τα καλοκαίρια των ηρώων...

Δεν μπορείς να ορίσεις με ασφάλεια ό,τι έχει γεννηθεί για να δραπετεύει κι απ’το χρόνο κι απ’το στερέωμα της ιδέας… κι ό,τι δεν πρόκειται να γίνει ιδέα, έχει το άγγιγμα της αθανασίας και σε καλεί πάντα κοντά του… όπου κι αν είσαι δεσμευμένος, ό,τι κι αν έχεις υποχρεωθεί να σηκώνεις, άχθος στις πλάτες… διψάς για κείνες τις ώρες που ο κόσμος γινόταν ξανά συγκεκριμένος, ορατός, αδιάφανος και ψηλαφητός… που το σφυρί της ύπαρξης και της αγωνίας σταματούσε να σε κοπανάει… κείνες τις στιγμές που η ανάσα έβγαινε ελεύθερη, ήσυχη, δεν δραπέτευε απ’τα πνευμόνια αλλά την ένιωθες ολόγυρα σαν ηλεκτρικό φορτίο, έτοιμο να σε τινάξει με το παραμικρό!

Οι ήρωες… επιτέλους, υπάρχουν… κατεβαίνουν απ’τις αφίσες στους τοίχους, έχουν σάρκα και οστά, μάχονται για σένα επί 90 και 120 λεπτά, τα δίνουν όλα, ματώνουν, φωνάζουν, αδικούν και αδικούνται, δικαιώνουν και δικαιώνονται… όμως ποτέ δεν είναι μόνοι… έχουν εσένα και το εφηβικό σου βλέμμα που τους ντύνει με αφθαρσία… έχουν εσένα και το νερό της λήθης είναι ένας μύθος που δεν πίστεψες ποτέ… όσο επιστρέφουν τα καλοκαίρια των ηρώων, τόσο θα αρνείσαι να πιεις απ’τις πηγές που ενοχοποιούν το απλό και συκοφαντούν το προφανές…

Κι αν δεν απαντήσω στο μεγάλο και εναγώνιο και θλιπτικό ερώτημα της ταυτότητάς μου, έχω αυτούς τους ήρωες που σηκώνουν το ανάστημά τους μέσα στις αρένες και με τον ιδρώτα τους και το αίμα τους και το βλέμμα τους… αθανατίζουν όσα ο χρόνος μολύνει με το ρόγχο του… και ο Μέγας Σαρωτής, ο Ολοθρεύων απόψε θα δει το σημάδι με τα παιδικά μου σχέδια στο κατώφλι και δεν θα με πειράξει…

Το εναρκτήριο λάκτισμα περιμένω κι εκείνος αφανίζεται…