι δεν έκανα εγώ;

Περιστατικό πολύ πρόσφατο… σε κάποια στάση της Περαιώς, κοντά στην πλατεία Κουμουνδούρου… μεσημέρι, ψιλόβοροχο, σχετικό κρύο, απεργιακό φόντο, εκνευρισμός παντού ολόγυρα αλλά και προπονημένη υπομονή… σταματάει κάποιο τρόλεϊ… ο οδηγός, φανερά τσιτωμένος, κατεβαίνει από το όχημα για να τοποθετήσει ξανά στη θέση τους τις ‘κεραίες’ της κορυφής που λειτουργούν ως ρευματολήπτες… όσο ο οδηγός κάνει αυτή τη δουλειά, επιβιβάζονται στο –σχεδόν άδειο- όχημα τρεις τσιγγάνες. Η μάνα, η κόρη και ένα μικρό κοριτσάκι. Η μάνα έχει μαζί της μια ιδιότυπη αποσκευή με ροδάκια πάνω στην οποία έχει φορτώσει τα πάντα… σακούλες με φρούτα, ρούχα, χίλια δυο… ο οδηγός ολοκληρώνει τη δουλειά του και επιστρέφει σχεδόν… αχνίζοντας στο όχημα… καθώς περνάει, βλέπει τις γυναίκες και το υπερφορτωμένο καροτσάκι της μητέρας. Τρελαίνεται, μπουκάρει και με πολύ άγριο ύφος της ζητά να κατέβει. ‘Απαγορεύεται να κουβαλάς εδώ μέσα όλα αυτά! Είναι για ανθρώπους το τρόλεϊ!!’, της φωνάζει σχεδόν στ’αυτιά της. Η γυναίκα αρχίζει να διαμαρτύρεται, αρχικά με ήπιο τόνο, αργότερα φωνάζοντας κι αυτή. Ο ‘διάλογος’ παίρνει τη μορφή άγριου καβγά. Ο οδηγός αρνείται να ξεκινήσει αν δεν κατέβει η τσιγγάνα με τα πράγματα. Η κόρη με το κοριτσάκι ήδη έχουν κατέβει. Τι κάνει ο υπόλοιπος κόσμος;
Από τους εντός του τρόλεϊ, ένας νεαρός άντρας επιτίθεται φραστικά στον οδηγό ‘μίλα της καλύτερα!’, ‘κλείσε το στόμα σου εσύ!’, απαντά ο ‘μάχιμος’ οδηγός. Η τσιγγάνα δεν το βάζει κάτω. ‘Η Αλβανία σου καθαρίζει το σπίτι’, ‘πάρε τις βρωμιές σου και δρόμο!’, ‘βρωμιάρης είσαι εσύ!’, ‘δεν θα κάνουμε άλλη συζήτηση, έξω είπα!’, ‘όχι, έχω εισιτήριο’… χάος…

Επαναλαμβάνω… τι κάνει ο κόσμος;

Εκτός από το νεαρό στο όχημα που εξακολουθεί να το παλεύει με τον οδηγό να έχει δυο μέτωπα να αντιμετωπίσει, κανείς άλλος δεν έβγαλε μιλιά… όσοι είναι στη στάση απλώς παρακολουθούν… οι περισσότεροι μάλλον αιφνιδιασμένοι από την σφοδρότητα της λεκτικής επίθεσης του οδηγού, άλλοι εκνευρισμένοι που το τρόλεϊ εμποδίζει τη ροή…
Η γυναίκα κατεβαίνει. Βρίζοντας, φωνάζοντας… το μικρό κοριτσάκι έχει βάλει τα κλάματα και κρύβεται στην αγκαλιά της μάνας του.
Ο οδηγός τελικά κάθεται στη θέση του και το τρόλεϊ παίρνει τη πορεία του.
Περνούν λίγα λεπτά μόνο και οι τρεις γυναίκες χαμογελώντας αρχίζουν να λένε άλλα πράγματα. Η γυναίκα με το καρότσι που και που πετάει κανένα ‘Γαλλικό’ για τον οδηγό κοιτάζοντας στα μάτια όλους εμάς. Όλους εμάς που αποφεύγουμε να την κοιτάξουμε.
Στο επόμενο λεωφορείο, η τσιγγάνα, με τσαμπουκά μπαίνει και κανείς δεν της δίνει ιδιαίτερη σημασία.

Το μέγιστο ερώτημα με βασανίζει από κείνη την ώρα…
Όχι τι έκαναν οι άλλοι…
Όχι τι δεν έκαναν οι άλλοι… τι δεν έκανα εγώ;

14 σχόλια:

Despina είπε...

