ΑΡΚΑΣ ΩΣ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΕ ΟΛΑ!!!

ΓΕΛΑΤΕ ΓΙΑΤΙ... ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ!!!

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΦΤΥΣΕΙΣ!!!

Ελλείψει έμπνευσης, ελλείψει σημαντικού θεματολογίου, ελλείψει μάλλον και άλλων, βαθύτερων και ουσιαστικότερων που αφορούν στο εν γένει ατομικό και όχι μόνο πολιτισμό, ήρθε η ώρα να γελοιοποιήσουμε και τους παχύσαρκους. Η κα Τατιάνα Στεφανίδου μας επιφύλαξε άλλη μια εμετική εκπομπή, άλλο ένα άθλιο σώου για τις ανάγκες του οποίου μετεμορφώθη στην ‘απελευθερωμένη’ τετράπαχη εκδοχή της -χάρις στα ειδικά εφέ για τα οποία θα πρέπει να αισθάνονται όλοι υπερήφανοι- και είπε να κάνει την γιορτινή της πλάκα στοχοποιώντας ρατσιστικά και ανενδοίαστα όλους όσοι δεν διαθέτουν την λυγερή κορμοστασιά της και το καδρονένιο σώμα της. Πίστευε μάλλον η κα Τατιάνα ότι έχει χιούμορ, κάποιος την έχει πείσει περί αυτού ή ίσως πιστεύει ακόμη ότι έχει την άνεση να κονιορτοποιεί όσους δεν αποδέχεται η life style ελιτ στην οποία ανήκει και αποδίδοντας, έτσι, επειδή ‘βγάζει γέλιο’ την παχυσαρκία αποκλειστικά στην βρώση αναρίθμητων ποσοτήτων φαγητού –για τα ζητήματα μεταβολισμού κανείς δεν την ενημέρωσε μάλλον, ψιλά γράμματα γιορτάρες μέρες- έκανε εισβολή σε παραδοσιακή ψησταριά και δεν άφησε τίποτα αφάγωτο. Ούτε καν η αιδώς δεν της ξέφυγε, η δεοντολογία, η απλή ντροπή τελικά… ούτε αυτή δεν της ξέφυγε και την καταβρόχθισε!!!

ΕΥΓΕ ΑΝΤ1... νούμερο ένα πάντα στις συσκευασίες κιτς, ανοητολογίας και εμετού!

ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κε ΓΙΑΝΝΑΚΗ ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΜΑΣ;

ΠΗΓΉ ΦΩΤΟ: http://papaki.redplanet.gr/

ΤΟ ΕΛΛΑΔΙΣΤΑΝ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΥ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ!!!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΑΠΟ http://nellys-logia.blogspot.com


ΚΡΙΣΕΙΣ Δ/ΝΤΩΝ Β'ΒΘΜΙΑΣ Α'ΑΘΗΝΑΣ
ΜΕΡΟΣ Β'

Προς την Υπουργό Παιδείας δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων

Κυρία Άννα Διαμαντοπούλου

Προς τον Περιφερειακό Διευθυντή Α/βάθμιας και Β/βάθμιας Εκπαίδευσης Αττικής

Κύριο Παρασκευά Γιαλούρη

Προς την Διευθύντρια του Α' ΠΥΣΔΕ Αττικής

Κυρία Πολυξένη Ζαβού-Ράδου

Προς όλα τα μέλη του ΠΥΣΔΕ

Προς όλους τους Συλλόγους και τις Ομοσπονδίες των Καθηγητών

Προς όλους τους Εκπαιδευτικούς

Προς όλους τους Γονείς

Προς όλους τους Μαθητές

Προς κάθε ενδιαφερόμενο

Έχω την χαρά και την τιμή να είμαι Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν. Φιλαδέλφειας.

Παίρνω το θάρρος να σας γράψω ζητώντας τη βοήθειά σας για ένα θέμα, που μας καίει όλους πολύ, τις κρίσεις των διευθυντών.

Στο καταταλαιπωρημένο σχολείο μας που υπέφερε από δεινά τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία είχαμε την τύχη, μετά τις κρίσεις του 2007, να έρθει μια Διευθύντρια, η κυρία Μαρία Χατζηιωάννου, που κατάφερε το ακατόρθωτο: Από αχούρι, με μορφή εγκαταλελειμμένου, ξεχαρβαλωμένου αναμορφωτηρίου να το μετατρέψει σε σχολείο- αγκαλιά για όλα τα παιδιά.

Το σχολείο μας δεν είχε τίποτα σωστό. Ηταν όλα ξεχαρβαλωμένα, δεν παρείχε ούτε τα στοιχειώδη και επιπλέον λειτουργούσε και υπό ένα καθεστώς τρομοκρατίας και χαφιεδισμού. Τα παιδιά έκαναν συνεχώς καταλήψεις διεκδικώντας τα αυτονόητα. Μέχρι και το βάψιμο των αιθουσών το κάναμε οι γονείς κάποιες Κυριακές.

Και ήρθε αυτή η γυναίκα και έβαλε τάξη σε όλα, μα κυρίως έβαλε αγάπη.

Και το σχολείο μας έγινε αυτό, που έπρεπε να είναι τα σχολεία όλου του κόσμου.

Μια κυψέλη δημιουργίας και αγάπης.

Τέρμα τα προβλήματα, τέρμα η παραβατικότητα, τέρμα οι καταλήψεις.

Τα παιδιά ξεκίνησαν δράσεις και προγράμματα, που θα ζήλευε και το καλύτερο ιδιωτικό σχολείο.

Τα παιδιά αγάπησαν αυτήν, αγάπησαν τα μαθήματα, αγάπησαν το σχολείο τους σαν το σπίτι τους.

Το φροντίζουν. Το προσέχουν.

Και τώρα έρχεται το Α' ΠΥΣΔΕ, μ΄αυτήν την παράνομη, όπως διαβάζω, διαδικασία και τα ακυρώνει όλα.

Θέλει να μας πάρει την Διευθύντρια, παρόλο που η ίδια δήλωσε ότι δεν θέλει να μετακινηθεί, άλλωστε σε λίγο μπορεί να συνταξιοδοτηθεί, αν θέλει.

