.jpg)
νομίζω πως η ύψιστη 'τέχνη' στη ζωή ενός 'άψογου' πολεμιστή είναι αυτό που θα λέγαμε 'άρνηση του θανάτου'. Και τούτο δεν είναι ένα ποιητικό σχήμα. Αν και ακόμα και αν είναι, δεν μας ενοχλεί. Αντίθετα, μας βοηθά. Γιατί η Ποίηση, πέρα από τις φιλολογικές και άλλες θεωρήσεις, είναι πρώτιστα ένας Δρόμος... και οι 'αρνητές του θανάτου' είναι τα όντα που δείχνουν το Δρόμο... χωρίς αυτούς δεν θα τον ξέραμε... χωρίς αυτούς, θα πιστεύαμε πως ο θάνατος είναι η γνωστή βιολογική νομοτέλεια που διατυμπανίζουν μονότονα οι βαρετοί επιστήμονες...
χρειάζεται ένα 'μαγικό άλμα' για να εισέλθει κανείς στην περιοχή αυτής της 'άρνησης';
κατά την ταπεινή μου άποψη όχι. απλώς, ό,τι είναι σε ενεργειακά περισσεύματα στους 'μαγικούς κόσμους' λειτουργεί αναλογικά στον 'μέσο κόσμο', στην καθημερινότητά μας...
γιατί η 'άρνηση' μπορεί να είναι κάλλιστα και εξόχως πολιτική πράξη
και όχι απλά μπορεί αλλά πρέπει να είναι...
η άρνηση να πεθάνεις επειδή το θέλει η Τρόικα, ας πούμε
η άρνηση να γεράσεις και να μαραζώσεις επειδή το θέλουν κάποιοι ολόγυρα να πάρουν τη θέση σου...
ή η άρνηση, ακόμα καλύτερα, να 'ζεις υγιεινά και χαμογελαστά' ενώ σε σφάζουν επειδή αυτό σε κάνει μέλος ενός ιδιότυπου 'κλαμπ' τέλειων ανθρώπων...
σε μια πρόσφατη ταινία, ο πρωταγωνιστής κάνει το μεγάλο σκάνδαλο... καπνίζει! και κάποιος ουρλιάζει δίπλα του "μα για όνομα του Θεού, είσαι ο μοναδικός που επιμένει να καπνίζει πλέον"
το σύμπαν αναποδογυρίστηκε και όσοι 'βλαπτουν' τον εαυτό τους με τρόπους μη εγκεκριμένους, είναι νοσηροί.
αντίθετα, όσοι βλάπτπουν τους πάντες και τα πάντα εις το όνομα της Ανωτάτης Αρχής, είναι καλόδεχτοι, είναι 'φυσιολογικοί', ακόμα χειρότερα.
η μόνη αληθινά πολιτική πράξη που μας απέμεινε, είναι η 'απόδραση στο παράλογο' και η μαγική πράξη της άρνησης του θανάτου.
φυσιολογικό δεν είναι να ζεις και να πεθαίνεις επειδή έτυχε, επειδή στο παραχώρησαν, επειδή υπάρχουν ακόμα κάποια λίγα περιθώρια για σένα...
φυσιολογικό δεν είναι να υποχωρείς διαρκώς επειδή 'δεν γίνεται αλλιώς' και να 'προσαρμόζεσαι' σε κάθε νέο τοξικό περιβάλλον σε τοποθετούν...
φυσιολογικό είναι να αρνηθείς μια για πάντα να πεθάνεις...
και ύστερα έρχεται η δεύτερη μεγάλη τέχνη
να συνωμοστήσεις απέναντι τους
με τη ζωή σου
ως μέγιστο όπλο!
15 σχόλια:
Συμφωνώ απολύτως.
Η πρόθεση της αιωνιότητας ως αγωνιστική στάση..
Έτσι ακριβώς..:)
'Εγραψες πάλι Νημερτή.
Καλό σου βράδυ
η φράση σου τα εμπεριέχει όλα Ιωάννη μου...
καλησπέρα lefti μου... να'σαι καλά...
πως το κανεις αυτο το αλμα ομως;
λέω καμιά φορά iznogold πως η ίδια η ερώτηση αναδύεται μαζί με την απάντηση... οι κρίσιμες ερωτήσεις που είναι ερωτήματα πριν αναδυθούν στο συνειδητό δεν εμπεριέχουν την απάντηση αλλά με κάποιο τρόπο... αρχέγονης μίτωσης, έρχονται στην επιφάνεια μαζί... θα μου πεις ότι αυτά είναι λόγια... δεν είναι εύκολο να αποδοθεί μια τέτοια μυστική διεργασία με λέξεις, αυτή είναι η αλήθεια... όσον αφορά την πολιτική πράξη όμως, νομίζω πως το άλμα γίνεται όταν ήδη κανείς έχει επιτύχει τον απαιτούμενο βαθμό ετοιμότητας... στην ουσία δεν υπάρχει η 'κατάλληλη' στιγμή... υπάρχει ένα σημείο όπου για τον καθένα είναι διαφορετικό... πριν η απόφαση γίνει σκέψη... ακριβώς πριν... όταν η απόφαση γίνει σκέψη, τότε έχουμε πολιτική δραστηριότητα και... αντίο...
