...Είχ'ένα ανεξήγητο σύμπλεγμα από αισθήματα:
αγαπούσε πολύ και μισούσε πολύ,
ερευνούσε πολύ, εδίσταζε πολύ...
Η σιωπή του έδινε αφορμή στις φλυαρίες των άλλων...
Ποιος να'τανε ο άγνωστος αυτός;...
Μισούσε τάχα τους ανθρώπους; Κι όμως μερικοί λέγανε
ότι με εύθυμη παρέα γινότανε εύθυμος
Αλλά ομολογούσαν ότι κοιτάζοντας από κοντά
το γέλιο του, έβλεπες συχνά πως
ήταν ένας σαρκασμός...
Ποτέ δε φάνηκε χαμόγελου λάμψη στα μάτια του
Ήταν γλυκιά, ωστόσο η ματιά του...
Θα'λεγε κανείς πως μια αιώνια θλίψη γεννούσε
στη ψυχή αυτή το μίσος, ακριβώς επειδή
είχε πολύ αγαπήσει.
Έτρεφε για όλα άγρια καταφρόνια
Σα να'ταν -χτυπημένος απ'τη πιο μεγάλη συμφορά-
ξένος στον κόσμο αυτό των ζωντανών ανθρώπων,
πνεύμα περιπλανώμενο, που το'χε κάποιο άλλο εκθρονίσει...
George Gordon Noel
Lord Byron
("Lara")
12 σχόλια:
Οι άνθρωποι του Πάθους, ειναι καταδικασμένοι να Χανονται Απόκοσμα μέσα στο Πάθος τους....
{πίστεψέ με...
πολύ καλύτερο από το να χάσουν το Πάθος τους!....}
Λίγα σημάδια Υπερθετικού Βαθμού διακριτά μεσα στο Βλεμμα...
μα...
ποιος ξέρει να μεταφράζει εις βάθος τα βλεμματα?...
Σε φιλω......
Μ αρέσει ο Μπάιρον.
Μ αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν μέσα τους το "πολύ", που δεν μετρούν τα αισθήματα, που είναι πλούσιοι όταν δίνουν. Μ αρέσουν αυτοί που ρισκάρουν πολύ και που το λένε όταν φοβούνται πολύ κι όταν αγαπάνε, διότι αυτοί αγαπάνε πολύ και μετά ρίσκου! Μ αρέσουν εκείνοι που δεν προστατεύονται πολύ γιατί είναι εκείνοι που ζουν στην αλήθεια. Όλα τα προστατευμένα είναι άνοστα και όλα τ αληθινά δεν είναι προστατευμένα..
Μ αρέσουν εκείνοι που ενώνουν τα άκρα και είναι ο εαυτός τους.
Καλό σου βράδυ εμπνευσμένε Νιμερτή.
Ο Λόρδος Βύρων ήταν βέβαια ρομαντικός ποιητής και φιλέλληνας. Πέθανε στο Μεσσολόγγι. Αν αληθεύουν τα απομνημονεύματα της Κλερ Κλερµόντ αυτή «στολίζει» τον Λόρδο Βύρωνα και τον φίλο του ποιητή Πέρσι Μπάις Σέλεϊ, περιγράφοντάς τους ως δύο τύπους χωρίς ηθικές αναστολές, ως «τέρατα» που λάτρευαν τον ελεύθερο έρωτα. Για τον Λόρδο Βύρωνα σηµείωνε πως ήταν «µια ανθρώπινη τίγρης που έσβηνε τη δίψα της προκαλώντας πόνο σε ανυπεράσπιστες γυναίκες». Αυτή ίσως είναι μιαν άλλη πτυχή του αντιφατικού χαρακτήρα του που δικαιολογεί ίσως και την θλίψη στα ποιήματά του. Πολύ καλή η ανάρτηση Νημέρτη και σε μένα αρέσει.
Συχνά εβράχνιασε η μιλιά του
Τραγουδώντας λυπηρά
Πως στον ήλιο αποκάτου
Είναι λίγη η ελευθεριά
Διονύσιος Σολωμός, "Εις τον θάνατον του Λορδ Μπάιρον"
------------------------------
"Για κοίταξε τούτον τον έρημο εμπρός σου ναό, που βεβήλωσαν χέρια φριχτά.
Και μέτρησε πόσα αχ πόσα του μένουν ακόμα απ' τα αρχαία τα ερείπια πια".
Λόρδος Βύρων, "Η Κατάρα της Αθηνάς"
την αγάπη μου... τούτη την δύσκολη νύχτα...
