Ο άνθρωπος και το νερό

Πρόκειται για έναν άνθρωπο που στέκεται γυμνός και όρθιος, στην όχθη ενός ποταμού. Παρατηρεί το νερό του ποταμού έτσι όπως αυτό κυλάει και ξέρει πως πρέπει να μπει μέσα και να διανύσει κάποια απόσταση μέχρι να ξαναβγεί στην απέναντι όχθη.

Έχει κάποια συστολή να το πράξει και κάποιο φόβο ακόμη.

Κάνει ένα δειλό βήμα προς τα εμπρός και τα γυμνά του πόδια αγγίζουν το νερό. Ξαφνικά, κοιτάζοντας προς τα κάτω, αντικρίζει το είδωλό του να καθρεφτίζεται στο νερό και αισθάνεται περίεργα. Κοιτάζει και ξανακοιτάζει την εικόνα του και αυτό τον διασκεδάζει αλλά και τον κάνει να δειλιάζει ακόμη περισσότερο να προχωρήσει, να βυθιστεί ολόκληρος στο νερό.

Αναρωτιέται…

Αναρωτιέται αν το είδωλο αυτό είναι "αληθινό" ή "ψεύτικο" και αν… θα το χάσει μπαίνοντας μέσα στο ποτάμι. Κάνει μερικά βήματα ακόμη και βυθίζεται ως την κοιλιά του στο νερό. Συνεχίζει να βλέπει το είδωλό του αλλά τώρα πια γνωρίζει καλά πως εάν βυθιστεί ολόκληρος στο ποτάμι, το είδωλο θα χαθεί.

Και κάνει όλα τα επόμενα βήματα ώσπου βυθίζεται ολόκληρος στο νερό. Την επόμενη στιγμή αναρωτιέται: αν το είδωλο ήταν αληθινό δεν θα πρέπει να έχει χαθεί. Τίποτε που είναι αληθινό δεν χάνεται. Αν όμως δεν ήταν αληθινό τότε τι ήταν αυτό που είδε; Θα το ξαναδει άραγε ποτέ;

Συνεχίζει να περπατά μέσα στο νερό, κάνει όσα βήματα είναι απαραίτητα και κάποια στιγμή εξέρχεται σιγά σιγά του νερού και φτάνει στην άλλη όχθη του ποταμού. Γυρίζοντας το κεφάλι του σκύβει και βλέπει πάλι το είδωλό του. Μονάχα που δεν είναι το ίδιο "πρόσωπο" αυτό που βλέπει. Και αναρωτιέται τι φταίει.

Αυτός άλλαξε μέσα στο νερό ή το νερό το ίδιο αλλοίωσε την εικόνα του; Ποια από τις εικόνες ήταν η αληθινή;

Όλες;

Καμία;

ΚΑΙ ΟΛΙΓΟΣ ΜΑΡΚΟΥΖΕ ΔΕΝ ΒΛΑΠΤΕΙ...

ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ-ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

...Κυριαρχία ασκείται παντού, όπου οι σκοποί και οι στόχοι του ατόμου, καθώς και οι τρόποι να τους επιδιώξει και να τους πετύχει, του είναι υπαγορευμένοι εξυπαρχής και σαν εξυπαρχής υπαγορευμένους τούς αναλαμβάνει και τους εκτελεί το άτομο. Οι άνθρωποι, η φύση, τα πράγματα, μπορούν να επιβάλλουν την κυριαρχία τους - και μάλιστα, το ίδιο το άτομο μπορεί να την επιβάλλει στον εαυτό του: τότε η κυριαρχία παίρνει τη μορφή της αυτονομίας. Η μορφή αυτή της κυριαρχίας παίζει καίριο ρόλο στη φροϋδική θεωρία των ορμών: το Υπερ-Εγώ αναδέχεται εντός του τα αυταρχικά πρότυπα - τον πατέρα και τους τοποτηρητές του - και κάνει τις εντολές τους και τις απαγορεύσεις τους δικούς του νόμους, ατομική του συνείδηση. Η κυριαρχία των ορμών γίνεται έργο του ατόμου: αυτό θα πει «αυτονομία».

Έτσι, όμως, εξανεμίζεται η έννοια της ελευθερίας, γιατί δεν υπάρχει τίποτε, που να μην είναι, κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο προϋπαγορευμένο στο άτομο. Και πράγματι: μόνο μέσα στα πλαίσια της ανελευθερίας μπορούμε να ορίσουμε τι είναι ελευθερία - αν δηλαδή θέλουμε να μας δώσει η μέχρι τούδε ιστορία τον μίτο για τον ορισμό μας. Η ελευθερία είναι μια μορφή της κυριαρχίας: εκείνη, δηλαδή, όπου τα παρεχόμενα μέσα εκπληρώνουν τις ανάγκες του ατόμου με την ελάχιστη δυνατή δυσφορία και παραίτηση. Μ' αυτή την έννοια η ελευθερία είναι πέρα ως πέρα ιστορική και ο βαθμός της μόνο ιστορικά μπορεί να προσδιοριστεί: οι ικανότητες και ανάγκες, καθώς και το ελάχιστο όριο της παραίτησης, διαφέρουν ανάλογα με το επίπεδο πολιτιστικής εξέλιξης και καθορίζονται από τις εκάστοτε αντικειμενικές συνθήκες. Αλλά ακριβώς επειδή καθορίζονται αντικειμενικά και ιστορικά, γι' αυτό και η διάκριση μεταξύ ελευθερίας και κυριαρχίας υπερβαίνει τα όρια της οιασδήποτε υποκειμενικής εκτίμησης: τα μέσα της ικανοποίησης των αναγκών, όπως άλλωστε και οι ίδιες οι ανθρώπινες ανάγκες και ικανότητες, είναι κοινωνικά δεδομένα πράγματα, που ενυπάρχουν στις υλικές και πνευματικές δυνάμεις και στις δυνατότητες της χρησιμοποίησής τους...

...Ο πολιτισμός μας υπήρξε πάντοτε κυριαρχικός, εφόσον οι κοινωνικές ανάγκες καθορίζονταν πάντοτε από το συμφέρον των εκάστοτε κυρίαρχων ομάδων και το συμφέρον αυτό προσδιόριζε τις ανάγκες των άλλων και τους τρόπους και τα όρια της ικανοποίησής τους. Ο πολιτισμός αυτός έχει αναπτύξει τον κοινωνικό πλούτο σε τέτοιο σημείο, ώστε οι στερήσεις και οι αγγαρείες που φορτώνει στα άτομα να φαίνονται όλο και πιο ανώφελες, όλο και πιο παράλογες. Η αλογία της ανελευθερίας μάς χτυπάει καταπρόσωπο, ιδίως όταν βλέπουμε αυτή την προϊούσα αχαλίνωτη υπόταξη των ατόμων στην τεράστια μηχανή παραγωγής-διανομής, όταν βλέπουμε πώς απαλλοτριώνεται ο ελεύθερος χρόνος - οι ώρες σχολής - και χάνει τον ιδιωτικό χαρακτήρα του· -όταν βλέπουμε να συγχωνεύονται αξεχώριστα σχεδόν η εποικοδομητική και η καταστρεπτική κοινωνική εργασία. Αλλ' ακριβώς αυτή η συγχώνευση είναι ο απαραίτητος όρος, για να συνεχιστεί η διαρκώς αυξανόμενη παραγωγικότητα και η κυριάρχηση των δυνάμεων της φύσης, κι αυτές πάλι προσπορίζουν όλο και πιο άνετη ζωή στα

άτομα - ή τουλάχιστον στην πλειοψηφία εκείνων που ζουν στις προηγμένες χώρες. Έτσι, ο παραλογισμός παίρνει τη μορφή του κοινωνικού Λόγου, της έλλογης καθολικότητας. Από την ψυχολογική σκοπιά όμως - κι αυτή μόνο μας ενδιαφέρει εδώ - συρρικνώνεται η διαφορά μεταξύ κυριαρχίας και ελευθερίας...

