Νημερτής

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΕΡΓΑΤΗ

Σκουντουφλάνε στον ίσκιο τους

και βράζουνε τον πόνο τους σε τσουκάλια

Είναι άνθρωποι, μια πιθαμή κοντύτεροι απ’ την αλήθεια

Έχουν πρησμένη την κοιλιά και τροχισμένο το βλέμμα

Το πρωί κλωτσάνε σα σκυλιά, το βράδυ σκορπίζουν σα βελόνες

Στρώνουν χάμω τα πετσιά τους

Τρώνε τα χέρια τους στα τραπέζια

Οι συμφορές τους στοιβάζονται

Μετρούνται πόντο-πόντο

Ύστερα λησμονούνται

Ένα αλφαβητάρι κρατάνε κάτω από το μαξιλάρι τους

για να μην τους βρει ο θάνατος

Στο στήθος μου ψάχνουνε για σφαίρες

Βρίσκουν μία, χτυπάνε τις καμπάνες

Βρίσκουν δύο, λύνονται στα γέλια

Βρίσκουν τρεις, με σημαδεύουν με τη γλώσσα

Το σώμα μου ξηλώνουν λες και ψάχνουν για ζεστασιά

Σα γυαλιά σπασμένα μαζεύουν από κάτω τα βήματά μου

Tόσοι πολλοί! Tόσες πολλές!

Δεν μπορώ καν να τους δω!

Δεν μπορώ καν να τους ακούσω!

Μακάρια η γυναίκα που τα χείλη της έσκασε το κρύο

Γιατί αυτή θα μας πει πώς γεννιέται ένα φιλί

Μακάριος ο άντρας που δουλεύει στα ναυπηγεία

Γιατί αυτός θα μας κληροδοτήσει τις θάλασσες

Γιατί αυτός θα πει παραμύθια στις τρικυμίες

Μακάριος αυτός που δεν κουβαλάει βαλίτσες

Γιατί αυτός θα μας κρατήσει απ’ το χέρι

Μακάριος αυτός που έπεσε γιατί πάτησε τα κορδόνια του

Αυτός που σκουπίζει τα δάκρυά του στα λεωφορεία

Αυτός που έκοψε ένα δάκτυλο στη μηχανή

Γιατί αυτοί θα μας φέρουν νερό και κρασί

Μακάρια η φουρνάρισσα, μακάρια η μαγείρισσα

Γιατί αυτές θα ταΐσουν τα παιδιά μας

Μακάρια η μοδίστρα, μακάρια η ράφτρα

Γιατί αυτές θα ζεστάνουν τα κορμιά μας

Μακάριος ο κλέφτης, μακάριος ο ληστής

Γιατί αυτοί θα μοιράσουν δίκαια το χρόνο

Μακάρια η γυναίκα που κάνει ορθογραφικά λάθη

Γιατί αυτή θα επινοήσει τη νέα γραμματική

Μακάρια η γυναίκα που διαβάζει Vallejo

Γιατί αυτή θα κάνει τα λόγια μας ψωμί

Κοίτα με, σκόνταψα ξανά ανάμεσα σε ανθρώπους

Έστυψα τις γροθιές μου στο θάνατο ενός εργάτη

Jazra Khaleed

Από http://teflon.wordpress.com/

Επίσης http://jazrakhaleed.blogspot.gr/

New Oak City

© Francois Casanova