έτσι όπως το είπες Φόβε, έμοιαζε σαν τιμωρία... ή σαν την έσχατη διαφυγή...
παρότι δεν αισθάνομαι λειψή την έμπνευσή σου Κάκια [όσα ξέρει ο νοικοκύρης βέβαια...] δεν είναι αυτό που με κάνει να αρνούμαι την ευγενική σου πρόσκληση - πρόκληση... είναι ότι συνήθως αποφεύγω να συμπληρώνω τη σκέψη ή το αποτύπωμα κάποιου άλλου... [αλλά εάν επρόκειτο για πρωτογενή σου έμπνευση... ίσως να έκανα τη βουτιά!...]
καλησπέρα Βενετία!
Γιατί Γουίκα; Γιατί δεν υπάρχει διαχωρισμός;
Με έχει αφήσει αιωρούμενο το ερώτημά σου Νερένια μου... είναι θαύμα το πεπρωμένο; εννοείς το θαύμα ως κατάργηση των φυσικών νόμων, την σιωπηλή βούληση του Θεού ενάντια στους μηχανισμούς της Φύσης, το μυστηριώδες της ζωής; κάτι άλλο ίσως; πως το συνδέεις με το πεπρωμένο όμως;
Τώρα που το ανέφερες Γκούφη μου, ξανάδα τις φωτο... και νομίζω πως έχει βάση το σχόλιό σου...
ομολογώ πως δίδαξες Κάκια... το τελείωμα ήταν το ιδανικό! [και βέβαια μέσα από τις αρνήσεις προχωράμε και όχι απο τις καταφάσεις... εξαιρετική σημείωση...]
Βασιλική την καλημέρα μου... ίσως, κάποιες φορές, δεν υπάρχει αληθινά άλλος δρόμος από αυτόν... να σαι καλά!
Και σου αφιερώνω σε σένα και στην όμορφη παρέα σου ...
Κάτι το διαχρονικό Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν’ η σκέψης σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησης το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανής μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.. Να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους• να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά• Σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους. Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει• και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη. Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια. Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν. Kavafis (Ithaca)
Δημήτρη καλησπέρα... σ'ευχαριστώ πολύ τόσο για τις σκέψεις σου όσο και για την Ιθάκη του Καβάφη που πάντα δονεί και συγκινεί... καλά το διαισθάνθηκα από την αρχή πως έχω να κάνω με έναν αδελφό στην Ατραπό... να σαι καλά φίλε μου...
λέξεις σκληρές ματώνουν τις ευαίσθητες ψυχές μα τελικά το μόνο που μένει είναι η κυριαρχία του χρώματος της ζωής, κι εμείς ξοπίσω της να κοιτάζουμε τα πληγωμένα μας πόδια χαμογελώντας που μπορούμε και περπατάμε ακόμα! ακόμα και οι πιο ευαίσθητοι αγαπούν και συγχωρούν το κόκκινο της ζωής κι ας έχει τη γεύση του αίματος. Καλό σου βράδυ
μου άρεσε αυτή η φράση 'ακόμα και οι πιο ευαίσθητοι αγαπούν και συγχωρούν το κόκκινο της ζωής κι ας έχει τη γεύση του αίματος'... ίσως φίλη μου Silena γιατί το κόκκινο του αίματος είναι το μόνο χρώμα που σημαίνει, συμβολίζει αλλά και ουσιώνει τη ζωή αλλά και το θάνατο... να σαι καλά!
Σκέψου... είμαστε σε μια κυκλικη γη... Εχουμε καταλάβει ότι όλα στη ζωή είναι κύκλος... η ιστορία επαναλαμβάνεται συνεχώς κατά τακτά διαστήματα και μεις κάνουμε πάντα τα ίδια λάθη... πάλι κύκλος...
"Μου γράφει" λέμε και δεν προσπαθούμε να το αλλάξουμε....
κοίτα τώρα και την άλλη πλευρά....
"Μου έγραψε" ... μπαίνω σε μια κατάσταση που εξ αρχης ξέρω την κατάληξη... όμως επιμένω να προχωρήσω όχι με τη λογική....
Αφήνω το "πεπρωμένο" να αποφασίσει την πορεία, παρόλο που ξέρω τι θα γίνει!
Στο τέλος μαζεύω τα κομμάτια μου, που εξ αρχής, ξαναλέω, ήξερα πως θα μαζέψω....
έτσι ακριβώς... η αρχή και το τέλος... και δεν είναι που το πέρας της μυητικής διαδικασίας φαίνεται να συναντά -σε άλλη ενεργειακή στιβάδα βεβαίως και άλλο επίπεδο επίγνωσης επίσης- την αρχή, είναι ότι χωρίς την μύηση, το ανθρώπινο γίγνεσθαι -και εδώ ο Παρμενίδης θα είχε να μας πει πολλά- μένει στο μηδέν... δεν γίνεται εν... αλλά αρχίζουμε άλλα κεφάλαια τώρα...
