«…Ένα βασικό γνώρισμα της κατάστασης του ανθρώπου είναι η αισθησιοκρατία ή αισθησιαρχία: ο περιορισμός του αποκλειστικά ή κυρίως στην ιδιότητά του ως εμβίου όντος με αντίστοιχη απώθηση, ατροφία ή και εξοβελισμό των άλλων του πλευρών, ψυχικών και πνευματικών. Το σημείο αυτό φαίνεται καθαρά από τον τρόπο ζωής των περισσοτέρων ανθρώπων. Δεν μπορούν να μείνουν συγκεντρωμένοι έστω και ένα μικρό χρονικό διάστημα σε μια δημιουργική απασχόληση (π.χ. σε μια πνευματική εργασία), αλλά εξαρτώνται συνεχώς από πλήθος αισθητηριακά ερεθίσματα και περισπασμούς (π.χ. ηλεκτρονικές συσκευές κτλ.). Αλλά όπως λέει ο Πασκάλ: «Όλα τα παθήματα του ανθρώπου προέρχονται από το γεγονός ότι δεν μπορεί να μείνει ήσυχος στο δωμάτιό του». Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα είδος ανησυχίας ή φόβου να μείνει κανείς μόνος -ενώπιος ενωπίω- με τον εαυτό του. Γι’ αυτό θεωρεί ο Σοπενχάουερ ότι ένα κύριο μέλημα της νεότητας θα έπρεπε να είναι να μάθει να αντέχει τη μοναξιά - εννοείται όχι την άσκοπη μοναχικότητα αλλά, όταν χρειάζεται, τη δημιουργική απομόνωση. Ένα από τα μεγαλύτερα δεινά αλλά και φόβους του ανθρώπου χωρίς πνευματικά ενδιαφέροντα είναι η ανία και η πλήξη. Γι’ αυτό και αναζητούν οι περισσότεροι συνεχώς και απεγνωσμένα πλήθος τρόπων και διεξόδων να αποφύγουν την τρομερή αυτή απειλή. Έτσι εξηγείται η επιζήτηση των άπειρων διασκεδάσεων, συνήθως ασήμαντων και ανόητων, και φυσικά η άνθηση παντού και πάντοτε της περιβόητης πολιτισμικής βιομηχανίας.
Κυριότερη αιτία πάλι των φαινομένων αυτών είναι εντέλει η ουσιαστική απαιδευσία παρ’ όλη τη διάδοση της εκπαίδευσης ακόμη και της λεγόμενης ανώτατης. Με τον όρο αυτόν εννοώ βέβαια τη συρρίκνωση, τον περιορισμό ή και την έκπτωση της αληθινής και αυθεντικής καλλιέργειας, δηλαδή της ανθρωπιστικής παιδείας. Διότι η λοιπή τεχνική και επιστημονική εκπαίδευση μπορεί να είναι απαραίτητη ως εξειδικευμένη επαγγελματική κατάρτιση αλλά δεν συμβάλλει στην καλλιέργεια και την ανάπτυξη των ανώτερων πνευματικών ικανοτήτων κυρίως μέσω της γλώσσας. Ένα συναφές πρόβλημα που δεν έχει προσεχθεί ακόμα αποτελεί η αποκοπή του σημερινού ανθρώπου από την ιστορία, την πολιτισμική παράδοση και τη ζωντανή ιστορική συνείδηση.
Αλλά το βαθύτερο γνώρισμα της εποχής μας είναι ο μηδενισμός με τη σημασία όχι μόνο της κατάρρευσης της θρησκευτικής και της μεταφυσικής πίστης αλλά με τη γενικότερη σημασία της ολικής απώλειας νοήματος, δηλ. ενός «τέλους» (σκοπού) πέραν των υλικών επιδιώξεων: των ηδονών, του χρήματος, του πλούτου, της ευμάρειας. Σύμφωνα με την εκπληκτική διάγνωση του Γκόττφρηντ Μπεν: «Όλα τα μεγάλα πνεύματα των λευκών λαών [εννοεί: από την Αναγέννηση και μετά]– αυτό είναι εντελώς πρόδηλο – δεν αισθάνθηκαν παρά μόνο μιαν εσωτερική αποστολή, να καλύψουν δημιουργικά τον μηδενισμό τους» (πρβλ. το αφιέρωμα της Νέας Εστίας, τχ. 1794/ 2006). Μηδενισμός σημαίνει εντέλει την απώλεια, τη λήθη, την απόρριψη και την κατάρρευση των αξιών, έγκυρων και κοινά ανεγνωρισμένων: της φιλαλήθειας, της ευθύνης, της πίστης στο κοινό καλό, του ήθους, της αρετής – σημαίνει τον «αθεϊσμό του ηθικού κόσμου» κατά την καίρια διατύπωση του Έγελου…»
Κώστας Ανδρουλιδάκης Η φιλοσοφία ενώπιον της πρόκλησης της εποχής μας
Απόσπασμα… το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέα Ευθύνη, τχ. 1, Σεπτέμβριος 2010.
