Εφελκυσμός και Θλίψη...

Ώστε λοιπόν οι… «Ιππότες της Μέλαινας Δύναμης» δεν ήρθαν για… να φύγουν… ήρθαν για να μείνουν… Το Αρχέγονο ένστικτο της Προδρομικής Άρνησης του Επίπεδου προς όφελος του Απόλυτου, είναι εδώ… κυοφορείται στα νεφρά και κουρνιάζει στα πνευμόνια των ‘αφανών’, των ‘αόρατων’, των εστιγμένων και μοχθηρών Υπηρετών της Σκιάς.

Δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι πως η Αριστερή Ατραπός είναι φορέας και αγωγός τρομακτικής δύναμης και περισσότερο καταγωγός στον Άδη. Και δεν γνωρίζουν ακόμη πως όταν οι μη μυημένοι παραδίδονται στη γοητεία της Εκάτης τα αποτελέσματα είναι η υποδούλωση και ο εξανδραποδισμός. Ο πνευματικός βέβαια. Ο πιο ύπουλος και πιο ισχυρός.

Και ο φρικωδέστερος.

Κόντρα σε εμετικές νουθεσίες και σε κουνήματα δαχτύλων από φαύλους πολιτικάντηδες με νανιαίο ανάστημα και υπο-πρανές βλέμμα, χιλιάδες συμπολιτών μας επέλεξαν τον δρόμο της εισδοχής τους στο Σκοτερό Παράλογο, στην αγκαλιά της αόρατης, ‘κλειδωμένης’ Άβαλον… δεν το γνωρίζουν ίσως ή επέλεξαν να το αγνοήσουν… η έλξη στο νησί της Κίρκης στοίχισε πολύ περισσότερα από κάποιες πρόσκαιρες μεταμορφώσεις.

Στοίχισε τη μνήμη, τις συντεταγμένες, την ανάσα…

Στοίχισε το ίδιο το βλέμμα…

Απέναντι από το Θαβώρ υπάρχει πάντα το μυστικό όρος που όρθωσε ο Σατανάς τον Ιησού για να του δείξει τον κόσμο. Τον δικό του κόσμο, τον κόσμο που ήθελε να χαρίσει στον Γαλιλαίο. Σ’αυτό το ‘μυστικό’ όρος έλαβε τις τελικές Του αποφάσεις και από κει ξεκινά μια πορεία στο δικό Του Ύψιλον που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο όλων…

Ας μελετήσουν την απόφασή τους. Δεν είναι συνειδητοί. Γιατί όσοι είναι συνειδητοί, είναι ακαριαίοι. Δεν έχουν ‘να σκεφτούν’ τίποτα. Δεν τρεμοπαίζει το στόμα τους και το σώμα τους σαν του Άμλετ. Η ματιά πέφτει σαν σπαθιά. Η ζωή και ο θάνατος έχουν άλλα ονόματα. Στιγμή και Αφανισμός. Αιωνιότητα και Μηδέν.

Εφελκυσμός και Θλίψη.

Γιατί όταν κολυμπάς στα Μαύρα Νερά του Αχανούς το στερέωμα είναι αφιλόξενο, οι ενέργειες συγκλονιστικές και τα βάθη απροσμέτρητα…

Και η βαρύτητα του  ε ί ν α ι  διπλάσια από την κανονική…

Την... τρίτη Κυριακή...

Παραμονές εκλογών 2009. Συζητώ με μια φίλη. Τηλεφωνικώς.

Τι θα ψηφίσεις; τη ρωτάω κάποια στιγμή.

Καραμανλή, μου λέει… αδίστακτα.

Γιατί;

Γιατί θα χάσει, μου πετάει και αρχίζει ο σκληρός μου να ανεβάζει στροφές. Είναι και παλαιού τύπου και θορυβεί.

