Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΔΑΡΕΙΟΣ, ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΥΣΤΑΣΠΟΥ, ΣΤΟΝ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟ ΤΟΝ ΕΦΕΣΙΟ, ΧΑΙΡΕ!
«Συνέθεσες ένα σύγγραμμα πάνω στη φύση, δύσκολο να το κατανοήσει και να το εξηγήσει κανείς. Μερικά αποσπάσματα του κειμένου, ερμηνευμένα σύμφωνα με τις εκφράσεις σου, φαίνονται να περικλείουν μια θεωρία του συνόλου του σύμπαντος, των φαινομένων που αγκαλιάζει και των θεϊκών κινήσεων που επιτελούνται εκεί. όμως τον περισσότερο καιρό ο νους αμφιταλαντεύεται, και ακόμη κι εκείνοι που έχουν περισσότερο μελετήσει το έργο σου, δεν μπορούν να διευκρινίσουν ακριβώς το νόημα των λόγων σου. Έτσι, ο βασιλεύς Δαρείος, γιος του Υστάσπου, επιθυμεί να σε ακροασθεί και να μυηθεί από σένα στην επιστήμη των Ελλήνων. Έλα λοιπόν το συντομότερο στο παλάτι μου. Οι Έλληνες γενικά, δεν απονέμουν στους σοφούς όλη την εκτίμηση που αξίζουν. περιφρονούν τις ευγενείς διδασκαλίες τους, άξιες ωστόσο σοβαρής και προσεκτικής μελέτης. Κοντά σε μένα, αντίθετα, καμιά τιμή δεν θα σου λείψει. θα βρίσκεις εδώ καθημερινά αξιοπρεπείς συζητήσεις, έναν αφοσιωμένο ακροατή που θα επιδιώκει να ρυθμίσει τη συμπεριφορά του πάνω στις διδαχές σου»
Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ Ο ΕΦΕΣΙΟΣ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΔΑΡΕΙΟ, ΓΙΟ ΤΟΥ ΥΣΤΑΣΠΟΥ, ΧΑΙΡΕ!
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΠΟΛΥ ΓΚΕΚΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΛΕΘΡΟΝ/ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
14 σχόλια:
υπεροχο κειμενο,στην διδαχη του voltαρω την αναγκη μου για παραγεμισμα στο τιποτα,ελπιζοντας να αλλαξω..
"Σήμερα που σαπίζει ο κόσμος,κι η ατιμία κι ο συμβιβασμός εξεφτελίζουν και τις πιο γεναίες ψυχές,μια μονάχα ταχτική είναι πραχτική και συμφέρει.Νάσαι ανένδοτος." Ν.Κ.
φιλοσοφία, αναζήτηση της αλήθειας, κανείς συμβιβασμός ή δέλεαρ, φιλοσοφία, αναζήτηση της ψυχής χωρίς μάσκες, πέπλα ή χάρτινα χαμόγελα
φιλοσοφία, αναζήτηση της γης όπου η αλαζονεία της εξουσίας πέθανε, το ψέμα δεν υπάρχει, ο φθόνος έγινε ατμός
σίγουρα όχι η δική μας γη!
καλημέρα
Aρκούμε στα λίγα και ζώ κατά τα κέφια μου !!!
και τα κέφια είναι πολλά όταν συμφέρον δεν υπάρχει για να φέρει συμφορά .Αυτό!
Καλή σας ημέρα και καλή εβδομάδα!
Χαιρετώ Σε, φίλε!!!
Δεν έχω άλλο να πω. Η ανάρτηση κι οι άλλοι σχολιαστές είπαν τα πάντα!!!
Μέρα Καλή!!!
Βενετία καλημέρα... δεν ξέρω αν παρατήρησες το 'Οι Έλληνες γενικά, δεν απονέμουν στους σοφούς όλη την εκτίμηση που αξίζουν. περιφρονούν τις ευγενείς διδασκαλίες τους...' και μετά ζητούν εξετάσεις DNA για να τσεκάρουν αν είμαστε 'γνήσιοι' απόγονοι των αρχαίων... μωρέ μια χαρά γνήσιοι είμαστε... τα ίδια κουσούρια και σήμερα... χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση...