Οι υπογραμμίσεις δικές μου
15 σχόλια:
Το πιο δύσκολο στην εποχή που ζούμε είναι να απομονώσουμε για λίγο τις φωνές των πολλών και να ακούσουμε τον εαυτό μας...όσοι όμως το αποφασίζουν και το καταφέρνουν ανοίγεται μπροστά στα μάτια τους ένας καινούργιος κόσμος, ένας κόσμος απέραντος και βαθύς σαν τον ωκεανό!
Το θέμα είναι να θες να ταξιδέψεις μέσα σου!
Τα σέβη μου.
Πολλές φορές, η ανία και η πλήξη
που αναφαίρης,όταν ο Ανθρωπος δεν
έχει πνευματικά ενδιαφέροντα,
οδηγούν σε ψυχοσωματικές καταστάσεις, όπως είναι η κατάθλιψη κ.τ.λ.
"μηδενισμός εντέλει σημαίνει τον αθεϊσμό του ηθικού κόσμου"...!!!
δεν υπάρχουν λόγια γι αυτό...!!!
Χάνοντας τις αξίες του ο άνθρωπος αλλοιώνει (χάνει) και την ταυτότητα του...
...κι ενώ παραπονιέται για την σημερινή υπαρξιακή και κοινωνική κατάντια...δειλιάζει να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια του...
Θέλει γενναιότητα για να σταθούμε πρώτα απέναντι στο "εγώ" μας αναζητώντας το "είναι" μας...
Μακρύ κ βαθύ το ταξίδι...μα αξίζει...ακόμα κι η κόλαση σιωπά μπροστά σ'ότι η άγρυπνη ψυχή αναβλύζει...
Πολύτιμη ανάρτηση Νημερτή...!!!
Σ'ευχαριστώ μία ακόμα φορά για τους προβληματισμούς που μου χαρίζεις...!!!
Να σαι ΠΑΝΤΑ καλά...καλή συνέχεια...
Mαζί με τη μοναξιά και ο ενδόμυχος φόβος μας για τον θανατο πιστεύω οδηγεί στην "επιζήτηση των άπειρων διασκεδάσεων". Αν υπάρχει και "έκπτωση της αληθινής και αυθεντικής καλλιέργειας" τότε έχουμε έναν "θανατηφόρο" συνδυασμό!
Καλό βράδυ
"Μετὰ ταῦτα δή, εἶπον, ἀπείκασον τοιούτῳ πάθει τὴν ἡμετέραν φύσιν παιδείας τε πέρι καὶ ἀπαιδευσίας..."
απαιδευσία: ως παθογένεια δολοφονεί τυφλά την ύπαρξη
σκοταδισμός και εγκαφάλου γήρανσση
θρονιασμένες στο σαλόνι του μυαλού τους η ανία και η πλήξη...
Μου φερνεις στο νου τα παιδιά που παρουσιάζουν Διασπαση Προσοχής. Δεν είναι τυχαίο που αυξάνονται οι περιπτωσεις. Νιωθω ότι ο πλήθος των ερεθισματων που δεχονται όντως τα ωθεί στο διαμοιρασμό της ενεργειας με αποτέλεσμα να μην κατορθωνουν να εστιάσουν συγκεντρωνοντας την Προσήλωσή τους στο επιθυμητό, όποιο κι αν ειναι αυτό τη δεδομενη στιγμη....
Αν δε βιωσεις την περίπτωση μεσα στην ταξη, δύσκολα αντιλαμβάνεσαι τη σοβαρότητά της...
και να προσθεσω πως επικουρικά στο πλήθος των ερεθισματων δρα και ο ταχυτατος ρυθμός ζωης....
Όταν η ίδια η Σκέψη τεμαχίζεται και επεξεργαζεται ταυτόχρονα δυο, τρια και περισσοτερα προβληματα καθημερινότητας, πώς περιμενουμε το άτομο να συγκεντρωθει επιτυχως σε μία πνευματικη εργασια?...
Ξερεις Υπεροχε Νημερτη τι έλεγαν οι παλιοι:
Για ν'ασχοληθείς με την Δημιουργική Εργασία, τη φιλοσοφία και την Καλλιτεχνεία με αφοσίωση, πρεπει να έχεις λύσει τα τετριμμενα προβληματα καθημερινής επιβίωσης....
και σημερα ομολογώ πως ο μέσος πολίτης καλειται να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα Πολυπλοκα Ζητήματα που απαιτούν αμεση λυση.....
και ρωτω..
Μπορεί αυτος ο Υπάλληλος, Γονιος, Συντροφος, Ερασιτέχνης Καλλιτεχνης να συγκροτήσει τον Εαυτό του σε έναν από τους τόσους ρολους που του εχει αναθεσει η ίδια η Κοινωνία?...
οχι, Υπεροχε Νημερτη.... δεν μπορει....
ετσι διαμοιραζεται και μενει διχως εξελιξη κάτω του μετρίου συγκριτικά με τον Καλυτερο Εαυτό του....
και όταν η Μοναδα είναι κατω του Μετριου, ομοιως κινείται και η Κοινωνία που δομείται από Μοναδες....
Σε ευχαριστω για την Υπεροχη Εμπειρια....
Σε φιλω γλυκα...
ανία και πλήξη είναι ταυτόσημο του θανάτου
δίχως νόημα η ζωή, κενή πορεία, ανευ σημασίας κι έτσι η αυτοεκτίμηση εκμηδενίζεται κι αυτή και ο άνθρωπος ψάχνει άσκοπα να καλύψει τα κενά με ανούσιες ασχολίες!
όσο για την παιδεία μας, δε θέλω να μιλήσω γιατί πραγματικά νιώθω λύπη όταν συνειδητοποιώ την ελλειματική τροχιά της.. απαιδευσία είναι η ορθή λέξη, γνώσεις δίχως καμιά ουσιαστική εμβάθυνση, δίχως ουσιαστική καλλιέργεια.
πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση Νημερτή
να είσαι καλά
roundel καλημέρα... αναρωτιέμαι, γιατί δεν ακούμε τον εαυτό μας; μια απάντηση είναι πως δεν μπορούμε... αδυνατούμε να ακούσουμε οτιδήποτε... μια άλλη είναι πως, δεν θέλουμε... πάλι, ίσως επειδή αδυνατούμε να ακούσουμε... μια τρίτη είναι πως δεν το μάθαμε... δεν μάθαμε να ακούμε τον εαυτό μας... το θέμα είναι να ταξιδέψεις μέσα σου, γράφεις... έτσι είναι... υπάρχει άραγε κι άλλο ταξίδι εκτός απ'αυτό;
καλό Σ/Κ σου εύχομαι!!
έχεις πολύ δίκιο Frezia... το παρατηρούμε γύρω μας... το παρατηρούμε μέσα μας... το έχω βιώσει και προσωπικά... σε εποχές που η ανία παίρνει το πάνω χέρι όλα τα άλλα βυθίζονται σε λήθη... έχω την αίσθηση πως συμβαίνει και το αντίθετο... η υπερ-δραστηριότητα
κρύβει μια λανθάνουσα κατάθλιψη... δεν είμαι ο ειδήμων ίσως να το αναλύσω... είναι μια έντονη 'υποψία' όμως... πάντα λοιπόν το αίτημα της ισορροπίας...
να'σαι καλά!
φίλη Stella μέσα από τα ιστολόγια, το έχω ξαναπει, μου έχει δοθεί η ευκαιρία να αναπτύξω σκέψεις, να διαβάσω εξαιρετικές απόψεις, να διευρύνω ορίζοντες... γίνεται μια αληθινή ζύμωση... το πολύ ενδιαφέρον αυτό άρθρο του Ανδρουλιδάκη μου φάνηκε πολύ καλά δομημένο και εύστοχο και γι αυτό ήθελα να το μοιραστώ με όλους σας... οι δικές σας σκέψεις το εμπλουτίζουν, του δίνουν άλλη διάσταση... χάνει την ταυτότητά του, λες... διότι ακριβώς στο μηδενισμό η όποια ταυτότητα έχει απαλλοτριωθεί... τίποτε δεν νοηματοδοτείται πια ενεργητικά αλλά απολύτως παθητικά... αναρωτιέμαι... έχουμε έμφυτη ροπή προς την δημιουργία ή προς το μηδενισμό; ποια είναι η φυσική μας 'τάση';
πιο πολύτιμη από την ανάρτηση η ανταλλαγή σκέψεων... σ'ευχαριστώ!!
