η... νοσταλγία της μούντζας!

άραγε 'σκεπτόμενος' σημαίνει σχεδόν πάντα 'μοναχικός';
μονήρης
εσωστρεφής
ενδο-αυτάρκης;

σκεπτόμενος σημαίνει αδρανής και... ατόφιος
ή μήπως σημαίνει μια άλλη ποιότητα αντίληψης
και δράσης;

παρακολουθώ τελευταία -δεν έχει σημασία εδώ αν συμμετέχω και που - όλο και περισσότερο να γεννιούνται, να ανθίζουν, να αναπτύσσονται κινήσεις πολιτών... εκπαιδευτικοί που κάνουν δωρεάν μαθήματα σε παιδιά, το 'κίνημα της πατάτας', ομάδες στο νετ που οργανώνονται και δρουν για βιβλία, ρούχα, υπηρεσίες... το θεωρώ πολύ αισιόδοξη μεταβολή αυτή...
χρειαζόταν να ενσκήψει ως φαραωνική 'πληγή' η κρίση για να βγούμε από το καβούκι μας αλλά πάντως γίνεται...
γίνονται πράγματα, οι πολίτες γυρνούν την πλάτη τους στο 'οργανωμένο κράτος' -εδώ γελάει κανείς και κλαίει μαζί - και παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους... όσα μπορούν, ό,τι μπορούν...

αυτό φυσικά δεν αρέσει σε κάποια κόμματα και μάλιστα της Αριστεράς. δεν αρέσει που οι άνθρωποι μπορούν να σκέφτονται έξω από 'την εμπειρία του Κόμματος' και να αυτο-οργανώνονται... δεν πειράζει... ξύδι... θα τους περάσει...

σε κανέναν εκπρόσωπο του Συστήματος δεν άρεσε ποτέ που κάποιες φωνές όρθωναν το δικό τους ανάστημα. το ιερατείο μιας άλλης εποχής δεν ανέχτηκε την ελεύθερη σκέψη του Σωκράτη. και φυσικά τον οδήγησε στο κώνειο -αν μη τι άλλο, του εξασφάλισαν έναν 'ακριβό' θάνατο και όχι τον κρημνισμό που συνηθιζόταν. το κώνειο ήταν πανάκριβο αλλά για τον εξέχοντα συμπολίτη Σωκράτη, χαλάλι!

ήμουν πάντοτε εναντίον του 'οργανωμένου εθελοντισμού' και της 'φιλανθρωπίας'. οι τηλεμαραθώνιοι που κάποτε συνηθίζονταν μου προκαλούσαν ως και οργή. κρατική ή ημι-κρατική φιλανθρωπία σημαίνει ότι δίνουμε ένα ευρώ και εξαγοράζουμε πολύ φτηνά τη συνείδησή μας. από την άλλη, αισθάνομαι ότι όσο περισσεύει ο εθελοντισμός, τόσο εξαχρειώνεται το κράτος και όπου αναλαμβάνουν οι πολίτες τις ευθύνες των καλοπληρωμένων επίσημων υπηρεσιών, τόσο αποκοιμιούνται οι συνειδήσεις των υπευθύνων...

όμως, όσα γίνονται αυτή την εποχή, μόνο αισιοδοξία μπορούν να προκαλέσουν... γιατί δείχνουν ότι η κοινωνία δεν νοσεί, όπως οι μεγαλοφιλόσοφοι των τηλεοράσεων και των διαλέξεων προσπαθούν να μας πείσουν... είμαστε μικρά παιδιά, λέει, έχουμε συναισθηματικό θυμό, δεν καταλαβαίνουμε το καλό μας και... αντιδρούμε... όπως τα μικρά παιδάκια που δεν θέλουν να πάνε στο σχολείο ή τα άτακτα και κακομαθημένα που δεν καταλαβαίνουν 'τι γράφει στη παλάμη' του μπαμπά...

οι πολίτες θα ορθώσουν τελικά το ανάστημά τους όσο κι αν αυτό δεν το πιστεύουν οι κομματοθρεμμένοι αριστεροί ή οι κυνικοί και άδειοι νεο-γιάπηδες της δεξιάς... οι πολίτες θα πάρουν την υπόθεση της ζωής τους στα χέρια τους και θα τους δώσουν όσα μαθήματα χρειάζονται για να καταλάβουν ποιος είναι το κακομαθημένο υπέρβαρο παιδί που το τάιζαν επί χρόνια με το ζόρι και τώρα το υποχρεώνουν σε μια ανηλεή νηστεία θανάτου...

και δεν θα είναι οι μούτζες πλέον που θα σοκάρουν τον κ. πρόεδρο της ελληνικής δημοκρατίας στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου.
ως και τις μούτζες των 'αγανακτισμένων' θα νοσταλγήσουν...
και πολύ σύντομα...