πως να μην συμφωνήσει κανείς με τον Ν.Κ; δεν ξέρω βέβαια αν υπάρχει το ανάστημα, ας μην κάνουμε τουλάχιστον τον συμβιβασμό ιδεολογία... και να αποφεύγουμε τα... βαφτίσια που μας βολεύουν [π.χ. να βαφτίζουμε την αναξιοπρέπεια και τον ραγιαδισμό ευελιξία!!!]... μια όμορφη εβδομάδα να έχεις Κάρμα Νιρβαμή...
Ξέρεις φίλη μου Silena, έναν τόσο 'δύσκολο' χαρακτήρα όπως ήταν ο Ηράκλειτος και σήμερα θα τον αποδιώχναμε, θα τον εξορίζαμε, θα τον περιθωριοποιούσαμε, θα τον συκοφαντούσαμε... δεν αντέχονται οι ξεχωριστοί ανάμεσά μας... είναι 'τέρατα'... είναι 'προβλήματα'... μας υπενθυμίζουν συνεχώς το ανάστημά μας... δεν είναι κακό να έχουμε επίγνωση των διαστάσεών μας, το εμετικό είναι να παλεύουμε να συρρικνώσουμε τον αξιότερο επειδή δεν τον φτάνουμε... να σαι καλά φίλη μου...
καλημέρα elis pandora... συμφέρον και συμφορά... ενδιαφέρον...
Καλημέρα Πυρφόρα μου... εύχομαι να έχεις μια ενδιαφέρουσα εβδομάδα... πάει και ο Αύγουστος...
Ελεύθερο πνεύμα
Ανεξάρτητο
Αδέσμευτο
|Αρκούμαι στα λίγα και ζω κατά τα κέφια μου
Αυτό δεν ηταν το νόημα των χίπης μια κάποιας δεκαετίας ….?
Εγώ θα έλεγα αρκούμε στα λίγα και ζω όπως γουστάρω
Δεν μπαίνω σε καλούπια
Άλλωστε όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι – μύστες αυτήν την φιλοσοφία είχαν
Μερικοί πλήρωσαν και με την ζωή τους και καήκαν στην πυρά …
Άλλοι ήπιαν κώνειο , άλλοι σταυρώθηκαν , ακόμα και των Ορφέα σκότωσαν επειδή ήταν ελεύθερος και στο τέλος της Ζώης του δεν τίμησε των θεό Διόνυσο
Θαυμάζω αυτήν την γενναιότητα ….
Αυτό το πνεύμα …
Δεν είμαστε δούλοι
Και ξέρεις την μεγάλη αντίθεση του σημερινού νεοέλληνα ?
Λοιπών επειδή δεν είμαι κάλος στα λόγια θα σου παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο Γκεμμα του ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ
ΓΙΑΤΙ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ.
Ο Καβάφης κατανόησε βαθιά ότι έλληνας και χριστιανός ίσον η φωτιά και το νερό. Όλο το έργο του Καβάφη, σα μέριμνα φιλοσοφική, κρυσταλλώνεται σε τρία ερωτήματα. Πρώτο, το θέμα της θεοδικίας και του θανάτου. Η τραγική μοίρα του ανθρώπου δηλαδή μέσα στον κόσμο. Δεύτερο, η ανάλυση των δύο κοσμοθεωριών, της ελληνικής και της εβραϊκής. Διαβάζεις, λ.χ., το ποίημα Των Εβραίων (50 μ.Χ.) και μαθαίνεις για τις διαφορές ελλήνων και εβραίων, όσα δε θα μάθαινες σε μια ακαδημαϊκή μελέτη ρουτίνας 400 σελίδων. Και τρίτο, είναι η ερμηνεία του για την παρακμή και την πτώση του σύγχρονου παγκόσμιου πολιτισμού, μέσα από το καλειδοσκόπιο της παρακμής των αλεξανδρινών και των ρωμαϊκών χρόνων.