Maximus, αυτό το λέω εγώ 'ορμή προς την σκέδαση'... ο εαυτός ορέγεται την πολυδιάσπαση, ακριβώς για να ξεφύγει από τη συμπάγεια της ενδοσκόπησης που δεν... του κάνει καλό... σκόρπισμα λοιπόν δώθε κείθε... όσο βασιλεύει η ρηχότητα, τόσο ανθίζει το κενό...
σ'ευχαριστώ!
Λύχνε μου Καιόμενε... η απαιδευσία είναι το εύκολο... αναρωτήθηκα πιο πάνω για την έμφυτη ροπή μας... έμμεσα δίνεται η απάντηση... παίδευση είναι αυτό ακριβώς... βάσανος, εργασία, δουλειά... κάποια στιγμή ίσως επιχειρήσω μιαν ανάρτηση που στριφογυρίζει μέσα μου καιρό τώρα για την επίδραση της χριστιανικής θεώρησης για την 'κατά χάριν'
σωτηρία που αποδεσμεύει και 'απελευθερώνει' τον άνθρωπο από την 'άχρηστη' εσωτερική εργασία και του δίνει την προνομία της πίστης ως μόνης οδού για την υπέρβαση... μέσα σ'όλο αυτό το βαρύγδουπο για μένα κρύβεται και η τεμπελιά... η πνευματική 'αγρανάπαυση'... να σαι καλά! πολλά φιλιά!
γράφεις ανάμεσα σε άλλα Κάκια μου [υπό το καινοφανές reflection] 'Για ν'ασχοληθείς με την Δημιουργική Εργασία, τη φιλοσοφία και την Καλλιτεχνεία με αφοσίωση, πρεπει να έχεις λύσει τα τετριμμενα προβληματα καθημερινής επιβίωσης....'
πρώτον μεν τα της τροφής και μετά φιλοσοφείν... πως να διαφωνήσω; Αυτή είναι η αλήθεια... μονάχα μια ένσταση μπορώ να ορθώσω που νομίζω θα σε βρει σύμφωνη... έχει οδηγήσει όλους όσοι έχουν λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα, αυτή η άνεση στον φιλοσοφικό στοχασμό; έχει τότε θα είχαμε ένα 5% τουλάχιστον φιλοσόφων στην Ελλάδα! ίσαμε μισό εκατομμύριο και βάλε... κάνω αυτόν τον ελιγμό -με αμφίβολη επιτυχία βέβαια καθώς είναι σοφιστεία- διότι αποδεικνύεται Κάκια μου πως και από εκείνους που απολαμβάνουν ‘αμέριμνοι’ –διότι οι εύποροι έχουν μεν σκοτούρες, οι υπόλοιποι έχουν όμως προβλήματα- το βίο τους, ελάχιστοι εργάζονται σε βαθύτερα επίπεδα... όσοι είναι τυχεροί πάντως και το προηγούμενο πάθος τους βρίσκει έδαφος μιαν οικονομική άνεση, τότε ανθίζουν… αυτή είναι η σκληρή αλήθεια… και στον κόσμο της Τέχνης έχουμε πάμπολλα παραδείγματα ανθρώπων που σε όλη τους τη ζωή τυραννήθηκαν από την ανέχεια και αναγκάστηκαν να εκτραπούν της οδού τους για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην…
όμως εδώ, ο μηδενισμός, αποδεικνύεται φίλη μου ότι έχει πολύ βαθύτερες ρίζες… έχει να κάνει με μια ολόκληρη στάση ζωής, μια πραγματική κοσμοθεώρηση που αρδεύεται από ένα νοσηρό ‘εσωτερισμό’ που έχει διαποτίσει την ελληνική ματιά από αιώνες… είναι τεράστιο το ζήτημα, εξαιρετικά ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό… σε επόμενη ανάρτηση θα επιχειρήσω να το αγγίξω –τη βοηθεία βέβαια φιλοσόφων και στοχαστών που έχουν εντρυφήσει στο θέμα…
σε φιλώ γλυκά!!!