...Μέσα στα πλαίσια του πολιτισμού, όπως αναπτύχθηκε σαν ιστορική πραγματικότητα, η ελευθερία είναι δυνατή μόνο πάνω στη βάση μιας ανελευθερίας - που θα πει πάνω στη βάση, της καταπίεσης των ορμών. Γιατί ο οργανισμός, από την αρχέγονη ορμεμφυτική δομή του, επιθυμεί να προσποριστεί ηδονή, κυριαρχείται από το αξίωμα της ηδονής: οι ορμές ρέπουν προς την ηδονική λύση κάθε έντασης, προς την ανώδυνη ικανοποίηση των αναγκών. Έτσι, όμως, αντιστέκονται, αρχικά, στην αναστολή της ικανοποίησης, στον περιορισμό και την «εξιδανίκευση» της ηδονής, στην ανέραστη εργασία. Αλλ' ο πολιτισμός είναι εξιδανίκευση: απωθημένη, μεθοδικά κυριαρχημένη ικανοποίηση, που προϋποθέτει τη δυσφορία, την «ατερπία». [Ο όρος «ατερπία» παρμένος από το Δημόκριτο: «τέρψις καὶ ἀτερπίη οὗρος τῶν συμφόρων καὶ τῶν ἀσυμφόρων» εν H. Diels, Die Fragmente der Vorsokratiker, II, απόσπασμα 4. όπου ο όρος ατερπία μεταφράζεται γερμανικά με τη λέξη Unlust, ακριβώς αυτή που χρησιμοποιεί κι ο Μαρκούζε]. Ο «αγών επιβίωσης», η «βιοτική ανάγκη», η διανθρώπινη συνεργασία εξαναγκάζουν τα άτομα σε παραίτηση και καταπίεση, για το συμφέρον της ασφάλειας, της τάξης, της συμβίωσης. Η πολιτιστική πρόοδος απαιτεί την όλο και μεγαλύτερη και συνειδητότερη παραγωγή των τεχνικών, υλικών και διανοητικών όρων της προόδου - την αχάριστη δουλειά, που εξασφαλίζει τα μέσα της ευχαρίστησης. Μέσα στο χώρο του πολιτισμού η ελευθερία βρίσκει τον εσωτερικό φραγμό της στην ανάγκη να προσποριστεί εργατική δύναμη από τον οργανισμό και να την συντηρήσει - να τον μεταβάλλει από υποκείμενο-αντικείμενο ηδονής σε υποκείμενο-αντικείμενο εργασίας. Αυτό είναι το κοινωνικό περιεχόμενο της υπερνίκησης του αξιώματος της ηδονής από το αξίωμα της πραγματικότητας, που από τα πρώτα παιδικά χρόνια και εξής γίνεται το κυρίαρχο αξίωμα της ψυχικής ανέλιξης...

Herbert Marcuse: "Psychoanalyse und Politik"

(ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΟΡΜΩΝ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ)

ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟ...

Ι. Φαντασία

Ποιο είναι το ίδιον του ανθρώπου; Τι είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από τα ζώα; Επαναλαμβάνουν, εδώ και αιώνες, ότι είναι ο ορθός λόγος. Αρκεί όμως να προσέξουμε τη συμπεριφορά των άλλων γύρω μας αλλά και τη δική μας, για να αντιληφθούμε ότι αυτό δεν αληθεύει. Οι ατομικές και οι συλλογικές συμπεριφορές πολύ συχνά είναι παράλογες. Τα ζώα είναι πιο «λογικά» από εμάς' δεν σκοντάφτουν, δεν τρώνε δηλητηριώδη μανιτάρια, κάνουν αυτό που πρέπει, για να συντηρηθούν και να αναπαραχθούν.

Ποιο είναι το ίδιον του ανθρώπου; Είναι το πάθος και οι επιθυμίες; Ναι, πράγματι. (Τα ζώα από ό,τι μπορούμε να ξέρουμε δεν έχουν πάθη ούτε πραγματικές επιθυμίες' τα ζώα έχουν ένστικτα.) Τι όμως συνιστά την ιδιαιτερότητα του πάθους και των επιθυμιών; Είναι ακριβώς το γεγονός ότι το πάθος και οι επιθυμίες -ο έρωτας, η δόξα, το κάλλος, η εξουσία, ο πλούτος δεν είναι «φυσικά» αλλά φαντασιακά αντικείμενα. Η φαντασία, λοιπόν, είναι το ίδιον του ανθρώπου. Η φαντασία μάς διαφοροποιεί από τα ζώα.

Η φαντασία, ακόμη και εάν κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά, δεν αναχαιτίζεται. Υπάρχει πάντα μια εσωτερική ροή από εικόνες, ιδέες, αναμνήσεις, επιθυμίες, αισθήματα. Μια ροή που δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Δεν μπορούμε καν να την ελέγξουμε, τουλάχιστον όχι πάντα. Κάποιες φορές το κατορθώνουμε, λίγο ώς πολύ, προκειμένου να σκεφτούμε λογικά και συστηματικά. Αλλά ακόμη και σ' αυτές τις περιπτώσεις, αναπάντεχες αναμνήσεις και επιθυμίες διακόπτουν τον στοχασμό μας. Η φαντασία μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην παραφροσύνη, στη διαστροφή, στην τερατωδία αλλά, επίσης, στην αυταπάρνηση και σε κάθε μεγαλειώδη δημιουργία....

ΙΙ. Φαντασιακό

Το ανθρώπινο ον υπάρχει μόνον ως κοινωνικό ον. Αυτό σημαίνει ότι ζει σε μια κοινωνία με θεσμούς, με νόμους, με ήθη, με έθιμα, κ.λπ. Ερώτημα: Από πού έρχονται αυτοί οι θεσμοί, οι νόμοι, τα έθιμα; Είναι αδύνατον να πούμε, όπως συχνά πίστευαν οι λαοί, ότι υπάρχει ένας δημιουργός, ένας νομοθέτης όλων αυτών. Σε μιαν ήδη θεσμισμένη κοινωνία, τα άτομα μπορούν να προτείνουν νόμους, κάποιους ιδιαίτερους νόμους. Τούτο όμως είναι δυνατόν να γίνει, επειδή υπάρχει ήδη ένα σύστημα νόμων, επειδή αυτά τα άτομα έχουν ζήσει ήδη σε μια κοινωνία με νόμους. Ένας συγγραφέας μπορεί να επινοήσει μια νέα λογοτεχνική μορφή και ένας περιθωριακός μια λέξη της αργκό. Αυτά είναι δυνατόν να γίνουν, επειδή υπάρχει ήδη η γλώσσα και η αργκό. Όμως ποιος θα μπορούσε μόνος του να δημιουργήσει εκ προοιμίου τη γλώσσα και να την επιβάλει στους υπόλοιπους; Και με ποια γλώσσα θα επικοινωνούσε; Όλα αυτά -οι νόμοι, οι θεσμοί, τα ήθη, τα έθιμα, η γλώσσα- είναι συλλογικές δημιουργίες. Προσπάθησαν να ερμηνεύσουν την καταγωγή της κοινωνίας βάσει ενός συμβολαίου (το «κοινωνικό συμβόλαιο»). Όμως ένα συμβόλαιο προϋποθέτει άτομα κοινωνικά, τα οποία γνωρίζουν τι είναι ένα τέτοιο συμβόλαιο. Προσπάθησαν επίσης να ερμηνεύσουν την καταγωγή της κοινωνίας με τους φυσικούς και τους βιολογικούς νόμους. Όμως κανένας φυσικός ή βιολογικός νόμος δεν μπορεί να ερμηνεύσει την καταγωγή των θεσμών, που είναι ένα καινούργιο φαινόμενο μέσα στο δημιουργημένο σύμπαν. Κανένας φυσικός και βιολογικός νόμος δεν απαντά στα ερωτήματα: Γιατί οι Εβραίοι δημιούργησαν τον μονοθεϊσμό; Γιατί οι Έλληνες δημιούργησαν τις δημοκρατικές πόλεις; Γιατί η Δύση δημιούργησε τον καπιταλισμό; Για να συλλάβουμε την ύπαρξη της ανθρώπινης κοινωνίας, καθώς επίσης τις αλλαγές της μέσα στον χρόνο αλλά και τις διαφορές της μέσα στον χώρο, πρέπει να δεχτούμε ότι αυτές οι ίδιες οι ανθρώπινες κοινότητας διαθέτουν μιαν χωρίς προηγούμενο δημιουργική ικανότητα. Αυτή τη δημιουργική ικανότητα μπορούμε να την ονομάσουμε: κοινωνικό φαντασιακό.

Το κοινωνικό φαντασιακό είναι η πηγή των θεσμών που ρυθμίζουν και οργανώνουν τη ζωή των ανθρώπων. Αυτό επίσης δημιουργεί κάτι πολύ σημαντικό: τις φαντασιακές κοινωνικές σημασίες.

Οι φαντασιακές κοινωνικές σημασίες καθορίζουν τις αξίες μιας κοινωνίας, δηλαδή καθορίζουν τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι αληθές και τι ψευδές, τι είναι δίκαιο και τι άδικο. Οι φαντασιακές κοινωνικές σημασίες δίνουν νόημα στη ζωή των ατόμων και, τελικά, δίνουν νόημα ακόμη και στον θάνατο τους. Το κοινωνικό φαντασιακό δεν είναι σταθερό και αμετάβλητο. Αλλάζει. Και οι αλλαγές του δηλώνουν την ύπαρξη αλλαγών στην κοινωνία, το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχει ιστορία της ανθρωπότητας. Το κοινωνικό φαντασιακό, άπαξ και δημιούργησε τους θεσμούς, μπορεί είτε να παραμείνει κατά κάποιον τρόπο σε λήθαργο (έτσι συμβαίνει στις πρωτόγονες, τις αρχαϊκές, τις παραδοσιακές κοινωνίες), είτε να προκαλέσει αλλαγές, λιγότερο ή περισσότερο γρήγορες (έτσι συμβαίνει στην εποχή μας, η οποία γνωρίζει έναν γρήγορο ρυθμό από ιστορικές μεταβολές, ανήκουστο στην μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωπότητας)...

ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ 'ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΛΕΞΕΙΣ' [ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ]

ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΗΝ… ΑΡΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ!!

Ποια είναι η διαφορά άρνησης και αρνητικότητας;

Η πρώτη μπορεί ενίοτε να είναι και στάση ζωής.

Το να αρνείσαι την αναξιοπρέπεια, τη δουλικότητα, την ενδοτικότητα, την υποτιθέμενη ‘ευελιξία’ που τελικά ομοιάζει πολύ με τον ελεεινό συμβιβασμό. .

Αρνητικότητα όμως είναι μια νοσηρή μεταστοιχείωση, εξαλλαγή της υγιούς άρνησης και οδηγεί στην αδράνεια, την στασιμότητα, την… ερήμωση

Αρνητής είναι ο υγιής και σκεπτόμενος άνθρωπος που εξετάζει, επιλέγει, αναζητά, μετέχει, είναι ενεργός αλλά όχι ως αποσκευή, ως παθητικός δέκτης.

Αρνητικός είναι ο έμμονικός και καταθλιπτικός αρνητής των πάντων, της ίδιας της σκιάς του, ο ενίοτε κακομαθημένος και ράθυμος εξυπνάκιας και ξερόλας που αναγκάζεται εκ των υστέρων να υιοθετήσει εκείνο που πεισματικά αρνήθηκε αλλά με πολύ χειρότερους όρους συνήθως.

Ναι στην φιλοσοφημένη και ψαγμένη άρνηση λοιπόν.

Που ακολουθείται βέβαια και από μια θέση!

Όχι στην αρρωστημένη, αδιέξοδη και αυτοκαταστροφική αρνητικότητα… Γιατί αυτή δεν οδηγεί πουθενά... ή, το χειρότερο, εκεί που οδηγεί μετά από χρόνια είναι ένας άνυδρος, μοναχικός και στοιχειωμένος κόσμος φαντασμάτων...

ΩΧ, ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΖΟΡΟ!!!

Ανακοίνωσε υποψηφιότητα ο Ψωμιάδης για αρχηγός στη ΝΔ!! Πω, πω, καλά το έλεγα ότι θα περάσουμε ωραίο Οκτώβρη! Έχει να γίνει…

WHY ARE YOU DOING THIS TO ME?

-Γιατί πάμε σε συνέδριο και δεν μου δίνεις τώρα το δαχτυλίδι να τελειώνουμε;
-Πάχυνα και έχει σφηνώσει στο δάχτυλό μου.

ΑΠΟ 'πιτσιρίκο' (http://pitsirikos.blogspot.com/)

ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ!!!

ΑΡΧΙΣΕ Η... ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ!!!

ΟΧΙ ΠΡΑΣΙΝΗ… ΚΑΤΑΠΡΑΣΙΝΗ!

ΤΥΦΛΑ ΝΑ΄ΧΕΙ Ο ΧΡΥΣΟΓΕΛΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ… ΧΑΜΟΓΕΛΟΣ!

ΓΙΩΡΓΟ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ; Το κατάλαβες; Έχεις πάρει χαμπάρι τι γκολ έβαλες; Πω, πω… άντε λοιπόν, άντε να ιδούμε και μακάρι να τα βγάλεις πέρα με όσα σε περιμένουν… (εμείς να δούμε τα χάλια μας βέβαια…)

ΑΝΤΙΟ ΚΩΣΤΑ… Τελικά μεγάλη απογοήτευση ήσουν βρε Κώστα… πως τα κατάφερες έτσι, μέσα σε ένα χρόνο να διαλύσεις το μαγαζί; Και σου το έλεγαν όλοι, μην πας σε εκλογές, θα σας φάνε λάχανο, τίποτα εσύ… να’τα τώρα τα χαΐρια σου…

ΑΛΕΚΑ ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ… Δηλαδή δεν είναι που δεν ανεβάσαμε αλλά κατεβάσαμε τα ποσοστά, είναι που θα μας τη λένε πάλι όλοι… μην ήρθε η ώρα συντρόφισα να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια; Λέω δηλαδή… 19 χρόνια είναι αυτά, δεν βαρέθηκες ρε Αλέκα; Άσε και κανέναν άλλο να τρέξει…

ΤΩΡΑ ΞΕΡΕΙΣ… ΜΠΗΚΕ ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ! Καλά το’λεγε ότι είχε την άνοδο στο τσεπάκι του… αλλά μην χαίρεται και πολύ διότι με τη φάπα της ΝΔ θα έπρεπε να τσιμπήσει άλλες δυο μοναδούλες… μάλλον έπιασες ταβάνι Γιώργο, αλήθεια στο λέω, καλά είσαι… άραξε στα κιλά σου!

ΑΛΕΞΗ… ΟΥΦ! Τι αγωνία ήταν αυτή; Ή κακώς είχες αγωνία; Μια χαρά τα πήγες Αλέξη, μην το πεις ούτε του παπά!! Αντε και από δω και πέρα φροντίστε εκεί πέρα να τα βρείτε γιατί δεν είναι κάθε μέρα Πάσχα!

ΧΡΥΣΟΓΕΛΕ ΓΕΡΑ… μην στεναχωριέσαι, την επομένη θα είσαι μέσα… κάνατε τη δουλειά σας, ο κόσμος σας συμπαθεί, θα’ρθει και η Βουλή, μην τρελαινόμαστε ε;

Οσον αφορά εμάς… αυξημένη συνειδητότητα, επαγρύπνηση, ΜΑΤΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ!!!

επειδή την Κυριακή ψηφίζουμε...

