salvador dali_birth
Αν ήθελε κάποιος να μου κάνει μια πολύ δύσκολη ερώτηση… αυτή θα ήταν… μια σειρά από ερωτήματα… ποτέ μια δύσκολη ερώτηση δεν είναι μοναχική… πάντα τη συνοδεύουν όλες αυτές που τη συμπληρώνουν, τη βαθαίνουν, την πυρώνουν…
Πες μου, τι είναι ο άλλος για σένα;
Να η μητέρα…
Όχι ο άλλος… οι άλλοι…
Τι σημαίνουν για σένα;
Ποια είναι η θέση τους στη ζωή σου;
Ποια είναι η θέση τους μέσα σου;
Να τα παιδιά…
Γιατί όχι ο άλλος; Γιατί οι άλλοι;
Γιατί ο άλλος με υποχρεώνει να εμπλακώ σε μια φιλοσοφική διερεύνηση… δεν θέλω να χαθώ, θέλω να βρεθώ… ψέματα… δεν ήθελα ποτέ μου να βρεθώ… όχι ολοκληρωτικά τουλάχιστον…
Πιο εύκολο είναι να χαθείς μέσα από τον άλλο παρά μέσα από τους άλλους…
Εδώ έχουμε τον ενικό της απώλειας και τον πληθυντικό της αποκάλυψης…
Γιατί μπορείς να χαθείς πιο εύκολα μέσα από τον άλλο;
Γιατί μπορώ να επινοήσω τον άλλο όπως θέλω εγώ… κι αν επινοήσω τον άλλο όπως είμαι εγώ τότε μπορώ να χαθώ μέσα του… όπως το κάνω για μένα… σε μένα…
Όταν ο άλλος είναι πολλοί, αυτή η δράση αναχαιτίζεται, οπισθοβατεί… ακυρώνεται.
Οι άλλοι με αναγκάζουν να σχετιστώ…
Οι άλλοι με υποχρεώνουν να υπάρξω…
Οι άλλοι αποτελούν το γεωμετρικό τόπο της εξωτερίκευσης… είμαι αναγκασμένος να τους δω, να τους ορίσω… να τους φιλοξενήσω στο πεδίο μου…
Ο άλλος μπορεί να είναι αόρατος… οι άλλοι είναι πάντα ορατοί.
Δεν απαντάς στο ερώτημα-μητέρα…
Ήταν πάντοτε ένα αίνιγμα για μένα… οι άλλοι είναι ένα μυστήριο, είναι ο γνόφος του αγνώστου… είναι ένας αλλόκοτος κόσμος… δεν τους φοβάμαι όμως αισθάνομαι το ρίγος της σχέσης μαζί τους… συντίθεμαι και αποσυντίθεμαι διαρκώς… λυπάμαι για μένα, θυμώνω με μένα, χαίρομαι κάποιες στιγμές και άλλοτε κρυώνω ανάμεσά τους…
Οι άλλοι… σε σκοτώνουν;
Οι άλλοι δεν μπορούν να με σκοτώσουν αν είμαι ήδη νεκρός…
Οι άλλοι σε πληγώνουν;
Οι άλλοι αιωνίζουν τη δική μου ανάγκη να τους υπερβαίνω… συνέχεια… από παιδί… να τους αρνούμαι και να τους αποδέχομαι, να τους αποδομώ και να τους πλάθω ξανά… οι άλλοι με κουράζουν, με εξαντλούν, με προσανατολίζουν…
Ο προσανατολισμός είναι κοπιώδης;
Ο προσανατολισμός είναι η μέγιστη ηδονή του νου… όταν όμως θέλεις να αφήνεσαι οι άλλοι σε εμποδίζουν… οι άλλοι υπάρχουν για να μην αρέσκεσαι ποτέ στην ανάπαυση… οι άλλοι σε οργώνουν, σε αρδεύουν, σε μεγαλώνουν… οι άλλοι σε ωριμάζουν…
Η ωρίμανση είναι ανεπιθύμητη;
Η ωρίμανση είναι απόλυτη πιστοποίηση ότι είσαι θνητός… ότι είσαι μερικός… ότι είσαι πεπερασμένος…
Είναι κακό να έχεις όρια; Να είσαι πεπερασμένος;
Οι έννοιες του καλού και του κακού αποτελούν θέματα φιλοσοφικής αναδίφησης στην οποία δεν θέλω να εμπλακώ.
Είναι δεσμευτικό να είσαι πεπερασμένος; Μπορεί κάποιος να είναι απέραντος;
Πρόκειται για μια διαρκή, αέναη, ατελεύτητη διαπραγμάτευση… αυτό σου επιβάλλουν οι άλλοι… τη διαρκή διαπραγμάτευση… όταν εγώ επιθυμώ την Ησυχία εκείνοι θορυβούν… όταν εγώ απλώνομαι στον εαυτό μου, εκείνοι ποδοπατούν τα ίχνη μου… οι άλλοι είναι οι ολετήρες της Ησυχίας…
Άρα κάθε έννοια σχέσης σχεδόν εξαλείφεται, απαλλοτριώνεται, εξατμίζεται…
Να γιατί είναι τόσο δύσκολο αυτό το ζήτημα. Γιατί εγείρει αυτο-ενοχικά συναισθήματα. Γιατί προβάλλει μια ιδεατή εικόνα για τη σχέση, την ηθική, τη μόνωση, τη μετοχή, την κοινώνηση. Στην ουσία όλες αυτές είναι πτυχώσεις του μερικού. Αν ήταν πτυχώσεις του Όλου θα ήταν διαστάσεις. Δεν θα μιλούσαμε γι αυτές. Θα τις ζούσαμε. Μιλούμε πάντα για ό,τι δεν ζούμε. Φιλοσοφούμε για τις πτυχώσεις ενώ θα έπρεπε να ζούμε στις διαστάσεις…
Δεν είναι μονόδρομος η σχέση με τους άλλους;
Όλα όσα ζούμε είναι ένας δρόμος. Ένας και μόνος. Δεν υπάρχουν παράδρομοι ούτε ατραποί… αυτά είναι φιλοσοφήματα της δεκάρας. Τα βδελύττομαι. Τα σιχαίνομαι. Τα απορρίπτω. Όμως πιο σημαντικός από το δρόμο είναι ο υπόγειος ποταμός. Ο πρώτος είναι η ορατή ιχνηλατή πορεία. Ο δεύτερος είναι ο αόρατος, βαθύς και σκοτεινός κόσμος στον οποίο αληθινά ζούμε. Δεν θέλω να το αναλύσω… δεν είναι εύκολο…
Η πρώτη λέξη σε ένα νεογέννητο σύμπαν;
Σ[χ]ώμα…
Και η τελευταία;
Σ[χ]ήμα…
