ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΕΥΞΗΣ

Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που προσέφερε ο Γερμανός τεχνικός ποδοσφαίρου όχι μονάχα στην εθνική μας ομάδα αλλά στην εθνική μας ‘ματιά’, είναι ακριβώς αυτή η ματιά… γιατί αισθάνομαι ότι προηγουμένως, εκείνο που έλειπε από το εθνικό μας συγκρότημα σε διοργανώσεις και αναμετρήσεις, ήταν η ιδιαίτερη ματιά… το βλέμμα της επίτευξης…

Είναι εύκολο να αναλωθεί κανείς σε νούμερα, νίκες, ισοπαλίες, ήττες, συστήματα, επιτυχίες, αποτυχίες… είναι εύκολο να γκρινιάξει, να μεμψιμοιρήσει, να φωνάξει με ενθουσιασμό ή να χτυπηθεί με θυμό… το γεγονός δεν αλλάζει… εκείνο που κόμισε ο συντηρητικός αλλά μεθοδικός, εσωστρεφής και οργανωτικός Γερμανός, ήταν ένα άλλο βλέμμα. Κανείς από τους έλληνες παίκτες δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το είχε, εκείνος ήξερε, εκείνος κλήθηκε να το ‘προσφέρει’ στην Ελλάδα…

Δεν ξέρω τι θα συμβεί από δω και πέρα… θα πέσουμε πάλι στη βυθιότητα του αναχρονισμού και των ψυχολογισμών; Θα επικαλεστούμε πάλι τη μεταφυσική για να ερμηνεύει τα φυσικά; Θα ξανακλειστούμε στο κελί των ταπεινών μας επιδιώξεων; Ή θα συνεχίσουμε να έχουμε αυτό το ιδιαίτερο βλέμμα; Αυτή τη ματιά;

Δεν είναι στο χέρι μας, αυτό με μελαγχολεί… ούτε στα… πόδια μας… τα άκρα συνδέονται με τον εγκέφαλο και εκείνος πυροδοτεί δράσεις και ενέργειες, κινήσεις και διαθέσεις… όμως υπάρχει και η καρδιά, η ‘ψυχή’, η φλόγα του είναι που, κάποιες φορές κάνει και υπερβάσεις.

Ο Γερμανός μας έμαθε να κάνουμε υπερβάσεις χωρίς να είμαστε υπερβατικοί.

Μας έμαθε να διεκδικούμε το ανέφικτο όντες μόνιμοι θεράποντες του εφικτού.

Μας έδωσε τη ματιά του και μας προσκάλεσε να την μοιραστούμε, έστω για λίγο.

Μπορούμε να βλέπουμε όμως πάντα με τα μάτια των άλλων;