Ο Καβάφης δεν είναι χριστιανός. Δεν πιστεύει σε βασιλείες των ουρανών και βασιλείες των κάφρων. Στα Άλογα τον Αχιλλέως, ένα ποίημα μνημείο και άστρο για το θρήνο του ανθρώπου μπροστά στην παντοτεινή συμφορά του θανάτου, λέει ότι το νεκρό σώμα του Πάτροκλου επέστρεψε «εις το μεγάλο Τίποτε». Εκεί που θα επιστρέψεις κι εσύ, κι εγώ, και οι άλλοι. Και να μη λησμονούμε πως σταθερά θεωρούσε, ότι η ευγενέστερη άθληση και ιδιότητα που καταχτήθηκε από τον άνθρωπο επάνω στον πλανήτη υπήρξε η ιδέα του «Ελληνικού». Το Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας είναι το τελευταίο ποίημα. Του 1933. Και το τελευταίο ποίημα από τα πέντε για τον Ιουλιανό. Είναι η τελευταία από τις πέντε υφαρπαγές σκοπού και τα πέντε πνιχτά μαχαιρώματα στο στρατόπεδο των χριστιανών. Την ειρωνεία του σε τούτο το ποίημα την κρύβει το παρελθόν, τη σημαίνει το παρόν, και τη λέγει το μέλλον. Η Δάφνη, το αριστοκρατικό προάστειο της Αντιόχειας, είναι το Δαφνί της Αθήνας
.
Ο άγιος Βαβύλας και οι τάφοι γύρω είναι η μονή Δαφνιού, που για ένα διάστημα επί φραγκοκρατίας έγινε κοιμητήρι. Το τέμενος του Απόλλωνα στη Δάφνη που κάηκε, είναι ο αρχαίος ναός του δαφναίου Απόλλωνα, που οι χριστιανοί τον γκρεμίσανε ενωρίς, και στη βάση του χτίσανε τη μονή Δαφνιού, φυλάκιο για να προσηλυτίζουν τους τελευταίους εθνικούς αθηναίους που πήγαιναν στα μυστήρια της Ελευσίνας. (Κάποιους κίονες τους έκλεψε ο γνωστός Ελγίνος).
Ότι κάηκε ο ναός του Απόλλωνα, που είχε αναστυλώσει ο Ιουλιανός, σημαίνει: πάνω στη διαμάχη του χριστιανο-μαθημένου Ιουλιανού από δω, και των ελλήνων χριστιανών από κει όπως τους διέπλασε η κίβδηλη επιχείρηση των τριών ιεραρχών, η ανάποδη όψη του Ιουλιανού δηλαδή, φύτρωσε η μουλαροσπορά του νεότερου ελληνισμού. Εκείνο το διαβόητο «Ελλάς ελλήνων χριστιανών». Φύτρωσε ο νεοέλληνας, που είναι και έλληνας και χριστιανός, που δεν είναι ούτε έλληνας ούτε χριστιανός. Με άλλα λόγια, φύτρωσε η εθνική μας αταυτότητα και η εθνική μας παρα- φροσύνη. Γιατί φωτιά και νερό δεν πάει να πάνε μαζί. Στη γλώσσα του εργαστηρίου και των αποδείξεων, ο καρπός αυτής της εθνικής σχιζοφρένειας είναι ότι στη μονή Δαφνιού, που χτίστηκε στη στάχτη του δαφναίου Απόλλωνα, οι έλληνες χτίσανε σήμερα ένα τρελοκομείο.