28 σχόλια:
Κι όλο η μοίρα μου το έχει να επιστρέφω σε εκείνο το δρόμο που θέλω να αποφύγω. Ίσως κάποτε να γίνω ποιητής!
Εγω πάτησα επάνω τους και εκείνα μάτωσαν...
Εκείνα πατησαν επάνω μου και ...
{συμπλήρωσέ μου τα νοήματα της λειψής μου έμπνευσης ποιητή... ευγενικά το ζητάω!...}
ανατριχιαστικο...
Δεν υπάρχει διαχωρισμός. Τα χαλίκια και ο ποιητής είναι ένα. Πάντα θα είναι ένα.
Είναι θαύμα το πεπρωμένο;;;
Ίσως.....
έτσι όπως το είπες Φόβε, έμοιαζε σαν τιμωρία... ή σαν την έσχατη διαφυγή...
παρότι δεν αισθάνομαι λειψή την έμπνευσή σου Κάκια [όσα ξέρει ο νοικοκύρης βέβαια...] δεν είναι αυτό που με κάνει να αρνούμαι την ευγενική σου πρόσκληση - πρόκληση... είναι ότι συνήθως αποφεύγω να συμπληρώνω τη σκέψη ή το αποτύπωμα κάποιου άλλου... [αλλά εάν επρόκειτο για πρωτογενή σου έμπνευση... ίσως να έκανα τη βουτιά!...]
καλησπέρα Βενετία!
Γιατί Γουίκα; Γιατί δεν υπάρχει διαχωρισμός;
Με έχει αφήσει αιωρούμενο το ερώτημά σου Νερένια μου... είναι θαύμα το πεπρωμένο; εννοείς το θαύμα ως κατάργηση των φυσικών νόμων, την σιωπηλή βούληση του Θεού ενάντια στους μηχανισμούς της Φύσης, το μυστηριώδες της ζωής; κάτι άλλο ίσως; πως το συνδέεις με το πεπρωμένο όμως;
Σκληρό..αλλά υπέροχο..
Καλημέρα. .
Δεν ξέρω αν πρόσεξες, Νημερτή, την ομοιότητα
ανάμεσα στη φωτογραφία του Γιάννη Βαρβέρη
και τη φωτογραφία που κοσμεί το blog σου. . .
Ο κόσμος άγγιξε βελτιώσεις μέσα από αρνήσεις και όχι από εύκολες καταφάσεις, Νημερτή...
Χαίρομαι που αρνήθηκες ευγενικά.. {τι επιλογή μου έμενε άραγε?...}
Τώρα πρέπει μόνη μου να επιστρέψω και να ολοκληρώσω το νόημα...
και η πρόκληση επέστρεψε πολλαπλασιασμένη στην πηγή της!...
Αποφάσισα να ακολουθήσω την εμμεση προτροπή του Φόβου:
Εγω πάτησα επάνω τους και εκείνα μάτωσαν...
Εκείνα πατησαν επάνω μου και ... έγινα ποιητής.
Οσο και να θέλω να μην πατήσω πάνω
στα χαλίκια παντα εκει θα τριγυρνάω
και αυτά πάντα θα με πληγώνουν αμετανόητα ...
καλό σ/κ Νημερτή
υπέροχο επειδή είναι σκληρό... καλημέρα Ελενα...
Τώρα που το ανέφερες Γκούφη μου, ξανάδα τις φωτο... και νομίζω πως έχει βάση το σχόλιό σου...
ομολογώ πως δίδαξες Κάκια... το τελείωμα ήταν το ιδανικό! [και βέβαια μέσα από τις αρνήσεις προχωράμε και όχι απο τις καταφάσεις... εξαιρετική σημείωση...]
Βασιλική την καλημέρα μου... ίσως, κάποιες φορές, δεν υπάρχει αληθινά άλλος δρόμος από αυτόν... να σαι καλά!
θα κατέλθω στων αδη
σαν ένας άλλος Ορφεας
θα κατέλθω στην κόλαση αν υπάρχει
θα γίνω Φωτιά
από καταιγίδες θα περάσω και θα ξαναγεννηθώ
θα μεταλλαχτώ
θα μεταμορφωθώ
και κανένα συναίσθημα δεν θα με κυριεύει
κανένα πάθος
και αυτό γιατί θα εξουσιάζω το εγώ μου
μέσα από αγκάθια και αστραπές ένας καινούργιος εαυτός
μια νέα ανακάλυψη στην κόλαση αν υπάρχει
θα γίνω φωτιά
απο καταιγίδες θα περάσω και θα ξαναγεννηθώ
και τότε μέσα από ενδοσκοπήσεις πικρές όπως ο θάνατος θα κοιτώ την άβυσσο
θα ανέλθω στο άπειρο
Τι νόημα έχουν τα εύκολα ??
Κανένα
Θέλει μυστήριο με άρωμα γοητείας
Θέλει αντιστάσεις
Μια δύσκολη εξίσωση για να πλησιάσεις το Θεϊκό κομμάτι της ψυχής …
Άλλωστε εσύ είσαι αυτός που λέει ότι η αλήθεια δεν ανήκει στο προφανές
Αυτές είναι λίγες από τις σκέψεις μου διαβάζοντας το παραπάνω .......
Και σου αφιερώνω σε σένα και στην όμορφη παρέα σου ...
Κάτι το διαχρονικό
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψης σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησης το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανής μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου..
Να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους•
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά•
Σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει•
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.
Kavafis (Ithaca)
Δημήτρη καλησπέρα... σ'ευχαριστώ πολύ τόσο για τις σκέψεις σου όσο και για την Ιθάκη του Καβάφη που πάντα δονεί και συγκινεί... καλά το διαισθάνθηκα από την αρχή πως έχω να κάνω με έναν αδελφό στην Ατραπό... να σαι καλά φίλε μου...
λέξεις σκληρές ματώνουν τις ευαίσθητες ψυχές μα τελικά το μόνο που μένει είναι η κυριαρχία του χρώματος της ζωής, κι εμείς ξοπίσω της να κοιτάζουμε τα πληγωμένα μας πόδια χαμογελώντας που μπορούμε και περπατάμε ακόμα! ακόμα και οι πιο ευαίσθητοι αγαπούν και συγχωρούν το κόκκινο της ζωής κι ας έχει τη γεύση του αίματος. Καλό σου βράδυ
μου άρεσε αυτή η φράση 'ακόμα και οι πιο ευαίσθητοι αγαπούν και συγχωρούν το κόκκινο της ζωής κι ας έχει τη γεύση του αίματος'...
ίσως φίλη μου Silena γιατί το κόκκινο του αίματος είναι το μόνο χρώμα που σημαίνει, συμβολίζει αλλά και ουσιώνει τη ζωή αλλά και το θάνατο... να σαι καλά!
Χμ... πως το εννοώ....
Σκέψου... είμαστε σε μια κυκλικη γη...
Εχουμε καταλάβει ότι όλα στη ζωή είναι κύκλος... η ιστορία επαναλαμβάνεται συνεχώς κατά τακτά διαστήματα και μεις κάνουμε πάντα τα ίδια λάθη... πάλι κύκλος...
"Μου γράφει" λέμε και δεν προσπαθούμε να το αλλάξουμε....
κοίτα τώρα και την άλλη πλευρά....
"Μου έγραψε" ... μπαίνω σε μια κατάσταση που εξ αρχης ξέρω την κατάληξη... όμως επιμένω να προχωρήσω όχι με τη λογική....
Αφήνω το "πεπρωμένο" να αποφασίσει την πορεία, παρόλο που ξέρω τι θα γίνει!
Στο τέλος μαζεύω τα κομμάτια μου, που εξ αρχής, ξαναλέω, ήξερα πως θα μαζέψω....
και σε ρωτάω, είναι το πεπρωμένο θαύμα;;;;;
όχι Νερένια, δεν θεωρώ το πεπρωμένο 'θαύμα'... ποιος μπορεί να δογματίζει επ'αυτών όμως;
Κανείς .... παρα μόνο εμείς....
πάλι κύκλος!!!
καλά το είπες... κάτι σαν τον ουροβόρο Οφι ένα πράγμα... δεν είναι τυχαίο που οι Αιγύπτιοι τον είχαν υπέρτατο μυητικό σύμβολο...
Ουπς ... να λοιπον που ξεκινάμε και πάλι απο την αρχή!!!!!!!
Μύηση.... η αρχή και το τέλος!
έτσι ακριβώς... η αρχή και το τέλος... και δεν είναι που το πέρας της μυητικής διαδικασίας φαίνεται να συναντά -σε άλλη ενεργειακή στιβάδα βεβαίως και άλλο επίπεδο επίγνωσης επίσης- την αρχή, είναι ότι χωρίς την μύηση, το ανθρώπινο γίγνεσθαι -και εδώ ο Παρμενίδης θα είχε να μας πει πολλά- μένει στο μηδέν... δεν γίνεται εν... αλλά αρχίζουμε άλλα κεφάλαια τώρα...
Άλλα κεφάλαια.... όπως το λες.... φοβερά, μυστηριακά.... αλλά απολύτως γοητευτικά...
Δυστυχώς όμως λίγοι κατανοούν την αρχή του τέλους μας.....
εσύ την έχεις κατανοήσει;
Αν πω ναι ...θα είναι ψέμα ... πως θα μπορούσα άλλωστε.... μα και όχι να πω πάλι ψέμα θα' ναι ....
Προσπαθώ θα πω ..... και είθε να είμαι στο σωστό δρόμο.... μια και γυρισμός δεν υπάρχει.....
θα μείνω εδώ καθώς σ'αυτό το 'γυρισμός δεν υπάρχει' με βρίσκεις απολύτως σύμφωνο Νερένια...
πολύ όμορφο..δεν είχα διαβάσει ποτέ Βαρβέρη και με παρακίνησες να το κάνω :)
γεια σου Νίνα... χαίρομαι που το λες... και νομίζω πως θα ανακαλύψεις μια φλέβα ποίησης υψηλών δονήσεων... να σαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου