…Τι θα πει πεθαίνω ήσυχα;
Πεθαίνω ήσυχα θα ειπεί ότι τελειώνω με μια πράξη που δεν είναι περισσότερο
οδυνηρή από τις προηγούμενες πράξεις μου. Σβήνω την πυρκαγιά του θανάτου
ανάβοντας μπροστά της και κατευθύνοντας ενάντια της την πυρκαγιά της ζωής. Σε
τρόπο ώστε, όταν φτάνει να μ' αγγίξει ο θάνατος, δε βρίσκει παρά τα αποκαΐδια...
Δημ. Λιαντίνη, Η εντολή του Ρουσσώ και η παρακοή των δασκάλων,
Αθήνα 1991.
- Περισσότερα στην Περιοχή Μ -
Με αφορμή και όχι αιτία την απόδραση στο άπειρο ενός ανθρώπου για τον οποίο η λέξη αξιοπρέπεια φαίνεται πως είχε περιεχόμενο μεγαλύτερο απ'το φόβο του θανάτου.
16 σχόλια:
Ξέρεις αγαπημένε μου φίλε, σήμερα σκεφτόμουν ότι τελικά υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που ζει σχεδόν αόρατα και κάποια στιγμή μας τραντάζει με τέτοιο τρόπο που τα γνωστά αποκτούν μια νέα οπτική.
Αυτές οι τρεις γραμμές σου...ναι έτσι είναι.
κάποιες παρόμοιες σκέψεις έκανα κι εγώ, δεν το κρύβω φίλη μου kMer λίγες ώρες μετά την γνωστοποίηση του γεγονότος... αν ο άνθρωπος ζούσε και προσπαθούσε να διαβάσει τις σκέψεις του σε κάποιο κανάλι και συγκινημένο μιντιά, θα τον διώχνανε ως γραφικό... έπρεπε να αυτοκτονήσει για να στάξει δάκρυα ο κ. Ευαγγελάτος και ο ΣΚΑΙ (Αιδώς Αργείοι!!!)
σ'ευχαριστώ για την κατάθεσή σου...
Εδώ μόνο σεβασμό μπορεί να αισθανθεί ο άνθρωπος...Σεβασμό για μια απόφαση
που ελπίζω να μη την ακολουθήσουν και άλλοι. Προτιμότερο είναι να αντισταθούμε στη σημερινή κατάσταση με όποιο μέσο μπορεί να διαθέσειο κάθε ένας από εμάς. Καλησπέρα.
Τελικά, για να μας σεβαστούν σ'αυτό το κράτος θα πρέπει να αυτοκτονήσουμε! Και τότε αμφιβάλω ακόμα...
Συμφωνώ Ρένα μου... σεβασμός και δέος...
Συμφωνω απολυτα με το σχολιο της k.Mer, και προσθετω οτι υπαρχουν ανθρωποι με συναισθηματα που οντως ειναι μεγαλυτερα απο το φοβο του θανατου. Ομως, με τις αυτοκτονιες για να μας σεβαστουν σ' αυτο το κρατος, χανεται ο σκοπος της ουσιας - γιατι αν εφτανε μια μαζα ανθρωπων σε τετοια ακρα, ποιο το αποτελεσμα? Πρεπει να υπαρξει Δικαιοσυνη και Ριζικη Αλλαγη Εδω και Τωρα. Τελος, δεν παει αλλο πλεον, ουτε σαν παραδειγμα δεν μπορω να το δεχτω.
Συγγνωμη για την καταχρηση του χωρου με το σχολιο μου. Απλα εχω αναστατωθει πολυ με αυτο το γεγονος. Ηταν αδικο.
Την καλησπερα μου!
ήταν μία από τις πολλές πράξεις, που έγιναν γνωστές, όλοι οι υπόλοιποι που φεύγουν καθημερινά μένουν στην αφάνεια...
είναι πιο θαρραλέο να εγκαταλείπεις τη ζωή από το να πολεμάς για αυτήν; αφού με "πόλεμο" την απέκτησες...
Και δικαίως έχεις αναστατωθεί φίλη μου αοράτη... νομίζω πως όλη τούτη την ενέργεια πρέπει να έχουμε ζωντανή και δυνατή και την κρίσιμη Κυριακή... για να τους στείλουμε όλους στο γερο-διάολο! Να΄σαι καλά και σ'ευχαριστώ!
Νυχτοπεταλούδα καλώς ήλθες στο Νημερτή! όμως, ο άνθρωπος αυτός, επί 77 χρόνια έδωσε τις μάχες του, διέγραψε την τροχιά του... επέλεξε να φύγει αξιοπρεπώς και αντί να στρέψει το πιστόλι στον κρόταφο κάποιου άλλου, το έστρεψε στον δικό του... μετά από 77 χρόνια τον έσυραν σε τούτη τη πράξη... να μην ξεχάσουμε... να μην τους κάνουμε τη χάρη και ξεχάσουμε...
σ'ευχαριστώ!
Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (Πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)».
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΡΑΠΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ.
ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ.
ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΩ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΦΙΛΙΑ!
Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς, έστω και στο θυμικό επίπεδο, με τα λόγια αυτά... χρειάζεται όμως να δούμε το παρακάτω... όχι την απλή εκτόνωση...
Και την δική μου αγάπη έχεις φίλη μου!
Η θυσία του Ανθρώπου,αυτού
κανέναν δεν έβλαψε από τους
υπαίτιους της κατάστασις,
αντίθετα τους ... βόλεψε θα
έλεγα,ένας συνταξιούχος λιγότερο.
Ελπίζω να γίνει αιτία για να σκεφτούν
οι συνάνθρωποι μας,και να μη
ξανακάνουν το ίδιο λάθος στις
εκλογές.
συμφωνώ με την τοποθέτησή σου φίλη μου Frezia... και επειδή μεγαλώνοντας γίνεται κανείς πιο συναισθηματικός και πιο απαισιόδοξος, θα έλεγα πως θα πρέπει εδώ να θυμηθούμε την... σκληρότητα της νεότητας... ας μην παρεξηγηθώ... οι νέοι αλλάζουν τον κόσμο, πάντοτε... όχι μόνο γιατί είναι δυνατοί αλλά κυρίως γιατί δεν τους έχει πλημμυρίσει -ακόμη- το συναίσθημα, ο οίκτος, η θλίψη, η απογοήτευση... το δέος για την αυτοχειρία παραμένει... άλλωστε το λέει και ο Καμύ, το μόνο αληθινό φιλοσοφικό ερώτημα είναι αυτό... αυτοκτονία ή όχι; νοηματοδοτείται ο βίος ή όχι; έχει ύψος; έχει βάθος; Προσωπικά θα έλεγα, έχει ηρωικό περιεχόμενο;
με πήρε η λογοδιάρροια, με το συμπάθιο... σ'ευχαριστώ φίλη μου...
Κρατώ την καταληκτική φράση: η λέξη αξιοπρέπεια φαίνεται πως είχε περιεχόμενο μεγαλύτερο απ'το φόβο του θανάτου.
καλησπέρα φίλε μου δείμε... να'σαι καλά...
"Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου από τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο ΔΙΚΙΟ"
Γιάννης Ρίτσος.
εύγε Χάνη, απόλυτα ταιριαστός ο Μέγας Ρίτσος εδώ... να'σαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου