Και η εποχή του Οφιόμορφου ανθρώπου ανατέλλει…

 

Ποιος θα είναι ο κόσμος που έρχεται;

Αυτοί που τον έχουν ήδη ετοιμάσει χαμογελούν σαδιστικά από μακριά και κάνουν νεύματα και χειρονομίες άσεμνες και ξερνούν χυδαιότητα και κυνισμό.

Ο κόσμος που θα έρθει θα είναι ένα ντελίριο κυνισμού. Σε κάθε τι, ως και την ελάχιστη λεπτομέρεια, την πιο κρυφή, την πιο αθέατη.

Αυτοί που απεργάζονται την αποκτήνωση, την αποθηρίωση των ανθρώπων, το προσκύνημα, την υποδούλωση, την αφαίμαξη, την απόλυτη κένωση…

είναι ήδη εδώ…

Πάντοτε ήταν… ποτέ δεν έφυγαν… μονάχα που σε κάποιες εποχές ανάσας κρύβονταν, λούφαζαν σε τρύπες, οργάνωναν την επιστροφή τους…

τη δυναμική, κυριαρχική, εκδικητική επιστροφή τους…

Κι όλοι εμείς τους βλέπαμε, τους νιώθαμε, τους ξέραμε αλλά δεν κάναμε το παραμικρό για να τους αντιμετωπίσουμε… γιατί με μια έννοια τους περιείχαμε, τους νταντεύαμε σαν παιδιά μας, τους κανακεύαμε με παραμύθια… τους ποτίζαμε με ιχώρ και γάλα της ψυχής μας…

Ήμασταν οι ξενιστές της ίδιας μας της φρίκης…

Και τώρα οι ρόλοι άλλαξαν ξανά…

Και η εποχή του Οφιόμορφου ανθρώπου ανατέλλει…

Κι εμείς έκπληκτοι, αδρανείς και αθωράκιστοι…

Ως την αυγή ενός άλλου ήλιου… αυτή τη φορά όχι με δάνειο φως… αλλά δικό μας!

Ίσως… 

Foto: http://albertoparada.electrofolio.com/en/c42/The-dawn-of-man#/gallery.4.People

Πορεία...

 [κάποιες σκέψεις για την αφήγηση και τη γραφή]

 

Le lecteur  eric drigny

 

Κ

άθε φορά που μιλά κανείς για τη ζωή του, προσκαλεί το θάνατο… κάθε φορά που αφηγείται το βίο του, αναπολεί το παρελθόν, το γεφυρώνει με το παρόν και στοχάζεται το μέλλον, επικαλείται το τέλος του.

Και κάθε φορά που κάποιος γράφει για τη ζωή του, τα παιδικά του χρόνια, τις αναμνήσεις του, είναι για να ξορκίσει το θάνατο. Έχει έρθει τόσο κοντά του που αισθάνεται το ρίγος στη ράχη του είναι του. Μιλώντας τον έφερε πολύ κοντά του, γράφοντας προσδοκά να τον… αναχαιτίσει… να τον ξαναστείλει σε ένα αδιόρατο ‘κάποτε’…

Τούτη η διαλεκτική δεν είναι παράξενη. Κάθε γεγονός ζωής είναι και γεγονός θανάτου. Δεν γίνεται διαφορετικά. Κάθε υπαρκτικό γεγονός εμπεριέχει και τις δυο διαστάσεις, του είναι και του μη-είναι ή αν θέλουμε να το πούμε αλλιώς, του όντος και του μη-όντος. Η ύπαρξη και η ανυπαρξία διυπάρχουν σε μια ατελεύτητη διαλεκτική και τούτο δεν σταματάει ούτε μπορεί να αλλάξει ποτέ.

Μιλώντας και αναστοχαζόμενοι, ενθυμούμενοι και αφηγούμενοι τείνουμε να ολοκληρώσουμε μια πορεία. Γράφοντας κάνουμε το αντίθετο. Παίρνουμε την απόσταση από το τέλος. Θέλουμε να ανακτήσουμε την εποπτεία, να ξαναπάρουμε τα γκέμια στα χέρια αν και ποτέ δεν κρατούσαμε γκέμια… είχαμε την ψευδαίσθηση όμως…

Μιλώντας, ξεχνιόμαστε, αφηνόμαστε και το άνυσμα επιταχύνει την πορεία του προς τον στόχο. Γράφοντας, κάποιος ‘άλλος’ αναλαμβάνει τον έλεγχο, η ολίσθηση προς το τέλος ‘επιβραδύνεται’, οι ελευθερίες του ταξιδιού δεσμεύονται…

Δεν μας αρέσει η διαδικασία του ελέγχου αλλά είναι σημαντική. Προτιμούμε την ολίσθηση, το γλίστρημα ανάμεσα στις εποχές, τους ανθρώπους, τις αναμνήσεις. Έτσι όμως εγκαταλείπουμε τον έλεγχο των όρων μετάβασης. Κι αυτό μας οδηγεί σε έναν μη-τόπο…

Και οι δυο δράσεις ενέχουν την αλήθεια και το ψεύδος του κόσμου που τις περιέχει. Γιατί αυτός τις γεννά και αυτός τις ορίζει. 

Μα ετούτο είναι ζήτημα κάποιας άλλης ανάλυσης…

 

Ολοκαύτωμα

 

Μια καλοκαιριού αυγή

σαν γαλαξίας από προσευχές

σαν ολοκλήρωμα του ασυνεχούς

θα απλωθώ

ως τα πέρατα του εαυτού μου

θα απειρωθώ

και θα τελειώσω…

Θα είμαι ένα ακόμη σύμπαν

από ερωτευμένες ιαχές

από λοξές και ίσιες και αδρές γραμμές

από εκατομμύρια νύχτες

και αθανασίες πρωινές

γεμάτος ήλιους που προσέφερα λατρεύοντας

τη κάθε μια μου Άνοδο διακριτά

γεμάτος άστρα που μου πρόσφεραν με αγάπη

και σβήσαν στη καρδιά μου

πυρετικές γεννώντας αναμνήσεις …

Μια αυγή καλοκαιριού

Αύγουστος θέλω να είναι

θα τεντωθώ

σαν του Φοίβου το τόξο

τα μάτια μου θα κλείσω

κι όλες τις αισθήσεις

που μου απέμειναν

θ’ανοίξω

όμορφα

και ρυθμικά

σαν μουσική από

άστρων Ολοκαύτωμα

και θ’αναλωθώ…