Και ερωτώ, μήπως τηρώντας τους τύπους χάνουμε την ουσία;

Ποιός ο ρόλος του εκπαιδευτικού;

Ποιός ο ρόλος του σχολείου;

Ποιός ο ρόλος όλων αυτών, που διορίζονται ή εκλέγονται για να καλύψουν θέσεις καίριες, όπως αυτές των ΠΥΣΔΕ;

Πώς τιμάται ένας επιτυχημένος Διευθυντής; Με το να τον αλλάζετε πόστο παρά τη θέλησή του;

Προσπάθησα να επικοινωνήσω με την Διευθύντρια του ΠΥΣΔΕ και τηλεφωνικά, να της εκφράσω την αγωνία μας και την επιθυμία μας, όμως αν και κατανοώ την έντασή της και τις πιέσεις που δέχεται πανταχόθεν, δεν μπορώ να κατανοήσω την αντίληψή της, πως "οι γονείς δεν έχουν κανένα λόγο για τα παιδιά τους και ουδείς αναντικατάστατος"!!!!

Πώς μπορεί κάποιος που ασχολείται με την εκπαίδευση, να γελοιοποιεί την αγωνία ενός γονιού, εκλεγμένου στη θέση του Προέδρου του ΔΣ του Συλλόγου μας κλείνοντάς του το τηλέφωνο;

Ουδείς αναντικατάστατος, μου είπε! Μα, είμαστε όλοι ίδιοι; Δεν υπάρχουν καλοί, καλύτεροι και χειρότεροι;

Η ίδια η διαδικασία των κρίσεων δεν το αποδεικνύει αυτό;

Και αν εμείς οι γονείς δεν έχουμε λόγο για το καλό των παιδιών μας, τότε ποιός έχει;

Το άρθρο 3 της χάρτας για τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των γονέων της ευρωπαϊκής κοινότητας, ορίζει πως:

"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΛΗΡΟΥΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΔΕΞΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΩΝ ΤΟΥΣ.

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΗΚΟΝ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΩΣ ΕΤΑΙΡΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ."

Και το άρθρο 8:

"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΨΉ ΤΟΥΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΖΗΤΑΤΑΙ ΕΝΕΡΓΑ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ."

Και ναι, η Διευθύντριά μας είναι αναντικατάστατη!!!

Μα και όλα τα σχολεία θα αναστατωθούν με τις μετακινήσεις στη μέση της χρονιάς. Από τη μια η γρίπη, από την άλλη οι καταλήψεις, τώρα συμβαίνει και αυτό, τί θα πάρουν τα παιδιά από τη φετινή χρονιά; Γιατί δεν έγιναν οι κρίσεις το καλοκαίρι, που μας πέρασε ή γιατί δεν γίνονται το καλοκαίρι που θα έρθει;

Γιατί δεν ζητάτε εκ νέου δηλώσεις προτίμησης σχολείων;

Οι προτιμήσεις των υποψηφίων είναι φυσικό να έχουν αλλάξει σε αυτά τα δυο χρόνια. Γιατί έγινε καταμέτρηση μορίων χωρίς δηλώσεις; Και οι συνεντεύξεις τι νόημα είχαν;

Σας παρακαλώ λοιπόν θερμά, βοηθήστε μας να κρατήσουμε τη Διευθύντριά μας!

Μην αφήσετε να αναστατωθούν τόσα σχολειά στο μέσον της χρονιάς!

Αφουγκραστείτε τις αγωνίες των γονιών!

Τις επιθυμίες των παιδιών!

Αυτά είναι το μέλλον της Ελλάδας.

Πάρτε τα στα σοβαρά!

Ας μην χάνουμε την ουσία και ας δούμε το θέμα προς όφελος των παιδιών μας.

Με εκτίμηση

Η Πρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Kηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν. Φιλαδέλφειας

ΕΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΑ

ΕΑΝ ΑΚΟΜΗ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΙΕΙ Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

ΚΑΛΩ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΟΥΝ ΤΟ http://nellys-logia.blogspot.com

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ!

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΟΛΟΨΥΧΑ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ, ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΚΙΟΥ!!

ΑΡΚΑΣ FOR EVER!

ΚΑΙ ΟΛΙΓΟΝ ΧΙΟΥΜΟΡΑΚΙ ΕΝ ΜΕΣΩ ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΤΟΣ (!!!) ΚΑΙ ΕΟΡΤΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ… ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΝΕΙΣ, Ε, ΛΙΓΟ ΝΑ ΑΝΑΣΑΝΟΥΜΕ!

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ

Είμαστε ο χρόνος. Εκείνη είμαστε η περίφημη
παραβολή του Σκοτεινού Ηράκλειτου.
Είμαστε το νερό, όχι το σκληρό διαμάντι,
αυτό που χάνεται, όχι αυτό που μένει.
Είμαστε το ποτάμι κι ο Έλληνας εκείνος
που κοιτάζεται στο ποτάμι. Η αντανάκλασή του
αλλάζει στο νερό του εναλλασσόμενου καθρέφτη
στο κρύσατλλο που αλλάζει σαν τη φωτιά.
Είμαστε το μάταιο προκαθορισμένο ποτάμι
όπως κυλά προς τη θάλασσα. Το σκέπασε η σκιά.
Όλα μάς αποχαιρετούν, όλα μακραίνουν.
Η μνήμη δεν εξαργυρώνει το νόμισμά της.
Και ασφαλώς κάτι υπάρχει που απομένει
και ασφαλώς κάτι υπάρχει που θρηνεί.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Ποιήματα,
Ελληνικά Γράμματα
ΜΤΦΡ.Δημήτρης Καλοκύρης

από homonavigatus.blogspot.com

ΑΦΡΑΓΚΟΙ, ΑΚΑΠΝΟΙ ΚΑΙ... ΥΓΙΕΙΣ!!!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΑΠΟ TreloKouneli:

"Δριμύτατες παρατηρήσεις στην υπουργό Υγείας. Της επέστρεψε νομοσχέδιο...

Ρίχνουμε δίκιο στον Πάγκαλο. Ήταν, αν όχι άστοχη, τουλάχιστον άκαιρη η κίνηση αυτή της υπουργού Υγείας. Ο αντιπρόεδρος τα πήρε στο κρανίο. "Πας καλά ρε Μαριλίζα; Είναι δυνατόν να μου φέρνεις αυτό τον καιρό νομοσχέδιο για το κάπνισμα;"

Η Μαριλίζα του είπε ότι πρέπει να εναρμονιστούμε στο θέμα της απαγόρευσης του καπνίσματος με την Κοινοτική Νομοθεσία. Κι ο Πάγκαλος: "Βάζουμε φόρους, ο κόσμος είναι στριμωγμένος όσο ποτέ. Δε θα τον αφήνουμε ούτε να καπνίζει; Αυτό τον καιρό;"

Πας καλά (αυτό τώρα το λέμε εμείς) , ρε Μαριλίζα;..."