Οι Έλληνες

Πράττε δίκαια

Ύβριν μίσει

Ευσεβείας έχου

Επαίνει τα καλά

Κακίας απέχου

Χάριν απόδος

Ικέτας ελέει

Υιούς παίδευε

Σοφούς χρω

Έριν μίσει

Αγαθούς τίμα

Άκουε τα προσήκοντα

Μηδενί φθόνει

Το δίκαιον μιμού

Ελπίδος νέμε

Διαβολήν μίσει

Ευπροσήγορος γίνου

Αμαρτών μεταβουλεύου

Χρόνιαν φιλίαν φύλαττε

Φίλους ευνόει

Ομόνοιαν επιδίωκε

Μη λάλει προς ηδονήν

Σ(ε)αυτού μη αμέλει

Τα λεωφόρους μη βαδίζειν

Θνήσκε υπέρ πατρίδος

Μη επαίρου

Μη άρχου αδικείν

Άκουε πολλά, λάλει ολίγα

Νόει και τότε πράττε

Ανάξιον άνδρα, δια πλούτον μη επαινής

Πείσας λάβε, μη βιασάμενος

Ανέχου τον πλησίον σου μικρά ελαττούμενος

Μη έριζε γονεύσι, καν δίκαια λέγης

Μη άρχε, πριν άρχεσαθαι μαθής

Παιδείας αντέχου

Επαίνει αρετήν

Εχθρούς αμύνου

Ευγένειαν άσκει

Ίδια φύλασσε

Αλλοτρίων απέχου

Φίλω χαρίζου

Γνώθι σαυτόν

Χρόνου φείδου

Μηδέν άγαν

Φιλόσοφος γίνου

Όσια κρίνε

Γνους πράττε

Φόνου απέχου

Ήθος δοκίμαζε

Ευεργεσίας τίμα

Δικαίως κτω

Κριττήν γνώθι

Γάμους κράτει

Δαπανών άρχου

Αισχύνην σέβου

Χάριν εκτέλει

Ακούων όρα

Αδωροδόκητος δοκίμαζε

Βίας μη έχου

Ομίλει πράως

Φιλοφρόνει πάσιν

Γλώττης άρχε

Σαυτόν ευ ποίει

Αποκρίνου εν καιρώ

Πόνει μετά δικαίου

Οφθαλμόν κράτει

Καιρόν προσδέχου

Έχθρας διάλυε

Επί ρώμης μη καυχώ

Γήρας προσδέχου

Ευφημίαν άσκει

Πλούτει δικαίως

Κακίαν μίσει

Κινδύνευε φρονίμως

Πρεσβύτερον αιδού

Νεώτερον δίδασκε Προγόνους στεφάνου

Χαρίζου αβλαβώς

Επαγγέλου μηδενί το παράπαν

Μη ψεύδου, αλλ'αλήθευε

Μη επιθύμει αδύνατα

Περί θεών λέγε, ως εισίν

Νόει το πραττόμενον

Μελέτα το παν

Γηράσκω αεί διδασκόμενος

Αγάπα τα του πλησίον σου και [δια]τήρει ως τα σαυτού

Ο συ μισείς, ετέρω μη ποιήσεις

Η περί του μέλλοντος πρόνοια, ανδρός έστιν άρετή

Συνετών ανδρών, πριν τα δυσχερή γενέσθαι προνοήσαι

ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ!!

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ξεχνάμε και... ΞΕΧΝΙΌΜΑΣΤΕ ΔΗΛΑΔΗ...

ΚΑΛΗ ΨΗΦΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!!

Δεν έχει μυστικά…

Σε κρατούσα από το χέρι

Ένας κλειστός κόσμος

Ξαφνικά

ανοιγόταν διάπλατα

Δεν έχει μυστικά αγάπη μου

Ο ήλιος

Από τις αχτίνες του

Πως θα μπορούσα να κρυφτώ

Απ’ το ζεστό σου βλέμμα;

Περπατούσαμε μαζί

Ένας εγκλωβισμένος άνθρωπος

Είχε ξανά βηματισμό

Δεν έχει μυστικά μου είπες

Απ’τη καρδιά η ψυχή

Η δύση απ’την ανατολή

Πως θα μπορούσαν δυο ανάσες

Που γεννήθηκαν μαζί

Να κάνουν λάθος;

Μείναμε στη σιωπή

Ήρεμοι μαζί

Δεν έχει μυστικά σκέφτηκα

Ο θάνατος απ’τη ζωή

Απ’τη ζωή ο θάνατος

Δεν κρύφτηκε ποτέ

Σκέφτηκες κι εσύ

Και χαμογελάσαμε…

[στην Ε...]

Σεπ 2009