ο φόβος μας έπνιξε
και δεν αναπνέουμε
με ματαιοδοξία στολίζουμε
την νεκρική μας σιωπή
να έχουμε την παραίσθηση
πως υπάρχουμε
στο τίποτα
της σκέψης μας
κι ούτε πονάμε
μόνο βογκάμε
έτσι, για να μιλάμε!

μοναδική η σημερινή ανάρτηση σου!

Unknown είπε...

Ό,τι δεν έκανα κι εγώ,
όχι μία φορά μα περισσότερες,
και το ερώτημα έχει γίνει βουνό,
και το ξέρω όπως κι εκείνο ξέρει γιατί ψηλώνει,
κι όσο το σκέφτομαι ακόμα πιο θερίο γίνεται,
και εγώ το σκέφτομαι συνεχώς έως ότου θα βρω κάποτε τι να κάνω ...

ΚΙΡΚΗ είπε...

Νημερτή μου,
το τι δεν έκανες, νομίζω ότι είναι το βασικό ερώτημα που πνίγει κάθε άνθρωπο, με νου και συνείδηση! Έχασα αυτό το ερώτημα, από μικρή, λόγω επιβίωσης. Η συνείδησή μου, όταν διαπίστωσε ότι θέλω να έχω συμπαραστάτες και βοηθούς άλλους ανθρώπους στη δύσκολη την ώρα, με υποχρέωσε από σεβασμό στο σύνολο και στην αξία του Ανθρώπου, να επεμβαίνω και εγώ στη δύσκολη ώρα του άλλου. Η αρχή μόνο είναι δύσκολη. Όταν πάρεις όμως το μονοπάτι αυτό, δεν έχει επιστροφή. Έχω φάει και ξύλο, όταν υπερασπίστηκα νεαρό στο λεωφορείο από παπά που με χαστούκισε, επειδή επέμενα ότι ο ρακένδυτος νεαρός δε χρειαζόταν εισιτήριο για να συνταξιδέψει, αφού η ένδειά του ήταν προφανής. Εννοείται ότι αντιγύρισα το ράπισμα στον ιερέα και μετά χαμογέλασα που θυμήθηκα τη γιαγιά μου, που συχνά όταν με έδερνε η μαμά μου, με μάζευε παράμερα και μου έλεγε στο αυτί: "ασχέτως αν τις φάγαμε, ο καβγάς έπρεπε να γίνει"! Την επόμενη φορά τόλμα το και μετά χαμογέλασε!
Φιλί γλυκό...με συγκίνησες πάλι!

ΚΙΡΚΗ είπε...

Συμπλήρωμα: ξέχασα να προσθέσω ότι με το νεαρό συνταξιδέψαμε και κατεβήκαμε μαζί τέρμα Κάνιγγος! Το Πάσχα που μας πέρασε, με βρήκε στο δρόμο μήνες μετά και ήρθε προς το μέρος μου και μου έδινε -Μεγάλη Πέμπτη ήταν θαρρώ- δύο κόκκινα αυγά που είχε πάρει από το συσσίτιο της ενορίας του και με χαμόγελο μου τα πρόσφερνε...Και, αφού πήρα το ένα στο χέρι, του πρότεινα να κάνουμε Ανάσταση εκεί, στη μέση του δρόμου και...τσουγγρίσαμε τα αυγά μας δυο μέρες νωρίτερα! Ήταν και η μοναδική Ανάσταση που ένιωσα πραγματικά όλα τα χρόνια που θυμάμαι!Αυτά και πάλι ...φιλί!

vasiliki είπε...

Οτι δεν κάνουμε όλοι
φιλί

Frezia είπε...

Δεν έκανες κάτι, γιατί απλά είσουν απροετοίμαστος στο αντίκρισμα αυτής της σκηνής.
Το μυαλό μας δεν είναι πάντα σε ετοιμότητα.
Εχω βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις,
και μετά να λέω στον εαυτό μου ,γιατί δεν είπες αυτό, γιατί δεν έκανες εκείνο.
"Υστερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα"

Ανώνυμος είπε...

τόση σκληρή και καθημερινή αλήθεια, που μας φέρνει ενώπιον του εαυτού μας που απλά...δεν συμμετέχει ή δεν παλεύει ή μόνον κοιτάζει,ή.... ναι δυστυχώς είναι η αλήθεια, η αδιαφορία και η έλλειψη κάθε ψήγματος αντίδρασης είναι καθημερινότητα, γι' αυτό δεν μας τρομάζει!!

ninnemia είπε...

καλημερα νημερτη,

αναρωτηθηκα κι εγω πολλες φορες ''που πηγε η μαγκια μου''..

...και πλεον,μου αναγνωριζω το δικαιωμα να την χανω,καπου καπου

ηξερα καποτε ενα κοριτσι..που ''εκανε''.

λιγο πριν ξεκινησει η ενηλικη ζωη της,ενας δασκαλος της ειπε..

στα 30 χρονια της καριερας μου,συναντησα πολλα αντιδραστικα παιδια..μα ηταν ολα τους,χωρις ιδιαιτερες δυνατοτητες.
εσυ,ομως..γιατι,παιδι μου..???
εσυ..εχεις χαρισματικο μυαλο!

γιατι δεν συμβιβαζεσαι ποτε..
γιατι αντιδρας με το παραμικρο..
και ερχεσαι σε ρηξη με ολους και ολα..

γιατι δεν αντεχω το αδικο, του απαντησε..

θα λεγα πως θα καταστραφεις..μα για σενα δεν ξερω,ειπε ο δασκαλος..
καλη τυχη,σου ευχομαι..

την ειπε απ την καρδια του,την ευχη ο δασκαλος..
μα δεν επιασε.

Νimertis είπε...

Δέσποινα καλησπέρα... σ'ευχαριστώ για τους στίχους... τα λένε όλα... να σαι καλά!

meggie, ξέρεις, άλλες φορές μπορεί να έχω κάνει πράγματα, να έχω εμπλακεί, να έχω κινδυνέψει να χάσω τη δουλειά μου επειδή υπερασπίστηκα έναν συνάδελφο... αλλά αυτό δεν απαλείφει το συναίσθημα της ντροπής που αισθάνθηκα και με συνόδευε...
αυτό το 'γιατί' που λες...

Μοναδική η εμπειρία που εγραψες Κίρκη και σ'ευχαριστώ από καρδιάς... να σαι καλά!

Καλησπέρα Βασιλική... ένα φιλί κι από μένα...

ίσως να είναι έτσι Frezia... απορώ ακόμα... επινόησα πολλές δικαιολογίες... ήμουν κουρασμένος, δεν είχα όρεξη για καβγάδες, ήθελα απλώς να γυρίσω σπίτι μου και πολλά άλλα... το γεγονός παρέμεινε όμως... σ'ευχαριστώ για τις σκέψεις σου...

μα, αυτό ακριβώς με τρόμαξε περισσότερο Σιλένα μου, ότι είμαστε πια απαθείς -όχι πάντα ίσως αλλά έστω- μπροστά στο γεγονός που μετά ερχόμαστε να καταδικάσουμε... οι εκδηλώσεις ελεεινού ρατσισμού είναι πάντοτε και καθημερινά μπροστά μας... τι κάνουμε;

πολύ διδακτική η ιστορία σου ninemia... προς επεξεργασίαν... αυτό το να χάνουμε τη μαγκιά μας κάπου κάπου έχει ζουμί... σ'ευχαριστώ για όσα μου έγραψες... αληθινά...

jf είπε...

Πολύ ανθρώπινη η δική σου κατάθεση...

Με είχε απασχολήσει κι εμένα παρόμοιο γεγονός... τότε είχα ανεβάσει την παρακάτω ανάρτηση:

http://epea-jf.blogspot.com/2010/05/blog-post_11.html

Ενδιαφέροντα τα ιστολόγιά σου, μόνο που Θέλουν ψάξιμο :)))

Την καλησπέρα μου

Νimertis είπε...

JamanFou καλησπέρα... μόλις διάβασα τη σχετική δική σου ανάρτηση... πολύ ενδιαφέρουσα... ώστε λοιπόν απευαισθητοποίηση... μάλιστα... αναρωτιέμαι... υπήρξε πριν ευαισθητοποίηση;... επιστημονικοί ευφημισμοί!
Να σαι καλά! Και καλώς όρισες!

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

σε θέματα συνειδήσεως δεν έχει θέση ο νόμος της πλειοψηφίας…

και πάντα το ερώτημα το μέγιστο θα μας βασανίζει...

φιλί και βλέμμα απορίας...

~reflection~ είπε...

Λυπαμαι Νημερτη...πληγωνομαι....
πολυ βαθια...

μα εχω παψει από καιρο να σιωπω και δημόσια και αναλαμβανω την Ευθυνη να γινομαι Δυσαρεστη!..
Ακου μια Σύντομη Ιστοριούλα:

Συνοδευω ένα τμήμα της Γ' Γυμνασίου στο Πνευματικό Κέντρο της Πόλης μας. Παρεβρεθήκαμε για να παρακολουθήσουμε εκδήλωση του Ειδικού Σχολείου {ΑΜΕΑ}.