Από οίκτο δηλαδή;

Απλά στενοχωριέμαι που θα χάσει απ’τον άλλο…

Ο «άλλος» ήταν ο τύπος που σήμερα κάνει διαλέξεις στο Λας Βέγκας συντροφιά με σελέμπριτις.

Με συγχωρείς, της λέω κι αρχίζω να φορτώνω, είσαι άνεργη, με ένα μικρό παιδί, ξαναγύρισες στο πατρικό σου γιατί δεν έχεις δικό σου σπίτι, τη βγάζεις δε τη βγάζεις μέχρι τα Χριστούγεννα και μου λες ότι θα ψηφίσεις τον Καραμανλή… από οίκτο; Ποιος χρειάζεται τον οίκτο δηλαδή εδώ πέρα; Αυτός ή εσύ;

Μα γιατί θυμώνεις; μου αντιγυρίζει εντελώς ψύχραιμη. Όλοι έτσι δεν ψηφίζουμε;

Από λύπηση;

Περίπου… Να, πάρε παράδειγμα το 2007… έχασε ο Γιωργάκης [ο και περίφημος ΓΑΠ ] τις εκλογές, όρμηξε να του φάει το Κόμμα ο χοντρός [ ο και γνωστός Μπένυ ] και εκεί που το είχε καταφέρει, τον λυπήθηκαν όλοι το Γιώργο και… του το ξαναδώσανε πίσω!! Το Κόμμα εννοώ. Άλλωστε του πατέρα του δεν ήταν;

Πήγε να μου πέσει το ακουστικό απ’το χέρι.

Για κάτι τύπους σαν κι εσένα ομολογώ ότι θα σκεφτόμουν νόμους περιορισμού της ψήφου! της λέω.

Δηλαδή;

Μα είναι δυνατόν; Εδώ γίνεται ο χαμός (και ακόμα ήμασταν στο 2009) και συζητάμε σ’αυτό το επίπεδο;

Να το συνηθίσεις, μου λέει και τη νιώθω πως ήδη εξαντλούνται τα αποθέματα της διάθεσής της για πολιτική συζήτηση. Να το συνηθίσεις γιατί οι Έλληνες έτσι ψηφίζουμε. Τον Καραμανλή το γέρο δεν τον ψήφιζαν οι γυναίκες γιατί ήταν ωραίος και ζόρικος;

Μα είναι δυνατόν να προσχωρήσω στην ψήφο life-style, διαμαρτυρήθηκα …

2014. Παραμονές Β’ Γύρου δημοτικών εκλογών στον Πειραιά. Συναπαντιέμαι με ένα παλιό φίλο και πρώην γείτονα. (Εκείνος δεν άλλαξε γειτονιά. Καλά να πάθει).

Μιχαλολιάκο ή πρόεδρο, τον ρωτάω στα ίσια.

Την Κυριακή ψήφισα πρόεδρο, μου λέει, γιατί είμαι Ολυμπιακός. Τώρα θα ψηφίσω Μιχαλολιάκο γιατί είμαι δεξιός.

Τι λες μωρέ;

Την πρώτη Κυριακή κάναμε την πλάκα μας. Τώρα ξύπνησε η παραταξιακή συνείδηση!

Τον κοιτούσα ενεός.

Μα και ο Μαρινάκης δεξιός είναι, του αντιγυρίζω με ελιγμό που θα ζήλευαν και οι ρωμαϊκές κοόρτεις.

Ναι αλλά πήγε να τον φάει τον δήμαρχο μπαμπέσικα. Άλλωστε ο Μώραλης είναι πασόκος.

Μπερδεμένα τα πράγματα, του λέω με δήθεν στοχαστικό ύφος.

Μπα, πολύ απλά είναι. Με μια έννοια να είναι ευχαριστημένοι και οι δυο. Κατάλαβες;

Τη μια ψήφισες για το Θρύλο, την άλλη για το Κόμμα. Για τον Πειραιά πότε θα ψηφίσεις; του επετέθην.

