Νημερτής

πρόσφατα, δεν ξέρω γιατί
μου είχε κολλήσει κάτι που μου έλεγε συχνά ο πατέρας μου
μια παλιά Αγγλική παροιμία
"δεν είμαι τόσο πλούσιος για να αγοράζω φτηνά πράγματα"

δεν ξέρω γιατί...
ή μάλλον φοβάμαι πως ξέρω...

αναρωτιόμουν
πόσα 'σκουπίδια' έχω καταναλώσει στη ζωή μου
πόσο χρόνο 'επένδυσα'
για να ακυρώσω την ισχύ του

συσσωρεύοντας...

αναρωτιόμουν
γιατί συσσώρευα κάποτε μικροπράγματα
γιατί γινόμαστε συλλέκτες
συλλέκτες αντικειμένων
συλλέκτες εμπειριών
συλλέκτες ανθρώπων
τι προσπαθούμε να διασώσουμε από το χαμό;

κάποια στιγμή η προσπάθεια αυτή απαρνιέται τον ίδιο τον εαυτό της
ευτυχώς
κουραζόμαστε
δεν έχει νόημα
ή ίσως
δεν έχει πλέον για μας...

η συσσώρευση, η... μεταφόρτωση όλων αυτών των χρήσιμων και άχρηστων μέσα μας
και γύρω μας
καταρρέει από το ίδιο βάρος της...
όλος ο σωρός
γίνεται ένα καθαρό, αμείλικτο βάρος

και μόλις πεις 'δεν το χρειάζομαι πλέον'
αποφασίζεις να απαλλαγείς απ'όλο τούτο...

κάπου
εκεί βαθιά
ίσως είχε θαφτεί η αληθινή φωνή σου
εσύ ο ίδιος
το πρώτο σου βλέμμα
το πρώτο σου άγγιγμα

το πως ψηλάφιζες τον κόσμο
πριν έρθουν όλοι οι άλλοι να στον 'δείξουν'
να στον 'μάθουν'

"μα", θα πεις
"το πρωτογενές δεν είναι αθώο
το πρώτο δεν είναι το πλήρες
η αρχή δεν είναι αυτό που είμαι σήμερα..."

βάζω ένα ερωτηματικό
στο τέλος όλων των  παραπάνω προτάσεων
και έχω τις απαντήσεις...

γιατί
κάπου εκεί κάτω
βαθιά
υπάρχεις ακόμα
ανασαίνεις
πάλλεσαι...

μια απόφαση χρειάζεται
να τα πετάξεις όλα
και να ανταμώσεις
τον αληθινό εαυτό σου...