το 'μαγικό άλμα' δεν είναι λοιπόν απόφαση, πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη... συμβαίνει όταν είμαστε έτοιμοι και συμβαίνει επειδή ακριβώς είμαστε έτοιμοι... απαιτείται ένα κρίσιμο ενεργειακό μέγεθος για να γίνει αυτή η μετατόπιση... διότι αλλιώς μοιάζει με κείνον που έχει όλη τη καλή διάθεση να πηδήξει 8.90 στο άλμα εις μήκος αλλά δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του... το μεν πνεύμα πρόθυμον...
πως συσσωρεύεται το απαιτούμενο ποσό ενέργειας για όλα αυτά;
περισσότερα επ'αυτού... σε νέα ευκαιρία... να'σαι καλά...
σιγουρα θα καταλαβαινα καλυτερα απο κοντα.
Είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να σε καθοδηγήσουν και να σε πάνε εκεί που θέλουν κάποιοι χωρίς όνομα..μια παράξενη δύναμη...ζεις αναπνέεις. τρέχεις κάθε μέρα να προλάβεις να προλάβεις τι????μας καθοδηγούν χωρίς να πάρουμε χαμπάρι..δεν μπορούμε να πάρουμε χαμπάρι.... ξέρεις τι έχω καταλάβει αγαπημένε μου nimerti.. καταντήσαμε να ζούμε από συνήθεια...(να ζούμε μεταφορικά)δεν εννοώ να πεθάνουμε... αλλά αναρωτιέμαι.. ζωή είναι αυτή???.μου έλειψαν οι στοχασμοί σου nimerti μου....να σαι πάντα καλά φίλε μου......την καλημέρα μου
περνάνε αρκετά χρόνια στη ζωή μας, φίλε μου precious dreams ώσπου να καταλάβουμε ότι το περίφημο 'κάνε τις επιλογές σου' ή 'ζεις όπως εσύ διαλέγεις' είναι μια μεγάλη ανοησία, για να μην χρησιμοποιήσω καμιά άλλη λέξη, πιο ταιριαστή...
κάποια στιγμή συνειδητοποιεί κανείς (μπορεί και ποτέ δυστυχώς) ότι όχι απλώς ζει 'από συνήθεια' όπως ωραία σημειώνεις αλλά και από καθαρή τύχη... ή ατυχία, αναλόγως... έχω μια παλιότερη ανάρτηση που έμμεσα αναφέρεται σ'αυτό, στο ποιος επιβιώνει δηλαδή από μια ομάδα ανθρώπων σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον... δεν ξέρω αν τη θυμάσαι...
http://nimertis.blogspot.gr/2012/03/5-5.html
τελικά η ζωή και όχι η επιβίωση, είναι προνόμιο ολίγων; προφανώς... αλλά είναι και κατάκτηση ολίγων... των μυημένων... δεν είναι μια εύκολη υπόθεση αυτό, είναι μια σκληρή αλήθεια... ο αμύητος απλά επιβιώνει, ο μυημένος εισέρχεται στα άδυτα του είναι...
τώρα θα μου πεις, και τι να το κάνει αυτό;
αν θέσουμε αυτό το ερώτημα, δεν έχει νόημα η συζήτηση βέβαια... απλά, περιμένουμε το θάνατό μας...
αν έχουμε κάποιες αξιώσεις παραπάνω, τότε...
σ'ευχαριστώ κι εγώ για την ευκαιρία να αναπτύσσεται όμορφος διάλογος... να'σαι καλά!
Στη βασική του φιλοσοφία έτεινε σε Κοέλιο, σε εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός :) Εξαιρετική ανάρτηση.
δεν το κατάλαβα το σχόλιό σου δείμε και ούτε βρίσκω καμιά σχέση με τον 'εσωτερισμό της Κυριακής' του συγκεκριμένου ανθρώπου... αυτό που κατάφερε πάντως δεν είναι λίγο... έκανε τον εσωτερισμό και τη μαγεία ανάγνωσμα για τις παραλίες με ποπ κορν και κόλα...
Συγνώμη, δεν ήθελα να σε προσβάλω... Πάντως στην κριτική σου συμφωνώ και λίγα λες...
χαίρομαι που στον πυρήνα συμφωνούμε... να'σαι καλά...
Η άρνηση του θανατου.
Του πνευματικού και ψυχικού θανάτου.
Πολύ όμορφη ένεση μέσα στη μαυρίλα των ημερών μας.
Καλημερα και καλό φθινόπωρο!
χάρηκα που διάβασα αυτά τα λόγια φίλη μου 'περήφανη μανιάτισσα'... σου εύχομαι κι εγώ ένα καλό χειμώνα... σ'ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου