Ο αιώνας που πέρασε ήταν μια τρελή κούρσα εξωστρέφειας… δεν
το αρνείται κανείς αυτό, στην πραγματικότητα αυτό ακριβώς ήταν που προσπάθησαν
όλοι να επιτύχουν… να βγουν προς τα έξω, να κινηθούν προς τα έξω, να ψηλαφήσουν
όρια, να αναπνεύσουν διαστάσεις, να απλωθούν σε μεγαλύτερες, σε ευρύτερες, σε
άγνωστες περιοχές… πιθανόν ο 20ος αιώνας να μπορεί να συγκριθεί
μονάχα με τον 16ο στον τομέα αυτό… τον αιώνα των θαλασσοπόρων και
των εξερευνητών στους άγνωστους ωκεανούς και τα μυθικά αρχιπελάγη της Γης…
Η κίνηση προς τα έξω είναι φύσει επιθετική, κατακτητική, αρπακτική… προϋποθέτει μια ολόκληρη στάση, μια ‘φιλοσοφία’ ζωής, έναν τρόπο να ‘βλέπεις’ τα πράγματα. Δηλαδή μια πυρετική προετοιμασία και εν τέλει και μια πνευματική ετοιμότητα… Εφόσον αδιαφορείς – προσωρινά – για το μέσα και κινείσαι τόσο… ‘ερωτικά’ (με τη φαλλική σημασία της λέξης) προς τα έξω, αυτό σημαίνει πως έχεις την πρόθεση να μαχηθείς, να πολεμήσεις, να σκοτώσεις. Διότι έξω από σένα όλα είναι δυνάμει εχθρικά, άφιλα, καχύποπτα… Γιατί οι προθέσεις σου δεν είναι να γνωρίσεις, είναι να κατακτήσεις, να υποδουλώσεις, να καρφώσεις τη σημαία σου σε ξένες ζώνες και να καμαρώσεις, να φωνάξεις ‘από δω πέρασε ο άνθρωπος’ και να γράψεις ιστορία… και αν ανταμωθείς με τον οποιοδήποτε είσαι έτοιμος να του πάρεις το κεφάλι και μετά… να συζητήσεις…
Υπάρχει ένα ενδιαφέρον παράδοξο εδώ… ακριβώς την δεκαετία που ο Κένεντι ‘δίνει το σήμα’ σε μια ιστορική του ομιλία να κατακτηθεί η σελήνη ("Whe Choose The Μoon", 1962), έχουν φουντώσει παγκοσμίως όλα τα κινήματα Εσωτερισμού της περίφημης Νέας Εποχής. Μιας εποχής που για πρώτη φορά γεφυρώνεται η βαρύθυμη και μυστηριακή σοφία της Ανατολής με τον ορθολογισμό και την ‘πρόοδο’ της νεωτερικής Δύσης. Και στο τέλος αυτής της δεκαετίας, η μεν σελήνη ως γνωστόν πατιέται από τον Άρμστρονγκ, τα δε κινήματα του Εσωτερισμού πνέουν τα λοίσθια πλέον και αρχίζει η περίοδος της άμπωτης… της συρρίκνωσης, της… εισπνοής του Μπράχμα… Αυτή η ενδιαφέρουσα σύμπτωση – με την κυριολεκτική, μαθηματική σημασία της λέξης – είναι ταυτόχρονα και η μεγάλη και τραγική ήττα του πνευματικού ανθρώπου που τόλμησε να ορθώσει ανάστημα σε κείνον της επεκτατικής του υπόστασης και το αποτέλεσμα είναι αυτό που γνωρίζουμε όλοι και βιώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες… αναρωτηθείτε μονάχα τι θα είχε συμβεί αν όλα πήγαιναν αντίστροφα… αν τα κινήματα της Νέας Εποχής είχαν επικρατήσει και όλη αυτό το ντελίριο με τα Προγράμματα Απόλλων είχε πάει στον αγύριστο… Αν το πνεύμα του Μάη του ‘68 και του Γούνστοκ το 1969 (χρονιά που ο ‘αετός’ πάτησε στη σεληνόσκονη) είχαν ‘νικήσει’ έστω στα σημεία… αν είχαν ισορροπήσει έστω την φρενιασμένη αμερικανοσοβιετική κούρσα για την πιο έξαλλη και ακριβή υπόθεση στην ιστορία της ανθρωπότητας… αν το μέσα είχε κερδίσει το έξω… τι θα είχε συμβεί άραγε;
Η φάση της εκπνοής του Μπράχμα τελείωσε εκεί, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 70 και νομίζω με την εποχή του Ρήγκαν θάφτηκε οριστικά μαζί με τα συντρίμμια του Τσάλεντζερ… και άρχισε βέβαια πάλι η φάση της εισπνοής… τώρα είναι που τη ζούμε πιο έντονα από ποτέ αλλά σύντομα θα τελειώσει κι αυτή και ξεκινήσει η φάση μιας νέας εκπνοής…
Όλοι και όλα δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση ξανά… όχι άλλη πνευματική ομφαλοσκόπηση και πνευματικό αυτισμό… τα μάτια ανοίγουν ξανά για να αντικρίσουν το στερέωμα… το αισθάνεται κανείς πως συμβαίνει… ο μεγάλος φόβος είναι πως θα χρειαστούν πολλοί αιματηροί πόλεμοι για να ποτιστεί και να ‘ανθίσει’… γιατί δυστυχώς, η γενιά των χίπις και του Καστανέντα, δεν άφησε πίσω της και πολλά πράγματα…
Μάλλον κυνισμό και στεγνές καρδιές άφησε…
Και ορφανούς ανθρώπους… ορφανούς από το Βλέμμα…