Έτσι μπράβο. Αυτός είναι ο στόχος... της παγκοσμιοποιημένης αδελφότητας των υγιεινών και 'καθαρών' ανθρώπων... άφραγκοι, άκαπνοι και υγιέστατοι... ακίνδυνοι, ξενέρωτοι και φοβισμένοι. Άνεργοι, υπόδουλοι αλλά... η υγεία υγεία. Να είσαι στην ουρά στον ΟΑΕΔ αλλά μην μας χαλάς και την μόστρα! Και άσε το τσιγάρο, έτσι κι αλλιώς μες στη κατάθλιψη είσαι, θες και καρκίνο του πνεύμονα; Τσ, τσ, τσ... ακριβά γούστα έχεις!!!

Ε, ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΥΨΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΦΕΔΑΚΙ!!!

KI O,TI EIXA ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΤΟΝ... ΚΟΒΩ!


Αναδημοσιεύω από RC-CAFE (που το δανείστηκε από trelokouneli):


Ο καφές φαίνεται πως είναι ο καλύτερος σύμμαχος των αντρών ενάντια στον καρκίνο του προστάτη αφού μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο εμφάνισης της πιο επικίνδυνης μορφής του. Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, αφού παρακολούθησαν περισσότερους από 50.000 άντρες για τέσσερα χρόνια, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι εκείνοι που κατανάλωναν μεγαλύτερες ποσότητες καφέ είχαν ώς και 60% λιγότερες πιθανότητες εμφάνισης του πιο επιθετικού τύπου καρκίνου του προστάτη, συγκριτικά με όσους δεν έπιναν καθόλου.

«Ο καφές επηρεάζει τόσο το μεταβολισμό της γλυκόζης και της ινσουλίνης όσο και τα επίπεδα των σεξουαλικών ορμονών. Ολα τους παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στον καρκίνο του προστάτη» εξήγησε η επικεφαλής της μελέτης Κάθριν Γουίλσον,επισημαίνοντας ότι και ο ντεκαφεϊνέ καφές είχε τα ίδια αποτελέσματα. Προς το παρόν ωστόσο, οι ειδικοί δεν μπορούν να πουν με σιγουριά ποιο από τα συστατικά του καφέ κάνει τη μεγάλη διαφορά στην υγεία του προστάτη.


ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ ΛΟΙΠΟΝ. ΒΡΕ ΘΑ ΤΟΥ ΔΙΝΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΠΛΕΟΝ!!!

ΜΠΡΑΒΟ ΘΡΥΛΕ!!!

να με συμπαθάτε όσοι δεν είστε ερυθρόλευκοι ή δεν ασχολείστε γενικά αλλά...


ΠΡΟΚΡΙΣΗ ΣΤΟΥΣ 16 ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ!


Και μάλιστα πανηγυρική, με το σπαθί του! Καθάρισε ο Λεονάρντο με γκολάρα απίστευτη και σείστηκε ο Πειραιάς και όλη η Ελλάδα!
Περηφάνια και λατρεία... πω, πω, μέσα σε όλη τη μαυρίλα γύρω μας, κάτι μας ανέβασε επιτέλους...
'είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό!'
μπράβο ΘΡΥΛΕ
ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΝΩΤΕΡΑ!!


(Σωκράτη, το Γενάρη ξέρεις εσύ τι πρέπει να κάνεις, μη ξεχνιόμαστε!!!)

φωτο από http://www.sport24.gr/

ΣΩΠΑ, ΜΗ ΜΙΛΑΣ!

Σώπα, μη μιλάς
Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψʹ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
ʺΣώπαʺ.

Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: ʺΕσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!ʺ

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
ʺΚοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ.... Σώπα!ʺ

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου,
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο:
ʺΤι σε νοιάζει εσένα;ʺ, μου λέγανε,
ʺθα βρεις το μπελά σου, σώπαʺ.

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι:
ʺΜη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπαʺ

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: ʺΣώπαʺ.

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
ʺΜην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!ʺ
Μπορεί να μην είχαμε με δʹ αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το ʺσώπαʺ.

ʺΣώπαʺ ο ένας, ʺσώπαʺ ο άλλος, ʺσώπαʺ οι επάνω, ʺσώπαʺ οι κάτω,
ʺσώπαʺ όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
ʺΣώπαʺ οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του ʺσώπαʺ.
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα, μόνο με το ʺσώπαʺ.

Μεγάλη τέχνη αυτό το ʺσώπαʺ.
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάνʹ την να σωπάσει.
Κόψʹ την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες ʺέχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς.
Αχ! Πόσο θα ʹθελα να μιλήσω ο κερατάς.ʺ
Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψʹ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου.
Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα ʹρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ....!

Aziz Nesin

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΕΙ!!

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΕΝΟΣ ΑΘΩΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΑΡΜΟΖΕΙ ΜΟΝΑΧΑ Η ΙΕΡΗ ΣΙΩΠΗ!

Πέρυσι, το ομολογώ, είχα θυμώσει τόσο πολύ με το άκουσμα και μόνο της εν ψυχρώ δολοφονίας ενός 15χρονου παιδιού που δεν είχα ίχνος ‘ψυχραιμίας’ να εξετάσω εκείνα και τα άλλα και τα παράλλα και με είχε πλημμυρίσει ένα βουβό μεν αλλά πολύ μεγάλο κύμα αγανάκτησης και αηδίας και οργής. Φαντάζομαι ότι, παρότι δεν βρέθηκαν τα εκατομμύρια των Ελλήνων στους δρόμους, παρόμοια αισθάνονταν όλοι. Και μπορεί να μην βγήκα στα πεζοδρόμια να εκφράσω την φρίκη που ένιωθα, σίγουρα όμως τεκτονικοί σεισμοί με συγκλόνισαν συνειδησιακά. Όμως και φέτος, όλο αυτό το παραλήρημα και ο πανικός των καταστηματαρχών μην και τους σπάσουν οι ‘αλήτες’ τις βιτρίνες αποδεικνύει ότι ελάχιστα έχουν μετακινηθεί οι συνειδήσεις όλων μας. Πόσο αθώο αίμα πρέπει λοιπόν να κυλήσει –και όχι μόνο από τη μια πλευρά, για να εξηγούμαι καθώς η επίθεση στον αστυνομικό με τις σφυριές μονάχα όνειδος μπορεί να χαρακτηριστεί - για να αλλάξουμε πορεία; Ως κοινωνία, ως ανθρώπινη κοινότητα, ως συνειδήσεις;

Αυτό το ερώτημα με είχε βασανίσει πέρυσι, το ίδιο και φέτος. Πόσο αίμα άραγε ακόμη;

Ιερή σιωπή και απόφαση για εσωτερική δράση θα έπρεπε να μας συνέχουν. Είναι μια αρχή.

Ο ΣΤΡΟΒΙΛΟΣ ΤΑ'ΚΑΝΕ ΟΛΑ...

[ΠΡΟΣΩΡΙΝΩΣ ΑΝΕΥ ΤΙΤΛΟΥ]

Ο εκδότης, έγειρε ξανά εμπρός, φέρνοντας το στέρνο του σε επαφή με το γραφείο του. Η γραβάτα του με τον Μίκυ και τον Ντόναλντ, έκανε ένα μικρό φούσκωμα και απλώθηκε πάνω στα κείμενα. Είχε κάποιες σελίδες από τα χειρόγραφά μου στα χέρια του και έμοιαζε να μην ξέρει τι να τα κάνει. Να τα χώσει βαθιά στο καλάθι των αχρήστων ή να ανοίξει το παράθυρο και να τα κάνει φειγ-βολάν στα κεφάλια των ανύποπτων περαστικών της Πατησίων; Δεν έκανε τίποτε από τα δυο.

            Στο μεταξύ, η αφεντιά μου είχε στρογγυλοκαθίσει στην πελώρια δερμάτινη πολυθρόνα και απολάμβανε το κάθε δευτερόλεπτο αμηχανίας του γέρο-εκδότη κου Μπαλογιάννη με τα παλιομοδίτικα γυαλιά. Από την εποχή -πάνε τρία χρόνια τώρα- που είχε εκδόσει -με τα χίλια ζόρια βέβαια- το αλησμόνητο εκείνο διήγημά μου "Τα πορτοπαράθυρα της γεροντονιότης μας" που ξεπούλησε και τα 125 αντίτυπα που τύπωσε ο γερο-τσιφούτης -πράξη που τον έβαλε στην χωρία των αθανάτων εκδοτών της υφηλίου έστω και αν δεν το παραδεχόταν έτσι γκρινιάρης και μουστρούφης όπως ήταν- θυμάμαι αυτά τα θλιβερά γυαλιά. Και αυτό το διαλυμένο σκελετό που δεν έλεγε να τον αλλάξει. Τέλος πάντων.

            Μασούλαγα και τα απομεινάρια μιας μικρής ΙΟΝ. Της πιο μικρής βέβαια γιατί δεν με έπαιρνε για σπατάλες.

            Να και πάλι το ωραίο υφάκι της συγκατάβασης. Καιρός ήταν. Είχαμε λίγα λεπτά τώρα που παίζαμε τους μουγκούς. Ο Μπαλογιάννης παράτησε αυτά τα χαρτιά κάπου στο γραφείο -μάλλον τα πέταξε λες κι είχαν λερώσει τα χέρια του τόση ώρα- και άρπαξε κάποια άλλα που είχε αριστερά του.

            "Και αυτό το διήγημα πάλι... αυτό με την πυραμίδα..."

            "Α, το 'Επικίνδυνα αέρια', αυτό λέτε;"

            "Τέλος πάντων. Κάπου εδώ το είχα… Α! να'το. Τι ήταν πάλι κι αυτό το πράγμα βρε παιδάκι μου;"

            "Πρόβλημα φιλολογικής ένταξης; Επιστημονική φαντασία με πλοκή αστυνομικού μυθιστορήματος, λίγο νουάρ και τα σχετικά".

            "Καλά, καλά...", είπε και κούνησε με απαξίωση το χέρι του. Και έπιασε να διαβάζει ένα απόσπασμα από το αριστούργημά μου. Αφού άφησε ένα βαθύ αναστεναγμό πρώτα. Μάλλον είχε φάει βαριά το μεσημέρι!

           

     « -Τι γίνεται εδώ μέσα ρε μάγκα; Έχω αρχίσει να φρικάρω δικέ μου! Πως σού'ρθε να κουβαληθούμε χρονιάρες μέρες σ'αυτό το τάφο;

     -Μη γκρινιάζεις ρε Τασούλα! Δεν είναι όποιος κι όποιος αυτός ο τάφος. Είναι του μεγάλου του Χέοπα! Έλα, άραξε εδώ και χαλάρωσε.

     Η Τασούλα βρήκε μια κοτρόνα και κάθισε. Αμέσως πετάχτηκε πάνω όμως λες και την είχε χτυπήσει ρεύμα στον απαυτό της.

     -Αουτς! Τι σκ...

     -Τι έγινε μωρό μου;

     -Αυτές οι πέτρες είναι παγωμένες. Σκατά, σκατά και σκατά!

     -Ηρέμησε ρε κοριτσάκι! Πολλά νεύρα έχεις. Από την ώρα που φύγαμε έτσι είσαι.

     -Και πως να μην είμαι ρε χαζό; Δε μου λες, το υπόλοιπο γκρουπ που είναι; Πάμε να τους βρούμε, φρικάρισα εδώ μέσα.

     -Μα, δεν είπαμε;

     -Τι πράγμα;

     Πλησίασα την Τασούλα και την χάιδεψα τρυφερά στα ωραία ξανθά μαλλάκια της. Έτρεμε το δόλιο.

     -Χαλάρωσε μωράκι μου. Δεν είπαμε να την βρούμε λιγάκι εδώ μέσα και μετά...

     Ένας ήχος με διέκοψε. Κάτι σαν σούρσιμο στους τοίχους.

     -Τ' άκουσες; Τι ήταν αυτό;

     Η Τασούλα άρχισε να τα παίζει. Με απώθησε και κοίταξε ολόγυρα την σκοτεινή αίθουσα με τις αισθήσεις της σε συναγερμό και την καρδιά της ταμπούρλο. Τι να δεις όμως εκεί μέσα; Σκοτάδια, σκαλισμένους τοίχους με ανθρωπάκια και ζωάκια και ορνιθοσκαλίσματα του 3000π.Χ. Μονάχα η μυρωδιά ήταν έντονη.

     Η μυρωδιά;

     -Κάτι μυρίζει Αντώνη.

     -Πάντως δεν ήμουνα εγώ.

     -Τι μαλάκας που είσαι μερικές φορές! Πάμε να φύγουμε, τώρα!

     Και εκείνη τη στιγμή, το κεράκι μου έσβησε θέλοντας να συνωμοτήσει κι αυτό με όλα τα υπόλοιπα στην καταστροφή της φαντασίωσής μου να κάνω έρωτα με την Τασούλα σε μια από τις αίθουσες της Πυραμίδας.

     Η Τασούλα έβγαλε μια κραυγή.

     -Το κερί! Έσβησε!

     -Έλα, μη κάνεις έτσι. Έχω το zippo μου.

     Μας είχε ζώσει το σκοτάδι τώρα αλλά με γρήγορες και επιδέξιες κινήσεις έβγαλα τον πανάκριβο zippo μου από την τσέπη του επίσης πανάκριβου δερμάτινου τζάκετ μου και άναψα το κεράκι. Ή μάλλον, προσπάθησα φιλότιμα να το ανάψω...»

            Ο εκδότης έκανε μια παύση και σκούπισε με το μαντήλι του το μέτωπό του.

            -Καλό δεν είναι; ρώτησα και άλλαξα στάση στην πολυθρονάρα για να απολαύσω καλύτερα την ανάγνωση. Δεν μπορώ να πω, ο γέρος διάβαζε ωραία.

            Δεν μου έριξε ούτε ματιά και συνέχισε.

           

     «...-Τι έγινε; Δεν ανάβει;

     Διέκρινα πανικό στη φωνή της Τασούλας. Εγώ πάλι, βράχος ψυχραιμίας.

     -Χαλάρωσε ρε μικρό. Θα ανάψει, που θα πάει; Στο χέρι του είναι;

     Όμως, το γαμημένο το κεράκι δεν έλεγε να ανάψει. Είχα τώρα μονάχα τη φλόγα του zippo που δεν θα κρατούσε και πολύ. Άσε που σε λίγο θα μου έκαιγε και τα χέρια. Βέβαια σαν καθαρόαιμο αρσενικό, δεν μάσαγα από τέτοια.

     Η Τασούλα μου έπιασε το καρπό. Ήταν ιδρωμένη. Η ανάσα της άχνιζε μέσα σ'αυτό το αρχαίο καταγώγι.

     Πάλι ο ήχος. Ή μάλλον, περισσότεροι ήχοι. Σουρσίματα, περίεργα και σκοτεινά σουρσίματα στους τοίχους.

     -Φοβάμαι! ΒΟΗΘΕΙΑ! ΚΥΡΙΕ ΓΡΟΥΜΠΕΡΣΟΝ! ΚΥΡΙΑ ΤΖΑΜΑΛΙΣ! ΜΑΣ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

     -Μην φωνάζεις στο αυτί μου κοπέλα μου! Και ποιος είναι πάλι αυτός ο Γκρούφερσον;

     -Γκούμπερσον βρε ηλίθιο! Ο αρχηγός του γκρουπ! ΒΟΗΘΕΙΑ! ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΚΡΟΥΠ! HELP! SOMEONE TO HELP US!

     -Μπράβο, δουλεύεις και το αγγλικό τσίλικα βλέπω! Και δεν σε είχα εκτιμήσει δεόντως!

     -Άσε τις μαλακίες Αντώνη και ας ψάξουμε αν βρούμε την είσοδο. Θυμάσαι πως μπήκαμε εδώ μέσα;

     Δεν είχα τι να απαντήσω. Ιδέα δεν είχα που ήταν η είσοδος. Ο zippo άρχισε να τα παίζει. Το σκοτάδι μας κύκλωνε σαν τεράστιο μυθικό τέρας που έπαιρνε ζωή από το φόβο μας...»

            Ο εκδότης διέκοψε και μου έριξε μια δολοφονική ματιά λες και με ρώταγε "από που το ξεσήκωσες πάλι αυτό ρε μπαγλαμά;"

            Εγώ πάλι καμάρωνα σαν γύφτικο σκερπάνι. Δικό μου ήταν, δεν το είχα κλέψει από κανέναν. Τσ, τσ, τσ! Όχι, παίζουμε.

            Ο γυαλάκιας συνέχισε.

     «...Η Τασούλα άρχισε να κινείται προς κάποια κατεύθυνση στα δεξιά της.

     -Θα πιάσουμε έναν τοίχο και σιγά σιγά θα βρούμε και το άνοιγμα. Παναγίτσα μου, βοήθησέ μας.

     -Βρε ποια Παναγίτσα στους τάφους των Φαραώ; Εδώ μονάχα τσακάλια και σκαθάρια θα βρεις. Κι αυτά φασκιωμένα.

     -Το χιούμορ σου έλειπε χοντρομαλάκα τέτοια ώρα. Μπρος, μαζί μου. Και κοίτα μη σου σβήσει και ο αναπτήρας.

     Αρχίσαμε να σουρνόμαστε λοιπόν και η Τασούλα έπιασε τοίχο. Άπλωσε την παλάμη της με τα όμορφα βαμμένα κόκκινα νύχια της να χαϊδεύουν τα ιερογλυφικά και δεν ξέρω πως και γιατί, μου σηκώθηκε! Τι σοι διαστροφή πάλι κι αυτή!

     -Πάμε προς τα δεξιά, σιγά σιγά.

     -Γιατί προς τα δεξιά. Γιατί όχι προς τα αριστερά;

     -Γιατί είμαι Καραμανλικιά, άσε τις μπούρδες ρε Αντωνάκη!

     -Καλά, εντάξει.

     Ο zippo ξαφνικά παρέδωσε το πνεύμα! Βρεθήκαμε σκεπασμένοι από ένα σκοτεινό, αρχαίο σεντόνι. Και την ίδια στιγμή, πάνω απ'τα κεφάλια μας άρχισε ένας τρελός χορός από σουρσίματα, δεκάδες, εκατοντάδες!

     -ΒΟΗΘΕΙΑ! Κε ΓΚΟΥΜΠΕΡΣΟΝ! HELP! SOMEBODY HELP US!

     Η Τασούλα βαριανάσαινε, το ίδιο κι εγώ. Είχαμε χεστεί πάνω μας και οι δυο. Και σε λίγο αυτό δε θα ήταν σχήμα λόγου.

     -Τασούλα...

     -Σσσσ. Προχώρα. Έλα, φτάνω σε λίγο στη γωνία.

     -Τασούλα....

     -Τι θες μωρέ;

     -Επείγον!

     Η Τασούλα σταμάτησε να ψαχουλεύει τα σχηματάκια στους τοίχους.

     -Τι είναι;

     -Πρέπει να...

     -Τι;

     Είχα ιδρώσει αλλά μέσα στο σκοτάδι δεν με έβλεπε, ευτυχώς.

     -Να... τα κάνω!

     -Όχι ρε πούστη μου! Τέτοια ώρα;

     -Ε, ξέρεις τώρα πόσο ευαίσθητο είναι το έντερό μου!

     -Ξέρω που να μην ήξερα.

     -Τι θα...

     -Τίποτα! Κρατήσου! Πρώτα θα βγούμε απ'αυτό το καταραμένο τάφο και μετά χέσε όλη την έρημο και όλο το Νείλο.

     -Δεν μπορώ, δεν γίνεται βρε μωρό. Δεν κρατιέμαι. Να σε ρωτήσω και κάτι άλλο;

     -Λέγε!

     -Με τι θα σκουπιστώ;

     -Άντε γαμήσου Αντωνάκη! Ή μάλλον άντε χέσου!

     Η Τασούλα μου άφησε το χέρι και μάλιστα με έσπρωξε εκνευρισμένη. Εκείνη συνέχισε την ανίχνευσή της κολλημένη στους τοίχους. Κι εγώ έπρεπε εκεί που ήμουν να κατεβάσω τα παντελόνια μου και να αφοδεύσω! Χωρίς χαρτί, χωρίς φως και με τα αρχαία πνεύματα των Φαραώ να στροβιλίζονται ολόγυρά μου παρακολουθώντας με! Μπρρρ! Πως να μην συσπαστεί το εντεράκι μου;...»

            "Μέχρι εδώ! Αρκετά! Και πολύ διάβασα! Πάρα πολύ!"

            "Όχι, ωραία ήταν, συνεχίστε κε εκδότα! Την είχα καταβ... θέλω να πω, μου άρεσε πολύ ο τρόπος που διαβάζετε".

            Ο εκδότης δεν είχε καμία όρεξη για αστεϊσμούς. Παράτησε τα χειρόγραφα πάνω στο γραφείο του, αηδιασμένος σχεδόν και ξάπλωσε κάθιδρος στην ωραία κουνιστή το πολυθρόνα με το μπορντό ακριβό δέρμα.

            "Ακου, τον έπιασε κόψιμο μέσα στην Μεγάλη Πυραμίδα και..." άρχισε να μονολογεί.

            "Μα από κει βγήκε και ο τίτλος κε Μπαλογιάννη. 'Επικίνδυνα αέρια'. Γιατί αν διαβάζατε και λίγο παρακάτω..."

            Ο εκδότης χτύπησε το χέρι του στο γραφείο.

            "Σιωπή! Το διάβασα όλο το 'μυρωδάτο' αριστούργημά σου. Στις επόμενες σελίδες ο γελοίος ήρωάς σου, την ώρα που αφοδεύει αφήνει μια βροντερή πορδή και ανατινάσσεται η Πυραμίδα!"

            "Μπράβο, γιατί υπήρχε ένα εγκλωβισμένο αέριο 3000 χρόνια το οποίο και ανεφλέγη και..."

            "Το μυαλό μου ανεφλέγη με τις μαλακίες που έχεις γράψει και τα θεωρείς και 'επιστημονική φαντασία με πλοκή αστυνομικού μυθιστορήματος'. Αηδίες και ξεράσματα. Απορώ με την υπομονή μου, αλλά ως εδώ ήταν! Τελειώσαμε μαζί σου κε Στρόβιλε. ΤΕΛΟΣ! ΚΑΠΟΥΤ!"

            Ο εκδότης δεν ήταν στα καλά του. Είχε κοκκινίσει, είχε πρηστεί και ήταν μούσκεμα. Ανησύχησα.

            "Τα χάπια μου. ΦΕΝΙΑ..."

            Πετάχτηκα από την πολυθρόνα μου και άρχισα να ψάχνω παντού για τα χάπια του εκδότη μου. Άνοιξα συρτάρια, άδειασα βιβλιοθήκες, αναποδογύρισα τραπεζάκια και καρέκλες, διέλυσα το σύμπαν μέσα στο γραφείο αλλά χάπια δεν βρήκα πουθενά!

            Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και έκανε την αυτοκρατορική της εμφάνιση η Φένια, η ιδιαιτέρα του Μπαλογιάννη. Ένα πλάσμα μυθικό, αιθέριο, μοναδικό! Μάτια σμαράγδια, μαλλιά κατάξανθα, ριχτά στους ώμους, στήθος στητό και ζουμερό, μέση ανύπαρκτη και γάμπες ατελείωτες! Καιρό τώρα προσπαθούσα να της αποσπάσω έστω ένα "ίσως" για ένα καφεδάκι στην Πλάκα ή ένα ποτάκι στου Ψυρρή αλλά μάταια.

            Μόλις αντίκρισε το βομβαρδισμένο τοπίο γύρω της έβαλε τις φωνές!

            "Χριστός και Παναγία! Κε ΜΠΑΛΟΓΙΑΝΝΗ!"

            Ο εκδότης στο μεταξύ έπνεε τα λοίσθια. Είχε σωριαστεί χάμω και ανάσαινε με τρομερή δυσκολία. Με το ζόρι τον προλαβαίναμε.

            Και τότε εθαύμασα τις εκπληκτικές δεξιότητες της Φένιας στην παροχή πρώτων βοηθειών. Σε χρόνο μηδέν είχε ξαπλώσει ανάσκελα τον προϊστάμενό της, του είχε λύσει τη γελοία γραβάτα της Ντίσνευ, του είχε ξεκουμπώσει το πουκάμισο, του είχε σκουπίσει το πρόσωπο, του είχε δώσει τα χάπια του -αλήθεια, που τα βρήκε;- και του έκανε και αέρα!! Μωρέ μπράβο!

