Ακόμη πιο αισχρή κι από την κλοπή είναι η ασέβεια...

Αλλά το όνομα και το έργον του κ λ έ π τ ο υ παρά τοις νεωτέροις, καθώς το όνομα και το έργον του λ η σ τ ο ύ παρά τοις αρχαίοις, όχι μόνον δεν εθεωρείτο αισχρόν, αλλ' ενομίζετο και ένδοξον, και τα ονόματα των διαπρεψάντων μεταξύ των ανδρών τούτων μετεδίδοντο ευσεβάστως από γενεάς εις γενεάν, και τα άθλα των ήσαν η γλυκεία ωδή των νεωτέρων Ελλήνων…

Σπ. Τρικούπη, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, (τ.Α΄)

Ακόμη πιο αισχρή κι από την κλοπή είναι η ασέβεια. Το κατά πρόσωπο φτύσιμο όλων, η ελεεινή εξαπάτηση, η ανερυθρίαστη χλεύη... 

Το λιγότερο αισχρό: η περιστασιακή βασιλεία τους...

Το περισσότερο φρικώδες: Η επιβίωση των επιγόνων τους σε ιδεολογικό – συμπεριφορικό – πολιτισμικό επίπεδο…

Δεν τους καίγεται καρφί για την απαθλίωση των πολιτών, για την εξόντωσή τους, για την ώθησή τους στις παρυφές απονενοημένων εγχειρημάτων… πράγματι είναι ανελέητοι, χοντρόπετσοι, κυνικοί…

Το μέγιστο όλων… η κλοπή του μέλλοντος… του  α ύ ρ ι ο  όλων όσων έρχονται ανύποπτοι και δεν προλαβαίνουν να καταθέσουν γραφή, θετική ή αρνητική στον τόπο τους. Αποτέλεσμα: ο ξενιτεμός, το όνειδος της μετάβασης σε άλλες χώρες, σε άλλα περιβάλλοντα, σε ενίοτε αφιλόξενους κόσμους, σε πολιτείες καχύποπτων, απρόθυμων πολιτών που θα τους δεχθούν ίσως συνυπάρχοντες αλλά σχεδόν ποτέ σύσκηνους. Μετά παραχωρήσεως ίσως εναύλιους. Εντός της οικίας ουδέποτε. Πολλοί θα τα καταφέρουν όπως συνέβαινε πάντα και θα επιστρέψουν στην Ιθάκη τους μια μέρα, κουρασμένοι, γκριζομάλληδες, πικραμένοι, απορημένοι, σε μια διαρκή αμηχανία και διερώτηση φιλοσοφική πια για την παραδοξότητα να λατρεύουν τόσο παθιασμένα τον τόπο που τους εξοστράκισε… βίαια, αναίτια, άγρια… απάνθρωπα…

Την κλοπή θα μπορέσουν κάποτε στα εντός τους μνημονεύματα να την εργαστούν και να την αφομοιώσουν.

Την ασέβεια στο πρόσωπό τους όμως νομίζω πως όχι…

Ελπίζω πως όχι…

[Πολύ λυπούμαι που μαζί με πολλούς άλλους, θεώρησα τους παρόντες 'διαφορετικούς' από τους προηγούμενους... θλίβομαι για την αυταπάτη αλλά και για την συνεχιζόμενη απάτη... ήλπισα πως ίσως ετούτοι να είχαν ένα άλλο βλέμμα, ένα άλλο ανάστημα, μια άλλη 'πάστα'... σε υδαρές έδαφος θεμελιώσαμε τις ελπίδες μας... σύντομα κι αυτοί θα αποτελούν παρελθόν... το έργο της καταστροφής όμως θα εξακολουθήσει... διότι έρχονται οι επόμενοι... αλίμονο...]

Αλεξίζωος...

