Παρασκευή, Μαρτίου 05, 2010

...τον σκοτώσανε κι εκείνος ακόμη έτρωγε...



«…Οι Ες-Ες κρατούσαν τις γυναίκες χώρια, μακριά απ' τους άντρες.
Οι πιο πολλές μένανε τότε σ' αντίσκηνα κοντά στο δάσος. Ανάμεσα σ' αυτές και σε μας ήταν ο ηλεκτροφόρος φράχτης που έβλεπα τώρα απ' τον πύργο. Και πιο πέρα ήταν το άλλο συρματόπλεγμα, εκείνο που κάθε εξήντα μέτρα είχε σκοπιά.
Τον καιρό εκείνο, κάθε Κυριακή που δε δουλεύαμε στέκαμε ώρες ολόκληρες και κοιτάζαμε τις γυναίκες που και κείνες βγαίναν απ' τ' αντίσκηνα και μας κοιτάζανε. Η απόσταση που μας χώριζε ήταν μεγάλη. Είναι ζήτημα αν θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε κι αν ακόμη φωνάζαμε. Κάτι τέτοιο φυσικά κανείς δεν ξεθάρρευε να το δοκιμάσει. Ούτε χρειαζόταν. Αυτό το σιωπηλό αλληλοκοίταγμα που περνούσε δυο φράχτες από συρματόπλεγμα δεν είχε ανάγκη από μιλιά. Ήταν οι ώρες του έρωτα στο Μαουτχάουζεν.
Όμως σκέψου... Αυτές οι γυναίκες κι αυτοί οι άντρες που αλληλοκοιτάζονταν σιωπηλά επί ώρες ατελείωτες ήταν ντυμένοι με τα ίδια ριγωτά, ξεθωριασμένα, χιλιοφορεμένα ρούχα του κάτεργου. Τα σώματά τους ήταν πετσί και κόκαλο, τα μαγουλά τους ρουφηγμένα και μαλλιαρά απ' την αβιταμίνωση. Τα μαλλιά κουρεμένα με μια λουρίδα ξυρισμένη στη μέση, απ' το κούτελο ως το σβέρκο. Μόνο τα μάτια ήταν πιο μεγάλα και πιο βαθιά από άλλοτε για να χωράει ο φόβος.
Το ηλεκτροφόρο με το ρεύμα υψηλής τάσης και το συρματόπλεγμα με τις σκοπιές δεν ήταν μια απλή τεχνική εγκατάσταση, ένας αδιάβατος φράχτης. Εδώ μια διαταγή όριζε να χωριστεί τελεσίδικα τ' αρσενικό απ' το θηλυκό. Μια διαταγή σε μέγεθος μοίρας. Μια διάσπαση του αιωνίου ζεύγους. Ένα παραφύση κόψιμο των από ουρανό και γη ταγμένων να «έσονται εις σάρκαν μίαν».
Η ζωή έσπασε, η φύση είχε δολοφονηθεί. Μέσα στο φαΐ ρίχνανε φάρμακα. Οι γυναίκες δε νιώθανε πια γυναίκες. Τα σημάδια του μήνα είχανε χαθεί. Οι άντρες είχαν σακατευτεί, ούτε στήσεις, ούτε ονειρώξεις, τα σώματα δείχνανε νεκρωμένα.
Κι όμως, αυτές οι Κυριακές ήταν οι μέρες του έρωτα στο Μαουτχάουζεν.
Το αλληλοκοίταγμα επί ώρες ατέλειωτες ανέβαζε στα μεγάλα και βαθιά μάτια την επιθυμία σ' όλη της την ιερότητα και το σπαραγμό.
Κι ένιωθες ένα τράνταγμα στα πόδια, έτσι σαν κάποιος χωμένος βαθιά μέσα στη γη να βροντούσε ένα θεόρατο ταμπούρλο.
Αν οι φράχτες ξαφνικά φεύγανε... Άντρες και γυναίκες θα χιμούσαν για μια λυσσασμένη αλληλαρπαγή.
Τα μισοπεθαμένα κοκαλιάρικα σώματα θα κυλιούνταν αγκαλιασμένα πάνω στα χόρτα και στα χώματα, θα πονούσανε, θα σκούζανε, θα πεθαίνανε, όπως... ‘Μια χιονισμένη μέρα ο κρατούμενος που όρμησε μέσα στην κουζίνα των Ες-Ες. Αγκάλιασε ένα βρασμένο βωδινό μερί κι έτρωγε, έτρωγε. Τον χτυπούσαν κι εκείνος έτρωγε, τον πληγώσανε θανάσιμα κι εκείνος συνέχιζε να τρώει, τον σκοτώσανε κι εκείνος ακόμη έτρωγε’…»

Ιάκωβος Καμπανέλης Μαουτχάουζεν

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Συγκλονισμός.