            "Δεσπ... θέλω να πω, Φένια, μήπως μπορώ να βοηθήσω σε τίποτα;"

            Ο ημιλιπόθυμος εκδότης άκουσε την φωνή μου και συνήλθε εντελώς!

            "Ακόμη εδώ είναι αυτός! Έξω, δρόμο, ουστ!"

            Με πέταγε έξω σαν κανένα παλιόσκυλο του δρόμου, απ' αυτά που έχει δεσμευτεί να μαζέψει ο δήμαρχος και να περιθάλψει αλλά μέχρι ώρας δεν έχει γίνει τίποτα. Κοίταξα την Φένια σαν δαρμένος σκύλος.

            "Πήγαινε έξω και περίμενέ με", μου είπε και την υπήκουσα ευχαρίστως.

            Θα πρέπει να πέρασαν πάνω από είκοσι λεπτά μέχρι να ξαναδώ την Φένια. Καθόμουν στον μικρό διθέσιο καναπέ του δικού της γραφείου που ήταν και αίθουσα αναμονής. Είχα καπνίσει και δυο τσιγάρα και είχα ντουμανιάσει το χώρο. Ήμουν γεμάτος ανάμικτα συναισθήματα. Οργή και οίκτο για τον γερο-εκδότη. Απογοήτευση για το τέλος της συνεργασίας μου μαζί του. Σκατά κι απόσκατα δηλαδή. Η πανύψηλη ιδιαιτέρα με τις ικανότητες νοσοκόμας, άνοιξε την πόρτα, έριξε μια τελευταία ματιά στο γραφείο του Μπαλογιάννη και μετά την έκλεισε πίσω της. Φαινόταν ελαφρά ταλαιπωρημένη.

            "Έχω κάτι για σένα", μου είπε αμέσως και κάθισε στο όμορφο γραφείο της.

            Σηκώθηκα και την πλησίασα. Με τύλιξε το μεθυστικό άρωμά της. Σκέφτηκα να επαναλάβω την πρότασή μου για κείνο το καφεδάκι στην Πλάκα αλλά την απώθησα στα βάθη του μυαλού μου. Η κοπέλα είχε άλλες σκοτούρες τούτη την ώρα.

            Άνοιξε ένα φάκελο και έβγαλε μια επιταγή.

            "Είναι για σένα. Υπογράφεις κι ένα χαρτί ότι δεν έχεις άλλες διεκδικήσεις από εμάς κλπ, και... πάπαλα. Τέλος με τις 'εκδόσεις Νιόβγαλτος'. Οκ;"

            Μου μιλούσε στεγνά, ψυχρά και επαγγελματικά. Ούτε βλέμμα δεν μου έριχνε. Είχαν βαλθεί όλοι να με βυθίσουν σε κατάθλιψη εκείνη την μέρα.

            "Δεν υπογράφω τίποτα Φένια. Θα τα πείτε με τον δικηγόρο μου".

            "Δεν έχεις δικηγόρο".

            "Κι όμως, έχει!"

            Ποια ήταν αυτή η φωνή;

            Γύρισα και αντίκρισα το δεύτερο υπέροχο πλάσμα του γραφείου. Στεκόταν λίγα βήματα πίσω μου και μαγνήτισε αμέσως το άπληστο βλέμμα του συγγραφέα και του άντρα, δυο σε ένα που λένε.

            Ξανθιά κι αυτή, με όμορφη καρέ κόμμωση, πανέξυπνα μάτια και άψογο ντύσιμο.

            "Ελένη;"

            "Ναι, Φένια, ο κος Στρόβιλος από σήμερα έχει δικηγόρο. Και δεν νομίζω να έχει αντίρρηση να είμαι εγώ"

            "Μα...", πήγα να ψελλίσω αλλά η τρομερή Ελένη δεν μου άφησε καμιά επιλογή.

            Με προσπέρασε σαν σίφουνας -ένα ακόμη μεθυστικό άρωμα με τύλιξε, πιο δροσερό αυτό από της Φένιας- και με ύφος και βήμα αγέρωχο και αποφασιστικό άρπαξε τα χαρτιά που είχε μπροστά της η Φένια.           

            "Ελένη, τι..."

            "Να με συμπαθάς φιλενάδα αλλά έχω δικαίωμα να ξέρω τι μαγειρεύει ο κ. Μπαλογιάννης για τον πελάτη μου! Έτσι δεν είναι κε..."

            "Στρόβιλος. Αντώνης Στρόβιλος"

            "Έτσι δεν είναι κε Στρόβιλε;"

            Μου έριξε ένα βλέμμα σαν κεραυνός. Πως θα μπορούσε να αντισταθεί κανείς στην ορμητικότητα μιας τέτοιας γυναίκας; Και ποιος θα το'θελε βέβαια!

            "Ναι, φυσικά, όμως..."

            "Πολύ ωραία. Ο κος Στρόβιλος συμφωνεί. Και πολύ σωστά είπε πως δεν υπογράφει τίποτε! Θα διαβάσουμε το έγγραφο και θα απαντήσουμε εν ευθέτω χρόνω και όπως πρέπει. Η επιταγή δική σας. Καλημέρα σας!"

            Η σούπερ δικηγορίνα με άρπαξε από το μπράτσο και με τράβηξε έξω από το χώρο που στέγαζε τις εκδόσεις Νιόβγαλτος. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά πίναμε καφεδάκι στο Κολωνάκι. "Κερνάω εγώ", μου είπε και καλά έκανε γιατί δεν υπήρχε μία.

            "Έχω διαβάσει το βιβλίο σου. Αυτό το 'Τα παραθυρόφυλλα..."

            "'Τα πορτοπαράθυρα της γεροντονιότης μας'. Αλήθεια;  Σας άρεσε;"

            "Μίλα μου στον ενικό. Είμαι δικηγόρος σου πια. Δεν μου άρεσε, δεν κατάλαβα τίποτα αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι θέλω να εκδικηθώ τον γέρο. Και αυτό σίγουρα θα θέλεις κι εσύ"

            Ανακάτεψε τον καφέ της -παρήγγειλε εκείνη καπουτσίνο με σαντιγί και για τους δυο- και μετά άναψε με ένα χρυσό αναπτήρα ένα Davidoff. Όλα πάνω της είχαν ένα αέρα αριστοκρατικό και μαζί μια αίσθηση θριάμβου. Λες και ερχόταν από άλλο πλανήτη. Τον πλανήτη των νικητών και των αισιόδοξων! Αν δεν ήμουν διαολοχτυπημένος με την Φένια θα την ερωτευόμουν αμέσως. Και οι κινήσεις της... συγχρονισμένες με το ευκίνητο και κοφτερό μυαλό της. Ρυθμός, πόλεμος και έρωτας, αυτό μου ήρθε στο μυαλό έτσι όπως την έβλεπα και την θαύμαζα. Ναι, αυτά της ταίριαζαν γάντι.