Όταν, κοντά στους 1890 χρόνους οι μηχανικοί του Δρο-μοκαΐτη, υλοποιώντας τη διαθήκη του, άρχισαν να μετρούν, για να χαράξουν το τοπογραφικό των χτιρίων, ένας έλληνας ξωμάχος έσπερνε απέναντι με το ζευγάρι του στάρι. Καθώς είδε το νταβαντούρι που γινότανε, έβαλε χωνί τα χέρια του και ρώτηξε:
-Πατριώτεες! Τι πολεμάτε εδεπά;
-Μετράμε, κουμπάρε, του απάντησαν. Μετράμε, να χτίσουμε ένα τρελάδικο για τους έλληνες.
-Όι, σύντεκνε. Τότε τράβα κορδέλα! Όλοι μια μέρα εκεί μέσα θα πάμε.
Χωρατό έκαμε ο απλοϊκός ζευγάς. Αλλά η φράση του έγινε παροιμία: Τράβα κορδέλα. Ως εκατό χρόνους μετά το περιστατικό, ο Καραμανλής, ο τελευταίος έλληνας πολιτικός της γενιάς του που είχε μυαλό φρόνιμο και μετρημένη γλώσσα, γέροντας πια, και καθώς έβλεπε, πού τραβάνε οι μουλαρόσποροι έλληνες, είπε τον τελευταίο του λόγο:
- Η Ελλάδα έγινε ένα απέραντο φρενοκομείο.
Φτάνουν τάχατες τόσα, κακότυχε και καταπατημένε πατριώτη; Ναι να λες.
λοιπών ξέφυγα πάλη από το θέμα
πολύ δυνατή ανάρτηση
να σαι καλά
Ο γνησιος φιλόσοφος πίνει το κρασί του στο ταβερνάκι της γειτονιάς πάνω στο πλακόστρωτο που ανάβει στις καλοκαιρινές θερμοκρασίες..
Γράφει αποφθέγματα στο πίσω μέρος του λογαριασμού και μέσα στο γέλιο των παιδιών, που αναστατωνουν την πλατεία, βρίσκει όλο το νόημα της ζωής...
Δεν περίμενα τίποτε άλλο από σενα, Νημερτή!...
Φίλε Δημήτρη, έχω την πεποίθηση ότι ο Ηράκλειτος δεν ήταν ένας άνθρωπος που απλά ζούσε κατά το κέφι του... ας μην γελιόμαστε, δεν ήταν ένας 'αραχτός και λάιτ' τύπος που απλά τον ενδιέφερε να περνά η μια μέρα μετά την άλλη... ήταν ένας βαθιά ανήσυχος νους, ένας φιλοπερίεργος ερευνητής, ένας ζωντανός φιλόσοφος... όμως, το νόημα όσων λέει στην απάντησή του στον αλαζόνα Βασιλιά είναι πως, ακόμα κι αν με έχεις σε ένα χρυσό κλουβί, κλουβί θα είναι κι αν αύριο το πρωί θελήσω να βγω από το κλουβί και να πάρω τα βουνά, δεν θα μπορώ... το κατά τα κέφια μου λοιπόν, απλά, σε υπερβολή, σημαίνει, άει παράτα μας ρε φίλε... ένας δούλος κι αν φοράει χρυσά σανδάλια, πάλι δούλος είναι... πάντα τιμάς τις αναρτήσεις μου φίλε με την γενναιοδωρία σου... σε ευχαριστώ πολύ για το απόσπασμα του δασκάλου από τη Γκέμμα... ήταν ό,τι έπρεπε... να σαι καλά!!!
Κάκια μου!!! Καλως ήρθες ξανά από τα λημέρια του Νημερτή!... ωραίο αυτό που είπες για τον γνήσιο φιλόσοφο... μην και ανταμώσαμε εκεί που ήσουν; [αστεϊσμός...]