Ο

 πρώτος κατήγορος στέκεται απέναντί σου. Έχει περίπου το ύψος σου. Είναι σιωπηλός και αμείλικτος. Αντανακλά το φως και απορροφά το χρόνο σαν το σφουγγάρι. Ό,τι δείχνει δεν είναι η αλήθεια, μα είναι η πραγματικότητα. Όταν τον αγγίζεις γίνεται προέκτασή σου… όταν τον χλευάζεις σου επιστρέφει στο ακέραιο την κάθε λέξη… όταν τον κοιτάζεις σου ρουφά το βλέμμα… κι όταν τον αγνοείς απλά περιμένει. Ακόμα κι αν τον σπάσεις, τα θραύσματα σε περιέχουν… σε πολλαπλασιάζει, σε εξουθενώνει με την πολλαπλότητα των εγώ που κωμικά απειρώνονται στο διηνεκές και σε κοιτάζουν… μέσα σου… όχι εντός…

Ο δεύτερος κατήγορος είναι μέσα σου. Οργανώνει το τέλος σου όπως ο επιμελής συμβολαιογράφος κάνει με τις διαθήκες των γηραιών πελατών του. Αδιαφορεί για το σπαραγμό του είναι σου, την τραγικότητα της ύπαρξής σου, την αιωνίωση του εφιάλτη σου… είναι ο γραφειοκράτης της ύπαρξής σου, ο μεθοδικός υπάλληλος και το απρόσιτο αφεντικό… εκείνος που σε έμαθε να μιλάς, να εκφράζεσαι, να ψεύδεσαι… κι εκείνος που θα στα ζητήσει όλα με τόκο την κατάλληλη στιγμή… δεν σε αγάπησε ποτέ γιατί δεν ανήκει τούτο στις αρμοδιότητές του… σε γαλούχησε με το αίμα του θηρευτή για να σε έχει ευάρπακτο θήραμά του… και εργάζεται… πάντα εργάζεται… μανιωδώς, ασταμάτητα… γιατί το αντίθετο δεν ανήκει, απλά, στις αρμοδιότητές του…

Ο τρίτος κατήγορος είναι ο ανύπαρκτος – υπαρκτός… είναι ο φαντασιακός υποστατός… είναι ο άπειρος – πεπερασμένος… είναι ο αδίστακτος – δειλός… ο απόστατος – μεθεκτός… είναι ο ζωώδης θάνατος… ο νεκρός ζωντανός… ο απέθαντος ερωμένος ο ελάχιστος των μεγίστων και ο μέγιστος των περιττών… είναι ο σημειακός και ο απειρόχωρος… ο αναρίθμητος και ο ευάριθμος… είναι ο μοναδιαίος και ο πληθυντικός… και είναι πάντοτε πανταχού και παρών… έτοιμος όπως ο δήμιος που περιμένει το γυμνό λαιμό με την αιώνια αταραξία του άψογα εκπαιδευμένου εκτελεστή… και είναι εκεί… και δεν είναι πουθενά…

Κι εσύ…

Εσύ στέκεσαι ασφαλής, πίσω από το κλειστό παράθυρό σου φιλοξενώντας το αναπότρεπτο που ανασαίνει μέσα σου και κοιτάζεις τον κόσμο. Έξω… αλλά όχι εκτός…

Αρηγμάτωτος και αραγής, όσο και οι φαντασιώσεις σου.

Αδρανής και ακέραιος όσο και οι επιτεύξεις σου.

Ασφαλής και ατόφιος όσο και οι ψευδαισθήσεις σου.

Αλεξίζωος…

Ευφυής αδράνεια...

Με τα χρόνια, σου αποκαλύπτονται πολλά 
και διάφορα… 
δεν λέω πως εσύ τα ανακαλύπτεις… επιμένω πως αυτά σου αποκαλύπτονται… 
έχουν το λόγο τους… 
κι ας μην μπορείς να τον διακρίνεις αμέσως… άλλωστε, ελάχιστα μπορεί κανείς να διακρίνει αμέσως και μάλιστα με ικανή ενάργεια… 
συνήθως σύρεται από ‘τις εξελίξεις’, τη ‘ροή των γεγονότων’, τη δύναμη των δυνατών που θαυμάζει και την αδυναμία των αδυνάμων που φοβάται…

Με τα χρόνια σου αποκαλύπτεται, για παράδειγμα, πως συνήθως τα θορυβώδη αίτια οδηγούν σε ήσυχα αποτελέσματα. Εκείνο που μέσα σου φλυαρεί ακατάπαυστα, μια μέρα ξαφνικά, σιωπά, ακινητεί, ηρεμεί… 
αλλά δεν πεθαίνει… 
απλά αποσύρεται σε μια… ευφυή αδράνεια… 
είναι πάντα εκεί, χωρίς αμφιβολία όμως δεν πρόκειται να θορυβήσει ξανά ποτέ… 
δεν χρειάζεται… όταν το έκανε ήσουν απών… τώρα που είσαι παρών είναι μάλλον αργά…

Με τα χρόνια σου αποκαλύπτεται ακόμη πως αποδεκτό δεν γίνεται κάτι επειδή ‘είναι λογικό’ αλλά επειδή ‘λειτουργεί’ σε ένα πλαίσιο που κάποιοι, κάπου, κάποτε προκαθόρισαν ως λογικό και από τότε όλοι το ακολουθούν ως ιερό βιβλίο και θεόπνευστη αλήθεια.
Έξω απ’αυτό το ‘λογικό’ πλαίσιο, φαίνεται πως επικρατεί ανισορροπία, αστάθεια, αμφιβολία και ωκεάνια ανασφάλεια… 
και κανείς δεν θέλει να δοκιμάζει την τύχη του Κολόμβου στα καλά καθούμενα… 
ειδικά αν τα απάνεμα λιμάνια των αιώνων έχουν πάντα μια θέση να σε περιμένει… τώρα βέβαια, ως γνωστόν, η παρατεταμένη παραμονή ενός πλοίου σε ένα λιμάνι ισοδυναμεί με έναν αργό θάνατο…
ακριβώς αυτό…

Με τα χρόνια σου αποκαλύπτεται επίσης πως εκείνο που ‘αξίζει’ δεν είναι αναγκαστικά και το πλέον άξιο καθώς την αξιοδότηση δεν έχεις κάνει εσύ αλλά κάποιοι που προηγήθηκαν και επέβαλλαν τα πρωτόκολλα και είναι πολύ κοπιαστικό και αγχωτικό να επαναστατήσεις για να τα αλλάξεις. 
Η ‘αξία’ των άξιων και η ‘απαξία’ των ανάξιων δεν έχει άλλωστε και τόση σημασία όταν ετεροπροσδιορίζονται κι αυτά ακόμη τα αυτονόητα, όπως η δροσιά μιας πρωτότυπης σκέψης, η τολμηρή έξοδος από ένα σύστημα που σκοτώνει την έμπνευση ή το άλγος της καθημερινής συμβίωσης με τη βλακεία και την τυφλότητα.

Πολλά ακόμα σου αποκαλύπτονται με την πάροδο των ετών… 
κάθε μέρα ξυπνάς όλο και σοφότερος και κάθε μέρα αντιλαμβάνεσαι πως ο νους δεν παλεύει πια ως ηνίοχος να σε κρατήσει δέσμιο στο άρμα του…

Το επιτυγχάνει πλέον αυτό άριστα ο χρόνος. Και η φθορά…

Πριν που δεν ‘καταλάβαινες’ είχες όλη την ενέργεια και την σπατάλησες στο ‘να ζήσεις τη στιγμή’… δήθεν…

Τώρα που ηνοίχθησαν οι οφθαλμοί σου απολαμβάνεις ως μοναχικός ηδονοβλεψίας το κάθε ηλιοβασίλεμα…

και ετοιμάζεσαι…