το... υγιές του υπάκουου...

Αναρωτιέμαι κάποιες φορές τι είναι αυτό που μέσα μας αρνείται να ‘υπακούσει’… που αρνείται να ‘προσκυνήσει’, να ‘υποκύψει’ ή να ‘οριοθετηθεί’… είναι το υγιές μας τμήμα ή μήπως είναι το... νοσηρό; Ακούγοντας όλους αυτούς που προσπαθούν να μας περάσουν ενέσιμη την ενοχή ότι δεν είμαστε ‘πειθαρχημένοι’, ‘καλά παιδιά’ και ‘εντάξει στις υποχρεώσεις’ μας, βλέποντάς τους, μαθαίνοντας γι’αυτούς, διαβάζοντας τα ιστορικά κείμενα γι’αυτούς και τους προγόνους τους, αναρωτιέμαι γιατί θα πρέπει να υπακούσουμε, να ‘τηρούμε τις δεσμεύσεις μας’ –ωσάν να έχουν φανεί πάντοτε άψογοι με τις δικές τους – και να το βουλώνουμε αργοπεθαίνοντας…

Μοιάζει το σκηνικό με τον δήμιο που δεν αντέχει… την γκρίνια του μελλοθανάτου και απαιτεί να το βουλώσει επιτέλους να… κάνει τη δουλειά του σαν κύριος. Άψογα, καθαρά, ήσυχα…

Ναι, ήσυχα…

Μας θέλουν ήσυχους, φρόνιμους και ευθυγραμμισμένους.

Είναι υγιές αυτό να το αποδεχθεί κανείς; Όχι ως έθνος ή κράτος ή σύνολο

Καθαρά προσωπικά, είναι αυτό που οφείλει να πράξει;

Κάτω από το καθεστώς του φόβου;

Και τι άλλο μπορεί να πράξει; θα ρωτήσει κάποιος… έχει την πολυτέλεια ο ‘ζήτουλας’ να διαλέγει την συμπεριφορά του ‘σωτήρα’ του;

Αυτό για εκείνους που αισθάνονται ζήτουλες όμως

Γιατί πιστεύω ότι εκατομμύρια ανθρώπων που εργάζονται και ζουν –ή ζούσαν – από την εργασία τους, α-πολυτελώς και μάλλον αφανώς, όλη αυτή η ραγιάδικη συμπεριφορά των εμετικών πολιτικών είναι στη σφαίρα του απαράδεκτου…

Του απαράδεκτου…

Στο κάτω κάτω, δεν χρειάζεται να είναι κανείς… θυμωμένος για να απορρίψει το σάπιο και το βδελυρό…

Χρειάζεται όμως να είναι απολύτως νηφάλιος για να αντιλαμβάνεται ότι το πιστόλι που σκέφτεται να βάλει στο κρόταφό του, δεν το κρατάει το δικό του χέρι…