Kύριε nimerti καλησπέρα σας ,
φαίνεται τελικά πως όλοι συμφωνούμε στα δεδομένα τύπου : "ευτελισμός των αξιών" "ματαιοδοξία" "ματαιοπονία" "έλλειψη στόχων" "αδαείς παντού" κ.ο.κ
Συνεχώς οι προβλέψεις των αρχαίων σοφών περι ελλείψεως ιδανικών και φρονιμάτων , επιβαιβαιώνονται , όμως
τι καταφέρνουμε με το να τα περιγράφουμε ο καθένας με το δικό του τρόπο?
γιατί δεν προτείνουμε λύσεις - όπως ακριβώς εσείς εύστοχα προτείνατε τα αγαπημένα σας αναγνώσματα στην άκρη αυτού του blog- για την καλυτέρευση των πραγμάτων ?
γιατί δεν ξεκινάμε εμείς να κάνουμε τον κόσμο λίγο πιο βολικό , μήπως και λάμψει η Δημοκρατία όπως στην Αθήνα του Περικλή ?
'Αν , λέω άν γινόμασταν λίγο περισσότερο Ευρωπαίοι - εφόσον αποδεχτήκαμε το χρίσμα- και προσέχαμε τους νόμους , τα σήματα ,τη δημόσια καθαριότητα κ.α
μήπως αυτό θα ήταν μια αρχή ?
μήπως να μεταδίδαμε τη γνώση μας και δεν την κρατούσαμε μόνο για να την επιδεικνύουμε κατά περιπτώσεις ?
μήπως ...
μάλλον πήρα φόρα αλλά όταν η ψυχή μου επαναστατεί δεν τα βάζει με τους πολιτικούς και την κοινωνία την αδικη αλλά με τον εαυτό μου που δεν μπορώ ακόμα να είμαι όπως θα έπρεπε.
ευχαριστώ για την υπομονή σας.
Η αναρτησή σας εξαιρετική για άλλη μια φορά!
Λοιπόν Αλεξ, ξέρεις κάτι; Κι εμένα με ενοχλεί ο διαπιστωτικός λόγος που δεν έχει συνέχεια... καμιά φορά μου μοιάζει ακατάσχετη φλυαρία… από την άλλη, το να διατυπώσεις πρόταση μοιάζει πάλι με το γιατρό που βλέπει το καρκίνο να εξαπλώνεται σε όλο το σώμα και έχει στη τσέπη του ασπιρίνες μονάχα να δώσει στον ετοιμοθάνατο… δεν αδικώ τη θέση σου που δείχνει και ευαισθησία αλλά και αγωνία… αλλά, πέρα από τις πολιτικές μου πεποιθήσεις –που συγκλίνουν στην μαζική δράση και όχι στον αυτιστικό και ελιτίστικο αυτοβελτιωτισμό τον οποίο και ποτέ δεν πίστεψα- αισθάνομαι την αμηχανία του ανθρώπου απέναντι στο φυσικό φαινόμενο που θα τον ρημάξει έτσι κι αλλιώς αλλά σκέφτεται και τι φαί έχει γιατί πείνασε… παλεύω να πω –και δεν ξέρω γιατί τόσο πολύ το παλεύω κιόλας- ότι αν η ρημάδα αυτή η Εντροπία που ντροπή δεν έχει, καλπάζει τόσο ξεδιάντροπα, κάθε σκέψη αναχαίτισης είναι χαμόγελο κάτω από τα μουστάκια του Ζηνός… κι όμως, αν πρέπει να στήσουμε κι ένα άγαλμα στον άγνωστο ιδιώτη καθώς λέει κι ο Ελύτης, καλό είναι να θυμόμαστε ότι δεν αρκεί το έν να συντρίψει το μηδ-εν… αξίζει η προσπάθεια πανάθεμά την όμως… γιατί, στο κάτω κάτω, ας ξεκινήσουμε από τα απλά και βλέπουμε για τα σύνθετα… κι εδώ συμφωνώ απόλυτα μαζί σου… [τελικά η σκέψη σου είναι εξόχως πολιτική, το ξέρεις βέβαια…]
Δημοσίευση σχολίου