το 'πρόβλημα' με κείνον που ενεργεί υπό τις ποιητικές ορίζουσες, είναι αυτό ακριβώς... η μεταβλητή της ματαιότητας... θα πει κάποιος, 'ναι, μα αυτό, στην ουσία είναι η κατάρα της κληρονομιάς του ανθρώπου', ίσως. Δεν θα διαφωνήσω. Όμως, εκείνο που σε έναν άνθρωπο της δράσης, της καθαρής δράσης εννοώ -σε έναν αθλητή ας πούμε, σε έναν επιχειρηματία επίσης, από μια άλλη οπτική - λειτουργεί απλώς ως ανάσχεση σε υπερβολικές 'εκτάσεις', στον άνθρωπο της 'πνευματικής ζώνης' έχει πλήρως ανασταλτικό ρόλο. Είναι, θα λέγαμε με όρους Μηχανικής, ένας βαθμός ελευθερίας λιγότερος ή μια δέσμευση περισσότερη... η εξίσωση γίνεται 'αδύνατη' και ο 'φορέας θεωρείται υπερστατικός'... πάει να πει μπλέξαμε...
κι επειδή προσπαθώ να αποφεύγω τα σχήματα και τις 'ταμπέλες' όπως ο διάολος το λιβάνι, δεν αναφέρομαι ούτε στους 'επαγγελματίες' ποιητές ούτε στους κατ'επάγγελμα 'πωρωμένους' γραφιάδες που, απλά, κάνουν τη δουλειά τους και κάποιοι εξ' αυτών, κάνουν και τις δουλειές των άλλων... μιλώ για τον εντελώς αντίθετο πόλο... μιλώ για έναν ψυχικό κόσμο που αναπνέει νύχτα και μέρα μέσα στην συνείδηση της σχετικότητας και της ματαιότητας όλων... όλων όσων συμβαίνουν, όσων μέλλουν να συμβούν, όσων ακόμη εύχεται να συμβούν...
...η απόδραση στη στιγμή, είναι θα πεις μια λύση, το γνωστό και κοινότοπο 'ζήσε το σήμερα' κλπ. Ανοησίες ελεεινής βλαχοαμερικανιάς που ουδέποτε είχαν ή θα έχουν εφαρμογή σε τούτες τις μυητικές 'ζώνες ύπαρξης' που αναφέρομαι... δεν χρειάζεται τόσο φτηνές συμβουλές ένας σκεπτόμενος άνθρωπος για 'να ζήσει τη στιγμή'. Αλλά, η απόδραση στη στιγμή που έγραψα, είναι κάτι άλλο. Είναι, ένα άλλο κοίταγμα του αιώνιου... όχι υπό την εσχατολογική του 'βαριά και ασήκωτη' φορεσιά αλλά ακριβώς υπό την ποιητική αντίστοιχή της... είναι σα να λέμε πως θέλεις να ανταπαλαίψεις έναν θηριώδη και ανίκητο εχθρό, όχι με όπλο την φθορά εκείνου αλλά την αλλαγή οπτικής της ίδιας της 'πάλης'... εκεί, εμφυλοχωρεί, βέβαια, ο μεγάλος κίνδυνος, η μεγάλη παγίδα της 'έπαρσης' της μοναδικότητας... δεν πρέπει να το φοβόμαστε όμως ούτε αυτό... γιατί είναι απλό, δεν το σκεπτόμαστε...
...η μεταβλητή της ματαιότητας έχει να κάνει και με κάτι ακόμα... τον τρόπο που 'κατεβάζουμε', που καταφορτώνουμε -αν είναι δόκιμος ό όρος - το αεί στο νυν... έχει την γοητεία του αυτό το 'στοίχημα' με τον εσωτερικό μας δαίμονα που 'δεν ενθαρρύνει ποτέ αλλά πάντα αποτρέπει'. Εκεί στέκει και ο Πρώτος και ο Εσχατος, εκεί καταργείται, ταυτόχρονα και ο Χρόνος... άρα, χωρίς τον χρόνο στην εξίσωση, αυτή γίνεται ξανά 'δυνατή', ο φορέας ισοστατικός και όλα πάνε καλύτερα... πιο συμβατά με τον άνθρωπο, πιο φιλικά στην προσέγγισή του...
Γιατί, τελικά, ο Σίσυφος, δεν είχε να κάνει μονάχα με τον βράχο που πάλευε επί ματαίω να ανεβάσει. Είναι ακριβώς η αφετηρία και το τέλος που του είχαν διαφύγει από το 'πρόβλημα' της προσπάθειάς του. Αν κοιτούσε τα πράγματα 'αλλιώς', ο βράχος είναι ήδη στη θέση του κι εκείνος δεν έχει να παλαίψει παρά μονάχα με 'ορισμούς της αντικεμενικότητας'. Όταν όλα αντί-κεινται, τότε μαζί με τον μόχθο έχεις να τα βάλεις και με την απόγνωση.
Αλλά ίσως να είναι κι αυτό μέρος της ίδιας 'κληρονομικής' εξίσωσης...