Αν είχε και τρίτη Κυριακή…

Κι εκεί χρειάστηκα παγκάκι να καθίσω…

Όλοι οφείλουν να είναι αναποφάσιστοι…

Τι πάει να πει «ξέρω τι θα ψηφίσω», «ξέρω που θα την ρίξω» κλπ…; Πως χαρίζουμε σε όλους αυτούς τους επηρμένους μικρο-μεσσίες της συμφοράς, τους εργολαβίσκους της «σκληρής δουλειάς με σηκωμένα τα μανίκια» έστω και μια χαραμάδα ‘αποφασιστικότητας’; Κι αν το κάναμε ως τώρα ας το αλλάξουμε…

Δεν πρέπει να υπάρχει έστω κι ένας πολίτης ‘αποφασισμένος’… να νιώθουν το ρίγος της αβεβαιότητας ως το τέλος… σαν το μαρτύριο της σταγόνας…

Αφού παίζουμε το παιχνίδι τους ας μην τους δίνουμε και την ηδονή ολόκληρη… να τρέχουν, να πασχίζουν, να ικετεύουν, να ευτελίζονται και για την τελευταία ψήφο… και στους δημοσκόπους θολούρα και ομιχλώδη τοπία…

Μα και στην ουσία αυτό συμβαίνει και θα’πρεπε να συμβαίνει πάντα… Το ρίγος της στιγμής είναι πίσω απ’το παραβάν… σε κείνα τα ζόρικα λεπτά της τελικής πράξης του πολίτη… να έχει συνείδηση της πράξης αυτής, να είναι αναποφάσιστος ως το τελευταίο δευτερόλεπτο… για κανέναν δεν αξίζει να είσαι ‘δεδομένος’ και… ‘σίγουρος’… όταν είσαι για τόσα και τόσα θέματα αβέβαιος ως προς τον εαυτό σου, είναι δυνατόν ποτέ να είσαι… μπετόν αρμέ ως προς κάποιον άλλο;

Καλή ψήφο την Κυριακή… όσοι… αποφασίσετε να πάτε…

Ψηφίζω... σφρίγος!

Οι πολιτικοί δεν θέλουν ν’αλλάξουν… ακόμη κι όσοι είναι απλώς πολιτευόμενοι, δόκιμοι και νεανίες... έχουν τις λέξεις εύκολες στο στόμα και στα φυλλάδια… «ανανέωση», «εμπρός για μια νέα αρχή», «μαζί για το νέο», κλπ, κλπ… ψέματα… δεν έχουν ιδέα τι θα πει ανανέωση, τι θα πει νέο, καινό, αληθινά ανατρεπτικό… αν το ήξεραν, θα είχαν πολύ απλά, αυτοακυρωθεί…

Από πιτσιρικάς είχα μια μικρή μανία… να συλλέγω σε προεκλογικές περιόδους τα φυλλάδια των υποψηφίων όλων των κομμάτων και να τα παρατηρώ… τα μελετούσα, τα διάβαζα, έκανα τις σκέψεις μου… για την αισθητική, τα χρώματα, τις εκφράσεις, τα συνθήματα, ακόμα και τις γραμματοσειρές και τα διαστήματα των γραμμών… τη στοίχιση, την ευθυγράμμιση, τα πλάγια και τα έντονα γράμματα… το κάθε τι…

Οι παρατηρήσεις μου δεν έπεσαν ποτέ έξω… είναι πολύ εύκολο να βγάλεις όλα τα απαραίτητα συμπεράσματα για έναν υποψήφιο από το φυλλάδιό του… δεν χρειάζεσαι απολύτως τίποτε άλλο… αμέσως νιώθεις με ποιον άνθρωπο έχεις να κάνεις… δυστυχώς, οι περισσότεροι δεν είναι απλά βαρετοί, είναι ρηχοί και προβλέψιμοι έως χασμουρητού… αλλά εγώ το διασκέδαζα πάντα… και σήμερα ακόμη… παρότι δεν μου κάνει τόσο κέφι όσο παλιά, όμως και πάλι αν δω φυλλάδιο θα το σηκώσω και θα το ξεφυλλίσω. Αν μου το προσφέρουν θα το πάρω ευχαρίστως και θα αρχίσω τη ‘δουλειά’. Και μάλιστα διαπίστωσα πως όσο πιο κακαίσθητο και κιτς, τόσο πιο… ελκυστικό μου ήταν ένα φυλλάδιο. Άλλωστε, το απόλυτο κιτς είναι τέχνη…