Κάθομαι πίσω πίσω στο αμφιθεατρικό χώρο. Εποπτεύω τα παιδιά μου, που ήδη κάθισαν σε προκαθορισμενες θεσεις...

Δίπλα μου στην τελευταία Σειρά Θέσεων κάθεται ο Διευθυντής του Ειδικού Σχολείου, έχοντας δίπλα του ένα αγοράκι το πολύ 9 χρονων, που εχει συμπτώματα έντονης κλειστοφοβίας.
Ο Διευθυντής ανήσυχος θέλει να αποχωρήσει, μα το παιδί τρομαγμένο δεν τον αφήνει γιατι δίπλα του νιώθει ασφάλεια.
Ο Διευθυντής καθησυχάζει το παιδί, λέγοντάς του ότι θα φωνάξει την καθηγήτρια {Ψυχολόγο του Σχολείου τους}.
Ετσι κι έγινε...
Ήρθε η κυρία Ψυχολόγος..
Η ώρα περνούσε και ο εκνευρισμός της Ψυχολόγου - που την απόσπασε ο Διευθυντής από το πηγαδάκι των άλλων καθηγητών για να προσεχει το αγορακι - είναι εμφανης...

Ξαφνικά σηκώνεται να καθεβεί στο πιο κάτω διάζωμα...

Το αγόρι αντιδρά εντονα γιατι εμφανώς φοβάται..
Εκεινη προσπαθεί να το πείσει να την ακολουθήσει πιο μέσα στο Χωρο του Αμφιθεάτρου...

Το τραβά από το χέρι..
Εκεινο κλαίει...
Της ψελλίζει μεσα από κλάματα ότι φοβάται... δεν αντεχει...δε θελει..δεν μπορεί να κατεβεί πιο κάτω στο αμφιθέατρο μεσα στον τόσο κόσμο....
Εκεινη επιμένει και τραβάει το αγορι..

Η σκηνή κράτησε λίγα λεπτα....
η Υπομονή μου εξερράγει....

Σηκωθηκα ..
την πλησίασα και της επευθύνθηκα εξαρχης ευγενικα υπερασπίζοντας το Παιδί...

Της είπα ότι είναι εμφανες πως αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα και του είναι αδυνατο αυτη τη στιγμή να την ακολουθήσει μεσα στο Πλήθος.. Φαινεται ότι πιέζεται ψυχικά και Υπερβάλλει Εαυτό για να ανταπεξέλθει στην επιβεβλημενη παρουσία του στο Χωρο...

εκεινη γυρίζει και μου λεει μπροστά στο παιδι:
-Δε φτάιω εγω που μου το φόρτωσε ο Διευθυντής!.. θα το έχω δίπλα μου και θα αντέξει...

Τρελάθηκα...
Εκανα φασαρία ...
της είπα ότι είναι Αναξια να λεγεται Καθηγητρια και μαλιστα Ψυχολόγος του Ειδικού Σχολείου...

Φώναξε τους υπολοιπους καθηγητές του Σχολείου της..
Την υπερασπίστηκαν..
Καποιος πήρε το παιδί και το έβγαλε από την αίθουσα..

Τα πνεύματα ηρεμησαν μετα από ωρα...

Εγω ήμουν ολη τη βδομαδα...
και σήμερα ακομη που το ξαναθυμάμαι το Γεγονός Ανω Κατω...

Όμως, είμαι ήσυχη με τη συνείδησή μου...
δε θα μπορούσα να σιωπήσω...
δεν θα μπορουσα να μην κανω Κατι..
και ξερω...
ακομη κι αν δεν καταφερα να κάνω το Αγορακι να νιωσει λίγο καλύτερα,
εκεινη η Παλιο-Καθηγήτρια ότνα προκειται να συμπεριφερθεί αναλόγως θα έχει το Νου της, μήπως κάποια σαν κι εμενα υπαρχει Γυρω της και της επιτεθει...

Φοβού τον Κύριο, που λενε...

μα...
ξερεις Νημερτή οι πραγματικά Άθεοι, είναι αυτοί που κανουν τις πιο μεγαλες προσευχες, και με ευκολία κακοποιούν τα παιδιά σωματικά και ψυχικα.....

Σε ευχαριστω για την Υπομονή..
και συγνωμη που παλι δεν καταφερα να συγκρατήσω τον Ειρμό μου....

φιλια..... πολύτιμα.....

Νimertis είπε...

συμφωνώ μαζί σου Βίκυ...

αφού είσαι ήσυχη με τη συνείδησή σου, όπως γράφεις Κάκια, όλα καλά... εύγε!