Κυριακή, Αυγούστου 01, 2010


ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ


Κλαίουμε
ανάμεσα στους ουρανοξύστες
όπως θρηνούσαν οι πρόγονοί μας
ανάμεσα στα φοινικόδεντρα
της Αφρικής.
Γιατί είμαστε μόνοι,
είναι νύχτα
και φοβόμαστε.

Λάγκστον Χιουζ
Μετάφραση: Λ. Καραπαναγιώτης

12 σχόλια:

~reflection~ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
~reflection~ είπε...

Νημερτή, επέτρεψέ μου να ρωτήσω κάτι και δεν είναι ξένο προς το ποίημα, όπως εγω το μεταφραζω μεσα μου
{ίσως να φταιει η συναισθηματική μου φόρτιση, το αναγωνρίζω}....

Αν δεν αποδράσω από τον Εαυτό μου, από ποιον να αποδράσω Νημερτή?....

Αφού αυτος με κατατρεχει μανιωδως...
μου στηνει παγίδες....
με εγκλωβίζει σκοπίμως χωρίς προμήθειες αναμεσα στα φοινικόδεντρα της Συμπαντικής άπνοιας και ασφυκτυώ...

από ποιον λοιπόν?....
από ποιον αξιζει να αποδρασω αν δεν συνδεσω την Απόδραση με τον Εαυτό μου?.....
με το Οικείο μου, που με αντιμαχεται για να αγγίξω βελτιώσεις θεϊκών απαιτήσεων????

Μην αργήσεις....
χρειάζομαι την απαντηση....
όχι εγω...
ο Εαυτός μου..

παλι του Ξεφυγα!!!

Νimertis είπε...

παρότι Κάκια, αισθάνομαι πως η ερώτηση είναι ελαφρώς... προβοκατόρικη, θα αποτολμήσω μιαν απάντηση... το να μην αποδράς από τον εαυτό σου είναι το ζόρικο... διότι καθημερινώς, νιώθω, τούτο συμβαίνει... να μην αποδράς από τον εαυτό σου σημαίνει να είσαι ένα ον πνευματικής ευθύνης, σημαίνει ότι αναλαμβάνεις την ευθύνη της αυτοπραγμάτωσής σου, σημαίνει ότι αρνείσαι να σκορπίζεσαι, να σκεδάζεσαι, να τεμαχίζεσαι σε αναρίθμητα κομμάτια... να μην αποδράς από τον εαυτό σου είναι η μόνη οδός... αυτό αισθάνομαι φίλη μου... το θέμα δεν εξαντλείται τόσο εύκολα, τόσο απλά...

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

"Γιατί είμαστε μόνοι,
είναι νύχτα
και φοβόμαστε"...

γι' αυτό
ξυπνώ τους προγόνους μου
και κουβεντιάζω μαζί τους
εγώ
μες στο χορό των δικών μου
βρίσκω το θάρρος
το πρόσωπο, έτσι,
να σηκώσω
πάνω απ' τη νύχτα...

Καλημέρα, αγαπημένε μου!

~reflection~ είπε...

Την νιώθω αυτήν την ανάγκη. Έχω καταπιαστεί πολλές φορές μαζί της. Όμως εγώ αντιθέτως βρίσκω ότι όλη η δυναμική της Εσωτερικής Ισορροπίας και Αυτοπραγματωσης βρίσκεται ακριβώς στον τεμαχισμό και στην επανασύνθεση... στη Φυγή και στην Επιστροφή...

Φυγή με την έννοια της αυτοαναιρεσης, οπότε ένας κλονισμός διακατέχει το βάθος του Είναι μας, εκει που φωλιάζει ο αληθινός Εαυτός μας, που κάνει ζυμώσεις του Κοσμου και των ερεθισματων...

Ο επιφανειακός Εαυτός, που ζει την καθημερινότητα, αποδρά... έστω στιγμιαία, μα αποσπάται, αποκολλάται, τεμαχίζεται μέσα σε ψευδαισθητικές χαρές, μα πάντα επιστρέφει καθώς οι κύκλοι του ομόκεντροι γύρω από το Σμαραγδενιο Πίνακα της Αλήθειας του!....

Ποτέ δεν ειχα προβοκατόρικες προθεσεις, Νημερτή...
έρχομαι πάντα ντυμενη την αθωότητα του παιδιού που κρύβω μεσα μου...

Το ερωτημα μου γεννηθηκε αβίαστα μολις διάβασα τη φραση κάτω από το όνομά σου.. και με γοήτευσε μία αντιπαραθεση..
Την τόλμησα, αν και νομίζω κατά βάθος εννοούμε το ίδιο πράγμα...

Εγω πιστεύω ότι χωρις καταστροφές, τεμαχισμούς και αποκολλήσεις από το Οικείο του Εαυτού μας η Αυτοπραγματωση δεν δικαιώνεται...