            Και δεν με είχε αφήσει να αρθρώσω λέξη.

            "Πριν από δυο χρόνια είχα φέρει κι εγώ κάποια χειρόγραφα στον κο Αρχίδα -συγνώμη για την λέξη αλλά δεν κάνω εκπτώσεις στους χαρακτηρισμούς- να τα διαβάσει και να μου πει την άποψή του. Ήταν ένα μυθιστόρημα, μια ερωτική νουβέλα εποχής, με φόντο τους Βαλκανικούς Πολέμους. Δυο νέοι που ερωτεύονται, εκείνος πάει στον πόλεμο, εκείνη τα φτιάχνει με έναν άλλο, κλπ. Είχα δώσει τίτλο 'Το Σαντούρι του Λοχία Πορδέλλη', ήταν Μυτιληνιός αυτός"

            "Καλό ακούγεται."

            "Χάλια ήταν. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία"

            Κόντεψα να πνιγώ. Ήταν τόσο κοφτή και άμεση που με εξόντωνε.

            "Δηλαδή;"

            "Αυτό που έχει σημασία είναι τι μου ζήτησε ο κος παπάρας για να εκδώσει το έργο μου"

            Την κάρφωσα στα όμορφα παιγνιδιάρικα μάτια της.

            "Δεν το πιστεύω"

            "Και δεν μου το ζήτησε στο αχούρι αυτό που το λέει γραφείο του. Όχι! Αφού πρώτα μου είπε ψέματα ότι το είχε διαβάσει και του άρεσε και όλες αυτές τις μαλακίες, μετά με κάλεσε στο σπίτι του 'για να δούμε τις λεπτομέρειες'. Καταλαβαίνεις βέβαια τι σόι λεπτομέρειες είχε στο βρομερό μυαλό του ο πορνόγερος.

            Είχε 'φορτώσει' τώρα και κάπνιζε πιο νευρικά.

            "Και πήγα"

            "Πήγες;"

            "Εσύ δε θα πήγαινες; Άμα έχεις το ψώνιο του 'νέου και ταλαντούχου που ακόμη δεν τον έχουν ανακαλύψει' και όλες αυτές τις ανοησίες, και στα σκατά μπορεί να ρίξεις βουτιά".

            Δεν είπα τίποτα. Η νομική μου εκπρόσωπος ήταν πληγωμένη και ήθελε να πει την ιστορία της.

            "Και πως με υποδέχθηκε ο κος βρομύλος; Μπορείς να φανταστείς;"

            "Ε, σαν συγγραφέας, έχω μεγάλη φαντασία"

            "Με σαμπάνια, φρούτα και απαλή μουσική με υποδέχθηκε. Και μετά από λίγη ώρα, κι αφού κουράστηκε να περιμένει και να μου λέει μπούρδες, άπλωσε το ξεράδι του στο πόδι μου".

            "Και μετά;"

            "Μετά απλώθηκε το πόδι μου στην γουρουνομούρη του"

            Μόρφασα λες και είχε χτυπήσει εμένα.

            "Ωχ!"

            "Την επόμενη μέρα, μου έστειλε με courier τα κείμενά μου στο σπίτι μου και έτσι έληξε η ιστορία. Έτσι νομίζει δηλαδή."

            Άναψε κι άλλο τσιγάρο και ολοκλήρωσε τον καφέ της.

            "Αλλά δεν σου πέρασε η 'τσίτα' έτσι;"

            "Όχι βέβαια"

            "Ναι αλλά σήμερα τι..."

            "Τι δουλειά είχα στο γραφείο του; Βασικά ήρθα να δω τη Φένια. Γνωρίστηκα τότε με την κοπέλα και που και που τα λέμε. Και έπεσα τυχαία στην σκηνή με σένα. Φοβερό;"

            Δανείστηκα ένα τσιγάρο και ήπια κι εγώ τον καφέ μου. Κάπως σκοτεινά μου φαίνονταν όλα αυτά αλλά από την άλλη, ο συγγραφέας είναι κατ'επάγγελμα καχύποπτος.

            "Πάμε;", με ρώτησε αλλά είχε σηκωθεί κιόλας

            "Ελένη, ξέρεις..."

            "Τι συμβαίνει; Το μετάνιωσες; Τον λυπάσαι; Θέλεις να πάρεις την ψωροεπιταγή του και να του κάνεις τη χάρη;"

            "Όχι, φυσικά, όμως... να, όλα έγιναν βρε παιδί μου τόσο γρήγορα, τόσο... θέλω να πω..."

            "Κατάλαβα. Σε φόβισα, έτσι; Έτσι είμαι εγώ Αντώνη. Πατ-κιούτ! Τσατ-πατ και όλα τα συναφή. Θα σου δώσω δυο μέρες να το σκεφτείς. Κι ό,τι θέλεις κάνε. Ένα μόνο έχω να σε συμβουλεύσω..."

            Είχαμε βγει πια από το μαγαζί και στεκόμασταν στην πλατεία.

            "Τι;"

            "Μη σηκώσεις τηλέφωνα, μην του μιλήσεις, μην μπεις σε διαπραγματεύσεις μαζί του".

            "Καλά".

            "Σε δυο μέρες τα λέμε", μου είπε σαν αποχαιρετισμό και μου χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο...

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΕΛΕΝΗ ΚΑΙ ΤΙ ΡΟΛΟ ΠΑΙΖΕΙ;

ΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΠΟ΄ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΥΠΕΡ-ΤΑΛΑΝΤΟΎΧΟ ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΦΩΡΑ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΑΝΤΩΝΗ ΣΤΡΟΒΙΛΟ;

Πω, πω, με έφαγε η αγωνία! (λέμε τώρα)

Προτείνετε σκέψεις για τη συνέχεια…

Όλοι οι καλοί χωράνε

(περικαλώ, εάν συνεχίσετε την ιστορία σεβαστείτε το ύφος, την γλώσσα και τα σχετικά… δεν θα επιτρέψω ιεροσυλίες!!!)