Οι άνθρωποι δεν ξέρουν μερικές φορές πως αυτό που θεωρούν ακαταμάχητο όπλο υπέρ τους είναι απλά μια κάνη στραμμένη πάνω τους. Ειδικά εκείνοι που είναι τόσο εγκλωβισμένοι στην αισθητική του χτες που πιστεύουν πως αν σε βομβαρδίσουν και με την τελευταία ανοησία της ‘δράσης’ τους θα σε… μαγέψουν… μπορεί ένας πληκτικός άνθρωπος να κάνει συναρπαστικά πράγματα;

Μπορεί ένας μη ερωτικός άνθρωπος να σε εμπνεύσει σε έναν μεθυστικό έρωτα;

Αλλά αυτό νομίζουν. Ατελείωτες πληροφορίες, κατεβατά, κοινοτοπίες, απεραντολογίες, ασημαντολογίες, ωκεάνιας ηλιθιότητας και κυκλώπειας μωρίας… αλλά έτσι ξέρουν, αυτό κληρονόμησαν από τους Μαυρογιαλούρους των παρατάξεών τους κι αυτό συνεχίζουν να κάνουν… δεν έχουν ανανεωθεί καν στα συνθήματά τους… «Εμπρός», «Μαζί», «Όλοι μαζί», «Ο άνθρωπός σου», «Ο δικός σου άνθρωπος», «Ο άνθρωπος που λύνει τα προβλήματα», «Αυτός ξέρει», «Ψήφισε αυτόν που μπορεί», «Αυτός μπορεί», «Άνθρωπος εμπιστοσύνης», κλπ, κλπ. Δεν μπορείς παρά να αναθυμηθείς τα περίφημα «Ψηφίζω σφρίγος» και «Γκόρτσος, Γκόρτσος!», των ελληνικών ταινιών…

Και αναρωτιέσαι, είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος που είναι τόσο πολύ χωμένος στο αιώνιο και ακίνητο χθες, να εκπροσωπεί το… αύριο; Και να έχει και το θράσος να ζητάει και ψήφο;

Κι όμως, το κάνει και παίρνει και ψήφους…

Γιατί αν σηκώσεις πιο ψηλά το φυλλάδιο, διαπιστώνεις έντρομος ότι πρόκειται για… καθρέφτη!

Μπρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ!

Στους καιρούς αυτούς

της άχαρης και άσχημης ματιάς στο εφικτό

και το στενόχωρο ιδιωτικό

μας έχει μείνει ακόμη
ένα περιθώριο φωτιάς

μας έχει απομείνει ακόμη ένα φρόνιμο ίσως

όχι πως θα μας μεγαλώσει την ανάσα

αλλά αισθάνομαι

πως το άγγιγμα φτωχαίνει από ενοχή

και βαθαίνει σε ρίγος

έτσι

ακόμη κι αν το απόσπασμα 
έχει κυριαρχήσει στο ολόκληρο

φωνάζουν τόσο δυνατά οι νεκροί

ουρλιάζουν και ηχούν τόσο αφόρητα οι παρατατικοί

που οι ενεστώτες γίνονται επιτακτικοί

και οι μέλλοντες

συρρικνώνονται

σε κείνο το τρυφερό

και μειλίχιο

ίσως

ακούω τον αδελφό μου να με καλεί

σε γεύμα

κι εγώ του το αρνούμαι;

μαρ2013

“sun scribbles in the evening”