Σε ευχαριστω για τον πολύτιμο χρόνο που αφιερωνεις καθε φορα...

Φιλια.. όχι φοβισμενα...
φιλια παιδικού θάρρους απέναντι στα ερωτήματα....

Νimertis είπε...

φίλη μου Κάκια, αισθάνομαι ότι θύμωσες λιγάκι... το ΄προβοκατόρικα' το παρεξήγησες... χσριτωμένα το είπα... σε συμπαθώ ιδιαίτερα, είμαι γοητευμένος από τη ζωτική σου, δυναμική και ρέουσα γραφή και, απλά, ήθελα να σε 'πειράξω' λίγο... στην ουσία δεν θα διαφωνήσω μαζί σου... άλλωστε, ο καθένας μας τελικά νοηματοδοτεί τα πάντα μέσα από το δικό του προσωπικό βιωματικό εννοιολογικό λεξικό... το πρόβλημα είναι, να, το αναφέρεις κι εσύ, ότι έχουμε τον αληθινό Εαυτό και τον επιφανειακό εαυτό... πόσους έχουμε τελικά; μήπως έχουμε και μερικούς ακόμα δια παν ενδεχόμενον; ένα για τη δουλειά, ένα για το σπίτι, έναν για την ερωμένη μας, ένα για τους φίλους μας, έναν για τις σοβαρές περιστάσεις... η πορεία της ολοκλήρωσης είναι η ενοποίηση, η ακεραίωση... όταν είμαστε σκόρπιοι δεν πραγματώνεται τίποτα... άρα, οι αποδράσεις απαγορεύονται!!!
σ'ευχαριστώ για τα παιδικά σου φιλιά και σου εύχομαι μια δροσερή εβδομάδα γεμάτη εκπλήξεις και θετικούς αιφνιδιασμούς!!!

Νimertis είπε...

δεν είναι πολύ όμορφο αυτό το μικρό ποιηματάκι; προσωπικά με αιφνιδίασε θα έλεγα... δεν τον γνώριζα τον ποιητή... ανακαλύπτει κανείς σπουδαία πράγματα τελικά... πολύ αξιόλογα... Πυρφόρα μου σε φιλώ!

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Ναι, Νημερτή, είναι αξιόλογο!

Παντού υπάρχουν θησαυροί, φίλε μου,
για όποιον θέλει να τους ανταμώσει.. και για όποιον αξίζει να τους ανταμώνει..

Την αγάπη μου!

~reflection~ είπε...

Νημερτή,
η αλήθεια είναι ότι λειτούργησα συγκρατημένα μόλις διάβασα τη λέξη "προβοκατόρικα"..
Δεν είχα πρόθεση να ενεργοποιήσω τέτοια συναισθηαμτα!...

Χαιρομαι για το πείραγμα..
θα θυμάμαι ότι ο Υπέροχος Ποιητής που είναι τόσο επιβλητικός στις φωτογραφίες του, έρχονται στιγμές που χαμογελά και αστειεύεται...

Χαίρομαι διπλά που ο Παιδικός Εαυτός σου, που συχνάζει στο βάθος - και το ξέρουμε και οι δύο - έρχεται στην επιφάνεια και πραγματοποιεί ταχύτατα τις ευχές σου για θετικούς αιφνιδιασμούς!!!...

Τα φιλια μου.... αμετρητα....

Νimertis είπε...

Πυρφόρα μου, ναι, όπως το λες είναι... θησαυροί υπάρχουν παντού... μάτια για να τους δουν και ψυχές να τους υποδεχθούν λείπουν... καμιά φορά... σε φιλώ ψυχή Προμηθεϊκή!

Κάκια μου, αληθινά, αρχίζω να πιστεύω ότι αυτές οι φωτογραφίες τελικά μάλλον λειτουργούν... προβοκατόρικα... και μάλλον υπονομευτικά... αυτός ο Παιδικός Εαυτός δεν έπαψε ποτέ, ευτυχώς, να διεκδικεί το ζωτικό του χώρο και να ανατρέπει, να παίζει, να αναζητά, να ανακαλύπτει... τα φιλιά σου τόσο ευπρόσδεκτα!!! σ'ευχαριστώ!!!

fotini είπε...

είμαστε μόνοι αλήθεια σε ότι μας περιβάλει?
και τί τρομάζει πιο πολύ άραγε? μια μοναξιά καλά κρυμμενη στο σκοτάδι ή η μοναξια ποτισμενη στο καθε λεπτό της μέρας που περνά?
γιατι είναι νύχτα στις ψυχες και οι σκιές τρομάζουν..


καλο μήνα φίλε μου

Νimertis είπε...

νομίζω Φωτεινή, πως η μοναξιά, όπως κι αν είναι, τρομάζει... και σε σένα έναν όμορφο Αύγουστο εύχομαι!!