Πολύ καλή επιλογή.Πόση δυναμικότητα κλείνει συχνά η σιωπή.Πόση επαναστατικότητα και δυναμισμό. Ο Λόρδος Βύρων αυτός ο ρομαντικός ποιητής που λάτρεψε την Ελλάδα ας γίνει παράδειγμα στην κακή εποχή που ζούμε για πολλόύς που μόνο ξέρουν να φωνασκούν χωρίς
να δίνουν λύσεις στα προβλήματα του λαού.
Θα'λεγε κανείς πως μια αιώνια θλίψη γεννούσε
στη ψυχή αυτή το μίσος, ακριβώς επειδή
είχε πολύ αγαπήσει.
Αυτό πιθανόν να είναι "Το Τραγικό".
Καλημέρα φίλε μου
Τι πυρετική, επαναστατική και απροσκύνητη ψυχή ο Βύρων!!! ίσως να μην έκανε κάποια σπουδαία 'τομή' στην παγκόσμια ποίηση, όμως η ζωή και τα πάθη του έχουν εμπνεύσει πολλούς... ήταν και η Ελλάδα ένα πάθος; ήταν μ9ια από τις εξάρσεις του; όπως και να'χει ύπήρξε αδελφός... καταδικασμένος να χάνεται μέσα στο πάθος του όπως λες Κάκια... μα, πως αλλιώς; αυτοί οι άνθρωποι αλλάζουν τον κόσμο...
Μ αρέσουν εκείνοι που ενώνουν τα άκρα και είναι ο εαυτός τους.
τι ωραίο αυτό που έγραψες Ρεγγίνα μου!!! σ'ευχαριστώ!!!
Μα αυτά και η περίφημη μυθολογία γύρω από την ακόλαστη ζωή της συντροφιάς εκείνης αλλά και άλλες 'αποκρυφιστικές' τους δράσεις, έχτισαν την αθανασία τους... έτσι δεν είναι Κώστα; σ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου... [μου υπενθύμισες και τον Σέλλει, την Μαίρη Σέλλει και τον... Φρανκεστάιν αλλά είναι άλλης ανάρτησης ζήτημα]
Βίκυ μου, να σαι καλά για τα ωραία αποσπάσματα... και για τη σκέψη σου... έφτασε ως εδώ...
κι είναι αλήθεια κάποιες νύχτες πολύ δύσκολες... σε φιλώ!
Ναι Ρένα μου, ίσως δεν είναι τυχαίο που ήρθε στο μυαλό μου ξανά ο ποιητής... αυτή την εποχή... αυτές τις ζόρικες μέρες... να σαι καλά...
κάποιοι άνθρωποι δεν χώρεσαν στην εποχή τους, έτσι αισθάνομαι meggie μου... δεν τους άντεξε, δεν τους κατάλαβε ούτε θέλησαν και οι ίδιοι να 'προσαρμοστούν'... ο Βύρωνας έγινε θρύλος, ταινία, Γκόθικ ανάγνωσμα αλλά και αγαπημένος των φοιτητών και των ποιητών εξαιτίας όλων αυτών των θυελλικών στοιχείων της ψυχής του... αλλά και ο θάνατος του στο υγρό κλίμα του Μεσολογγίου που επιδείνωσε την εύθραυστη υγεία του έχει τη συμβολική του... σε άλλη ευκαιρία αυτά όμως... πολλά φιλιά!
Ξέρεις Νημερτή μου,
σκέφτομαι κι αισθάνομαι πως πολλοί άνθρωποι δεν χώρεσαν στην εποχή τους, ανεξάρτητα από την επωνυμία τους, τη διασημότητά τους ή τα ακραία θυελλώδη στοιχεία της ζωής τους που φτιάχνουν τους θρύλους. Μέσα στη ψυχή τους, σιωπηλά μα σταθερά βίωσαν Το Τραγικό αλλά δεν μπόρεσαν να το εκφράσουν. Το κουβάλησαν όμως γενναία σαν το μοναδικό ρούχο που ντύθηκαν.
Πολλές φορές δεν σηκώνω τα μάτια να κοιτάξω άλλα μάτια γιατι φοβάμαι τι θα αντικρύσω μέσα τους κι ας με ξεκουφαίνουν τα γέλια τους.
φίλη μου meggie, πως να μην συμφωνήσω μαζί σου; έτσι είναι... και δεν είναι μονάχα οι θυελλικές και ανήσυχες και τρικυμιώδεις ψυχές που έχουν ασυμβατότητα... αλλά και πολλοί που βίωσαν το Τραγικό όπως λες με έναν άλλο τρόπο, όχι θυρυβώδη, όχι 'θριαμβικό'...
με βαθιά εσωτερικότητα οι επισημάνσεις σου...
θα ταν απο κεινη τη γενια των ''λυκων της στεπας'' κι αυτος,φαινεται..
Δημοσίευση σχολίου