11 σχόλια:
Η ματαιότητα φίλε μου θα έλεγα συμπληρώνοντας "θέλει" μια σοφία που όλες οι "ιδέες" προσπαθούν να στην στερήσουν, δυστυχώς..απο την άλλη η ζωή φαίνεται, θέλει τα αναλγητικά της, και ένα απο αυτά είναι η αισιοδοξία πάσει θυσία...και τον κώλο τους δίνουν οι άνθρωποι για να ελπίσουν, και συγγνώμη γιά την βωμολοχία
Μεγάλη ζημιά που ''δεν είμαστε'' στο Είναι, που ''το χάσαμε'' φίλε νημερτή, ε;...
Στο παρόν κατοικοεδρεύει το παρελθόν και μαζί ανοίγονται στο μέλλον οπότε ''Ανοησίες ελεεινής βλαχοαμερικανιάς'' όπως πολύ σωστά τις ονομάζεις του ''ζήσε το σήμερα'' είναι... τελίτσες.
Ματαιότητα και τραγικότητα. Δίχως αυτά δεν μπορούμε τίποτα -και δεν είναι αυτονόητο όπως πολλές φορές αφήνεται να εννοηθεί πως φτάνουμε κάν σε τούτα τα δυό, μένουμε στις "ιδέες" που προσπαθούν να στερήσουν τη σοφία όπως λέει ο φίλος Eriugena.
Αχ, αυτός ο χρόνος.
Χαιρετώ φίλε.
Δημήτρης.
Υ.γ: χαμογελώ γιατί οι σκέψεις μας συναντήθηκαν υπό μια έννοια -από άλλη οπτική (τουλάχιστον στη κοσμάρα μου) μέσω της ανάρτησης που ετοιμάζω.
''ο φορέας θεωρείται υπερστατικός...''
Χα, το πνεύμα του μηχανικού-αρχιτέκτονα!
Δ
και επειδή αυτή τη σοφία, που αναφέρεις Ιωάννη μου, δεν θα την 'εξορύξουμε' από κανένα μεταλλείο ιδεών, ούτε θα την αγοράουμε από κάποιο Σούπερ Μάρκετ ετοίμων ιδεών, την αγνοούμε... είναι τελικά και πιο ξεκούραστο... δεν μένει κανείς 'χαζός' από ανεπάρκεια αλλά από... τεμπελιά...
Ναι Δημήτρη, παντού και πάντα αυτός ο ρημαδοχρόνος τα χαλάει όλα... ενίοτε τα φτιάχνει πάντως... όταν ας πούμε φέρνει τη φθορά στους επικίνδυνους... δεν αρκεί, το κάθαρμα ο χρόνος φέρνει τη φθορά και στους υπολοίπους!
Ευχαριστώ για το σχόλιο!
Η συναίσθηση της ματαιότητας μας οδηγεί στη άπειρη παραίτηση...παραίτηση απ όλα για να τα ξανακερδίσεις όλα ...έτσι κερδίζεις τη στιγμή, το νυν δεν είναι απόδραση όπως σωστά αναφέρεις είναι ζωή αληθινή με όλη τη βαρύτητα και τον πόνο...
Υπέροχες σκέψεις...καληνύχτα :)
kaiti1964 καλησπέρα και σ'ευχαριστώ ιδιαίτερα για τις σκέψεις σου... παραίτηση από όλα λοιπόν για να τα ξανακερδίσεις όλα... τελικά, αλλιώς δεν γίνεται...
Καλέ μου αισθαντικέ Νημερτή,
συχνά γράφεις πάνω σ εκείνα που μ απασχολούν, σαν να είναι η συνέχεια της σκέψης μου, και συχνά βρίσκω σε σένα πολλές νέες ενδιαφέρουσες εκδοχές. Σκέφτομαι πως αυτό που λες εδώ μπορεί να είναι και μια αναπλαισίωση, που δεν απαντάει αναγκαστικά με τον τρόπο που απαιτεί η ερώτηση αλλά αναδιαμορφώνει το ζήτημα, επανατοποθετεί και επαναδιατυπώνει το ερώτημα ώστε να απαντάει ως προς την Ουσία του, ν αγγίζει τελικά την Ουσία και όχι την επιφάνειά της. Είναι η Ελευθερία νομίζω. Αυτή που καθορίζει τον αγώνα ως Προσωπικό και η μόνη Διέξοδος, η Ελπίδα του να βγείς τελικά στο Νόημα. Αν ο δρόμος είναι η Ποίηση, ή η Φιλοσοφία, αν είναι ο ψυχολογικός δρόμος, ή η διαδικασία της Εμπειρίας, σημασία έχει να βγάζει Εκεί που είναι το Νόημα.
Καλό σου βράδυ.
Εξαιρετικό κείμενο. Βέβαια, ο Σίσυφος είναι το καμικό σύμβολο του παραλόγου...
Ρεγγίνα μου, ναι, είναι μια αναπλαισίωση, όπως πολύ ωραία λες... μέσα και έξω από το πλαίσιο, μάλλον, ποιο πλαίσιο όμως... στο δικό μου μυαλό, η ολική αναθεώρηση του όλου δρόμου... Βάζεις ως κεντροβαρικό άξονα την Ελευθερία... με 'διεγείρει' αυτό, με τεντώνει θα έλεγα... προς επεξεργασίαν... σ'ευχαριστώ πολύ!
Χρησιμοποιώ συχνά πυκνά τελικά το σύμβολο αυτό φίλε δείμε που τόσο αγάπησε ο Καμύ... σχεδόν κάθε μέρα το συναντώ!
Δημοσίευση σχολίου