Νimertis είπε...

Καλησπέρα φίλε Δ... ναι... συγκλονισμός...

elefterifoni είπε...

Tα ξεχάσαμε......
Τα ξεχάσαμε......

Νimertis είπε...

Μην επιτρέψουμε τη λήθη... κι όσοι έχουν παιδιά ας μην φοβηθούν να τους μιλήσουν για όλα αυτά... δεν είναι αναβίωση του μίσους... δεν υπάρχει μίσος εκεί που υπάρχει μνήμη, μίσος υπάρχει εκεί που υπάρχει άγνοια... την καλημέρα μου αξιόλογη φίλη Δρομέα!

Νικηφόρος Τζιμιτζάς είπε...

για να μη ξεχνάμε και για να τα θυμίζουμε. δεν είναι παρελθόν , είναι παρόν και μέλλον.god save the each guandanamo.-

Νimertis είπε...

Νικηφόρε τη καλημέρα μου... συμφωνώ απόλυτα... Γκουαντάναμο υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν... 'στρατόπεδα' ανάμεσά μας άφθονα... μικρά και μεγάλα... άνθρωποι στο περιθώριο, στην απομόνωση, στη χλεύη... μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας την διάκριση, την γκετοποίηση... ας μην ξεχνάμε... για κάποιους άλλους είμαστε κι εμείς περιθωριακοί... βρίσκονται κάπου στο κέντρο της Ευρώπης, μας θεωρούν 'πρόβλημα' και εύχονται να μας αφανίσει ο χρόνος ή η τρικυμία των προβλημάτων μας...
ας μην το επιτρέψουμε...

Ανώνυμος είπε...

''δεν υπάρχει μίσος εκεί που υπάρχει μνήμη, μίσος υπάρχει εκεί που υπάρχει άγνοια...''

Αυτή σου η φράση είναι σπουδαία κι υψηλή φίλε nimertis.
Μακάρι ν'ακουγόταν και να γραφόταν πιο συχνά...
Σπούδαια λόγια.

Νικηφόρος Τζιμιτζάς είπε...

καλημέρα

κάλλιο να ζήσω τζίτζικας
ένα καλοκαιράκι
παρά χειμώνες μέρμυγκας
αιτσβάιν στρατιωτάκι

αυτό για τους βόρειους
για τους ισραηλίτες που φέρονται στους παλαιστίνιους όπως οι ςς - με την ανοχή του γερμανικού λαού - δεν έχω τι να γράψω

μολών λαβέ τον ήλιο μας

goofyMAGOUFH είπε...

Μου θύμισες, Nimertis, την ταραχή μου
όταν για πρώτη φορά κράτησα στα χέρια μου
τις μαρτυρίες του Ιάκωβου Καμπανέλη.

Αλλά κυρίως μου θύμισες την καθολική μου παράλυση
όταν επισκέφτηκα το Dachau,
όταν πάτησα κείνα τα ιερά χώματα,
όταν τραντάχτηκα από το ταμπούρλο του σπαραγμού.
.
.
.
Δεν ξέρω αν αντέχω να θυμάμαι.
Δεν ξέρω αν αντέχω να σκέφτομαι.
Δεν ξέρω αν αντέχω . . .

Νimertis είπε...

το ότι έχεις επισκεφτεί έναν τόπο μαρτυρίου όπου το αίμα ακόμα αχνίζει, οι δονήσεις των ψυχών δεν είναι πάνω στους τοίχους και οι ανάσες της απόγνωσης στάζουν από τα συρματοπλέγματα... με συγκλονίζει... να σαι καλά Γκούφη μου....