Σιλένα μου, πάντα γυρνούμε στη πρωτοπηγή… δεν είναι άλλη από την παιδεία… την α-παιδεία που θα έλεγε και ο ‘νευρικός’ και αιρετικός Ρένος Αποστολίδης –ένα εξαιρετικό κείμενό του από την δεκαετία του ’80 φαντάζει άκρως επίκαιρο και θα το αναρτήσω τις επόμενες ημέρες – και δικαίως το κάνουμε… γιατί αυτή η πηγή ζωοδοτεί ή ‘θανατοδοτεί’ τα πάντα… η επισήμανσή σου λοιπόν εύστοχη… σ’ευχαριστώ πολύ!!
Χαιρετώ φίλε νημερτή, το ζήτημα του μηδενισμού είναι θεμέλιο, ρίζα στον τρόπο που επέλεξε ο δυτικός άνθρωπος να ορίσει τον κόσμο, τη φύση, τον ίδιο τον άνθρωπο, δεν είναι προσωπικό/υπαρξιακό ζήτημα του καθενός μας (η λύση μπορεί να είναι για κάποιον προσωπική, αλλά μόνο γι’ αυτόν, ο μηδενισμός θα συνεχίσει να υπάρχει). Ρίσκαραν οι διαφωτιστές (γιατί εκεί αρχίζει να ανθίζει έντονα ο σπόρος), γνώριζαν τις συνέπειες –τις οποίες προσπάθησαν με κάθε τρόπο να απωθήσουν λόγω σκοπιμοτήτων- έπαιξαν και έχασαν.
Χαμογελώ γιατί συναντήθηκαν οι σκέψεις μας αυτή την περίοδο –ετοιμάζω κάτι ακριβώς για το ίδιο θέμα. Ελπίζω να βρώ τον χρόνο να το ολοκληρώσω σύντομα.
Ο μηδενισμός είναι αναπόδραστη πορεία την οποία επέλεξε –με κάθε ρίσκο- ο ''πολιτισμένος'' ''ορθο''λογιστής δυτικός άνθρωπος να ακολουθήσει.
Να ‘σαι καλά.
θα διαφωνησω καπου..
ο μηδενισμος ειναι επανασταση απεναντι στον αηθη ηθικο κοσμο...και αποτελει σταδιο, πνευματικης αναζητησης.
για να υψωσει κανεις το βλεμμα του,προς τα πανω..προηγουμενως πρεπει να το εχει στρεψει γυρω του.
οι αισθησεις και η ορθη λογικη θα τον βοηθησουν να καταναλωσει την πραγματικοτητα..κι οταν οι πρωτες εξαντληθουν..ισως εξαντληθει και αυτη
..και τοτε, ισως, κανει το σαλτο
με ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάντα μελετώ -διότι μια απλή ανάγνωση δεν επαρκεί- τις αναρτήσεις σου φίλε Δ... και το χαίρομαι διότι συναντιέμαι με τον καθαρόαιμο στοχασμό, κάτι που μου λείπει...
θα συμφωνήσεις ίσως πως, εκτός από τον μηδενισμό των ορθολογιστών στον οποίο αναφέρεσαι και έχεις αναπτύξει και παλιότερα στο μπλογκ σου, υπάρχει κι ένας άλλος πόλος... ένας Ορθόδοξος ή νεορθόδοξος ασκητικός μηδενισμός, όχι σε επίπεδο υπαρκτικό και οντολογικό βέβαια αλλά σε επίπεδο, θα έλεγα εξελικτικό... μοιάζει με τον εξαλειπτισμό της επιστήμης αλλά σε συνθήκες κοινωνικού εργαστηρίου πλέον... περίπου ό,τι δεν μας είναι αναγκαίο το αφήνουμε να ατροφεί ώσπου να πεθάνει... 'για όλα έχει ο Θεός', 'κάποιος κάπου κάποτε θα μας δει και θα μας σώσει'... κάπου λοιπόν χάσαμε τον μπουσουλα κοινώς ως ανθρωπότητα, κάπου εκεί στις απαρχές του Διαφωτισμού... το ένα άκρο διαδέχθηκε το άλλο... είναι μια εντελώς πρόχειρη σκέψη και με την ζύμωση αυτή που συμβαίνει ίσως τον προχωρήσω κάπως... σ'ευχαριστώ πάρα πολύ για την παρουσία σου...
αποτελει σταδιο, πνευματικης αναζητησης... γράφεις ninemia [με την ευκαιρία σε καλωσορίζω και στο Νημερτή]...
εάν το τοποθετείς ως στάδιο, δεν έχω παρά να συμφωνήσω μαζί σου... μήπως εμείς έχουμε κολλήσει σ'αυτό το στάδιο μερικούς αιώνες τώρα; είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί τον τελευταίο καιρό... διότι βλέπω εκφάνσεις αυτού του ιδιότυπου ίσως νεοελληνικού μηδενισμού σε κάθε τι γύρω μου... ακόμα και στις καταλήψεις των σχολείων, ακόμα και στις διαδηλώσεις... κυριαρχεί το αποδομητικό στοιχείο και όχι το προτασιακό... φυσικά είναι μέρος του νέου η απομάκρυνση και το γκρέμισμα του παλαιού... και προσωπικά είμαι υπέρ του να γκρεμιστούν όλα και να γίνουν ερείπια... πάνω σ'αυτά όμως να χτίσουμε κάτι...δεν θέλουμε μάλλον να χτίσουμε τίποτε φοβάμαι... η ηδονή της καταστροφής είναι τόσο μεγάλη και τόσο... ελκυστική που η... πληκτική -όσο και κοπιώδης- δημιουργία μένει στο 'θα δούμε μετά'... αυτό δεν είναι ένας μηδενισμός;
σκέψεις παραθέτω δίχως επεξεργασία...
να σαι καλά και σ'ευχαριστώ!!!
Εφόσον αποφασίσαμε να βρεθούμε στην έρημο φίλε, θα πρέπει να την διασχίσουμε μέχρι το τέλος της. Θεωρώ πως ο μηδενισμός είναι ένας, αλλά πολλές οι όψεις με τις οποίες φανερώνεται όπως αυτές που περιγράφεις. Ευελπιστώ με αρκετή προσπάθεια να ολοκληρώσω αυτό που ετοιμάζω –το οποίο από τη πλευρά μου δεν χρειάζεται σκέψεις, αλλά το χρόνο μου. Νομίζω πως κάποια πράγματα, ή τουλάχιστον κάποια μέρη τους, θεμιτό είναι να υπάρχουν στο διαδίκτυο.
καλημερα νημερτη,
εχοντας υπαρξει μηδενιστρια,νομιζω..
η αρρωστια της εποχης ειναι η απαθεια.
ο απαθης ομως, δεν ειναι μηδενιστης.
ο μηδενιστης,εχει σχεδον σουρεαλ ματιά..γδυνει την πραγματικοτητα και τη φτυνει.
γελα την ανθρωπινη αξιοπρεπεια..γιατι αντιλαμβανεται,πως αν υπαρχει στην ανθρωπινη φυση,ειναι για να περιγελαστει απ την αναγκαιοτητα.
..και ριχνει αναθεμα!
ο μηδενιστης ειναι ανθρωπος χωρις ελπιδα και χωρις θεο..μα πως αλλιως μπορει να βιωθει το ''Θαυμα''???
μοναχα απ το μηδεν, στο ενα..!
αν κολλησαμε αιωνες,καπου..αυτο δεν ειναι το μηδεν.
μακαρι να ηταν..!
ειναι μια ενδιαμεση κατασταση,που εκφραζεται με κλασματα...και μας ξεγελα
κολλησαμε στα ημιμετρα..
αγαπη..αρετη..και αξια,γραμμενες με μικρα γραμματα..
το Απολυτο,χαθηκε.. πουθενα!
η Αληθινη Αγαπη,ειναι αυτη που κατακλυζει..δεν ειναι η παθητικη κατασταση,που μας μαθαινουν ως ιδανικο.
αν κατι πληρωνει αυτη η εποχη,σαν χρεος..ειναι την αποτιναξη αυτης της ψευτικης αγαπης..αρετης..και αξιας.
το ''θα δουμε μετα'' ειναι η πιο τιμια υποσχεση.
αυτο που ειναι τραγικο, ειναι να νομιζεις οτι ξερεις τι θελεις..οχι,το να αναγνωριζεις,οτι δεν ξερεις.
σημασια εχει να συνειδητοποιησεις καταρχην τι ΔΕΝ θελεις.
Δημοσίευση σχολίου